Graham Nash / David Crosby - Graham Nash / David Crosby (1972)

Gisteren Immigration Man voor het eerst gehoord en moet zeggen, klinkt niet slecht!! Beetje in het verlengde van wat we al gewend zijn van de heren begin jaren 70.

Poeh! Immigration Man vind ik echt fantastisch!!!
Kent iemand dit album??

Jazeker, een uitmuntend album, met 'Immigration Man' inderdaad als een uitschieter. Vergeet ook niet 'Southbound Train' en 'Page 43' te noemen. Beetje een vergeten plaat, maar alle songs behoren tot de beste die zowel Crosby als Nash ooit geschreven hebben. Beide grootheden hadden het voorafgaande jaar (1971) al meesterlijke solo albums afgeleverd (Crosby's "If I Could Only Remember My Name" en Nash's "Songs For Beginners") en deze samenwerking is even sterk. Zeker doe moeite waard, vooral nu het album eindelijk op CD verkrijgbaar is. 5/5

Ja zekers...prachtplaat.
Kan mij herinneren dat de oor encyclopedie er niet te spreken over was.
Desalnietemin een juweel

Vandaag gekocht op puntgaaf vinyl...heerlijk!

[quote]jurado schreef:
Vandaag gekocht op puntgaaf vinyl...heerlijk![/quot

Bofkont.....Ik heb hem op krakend vinyl.En dan is dit al een prachtplaat!

Wat werd er over gezegd dan? Ben ik wel benieuwd naar eigenlijk. Deze nu ook eindelijk eens geluisterd en het viel me niet tegen moet ik zeggen. Het zijn stuk voor stuk mooie composities in de lijn van Deja Vu. Okee, Deja Vu is beter, maar ik had niet verwacht dat dit album zo'n hoge kwaliteit zou hebben.

Wil zeker de andere albums van de leden (solo) gaan proberen. Ik las net ergens dat het soloalbum van Crosby uit 1971 ook de moeite moet zijn. Nu eerst The Stills-Young Band draaien

4*

Erg goed, maar Wind on the water is beter...

heb dit vroeger op lp gehad en vond er niet veel van , nu ook niet trouwens , geef mij maar crosby solo , of csn,& , maar hier staan te veel songs op die me totaal niks zeggen

Hier ga ik in mee.

"Wind On The Water" is ook mooi, maar ik blijf dit echt hun allermooiste plaat vinden. Er is zoveel pijn op deze plaat te horen: Nash had het net uitgemaakt met vriendinnetje Joni Mitchell en schreef 'Strangers Room', terwijl Crosby's vriendin een dodelijk ongeluk had gekregen. Daarom vind ik 'Where Will I Be?' net zo hartverscheurend als bijv. 'Mellow My Mind' van Neil Young.

Het is niet allemaal ellende: Crosby's 'Page 43' (prachtig!) heeft een optimistische boodschap ("you should grab a hold of it, else you'll find it's passed you by"). In 'Girl To Be On My Mind' zingt Nash over het zoeken naar een nieuwe liefde. Het mocht niet zo zijn; zijn volgende vriendin werd door haar broer vermoord (vandaar dat Nash's tweede solo album "Wild Tales" wat grauw is).

Vandaag hoorde ik voor het eerst dat 'The Wall Song' ook een geweldig nummer is (Jerry Garcia, Bill Kreutzmann en Phil Lesh van The Grateful Dead doen hierop mee). Alleen 'Blacknotes' (een kleine live-improvisatie van Nash) had er wat mij betreft niet op gehoeven. Verder een magische plaat.

Dat van Crosby's vriendin wist ik, dacht alleen dat dat al een tijdje eerder gebeurd was. Dat van Nash verbaasd me, nooit geweten dat er zoveel ellende in deze plaat zit. Ik zal hem weer eens opzetten, met dit in het achterhoofd.

