menu

Tim Hardin - Tim Hardin 3 (1968)

Alternatieve titel: Live in Concert

mijn stem
4,28 (27)
27 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Polydor

  1. Lady Came from Baltimore (2:41)
  2. Reason to Believe (2:43)
  3. You Upset the Grace of Living When You Lie (4:27)
  4. Misty Roses (4:47)
  5. Turn the Page * (3:21)
  6. Black Sheep Boy (2:16)
  7. Lenny's Tune (6:57)
  8. Don't Make Promises (4:11)
  9. Danville Dame (6:30)
  10. If I Were a Carpenter (3:41)
  11. Red Balloon (3:33)
  12. Tribute to Hank Williams (4:03)
  13. Smugglin' Man (3:44)
  14. If I Knew * (4:48)
  15. Last Sweet Moment * (7:23)
  16. First Love Song * (4:33)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 49:33 (1:09:38)
zoeken in:
avatar van Droombolus
5,0
Tssk, nog geen enkel bericht bij mijn fave Hardin plaat ........... En maar 5 stemmen ...........

Als je deze man ook maar vaag interessant vind, maar niet tegen de violen kan die op zijn eerste twee ( studio ) LPs uit de kast getrokken zijn om de opnames meer commerciële appeal te geven, dan is dit de aangewezen plaat om toch al die fraaie songs door de man zelf gezongen in de kast te krijgen !

Hardin speelde altijd puur op intuïtie en de muzikanten van het jazz-quintet wat hem hier begeleid moeten op hun tenen lopen om hem te volgen. Dat gaat ze dusdanig prima af dat Hardin daar weer hoorbaar een kick van kreeg en het resultaat van uitzonderlijke klasse is. Kortom Tim Hardin 3 behoort tot de selekte verzameling live platen waarbij je het gevoel hebt dat je in de zaal zit tijdens het concert.

avatar van AdrieMeijer
4,5
Ja, de sfeer is goed, de songs zijn gewoon geniaal in al hun eenvoud en de begeleidende band is perfect. Je kunt inderdaad horen dat ze zich regelmatig afvragen "Gaat hij nu stoppen? Werken we naar een slot toe? Doet hij nog een couplet?"
Als ik het me goed herinner, heeft Tim niet lang na dit concert de band tijdens een concert op staande voet ontslagen.

Enige minpunt is dat Tim er zelf bij vlagen een rommeltje van maakt. Hij is vooral niet erg tekstvast, en dat heeft niets te maken met improvisatie maar alles met zijn benevelde toestand.

tondeman
Dze heeft toch inderdaad dringend wat meer stemmen nodig.. heeeeel speciale live-plaat!

avatar van rubuh
4,5
Inderdaad wel een héél speciale liveplaat

AdrieMeijer schreef:
Enige minpunt is dat Tim er zelf bij vlagen een rommeltje van maakt. Hij is vooral niet erg tekstvast, en dat heeft niets te maken met improvisatie maar alles met zijn benevelde toestand.

Eigenlijk vind ik dat juist wel zijn charme hebben, het maakt de plaat alleen maar indringender in mijn beleving. Hoe weet je trouwens dat hij niet tekstvast is, kan je hem verstaan dan? En die hoest in de microfoon aan het begin van Lenny's Tune, ik heb nog maar zelden een luiere hoest gehoord

Als ik het me goed herinner had de beste man zo veel last van podiumvrees dat hij het niet kon opbrengen om op te treden als hij nuchter was. En hoe kan je het hem kwalijk nemen als hij zúlke liedjes op zó een manier brengt?

Wat een mooie plaat zeg, echt een van de mooiste live registraties die ik ooit heb gehoord.

tondeman
Haha, dat gemiddelde . Volledig terecht natuurlijk .

5,0
Ik heb bijna alles van Tim Hardin en dit is inderdaad een van de hoogtepunten van zijn carrière, al klinkt hij hier en daar inderdaad zo stoned als een garnaal. Hier en daar hoor je hem, zo te horen, met zijn gitaar een microfoon raken.

Na deze plaat is het alleen maar bergafwaarts met hem gegaan, behalve enkele oplevingen, o.a. op de plaat Bird on a wire.
Ray Charles noemde hem ooit de beste jazz-zanger na hemzelf. Hier horen we waarom.
Hij heeft een geweldige band hier, o.a. Eddie Gomez op contrabas en nog een paar jazzcoryfeeen. Jammer dat hij deze band er niet bij wist te houden. Ik begrijp van AdrieMeijer dat hij ze ontslagen heeft. Ik heb gelezen dat hij ze onvoldoende werk kon bieden. Enfin, het grillige karakter van de man maakte dat het helaas kort na deze plaat ophield met deze band.

avatar van rubuh
4,5
Op vinyl zit er tussen de liedjes een stilte, en niet alleen waar de bonustracks tussen de gewone tracks uitgehaald zijn. Appl [...] aus!

Hendrik68
Eigenlijk vind ik live albums nooit mooier dan studioalbums. Maar sinds ik dit album voor het eerst hoorde weet ik dat ook op die regel uitzonderingen zijn. Dit is de eerste keer dat me dit overkomt. Wat een legendarisch optreden is dit. Een totaal andere sfeer dan op zijn ook al niet misselijke studioalbums. Hij was zoals ik in andere reacties lees niet altijd bij de les. Dat is ook wel te horen, maar dat maakt het juist nog mooier. Ik geef live albums en verzamelaars nooit 5 sterren, maar ik ga de komende tijd eens nadenken of ik voor dit juweel een uitzondering moet maken.

