Steely Dan - Countdown to Ecstasy (1973)

Het typische Steely Dan geluid begint echt vorm te krijgen op "Countdown to Ecstacy". Waar op debuutplaat "Can't Buy a Thrill" nog vooral de (classic) rock invloeden de boventoon voerden begint de fusion tussen rock en jazz zich op deze tweede Steely Dan plaat zich te profileren. Deze sound zullen ze op hun vervolgplaten verder uitwerken en doorontwikkelen. "Countdown to Ecstacy" is daar in ieder geval een geweldige aanzet toe. Het heeft even geduurd voordat ik deze plaat net zo kon waarderen als hun debuut of bijvoorbeeld "Aja", maar na een aantal luisterbeurten ben ik om. De jazzy arrangementen klinken als een klok en worden geregeld gemarkeerd met die heerlijke gitaarsound. In "The Boston Rag" bijvoorbeeld zwelt de gitaar heerlijk aan vlak voor het begin van de solo. "My Old School" klinkt zowel groovend als funky. "Countdown to Ecstacy" is een bijzonder veelzijdige plaat vol met invloeden uit de jazz en rock met hier en daar een vleugje funk. Niet afgaan op een eerste luisterbeurt, maar gewoon meerdere malen afspelen. Het kwartje gaat dan zeker vallen!

Een prima vervolg op Can't Buy A Thrill met enkele favoriete Steely Dan-nummers als Bodhisattva, Razor Boy en My Old School. Het enige liedje dat ik niet kan uitstaan is Pearl of the Quarter. Gelukkig staat dit liedje onderaan de lijst in de favoriete songs lijst. Wat ik vooral bijzonder vind, is het feit dat deze plaat zes maanden (!!) na Can't Buy A Thrill is uitgebracht. Vandaag de dag kun je dit niet meer voorstellen. En dan zo'n dijk van een plaat maken. Knap!

Ben weer eens begonnen aan het herbeluisteren van de eerste zeven albums van de Steely Dan catalogus (de twee 'nakomertjes' zijn zeker niet slecht maar omdat ze toch een heel stuk minder zijn laat ik ze hier buiten beschouwing). Eens kijken of mijn beeld hetzelfde is als in mijn herinnering. In die herinnering ontlopen de eerste zeven albums elkaar niet veel in kwaliteit, hoewel ik toch zo mijn voorkeuren had.

Van die zeven albums worden Katy Lied en deze Countdown to Ecstasy over het algemeen als de iets mindere beschouwd. Ik heb het vermoeden dat dit komt omdat beide albums geen catchy hits hebben.

Op Countdown to Ecstasy wordt het duo Becker & Fagen al dominanter. Ook worden de songs complexer en bevatten ze al meer jazzy invloeden. Meer dan op het debuut vormen de nummers een hechte eenheid. In kwaliteit doen ze niet veel voor elkaar onder, hoewel ik wel erg blij wordt van Your Gold Teeth en Show Biz Kids. Dat laatste nummer zorgt blijkbaar voor veel verdeeldheid onder de liefhebbers; een echte song van 'you hate it or you love it'. Ik behoor tot de laatste groep. Het dreunende refreintje blijft wel heel erg lang in mijn hoofd nadreunen ...

Ook opvallend: ook ik vind o.a. The Royal Scam en Aja beter, maar op de een of andere manier luister ik toch vaker naar dit album (en ook dus Katy Lied). Vreemd verschijnsel, maar ik vermoed dat meer MM'ers dit fenomeen herkennen.