menu

Slayer - Divine Intervention (1994)

mijn stem
3,61 (178)
178 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: American

  1. Killing Fields (3:57)
  2. Sex, Murder, Art (1:50)
  3. Fictional Reality (3:37)
  4. Dittohead (2:30)
  5. Divine Intervention (5:33)
  6. Circle of Beliefs (4:29)
  7. SS-3 (4:06)
  8. Serenity in Murder (2:36)
  9. 213 (4:52)
  10. Mind Control (3:04)
totale tijdsduur: 36:34
zoeken in:
avatar van RuudC
1,5
Verbijsterend slecht. Ik had vroeger een stel vrienden die allemaal Slayer luisterden. Volgens hen was het na Seasons in the Abyss niet meer zo boeiend. Niet boeiend? Volkomen kut, kun je rustig zeggen. Slayer probeert hier punk en death metal te verenigen, maar het echt helemaal niks meer. Er zit verder ook helemaal geen plan achter. Geen enkele visie. Alleen Bostaph probeert er wat van te maken, want heuj! Ik zit in Slayer! Diep medelijden met hem, want hij had gewoon bij Forbidden moeten blijven (of een andere band moeten uitzoeken). De songs zijn lachwekkend vanwege de drang om het maar zo snel of zo vals mogelijk te spelen. De titeltrack is gewoon een middelvinger naar de fans. Zo. Verschrikkelijk. Slecht. De band is hier gewoon een ongeleid projectiel. Met een bijzonder matige productie en dat werkt uiteraard ook niet mee. De tweede helft trekt het weer lichtjes bij, maar die goddelijke ingreep blijft helaas uit hier. Ik ben benieuwd of de band nog dieper kan zinken.


Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
3. Hell Awaits
4. Seasons In The Abyss
5. South Of Heaven
6. Divine Intervention

avatar van Zagato
3,0
God wat valt dit mee! Waar ik elders al gezegd heb dat ik Slayer na SitA uit het oog ben verloren, ben ik na aanleiding van de marathonsessie van lennert en RuudC maar eens de overige albums van Slayer gaan luisteren.

Natuurlijk is Slayer hier niet meer zo relevant als ten tijde van RiB maar ik vind dat de heren wel een beetje hard oordelen over dit album. Uiteraard staat de kopieermachine aan en zijn de nummers niet van het niveau dat de band eerder wel wist te halen. Ik heb altijd gedacht dat de alcoholverslaving die Hanneman uiteindelijk fataal is geworden veel te maken heeft gehad met het mindere niveau van Slayer in latere dagen. Mijn favoriete nummers van Slayer zijn vaak van de hand van Hanneman.

Anyway, 1,5 ster? Nee dat is echt te weinig. Ik hou het op 3.

avatar van pinkfloyd76
4,0
Solide Slayerplaat, goede productie, retestrak drumwerk en wat een energie en ontlading in het titelnummer, live moet dit nummer een uitputtingslag geweest zijn voor Araya.

avatar van Kondoro0614
3,0
Mwah, een iets minder goed werkje van de heren van Slayer. Het aller eerste album zonder Lombardo wat in mijn ogen geen reet uitmaakte, want Paul Bostaph speelde een aardige plaat. Toch word het allemaal wat eentonig, merk weinig vernieuwing en ik heb het wel eens gezien met Slayer. Waar Slayer toch zo goed was begonnen met 'Show No Mercy' kennen ze een grote stap terug bij Divine Intervention. Ik vond de nummers maar wat klakkeloos neergelegd. Waar het eerste nummer van het album nog wel leuk klinkt en hij het samen met Dittohead het album wel moet maken, merk ik toch dat ik mijn interesse in Slayer wat kwijt begin te raken.

Ik besluit echter wel door het wat vaker luisteren van Reign in Blood en Show No Mercy dat ik SNM toch wat beter vind.

Tussenstand:

01. Show No Mercy
02. Reign in Blood
03. Hell Awaits
04. Seasons of the Abyss
05. South of Heaven
06. Divine Intervention

avatar van andnino
3,0
Ik sluit hier grotendeels aan bij wat er al gezegd is. Deze plaat heeft wat aardige momenten, en verdient zeker geen onverdoende, maar heeft simpelweg niet zoveel interessants te bieden. Snel door naar de volgende.

