Air - 10,000 Hz Legend (2001)

10,000 Hz Legend is wat meer experimenteel en dus minder toegankelijk dan het debuut maar uiteindelijk is het een groeialbum. Ook donkerder dan de voorganger (ik vind de vergelijkingen met Pink Floyd terecht) maar zeker de moeite waard.

Deze net nog eens opgezet. Ik blijf deze zo goed vinden. Daar waar Talkie Walkie en zo mij na een tijd vervelen blijft deze genoeg afwisseling hebben om interessant te blijven.

Het is natuurlijk toe te juichen dat de mannen van Air hun grenzen proberen te verleggen en het handelsmerk waarmee ze beroemd zijn geworden (instrumentale analoge retro sfeertracks) niet tot een trucje willen laten verworden. De veelheid aan zangers en de langere speelduur van de nummers maken van deze plaat echter een enigszins gezichtsloze brei, en waar al die verschillende invloeden bij de ene plaat het effect van een rijke toverbal kunnen sorteren (Daft Punk bijvoorbeeld, om maar dicht bij maison te blijven) levert dat in het geval van 10,000 Hz legend vooral het effect op van een lappendeken met zóveel kleuren dat niets er meer uitspringt. Bovendien is door al die verschillende medewerkers het gevoel van intimiteit verdwenen, en dat was voor mij nu juist het sterke punt van deze band. Niet toevallig zijn het de nummers die nog het meest aan de eerdere Air doen denken (Radian en het slotnummer) die het meest bij mij losmaken, en Lucky and unhappy heeft een onweerstaanbaar synthbas-patroon, maar wanneer ik me dan ook nog ga storen aan dat Franse accent bij de Engelse uitspraak (“We are electronic pèrformers” “Shoot, use your gun...” waarvan ik eerst dacht ze “Shut... up” zouden gaan zeggen) besef ik dat deze plaat mij echt tegen de haren in strijkt.

Het is alweer heel wat jaren geleden dat ik deze plaat gedraaid heb. Maar eerlijk gezegd gold dat ook wel voor Moon Safari... Tijd voor een hernieuwde kennismaking. En, het moet gezegd, eaar me bijstaat dat ik het album maar niks vond, daar hoor ik nu toch vooral meer durf dan op (het overigens fantastische) Moon Safari. Die durf pakt niet in elk nummer goed uit, en de sound waaiert ook behoorlijk uit, maar zo door de bank genomen is dit tot echt wel een goed album.

Eind jaren 90 had je daar ineens de heren van Air die niet van MTV weg te slaan waren. Sexy Boy en Kelly Watch The Stars en niet te vergeten All I Need van het debuut album Moon Safari. Een Erg commercieel pop en 70s retro lounge album, als opvolger van het ook prachte Premiers Symptomes, de EP die het jaar ervoor (1997) uit kwam. In 2000 verscheen nog de prachtige, treurig klinkende soundtrack van de film The Virgin Suicides.

In 2001 verscheen het (moeilijke) 2e échte album 10,000 Hz Legend. Een minder aanlokkelijke hoes, geen pakkende MTV hits, meer geëxperimenteer). Een album waar ik toen niks mee kon en liet de band voor wat het was.

Een jaar of 5 terug kocht ik nog de cd/dvd Le Voyage Dans La Lune, een soort moderne soundtrack bij een van de oudst nog bestaande sf-films van pionierfilmmaker Molière met dezelfde naam. Ik kocht hem vooral voor de film, maar dat is ons geheim

En hoe het kwam weet ik niet meer, maar afgelopen weekend haalde ik deze cd weer uut de kast, na 20 jaar!, om omver geblazen te worden! Goede wijn moet eerst rijpen, zoiets. In dit geval dus 20 jaar. Geen MTV meer waar je de nieuwste video's ziet en hoopt dat het volgende album weer de nodige (video)hits zal voortbrengen. Maar gewoon pure klasse, met de nodige gelijkenissen met het vernieuwde Radiohead van toen.

Album dat wat vinniger en creepy uit de hoek komt dan mondiaal geaccepteerd meesterwerk Moon Safari. Persoonlijk vind ik hem erg geslaagd. Spannende luisterevaring!