Stijn_Slayer
Inderdaad een bijzonder sfeervol album. Het is bijna alsof je zelf in een koffiehuis zit te luisteren, wat knap is aangezien het daar helemaal niet in is opgenomen. Af en toe een beetje rommelig, maar eerder op een spontane dan storende manier.

4,5
Eigenlijk vind ik live albums nooit mooier dan studioalbums , schreef Hendrik 68. Die stelling kan en wil ik niet beamen, behalve dit album zijn daar vele, vele voorbeelden van. Bij nogal wat artiesten ben ik voor hun gevallen op grond van live-opnames ( The Faces, Floor Jansen, Sam Cooke, Stereophonics, Bruce Springsteen, Pearl Jam en Ina Forsman om er maar eens een aantal te noemen).

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Om eerlijk te zijn, voordat ik de berichten bij dit album had gelezen was het me nog niet opgevallen dat Hardin er hier af en toe een rommeltje van maakt of niet tekstvast is (Richie Unterberger van AllMusic vindt zelfs dat "in places the tempo comes close to breaking down"). Vermoedelijk heb ik dat niet opgepikt omdat ik hem van zijn studioplaten niet heb leren kennen als iemand die alles keurig in of "op" de maat zingt, maar ook los daarvan zorgt hij er op dit album bijna elke keer dat hij achter de maat aan loopt toch ook wel weer voor dat hij op het einde van de regel weer bij de les is. En bovendien is hij goed bij stem, afgezien dan van het feit dat ik bij zo ongeveer elke regel verwacht dat zijn stem plotseling knakt en hij opeens geen woord meer kan uitbrengen, business as usual dus want een essentieel onderdeel van zijn übermelancholische stem.
        Iets anders dat hier wordt vermeld was mij al wèl opgevallen, namelijk de superbe geluidskwaliteit, "bijna alsof je zelf in een koffiehuis zit te luisteren, wat knap is aangezien het daar helemaal niet in is opgenomen" zoals Stijn hierboven zegt. (De opnamelokatie volgens wikipedia: The Town Hall in NYC.) Inderdaad één van de beste en helderste live-registraties die ik ken, met een keurige balans tussen de verschillende instrumenten van de uitstekende begeleidingsband. Dank daarvoor aan "engineer" Brooks Arthur, die ik zelf leerde kennen als producer van een paar platen van Janis Ian in de jaren 70, maar die naast deze plaat in ditzelfde jaar 1968 nog opnametechnicus was bij een ander popalbum met jazzmuzikanten, het ook niet onaardige Astral weeks.
        Kortom, niets op aan te merken, eigenlijk bijna té goed en té mooi, als zoiets zou kunnen. Ik had zelf in ieder geval ook wel wat Hardin-solo (dus zonder begeleidingsband) willen horen, maar een kniesoor etc. Is er trouwens nog iemand anders die bij in First love song aan House of the rising sun moet denken?

avatar van AdrieMeijer
4,5
Ja, ik! Ik moet het weer even naslaan maar volgens mij heeft het exact dezelfde begeleiding qua gitaarakkoorden. Toch pakt het nummer heel anders uit. Leuk hè, dat zo'n plaat ruim 50 jaar na de release nog stof tot nadenken geeft.

avatar van AOVV
4,5
Pfoeh, dit is prachtig zeg. Nu vind ik zijn twee eerste studio-platen (ik laat de oudere demo's met veelal covers even buiten beschouwing) al erg fraai en valt Hardin daar reeds op als begiftigd singer-songwriter, maar deze live-registratie komt nog wat intenser en intiemer over, moet ik zeggen.

Hardin klinkt afwisselend fragiel, onzeker en weg van de wereld, grotendeels gelinkt aan zijn (wat introverte) persoonlijkheid, plankenkoorts en heroïneverslaving. Het maakt ook dat zijn live-performances erg wisselvallig waren, en hoewel dat geen impact heeft op de kwaliteit van deze plaat (vind ik dan), maakte het hem wel erg onberekenbaar voor zijn begeleidende band, die voor dit concert gelukkig bestond uit enkele geroutineerde jazzmuzikanten. Voor hen was het continu schipperen en inspelen op de grillen van Hardin.

Qua stem is Hardin hier wel fantastisch in vorm, en de geluidskwaliteit is ook een plus. Hardin toont zich polyvalent, en wisselt met klasse en gemak af tussen folk, blues en jazz. Lenny's Tune wordt hier prachtig en kwetsbaar gebracht; ik denk dat Nico het nummer eerder opnam voor haar album Chelsea Girl, maar dan onder de noemer Eulogy to Lenny Bruce. Tribute to Hank Williams blijft een prachtig eerbetoon aan de grote countryzanger, songs als Misty Roses en If I Knew zijn tranentrekkend mooi. Hardin bezat de gave om met zijn stem een soort overrompelende melancholie op te roepen, die de luisteraar verweesd en muisstil achterlaat.

Tim Hardin 3 is een prachtig, uniek document dat een ontzettend getalenteerde kunstenaar in de verf zet, maar anderzijds ook een inkijkje gunt in een getroebleerde ziel. Het levert een heerlijk bad vol aandoenlijke melancholie op, maar stemt ook tot nadenken. Eentje om te koesteren.

4,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 02:56 uur

geplaatst: vandaag om 02:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.