Steely Dan - Countdown to Ecstasy (1973)

met deze plaat had ik het wat moeilijker in de tijd , ik was nog niet helemaal rijp voor hun jazzy nummers, nu vind ik hem zeer goed, en ook een aanrader, maar als je platen van de dan koopt , koop dan niet deze, maar can't buy a thrill of aja of royal scam

Het was mijn eerste kennismaking met een compleet album van Steely Dan. Heb er even aan moeten wennen maar het bleek een geweldige plaat.
En eindelijk ben ik er achter wat het koortje nou zingt in "Show Biz Kids":

Walter Becker in a BBC-Online Chat, March 4, 2000

John Holland: "Do the backing singers in Show Biz Kids sing both 'Go to Las Vegas' AND 'Go to Lost Wages'?

Walter: "Actually they are saying 'Go to Las Vegas' but they are mispronouncing it in the way that Lenny Bruce used to mispronounce on purpose, saying 'lost wages'."

Eigenlijk vind ik dit album niet zo heel sterk (in Show Bizz Kids zit een irritant soort van schreeuwen vlakbij het einde), maar King of the World maakt dit echt 110% goed. Echt een van de meest sfeervolle (of sfeerlege?) nummers van Steely Dan, de ultieme wanhoop die uit dat nummer straalt vind ik echt geweldig:

If you come around
No more pain and no regrets
Watch the sun go brown
Smoking cobalt cigarettes
There’s no need to hide
Taking things the easy way
If I stay inside
I might live til saturday

Tears to my eyes, elke keer weer.

Mijn favo album van Steely Dan!!

Als je één plaat van Steely Dan goed vind, kun je ze maar meteen allemaal in huis halen. I know I did, en het zijn allemaal groeiplaten die enige luisterbeurten vragen. Maar zijn dat niet net altijd de beste?

De opener Bodhisattva (moelijk woord, ik geef het toe!) is hypnotiserend qua ritme en thema.
Mijn favorieten zijn hier wel My Old School (die sfeer!) en Show Biz Kids (Ricky Lee Jones covert dit meesterlijk!).
Héél deze plaat is vintage Steely Dan en dat staat garant voor jazzy pop of rock zo je wil.
Tijloos!
4 ****

Heel aparte plaat van steely dan; moest wel even wennen aan het ander soort sound.
Maar hij staat nu weer aan en eigenlijk is et gewoon een heel lekker plaatje, vooral lekker relax en door het jazzie er door heen klinkt het heel toegankelijk

3.5 *

Helemaal waar.

Unieke muziek maakte Steely Dan. Voor mij de beste rock groep die er is.

5* voor deze classic.

Favo's: Razor Boy en Your Gold Teeth

Zelfs Toto heeft hier een nummer van gecoverd, mooi plaat en iets pittiger dan de rest.

'Zelfs' Toto???
David Paich en Jeff Porcaro hebben op meerdere Steely Dan-platen meegespeeld! Jeff Porcaro was zelfs de vaste live-drummer in 1974!

Het 2de album valt gelijk al op vanwege de koerswijziging richting fusion. Palmer is terecht eruit geknikkerd om de sound verder uit de diepen en alles uit de kast te halen wat erin zit. Vanwege de vernieuwingsdrang scoorde dit album toendertijd niet goed (heb ik gelezen) maar de band was de rest al behoorlijk op voor zowel kwa stijl als productioneel-technisch. Andermaal weer een topper om in huis te halen!

Heerlijk album.Misschien iets moeilijker te verteren dan het debuut
Can't Buy A Thrill,maar deze is echt sterker.
De typische Steely Dan sound is een feit,en deze is tevens wat rauwer.
Goede zaak dat Fagen nu definitief de leadzang doet.
Muzikaal weer smullen geblazen,en de teksten zijn lekker cynisch en absurd(Showbizz Kids,Your Gold Teeth bijv.)
Dit is wel 1 van mijn favoriete albums van de groep

Deze heb ik een 3,5 gegeven, de minste score die ik tot nu toe aan een Dan album gaf want ik vind het songnateriaal wat minder dan op hun andere platen.
Toch zijn de minste nummers op deze plaat nog steeds van een niveau wat een gemiddeld bandje mag hopen te halen maar van The Dan ben ik beter gewend.
M'n favorieten zijn 'Razorboy' en natuurlijk 'King of the World' wat ik een bijzonder goed nummer vind. (ook het gitaarwerk in dit nummer vind ik heel bijzonder)
Zoals Bikkel al vermeld ben ik er ook gelukkig mee dat Fagen nu definitief de nummers zingt.

