menu

Slayer - Divine Intervention (1994)

mijn stem
3,58 (177)
177 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: American

  1. Killing Fields (3:57)
  2. Sex, Murder, Art (1:50)
  3. Fictional Reality (3:37)
  4. Dittohead (2:30)
  5. Divine Intervention (5:33)
  6. Circle of Beliefs (4:29)
  7. SS-3 (4:06)
  8. Serenity in Murder (2:36)
  9. 213 (4:52)
  10. Mind Control (3:04)
totale tijdsduur: 36:34
zoeken in:
avatar van lennert
1,5
Arme Paul Bostaph, hij speelt namelijk wel voortreffelijk hier. Hij is nu slachtoffer van zo'n 'het werd allemaal kut sinds Lombardo weg is/Bostaph erbij kwam'-geval terwijl Lombardo niks heeft geschreven. Nee, dit is grotendeels een King-album en laat ik daar voorlopig nog niet zo'n fan van zijn. Ten minste, ik begreep dat dit album altijd slecht gewaardeerd werd, al zie ik dat het hier toch nog aardig wat fans heeft. Verschil moet er wezen. Sex, Murder, Art is wat mij betreft een van de slechtste Slayer-songs die ik tot nu toe heb gehoord. De titeltrack is ook een combinatie van saai riffwerk en pijnlijk Araya-geschreeuw. Allemaal erg hardcore/punk qua stijl en in dat opzicht ook wel iets anders voor de band, dat is lovenswaardig. Dittohead kan wat mij betreft ook gezien worden als een van de snelste tracks die ze tot nu toe hebben gemaakt. Niet goed verder, maar snel is het zeker.

Toch moet ik het de band nageven: waar Metallica en Megadeth in deze tijd allemaal melodieuzer zijn gaan spelen, hebben zij wat mij betreft wel een van de hardste platen uit hun loopbaan gemaakt. Het is jammer dat ik het alsnog niets vind. En dan ook echt helemaal niets.

Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Seasons In The Abyss
3. South Of Heaven
4. Reign In Blood
5. Hell Awaits
6. Divine Intervention

avatar van RuudC
1,5
Verbijsterend slecht. Ik had vroeger een stel vrienden die allemaal Slayer luisterden. Volgens hen was het na Seasons in the Abyss niet meer zo boeiend. Niet boeiend? Volkomen kut, kun je rustig zeggen. Slayer probeert hier punk en death metal te verenigen, maar het echt helemaal niks meer. Er zit verder ook helemaal geen plan achter. Geen enkele visie. Alleen Bostaph probeert er wat van te maken, want heuj! Ik zit in Slayer! Diep medelijden met hem, want hij had gewoon bij Forbidden moeten blijven (of een andere band moeten uitzoeken). De songs zijn lachwekkend vanwege de drang om het maar zo snel of zo vals mogelijk te spelen. De titeltrack is gewoon een middelvinger naar de fans. Zo. Verschrikkelijk. Slecht. De band is hier gewoon een ongeleid projectiel. Met een bijzonder matige productie en dat werkt uiteraard ook niet mee. De tweede helft trekt het weer lichtjes bij, maar die goddelijke ingreep blijft helaas uit hier. Ik ben benieuwd of de band nog dieper kan zinken.


Tussenstand:
1. Show No Mercy
2. Reign In Blood
3. Hell Awaits
4. Seasons In The Abyss
5. South Of Heaven
6. Divine Intervention

avatar van Kondoro0614
3,0
Mwah, een iets minder goed werkje van de heren van Slayer. Het aller eerste album zonder Lombardo wat in mijn ogen geen reet uitmaakte, want Paul Bostaph speelde een aardige plaat. Toch word het allemaal wat eentonig, merk weinig vernieuwing en ik heb het wel eens gezien met Slayer. Waar Slayer toch zo goed was begonnen met 'Show No Mercy' kennen ze een grote stap terug bij Divine Intervention. Ik vond de nummers maar wat klakkeloos neergelegd. Waar het eerste nummer van het album nog wel leuk klinkt en hij het samen met Dittohead het album wel moet maken, merk ik toch dat ik mijn interesse in Slayer wat kwijt begin te raken.

Ik besluit echter wel door het wat vaker luisteren van Reign in Blood en Show No Mercy dat ik SNM toch wat beter vind.

Tussenstand:

01. Show No Mercy
02. Reign in Blood
03. Hell Awaits
04. Seasons of the Abyss
05. South of Heaven
06. Divine Intervention

avatar van Queebus
4,5
Zag ooit op tv een documentaire met Bram van Splunteren die de nieuwbakken drummer Paul Bostaph interviewde in Ahoy' 1994 met die van hun toenmalige voorprogramma Machine Head. In die tijd was ik niet meer zo into metal. Later wel weer en met die herinneringen Divine Intervention beluisterd. En itt de fans die behoorlijk kritisch waren, zelfs teleurgesteld werd ik meteen weggeblazen. Wat een energie en power! En die drummer, fenomenaal! Doet wat mij betreft niet onder een rasechte klassieker als Reign In Blood. Al blijft South Of Heaven hun meesterwerk. En over de discussie wie de betere drummer is, persoonlijk vind ik Paul Bostaph een betere drummer maar de stijl van Dave Lombardo past beter bij de band. Die helaas niet meer is, jammer.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:02 uur

geplaatst: vandaag om 13:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.