Edit: Het is nu toch wel erg moeilijk om te beslissen welke het beste is. Ik vind de topnummers op deze, 'Southbound Train' en 'Immigration Man', beter dan de topnummers op Wind on the Water, 'To The Last Whale' en 'Bittersweet', maar toch vind ik Wind on the Water een nóg mooier geheel dan deze. Klinkt ook meer volwassenen (niet dat ik deze kinderlijk ofzo vind klinken, zeker niet).

Wat een fantastisch debuut . Dit is de beste plaat van dit duo. Ik kan geen misser ontdekken. Ook spelen op dit album geweldige muzikanten mee zoals de hierboven al genoemde leden van de Grateful Dead. Deze zijn ook te horen op het prachtige debuut van David Crosby en Gerry Garcia speelt ook nog mee op het Album Deja Vu.

[quote]fredpit schreef:


Ik heb lekker twee exemplaren van dit album op puntgaaf vinyl. Een exemplaar met een gewone hoes en een exemplaar met een gatefold hoes.

Dat ik nog geen cijfer heb gegeven bij deze oer-cd, de eerste samenwerking als duo van David Crosby en Graham Nash.

Want op de waarheid te zeggen, het is dan wel een duo in plaats van het kwartet van Deja vu, deze plaat is nauwelijks minder dan de oude klassieker.

Oorspronkelijk, fris, prachtige composities en naar mijn gevoel nog geheel vrij van drank- en drugsverslaving, hebben beide heren een klein juweeltje gemaakt en het klinkt nog niet eens gedateerd ook.

Crosby en Nash hebben beide een geheel eigen aanpak/ stijl in schrijven en wonderlijk genoeg past dat op de één of andere manier heel goed bij elkaar.

De start van David Crosby and Graham Nash legt dat verschil al helemaal bloot. De vrolijke, Westcoast/country van Nash in Southbound train, tegen het bijtende, enigszins psychedelische in Whole cloth van David Crosby.

Allebei hippie. De een nog met de bloemen in zijn haar, de ander met een pistool op zak.

Toch is de plaat één geheel, vooral ook omdat hun vocalen fantastisch (en nog steeds!) met elkaar harmoniseren, zoals in Where will I be, een prachtige ballad.

In sterkte kan deze cd ook uitstekend concurreren met de in hetzelfde jaar verschenen (1972) Harvest van Neil Young, toch ook een bewierrookte favoriet van velen.

Opgeteld, zijn deze twee cd's beter dan het eerder genoemde Déjá vu. Je vraagt je af, wat voor mega klassieker er zou zijn ontstaan, als de drie heren, met Stephen Stills, er voor zouden hebben gekozen hun krachten te bundelen en met één cd zouden zijn gekomen.

Je durft er haast niet aan te denken.

Southbound train 5,0 - Whole cloth 5,0 - Blacknotes 4,5 - Strangers room 4,5 - Where will I be 5,0 - Page 43 4,0 - Frozen smiles 5,0 - Games 4,5 - Girl to be on my mind 4,0 - The Wall song 5,0 - Immigration man 5,0

Zojuist gedraaid, pak m nog wel eens weer 3.5 ster

David Crosby en Graham Nash komen dit jaar wederom naar Nederland. Op 16 oktober staan zij samen in de Amsterdamse RAI


stem verhoogd naar 4

Waar 'Wind On The Water'een half geslaagd album is (Met twee topnummers 'Bittersweet en 'For The Last Whale'), beschouw ik 'Crosby & Nash' als een geweldige collectie prachtige songs. Wat een gevoel zit er in, ook in het niemendalletje 'Blacknotes'. Waar 'Manassas' als Stephen Stills laatste hoogtepunt kan worden gezien, vind ik deze plaat het beste van David Crosby en Graham Nash -solo of met z'n tweeen. Ook lekker bij een glas wijn of andersom natuurlijk.

