Let It Roll
De Willard Grant Conspiracy bestaat al 10 jaar ten tijde van dit album.
De grote kracht is Robert Fisher, hij schrijft 8 van de 10 songs en er 1 heeft hij medegeschreven en de ander is een Bob Dylan cover. Fisher produceerde de plaat ook nog eens zelf en hij schaart zich achter een grote groep vrienden die meedoen op dit album.
Deric Raven tipte mij dit album bij Devil’s Road van The Walkabouts en ik moet zeggen dat dit album mij erg lekker in de oren klinkt. Een goede tip dus!
Al gelijk bij de eerste luisterbeurt kwamen veel dingen bij mij op.
Emotie, verdriet verstopt in een laag van country, americana en alternatieve rock.
De vergelijking met Nick Cave and the Bad Seeds is makkelijk gemaakt.
De muziek is vergelijkbaar en de stem van Robert Fisher lijkt op die van Nick Cave.
Ook hoor ik het alternatieve geluid van The Veils en bovenal de Walkabouts.
Al gelijk bij de eerste noten van dit album wordt ik ontroerd.
Zelden heb ik een trompet zo somber horen klinken.
Begeleid door mooi pianospel en de zang van Robert Fisher.
Kippenvel! Een rustige trompet kan veel indruk maken weet ik nu.
De violen maken het compleet, prachtig!
Het afscheid van een man met zijn dierbaren.
Hij vertrekt naar het oneindige heelal.
De rustige akoestische gitaar maakt het helemaal perfect.
Distant Shore is wel zo mooi dat je eraan gaat twijfelen of het hele album nog wel goed kan zijn.
Let It Roll speelt met onze emotie.
Waar de man afscheid heeft genomen van zijn gezin,
Zit hij nu op zee, in een wilde storm.
Let It Roll zegt hij en zo is de muziek ook.
Uptempo maar meeslepend.
Violen en drums vergelijkbaar met The Bad Seeds.
Harde gitaren als The Veils, prachtig hoor.
Het is keihard maar toch wekt het emotie los.
Na de harde emotie komt de man tot zichzelf.
Rust in de storm, Fisher zingt als Nick Cave.
Let It Roll, en de storm blijkt nog door te gaan.
De man zit in zichzelf, overmand door verdriet en angst.
Zal hij zijn familie ooit nog zien?
Prachtig, nog nooit heb ik een album zo sterk horen openen.
Agressief en emotioneel tegelijk.
Doe het maar eens.
Snel en rustig tegelijk.
Doe het maar eens.
De storm is gaan liggen getuige het outro van Let It Roll.
Subtiel overgaand in Dance with Me.
Het folk aspect van het album, akoestische gitaarspel met de violen.
Dance with Me. Ontroerend, alsof de man nog steeds op de boot is.
Nog een keer dansen met zijn geliefde.
De ochtenden zijn er vroeg, hij voelt zich niet meer thuis.
Hij is een van de vissers van ‘’Deatliest Catch’’.
Bijna voor een jaar op zee, 2 maanden met je familie,
En dan weer gaan. Zo voelt hij het ook.
De laatste keer dat hij ging had hij nog geen geliefden.
Nu wel en hij mist ze, wat zou hij graag bij ze willen zijn.
Skeleton is dan weer mysterieus.
Vreemde eend in de bijt vergeleken met zijn voorgangers.
Leuk dat wel, wat afwisseling.
De bas, de drums, de gitaar, alles maakt de sfeer mysterieus.
Kan ook niet anders met een naam als Skeleton.
Toch krijgen we weer hoop met het mooie refrein.
Had zo het refrein van een sterke poprock liedje kunnen zijn.
Erg mooi refrein.
Het lijkt over de dood te gaan, wat hij zou doen als hij een skelet was.
We gaan dan weer met vrolijkheid.
Dat vermoed je wel door de vrolijke drums en de hoopvolle violen.
Het lijkt erop dat onze visser zichzelf weer een beetje heeft.
Hij heeft zich erbij neergelegd dat hij lang op zee is.
Een foto van zijn gezin bij zich dragend en al aftellend tot de laatste dag.
Flying Low, de engelen vliegen laag over hem heen.
Hij heeft weer hoop. Het komt weer goed, hij niet meer down.
In zijn dromen zijn de engelen mooi. De engelen betekenen veel voor hem.
Het was zijn gezin wat hij zag. Geef de hoop niet op.
Breach begint rustig met akoestisch gitaarspel.
Een epos van 9:22 minuten. Je moet ook wel rustig beginnen.
Geen Let It Roll II. Nee hoor dit is relaxt.
Rustige folk met vleugjes van country en americana.
Doet me denken aan de americana uitstapjes van R.E.M.
The Walkabouts komen ook bij mij op.
Het blijft lang rustig. Een soort stilte voor de storm.
Het duurt dan ook niet lang voordat hij losbast.
De elektrische gitaren komen harder op de voorgrond.
Robert Fisher zingt harder en de drummer speelt harder.
De viool eist dan alle aandacht op om ons mee te nemen over de oceaan.
Zo voelt het ook echt. Ik krijg nu letterlijk mijn Al Gore momentje en ik zie de poolkappen voor me. Het brekende ijs valt in de oceaan. Een heel rustige oceaan wordt hoger door het smeltende ijs. Heel mooi nummer.
Crush is het meest snelle nummer van het album.
Hard en oprecht. Rockend en subtiel door de trompet.
Het heeft iets donkers maar de trompet geeft hoop.
Robert Fisher slaat dan om.
‘’There is always a tomorrow’’, hoopvol dus.
Zacht, rustig en subtiel. Mary of the Angels.
De engelen als achtergrond voor Robert Fisher.
Zacht gitaarspel, Fischer die rustig zingt.
‘’gentile’’ gezongen voor geliefde Mary.
Zijn vriendin waarmee hij gaat trouwen als hij thuiskomt.
Een aanzoek gedaan een dag voor hij wegging.
Gehoord dat ze zwanger was op de dag dat hij wegging.
Hij zal de bevalling niet mee maken maar hij wacht op de dag dat hij zijn kind in zijn armen kan sluiten. Te veel om te verliezen op die boot maar het geld is nodig.
Ballad of a Thin Man,
Coveren van mister Bob Dylan.
Er toch een eigen sfeer aan geven, erg knap gedaan.
Persoonlijk vind ik deze versie mooier.
Hij past hier perfect. De visser is eenzaam op de boot.
Al is hij bij zijn vrienden, zijn gezin is thuis.
Afsluiting door Lady of the Snowline.
Zwart gezongen door Robert Fisher.
Hij komt nog niet thuis.
Hij is ingesloten door het ijs.
De boot ligt vast.
Weinig eten, weinig hoop.
Zal hij nog thuis komen?