In 73 gekocht vanwege het geweldige "My Old School". Nu vind ik dit het minste nummer. Tja smaakt veranderd in de loop er jaren.

Leuk album met een aangename sound. Mooie structuren, echt prachtig hoe die '(gitaar)riedeltjes' zo mooi passen bij een lekkere ritme achtergrond. Ik had alleen liever een wat krachtigere zang gehad, denk dat dat een mooi contrast zou geven met de vaak redelijk rustige en relaxte sfeer van de instrumenten.

vanaf deze tot The Royal Scam is het niveau echt gruwelijk hoog , qua arrangementen, songs , sfeer. het debuut heeft zn charme maar hier begint het echt

Stiekem is dit misschien wel mijn favoriete Dan-plaat, want deze rockt toch wel iets harder dan hun andere werkjes en het songmateriaal is hier ook al prima in orde. Bodhisattva en Your Gold Teeth zijn favorieten.

Is het iemand anders ook weleens opgevallen dat de zanglijn van 'Pearl of the Quarter' in de eerste maten wel érrug veel lijkt op 'In A Station' van The Band (van de lp 'Music From Big Pink'). Misschien is 't gewoon toeval, dat kan natuurlijk ook...

yeah pruimpit . ik vind het stiekem ook wel misschien de beste (met scam)

Your gold teeth,
hoogstaande steely dan shit!!

Ik ben het eens met de positieve reacties: een fantastische steely dan lp!

En wat dr. robert zegt is ook helemaal waar:
als je 1 lp van steely dan goed vindt, kun je ze maar beter allemaal kopen
of downloaden.

Briljante band!!

Ze zijn in ieder geval spotgoedkoop.
Voor de prijs hoef je het echt niet te laten!

Een groeiplaat, maar zijn ze dat bijna niet allemaal van Steely Dan.
Dit is muziek waar ik graag voor ga zitten, in het midden voor de boxen, voeten op de tafel, glaasje wijn erbij en let the music come to papa.
Er gebeurt veel op allerlei gebieden. Bas, gitaar, drumritmes, de wijze waarom Donald Fagen zingt, breaks..het zit verdorie goed in elkaar.

Het begint al bij Bodhisattva opgevolgt door Razor Boy, beide met een zeer jazzy feeling. The Boston Rag laat die jazzy feeling even los, om met de fusion achtige Your gold teeth verder te gaan.
Ondertussen geen een zwak moment tegen gekomen. De catchy nummers zoals op Can't buy a thrill, ontbreken hier, maar dat hoeft ook niet, dat maakt hun debuut dan ook weer zo mooi. Elk album van Steely Dan heeft zijn eigen charme en verveelt me nooit.

Tijdloos en diezelfde tijd ook vooruit. Cryptische teksten. Geniale structuren.
Niet slecht voor een band vernoemd naar een dildo.

Ja, Jan, ik heb ze vorig jaar ook maar allemaal gehaald, ik had er al enkele, maar zo'n topband, daar kun je beter maar alles van in huis halen, die muziek verveelt nooit, voor geen seconde, omdat ze spannend genoeg blijft door de gelaagdheid, door de interactie tussen de muzikanten, door de ontzettende muzikaliteit van Becker & Fagen.
Zàlig bandje, eigenlijk zijn al hun platen mijn favorieten, moeilijk te kiezen, maar Aja misschien toch een ietsiepietse méér.

Dit is rock met nogal wat jazzinvloeden, en I like it very much. Muziek voor grote mensen is dit!

Muziek voor grote mensen, volgende week live in de HMH!!!!

Ik ben benieuwd naar de setlist!!!

Ik heb de lp kunnen krijgen samen met die van Aja voor 4 pleuri per stuk. Draai nu de vinyl. Veel wolliger dan de remastered cd.

Nu in het topic 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis hier.