1. Reign in Blood
2. Seasons in the Abyss
3. Show No Mercy
4. South of Heaven
5. Divine Intervention
6. Hell Awaits

avatar van Flat Earth
4,5
Dit was mijn eerste kennismaking (geleend bij de bieb, later gekocht) met het fenomeen. En deze heeft ook de meeste indruk gemaakt. Voor mij is de combinatie van de zieke gitaar-riffs met de naargeestige sfeer uit de latere periode gruwelijk (vet dus). In november nog ff meepakken in Zwolle. Maar mijn voorkeur gaat wel duidelijk uit naar deze en de periode daarvoor.

Tussenstand:
1. Divine Intervention.
2. Volgt nog

avatar van the crook
3,5
Hoewel de eerdere platen een speciaal plekje in mijn metal hart hebben, kun je Divine Intervention onmogelijk afdoen met een onvoldoende, zeker geen 1,5 (al blijft dat altijd nog een persoonlijke mening natuurlijk). Divine Intervention bevat zeker enkele hoogtepunten in de vorm van het furieuze openingsnummer Killing Fields, het haast bezeten snelle Dittohead en het wat duistere titelnummer, waar Slayer even gas terugneemt en je zowaar wat nieuwe ideeën hoort die je op voorgaande albums nog niet gehoord had.

avatar van ZAP!
4,5
Wat is me dit hier? Anderhalf nummer onderweg en ik zit geboeid te luisteren. Ik had geen idee dat dit met Bostaph was, maar gaaf is het wel. Hard, ook. De productie / mix is wel even wennen. Toch een goede keus om toch eens te proberen, met dank aan de Slayer bump van B.Robertson. Nu de rest van de plaat nog en zeker es vaker opzetten, want dit moet wel even bezinken.

-edit- 1e indruk: te weinig boeiend songmateriaal, helaas (al is dat na een luisterbeurt misschien wat voorbarig geconcludeerd). Bostaph doet wel ontzettend gave, 'schurende' dingen en er worden ook door de gitaristen verrassende nieuwe dingen geprobeerd (titelnummer), want het hoeven niet alleen maar kwarten en kwinten te zijn! Araya doet zijn ding en daar is niks op aan te merken. Toch eerst vaker horen voor een definitief oordeel en sowieso niet verkeerd.

avatar van B.Robertson
3,5
Wat toevallig ZAP! ik heb de CD net in de speler en lees tot mijn verrassing jouw bericht. Er staan goede stukken op Divine Intervention en wat 'net niet' materiaal en verder markeert het album een periode dat het wat afgelopen is met grote klassiekers en om gemiddeld de vier jaar een album ter onderhoud verscheen, mede om een tournee te rechtvaardigen (neem ik aan). Dittohead is m.i. het sterkste stuk en het titelnr. slaat de plank wat mis (ik vind er althans geen bal aan). De rest balanceert wat tussen goed en redelijk.

avatar van ZAP!
4,5
B.Robertson schreef:
Wat toevallig ZAP! ik heb de CD net in de speler en lees tot mijn verrassing jouw bericht.
In 'wat draai je nu' zag ik bij jou 'Diabolus...' voorbijkomen, en kreeg ik het idee eens verder te gaan waar ik ooit na 'Seasons...' opgehouden ben.

Titelnummer vind ik juist zeer interessant, maar de band lijkt niet door te zetten met de experimenteerdrift. Maar eerst vaker horen dus.

avatar van B.Robertson
3,5
Titelnr. vind ik wat vermoeiend en Serenity in Murder en 213 de 'net niet' nummers. Geniet dan wel van het vertrouwde beukwerk van Mind Control en Circle of Beliefs is ook best wel een kranige uitsmijter. Als je experimenteerdrift zoekt dan valt dat toch ook wel op Diabolus in Musica te vinden; samen met South of Heaven het minste aantal snelle stukken (of dan wel ingebouwde tempowisselingen) op een Slayer-album. Verder is de beleving is natuurlijk persoonlijk.

avatar van ZAP!
4,5
B.Robertson schreef:
...Als je experimenteerdrift zoekt dan valt dat toch ook wel op Diabolus in Musica te vinden...
Ik las daar over nu metal invloeden, daar word ik niet altijd even blij van. Maar ik denk dat ik de Slayer de hele verdere catalogus toch even onder de loep ga nemen de komende tijd.

