Het verhaal van Viet Cong is ergens verwant aan dat van Joy Division en New Order. Ooit zaten twee van de vier Viet Cong leden samen in de band Women, die twee artistieke platen uitbrachten bij platenmaatschappij Jagjaguwar. Toen overleed gitarist en mede-creatief brein Christopher Reimer plots op 21 februari 2012 in zijn slaap. 26 jaar oud. De doodsoorzaak blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk. Met deze trieste gebeurtenis ging het toch al op non-actief staande Women definitief ten grave. Bassist Matt Flegel en drummer Mike Wallace gingen door onder de naam Viet Cong. Wat je noemt een gedroomde doorstart.
Samen met de twee gitaristen Scott Munro en Daniel Christiansen maakte het duo een glansrijk debuut. Dat kunnen we een ruimte maand na de release rustig concluderen. Was op de vorig jaar verschenen debuut EP Cassette al te horen dat dit kwartet een goed gevoel had voor fijne gitaarliedjes, op Viet Cong wordt deze veelbelovende status pas echt verzilverd. In zeven liedjes komen industrial, wave, shoegaze, psychedelica en indie op eigenzinnige wijze bijeen. Neem het geheel en de groep klinkt ergens tussen Deerhunter, Television en Guided By Voices in, maar anders dan hippe genregenoten van Ought construeert Viet Cong eerder genoemde artiesten nergens.
Waar er nog een waar-gaat-dit-heen gevoel heerst in openingssalvo 'Newspaper Spoons' en 'Pointless Experience', breekt de plaat gaandeweg op een waanzinnige manier open tijdens de laatste minuten van March Of Progress. Vanaf hier is er geen stoppen meer aan. 'Continental Shelf' en 'Silhouettes' zijn messcherpe en eigenzinnige gitaarliedjes die op een prettige manier zwaar op de borst liggen. Hoogtepunt is het dwarse en haast maniakaal aandoende 'Bunker Buster', waarin de spanning werkelijk om te snijden is. Een vergelijkbare spanning wordt verder opgevoerd in de weergaloze afsluiter 'Death', die maar liefst elf minuten duurt. Ruim een maand na de release wordt Viet Cong louter beter. De verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. Sterker: voor nu is deze plaat met afstand het beste wat het nog prille 2015 te bieden heeft.
Van:
Daans Muziek Blog