Om onverklaarbare reden altijd Crosby & Nash links laten liggen, terwijl ik wel alles van CS&N, CSN&Y en Neil Young heb. Misschien heeft het wel aan Crosby gelegen, die ik altijd qua stem niet echt kon waarderen.
Hoe anders is dat nu, nu ik hun albums één voor één aan het beluisteren ben. Al bij de eerste klanken van Southbound train met die heerlijke mondharmonica is het raak. De stem van Nash blijf ik lekkerder vinden als die van Crosby, maar samen klinkt het geweldig. Nog even geen stem... die volgt na wat meer luisterbeurten.

De prachtige samenzang tussen David Crosby en Graham Nash zal mij nooit vervelen.
Dit vind ik de mooiste plaat van deze twee heren, hoewel ik iets mis waardoor niet alle nummers blijven hangen. Misschien zijn het Stephen Stills en Neil Young die ik mis? Wie weet.
Misschien zijn de nummers gewoon niet hitbestendig genoeg, of moet ik er nog even meer naar luisteren.

Wat ik wel weet is dat nummers als Southbound Train en Immigration Man er met kop en schouders bovenuit steken. Ook nummers als Page 43 (heel mooi!) en Strangers Room vind ik heel mooi. Zeker sinds ik weet over het verhaal achter dat nummer.
Ik hoorde Graham Nash op Another Stoney Evening (geloof ik) al zeggen: "Dit lied gaat over 's ochtends wakker worden na de verschrikkelijke dag ervoor".

'Blacknotes' had van mij ook niet echt gehoeven.
Liever nog een 'echt lied', hoewel ik me voor kan stellen dat het gebruikt werd als 'voegsel' tussen 'Whole Cloth' en 'Strangers Room'.

Wat een plaat!

Ik kende eigenlijk enkel 'Immigration Man' in een live uitvoering, verder was deze plaat een grote verrassing voor me, maar ben diep onder de indruk. Crosby en Nash weten de sfeer van hun solo debuut platen goed voort te zetten en te combineren. Het is vooral Nash die echt uitpakt met prachtige nummers, (Southbound Train!) terwijl ik hem bij CSN(Y) juist de minste songwriter vond. Toch heeft ook Crosby een paar prachtnummers en passen de stemmen van de heren perfect samen.

Had een mooie plaat verwacht, maar dit is nog veel beter dan ik had durven dromen, en nog beter dan de soloplaten van de heren.

Ruim 4.5*

Prachtige plaat heerlijke muziek voor de late uurtjes.
Mooi samen zang ,lekkere weg droom muziek.

Mooie muziek, saai hoesontwerp, hebben ze potver3 ook nog de benen van de heren erafgeknipt op de cd!!

Dit was zo' n plaat die nog miste in mijn collectie en nu eindelijk maar eens aangeschaft. Dat had wel eerder gemogen, want het is zeer de moeite waard. Was wel benieuwd of ik Stills (& Young) niet zou missen, maar zoals door anderen aangegeven is dit prachtige samenzang in mooie composities. Als de plaat groeit (toch raar om te zeggen over een plaat uit '72) kan hij nog wel uitkomen op 4,5*

Na jaren lang dit album alleen op LP te hebben gehad, twee weken geleden eindelijk de remaster op cd gekocht. Verhoging naar 5* kan niet uitblijven. Echt een top plaat, de overgang van Where Will I Be naar Page 43, de opener Southbound Train, Strangers Room, Games, het houdt niet op. Veel betere nummers hebben de heren Solo en in groepsverband niet meer gemaakt. Zoals Bob Dylan zei nadat Nash voor de eerste keer Southbound Train speelde voor hem: play it again.

Voor slechts €1,- uit een bak gevist, op vinyl. Klinkt nog als nieuw, de hoes tot de draad toe versleten, een beschermhoes erom heen, en niemand die dat ziet, en de muziek, echt overtuigd ben ik niet, mooie samenzang dat dan wel, maar een beetje oor in oor uit, tot nu toe, toch maar een *** om mee te beginnen.

Mis toch Neil Young, gebeurt niet veel, is misschien ook niet de bedoeling, kabbelend riviertje. De rafelrandjes die bv op Deja Vu er wel zijn hoor ik nergens. Mooie samenzang dat wel.

Plaat gaat in de uit bak