Steely Dan is een groep die aanvankelijk misbegrepen werd als bedenker van vlot in het oor liggende popsongs en niets meer. Maar met het vorderen van de jaren kreeg het geesteskind van Walter Becker en Donald Fagen steeds meer waardering. Countdown to Ectacy was de tweede plaat van deze naar een dildo uit William Burroughs' Naked Lunch vernoemde groep. Toen had ze al een hit gescoord met 'Do it Again', en later zou er nog een volgen met 'Rikki Don't Lose That Number'. Toch zou Steely Dan vooral geprezen worden voor haar langspelers. Becker en Fagen bedachten uiterst gesofisticeerde arrangementen, met enorm veel verwijzingen. En al hadden ze de reputatie intellectuelen te zijn - vreemd, als je een foto uit half jaren 70 ziet, zou je ze zo vijf frank in de hand stoppen - toch klonk hun muziek zelden bedacht, in elk geval niet op Countdown to Ectacy. De elpee bewees dat Steely Dan van vele markten thuis was: rock: ('Bodhisattva'), pop met een streepje bossa nova ('Razor Boy'), soul ('Show Bizz Kids') of bluesy funk ('Your Gold Teeth'), bijna altijd gebracht met een jazzy toets. Wat bij dit alles weleens vergeten wordt, is dat Steely Dan ook knappe teksten bedacht, soms ongewoon scherp. 'Show Bizz Kids' is bijvoorbeeld een vlijmscherpe uithaal naar de narcistische glitterwereld van omhooggevallen sterren. Je zal zelden meer ideeën in een popsong vinden dan bij deze Amerikaanse band. Meestal is zo'n grote hoeveelheid geen garantie voor goede muziek. Maar bij Steely Dan dus wel.
(Bron: De Cultuurkenner, DM 1999)

Ik ben onderhand grote fan van Steely Dan geworden, omdat ik hun muziek nu pas goed ontdekt heb., terwijl ik opgegroeid ben in de 60-er en 70-er jaren.
Do it again kende ik wel allang, maar de overige nummers niet.
Platen van Steely Dan wil ik allemaal hebben en zijn zeker overal nog te koop op rommelmarkten, platenbeurzen en zeker in Vinylwinkels.
Countdown to ecstasy is een geweldig album met goede songs. Eén uitzondering wil ik maken en dat is Show Biz Kids.
Ik vind dat een irritant nummer die mij geheel niet boeit, jammer, want de rest is van hoog niveau.
King of the world, Your gold teeth, My old school en Pearl of the quarter zijn echt juweeltjes!!
Ik heb nu 4 LP's (en The Nightfly), maar de rest zal zeker volgen!

Het typische Steely Dan geluid begint echt vorm te krijgen op "Countdown to Ecstacy". Waar op debuutplaat "Can't Buy a Thrill" nog vooral de (classic) rock invloeden de boventoon voerden begint de fusion tussen rock en jazz zich op deze tweede Steely Dan plaat zich te profileren. Deze sound zullen ze op hun vervolgplaten verder uitwerken en doorontwikkelen. "Countdown to Ecstacy" is daar in ieder geval een geweldige aanzet toe. Het heeft even geduurd voordat ik deze plaat net zo kon waarderen als hun debuut of bijvoorbeeld "Aja", maar na een aantal luisterbeurten ben ik om. De jazzy arrangementen klinken als een klok en worden geregeld gemarkeerd met die heerlijke gitaarsound. In "The Boston Rag" bijvoorbeeld zwelt de gitaar heerlijk aan vlak voor het begin van de solo. "My Old School" klinkt zowel groovend als funky. "Countdown to Ecstacy" is een bijzonder veelzijdige plaat vol met invloeden uit de jazz en rock met hier en daar een vleugje funk. Niet afgaan op een eerste luisterbeurt, maar gewoon meerdere malen afspelen. Het kwartje gaat dan zeker vallen!

ook deze schijf is voor mij het hoogste waard

Een prima vervolg op Can't Buy A Thrill met enkele favoriete Steely Dan-nummers als Bodhisattva, Razor Boy en My Old School. Het enige liedje dat ik niet kan uitstaan is Pearl of the Quarter. Gelukkig staat dit liedje onderaan de lijst in de favoriete songs lijst. Wat ik vooral bijzonder vind, is het feit dat deze plaat zes maanden (!!) na Can't Buy A Thrill is uitgebracht. Vandaag de dag kun je dit niet meer voorstellen. En dan zo'n dijk van een plaat maken. Knap!

Heb nogal ambivalente gevoelens bij de muziek van deze band.
Het steekt allemaal knap in elkaar en is prettig in het gehoor liggend, maar ook 'n beetje zielloos naar mijn idee. Neemt niet weg dat ik het af en toe wel 's lekker vind om te draaien. Andere keren word ik weer behoorlijk depri van.
Show biz kids en Your gold teeth zijn m'n favorieten van dit album.