Daar zit ik dan, met mijn kartonnen hoesje en dat prachtige plaatje op de voorkant. Het ademt een mysterieuze sfeer, maar de zonnestralen geven ook een gevoel van schoonheid. Dat belooft wat voor de muziek zelf...
En inderdaad, de muziek blijkt ook een combinatie van mysterie en schoonheid te hebben.
Driftwood begint al een beetje met de mysterie, en zet op 1:05 in met een droevige gitaarmelodie: prachtig! De geweldige sfeer wordt voortgezet in
Taking the Stairs Instead of the Elevator (leuke titel trouwens!), met weer een mooie herhaalde melodie; de lucht vult zich met steeds meer geluid, om na ruim 7 minuten weer rust te ademen.
Vervolgens komt het hoogtepunt in
Oceans on Hold, met die fantastische gitaarmelodie waar ik zo enthousiast van word (2:05).
Nummertjes 4 en 5 zitten ook vol met mooie klanken, waarbij nummer 5 weer zo'n uitermate mysterieuze sfeer opbouwt. Zo komen we aan bij het volgende hoogtepunt,
Wedding Rings & Bullets in the Same Golden Shrine (Part II). Bijna 23 minuten vol schoonheid, gevolgd door de rustige afsluiter
Leonine.
Al met al een heel fijn album; het enige minpuntje is de hoeveelheid herhaling, die misschien gaat vervelen na vaker luisteren. De tijd zal het leren. Nu krijgt dit album in ieder geval een 4,5* van mij!