avatar van B.Robertson
3,5
Alleen al om opener Bitter Peace en afsluiter Point vind ik Diabolus in Musica de moeite waard. De rest varieert en dat kan kloppen wat de invloeden betreft. Geen trendsetten maar eerder meeliften.

avatar van ZAP!
4,5
Dit hakt er toch wel in hoor. Het meest verder bordurend op de hardere en snellere nummers van 'Seasons...', een enkele keer wat gas terugnemend en wat rustiger en regelmatig wat experimenteler qua riffwerk. Paul Bostaph verdient een dikke pluim hoe hij meester Dave Lombardo's taak overneemt en regelmatig ook wat extra's toevoegt met behoorlijk aparte ritmes.
Dat het songmateriaal gemiddeld wat minder boeiend is (soms ook wel erg à la eerder werk), is met zoveel energie en agressie geen probleem. Het soleerwerk is misschien niet vreselijk goed en / of melodieus, maar het werkt hier prima en Araya brult zoals altijd (hier en daar wat gepraat). Titelnummer en '213' zijn nog het deftigst uitgewerkt, maar de rechttoe rechtaan knallers overtuigen net zo goed. Voor mij zit er geen mindere track tussen, maar 'Killing Fields' en 'SS-3' wil ik nog wel apart vermelden.
De productie / mix is aanvankelijk wennen, maar dat valt na zo'n drie luisterbeurten best op z'n plaats.


Geen volle mep, maar een vette 9 sowieso - onder het mom van beter laat dan nooit.

avatar van Von Helsing
4,0
Eigenlijk dit album 20 jaar stof laten happen maar nu ik er weer naar luister is het toch een verdomd sterk album. Het is zeer zeker geen South of Heaven of Seasons in the Abyss maar het komt wel in the buurt. Enkel de productie vind ik nog steeds niet sterk, wat eigenlijk bij Slayer nooit meer goed kwam, te steriel naar mijn smaak.

avatar van Lau1986
3,0
Het is best een aardig album. Het is herkenbaar Slayer. Het album hakt er zeker in maar mist toch de charme van de begin platen. Vermakelijk dat wel.

avatar van Queebus
4,5
Zag ooit op tv een documentaire met Bram van Splunteren die de nieuwbakken drummer Paul Bostaph interviewde in Ahoy' 1994 met die van hun toenmalige voorprogramma Machine Head. In die tijd was ik niet meer zo into metal. Later wel weer en met die herinneringen Divine Intervention beluisterd. En itt de fans die behoorlijk kritisch waren, zelfs teleurgesteld werd ik meteen weggeblazen. Wat een energie en power! En die drummer, fenomenaal! Doet wat mij betreft niet onder een rasechte klassieker als Reign In Blood. Al blijft South Of Heaven hun meesterwerk. En over de discussie wie de betere drummer is, persoonlijk vind ik Paul Bostaph een betere drummer maar de stijl van Dave Lombardo past beter bij de band. Die helaas niet meer is, jammer.

avatar van ZAP!
4,5
Een kleine 9 dan, lager ga ik niet.

avatar van Von Helsing
4,0
Queebus schreef:
Zag ooit op tv een documentaire met Bram van Splunteren die de nieuwbakken drummer Paul Bostaph interviewde in Ahoy' 1994 met die van hun toenmalige voorprogramma Machine Head. In die tijd was ik niet meer zo into metal. Later wel weer en met die herinneringen Divine Intervention beluisterd. En itt de fans die behoorlijk kritisch waren, zelfs teleurgesteld werd ik meteen weggeblazen. Wat een energie en power! En die drummer, fenomenaal! Doet wat mij betreft niet onder een rasechte klassieker als Reign In Blood. Al blijft South Of Heaven hun meesterwerk. En over de discussie wie de betere drummer is, persoonlijk vind ik Paul Bostaph een betere drummer maar de stijl van Dave Lombardo past beter bij de band. Die helaas niet meer is, jammer.


Deze?
https://www.youtube.com/watch?v=ZaytHonhWUE&ab_channel=Michaelbacteria

avatar van Queebus
4,5
Yep. Datissum.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:51 uur

geplaatst: vandaag om 00:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.