menu

Mark Ronson - Uptown Special (2015)

mijn stem
3,29 (95)
95 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Sony

  1. Uptown’s First Finale (1:38)

    met Stevie Wonder en Andrew Wyatt

  2. Summer Breaking (3:07)

    met Kevin Parker

  3. Feel Right (3:42)

    met Mystikal

  4. Uptown Funk (4:29)

    met Bruno Mars

  5. I Can’t Lose (3:16)

    met Keyone Starr

  6. Daffodils (4:58)

    met Kevin Parker

  7. Crack in the Pearl (2:25)

    met Andrew Wyatt

  8. In Case of Fire (4:33)

    met Jeff Bhasker

  9. Leaving los Feliz (4:18)

    met Kevin Parker

  10. Heavy and Rolling (3:57)

    met Andrew Wyatt

  11. Crack in the Pearl, Pt. II (2:16)

    met Stevie Wonder en Jeff Bhasker

totale tijdsduur: 38:39
zoeken in:
Wow,zopas de single Uptown Funk gehoord...wat een bom!
Na Treasure waagt Bruno Mars zich samen met Ronson nogmaals aan de funksound van the late 70's/early 80's.Wat een stomende groove heeft dit nummer

Hopelijk bied het gehele album meer van deze funky stuff!!!

UPTOWN FUNK YOU UP,UPTOWN FUNK YOU UP (SAY WHAT?)

Ook Lenny Kravitz is met Chamber in een 80's bui,laat ze maar doen.Goe bezig mannen!

avatar van spoiler
En naar het schijnt moet dat nog een van de mindere nummers zijn. Moet wel een hele mooie plaat zijn! !

avatar van Don Cappuccino
Uptown Funk vind ik echt een heerlijke single, dus ik ben wel benieuwd naar deze plaat.

avatar van Mark17
4,0
Daffodils valt inmiddels ook te beluisteren via Spotify. Heerlijke nummers tot nu toe!

avatar van OscarWilde
4,0
Klink allemaal inderdaad best leuk. Bij Uptown Special en Feel Right gaat het echt om pure funk en Daffodils is wat specialer, maar ook heel aangenaam. Ik heb nog nooit bij een volledig album van Ronson een wow-gevoel gehad, maar wie weet lukt het bij deze toch.

avatar van IntoMusic
4,0
Inderdaad is Uptown Funk geweldig. Leren kennen tijdens Serious Request waarin het nummer regelmatig langskwam met een playbekkende Gerard Ekdom. De funk spat ervan af dus dit album komt in mijn update om te gaan beluisteren.

avatar van tonvanhoof
Track 3 met Mystikal is nog beter dan Uptown funk.

avatar van thelion
Naast Up Town Funk staan ook track 3 Feel Right en track 6 Daffodils ondertussen op Spotify en klinken ook alle bij goed, maakt mij wel nieuwsgierig naar de rest van het album. Als het nivo van de andere nummers net zo is als van het (mij bekende) 3tal dan belooft dit een interessante release the worden......

avatar van Zwaagje
3,5
Staat inmiddels op spotify en de eerste indruk is heel positief. Stem volgt later.:-)

avatar van crosskip
3,0
Erg fijn album dit zeg. Ondanks de grote verscheiden aan gastartiesten heeft Ronson er toch een mooi geheel van gemaakt. Deze gaat nog wel wat rondjes maken.

avatar van aERodynamIC
3,5
Er staan zeer fijne tracks op (Leaving los Feliz), maar ook van die gedateerd klinkende nummers (het zal wel hip) waar ik de betreffende jaren ook niet erg van hield (I Can't Lose, van die typische jaren '80 soul).
Hierdoor vind ik het allemaal wat wisselend. Het feit dat er zoveel verschillende artiesten te horen zijn zal daar onbewust ook wel aan bijdragen voor mij.

Er zijn genoeg echo's van grote namen terug te horen (ik hoor in Daffodils The Time) maar merkwaardig genoeg weet het me toch niet helemaal te grijpen terwijl ik wel degelijk kwaliteit hoor.

Lekker plaatje maar ik hoopte eigenlijk op veel meer dan dat. Misschien komt het nog wel.... misschien waren mijn verwachtingen wel veel te hoog

avatar van E-Clect-Eddy
4,5
De singles klinken zeer veelbelovend, doet me zeer denken aan 80s funk van Was Not Was en inderdaad ook The Time.

avatar van Lars Muziek.
3,5
Mijn verwachtingen waren ook erg hoog Eric (aERodynamIC) ! Maar zelf wil ik nog niet veel kwijt over dit nieuwe album van mijn favoriete producer Mark Ronson.

Wat ik persoonlijk wel wil beschrijven is dat het allemaal erg verschillend klinkt op instrumentale vlakte, waar ik eerlijk gezegd nog aan moet wenen. Want het geeft nu nog een druk geluid wat op me af komt. Toch hoor ik wel wat, wat ik hoorde op het vorige album 'Record Collection' waar ook Andrew Wyatt twee nummers van heeft gezonden.
Het opmerkelijkste van dit album en van Mark Ronson vindt ik de samen werking met Bruno Mars en Kevin Parker... dat blijft mij verbazen....

Tot nu toe hou ik drie en een halve ster voor het album Uptown Special, maar naar mij gevoel kan dit nog wel eens veranderen, ik ga dit album dan ook zeker nog vele malen luisteren!!

avatar van aERodynamIC
3,5
E-Clect-Eddy schreef:
doet me zeer denken aan 80s funk


Absoluut 80's funk.

Lars Muziek. schreef:
Tot nu toe hou ik drie en een halve ster voor het album Uptown Special, maar naar mij gevoel kan dit nog wel eens veranderen, ik ga dit album dan ook zeker nog vele malen luisteren!!

Ik heb dat gevoel ook wel. Het gekke is dat ik een jaren '80 tiener ben en toen groot Prince fan (dus ook The Time en consorten), maar er staat ook het soort jaren '80 soul op waar ik toen een hekel aan had (Ferry Maat draaide het nog wel eens in zijn Soulshow). En daar zal ik toch doorheen moeten komen om dat net zo te gaan waarderen als die andere sterke helft. Ik denk dat het nog wel komt maar dat is echt even afwachten.

avatar van E-Clect-Eddy
4,5
In het nummer I Can't Lose klinkt in de stem van Keyone Starr iets door van Donna Summer.

avatar van Arrie
Lars Muziek. schreef:
Mijn verwachtingen waren ook erg hoog Eric (aERodynamIC) ! Maar zelf wil ik nog niet veel kwijt over dit nieuwe album van mijn favoriete producer Mark Ronson.

Wat ik persoonlijk wel wil beschrijven is dat het allemaal erg verschillend klinkt op instrumentale vlakte, waar ik eerlijk gezegd nog aan moet wenen. Want het geeft nu nog een druk geluid wat op me af komt. Toch hoor ik wel wat, wat ik hoorde op het vorige album 'Record Collection' waar ook Andrew Wyatt twee nummers van heeft gezonden.
Het opmerkelijkste van dit album en van Mark Ronson vindt ik de samen werking met Bruno Mars en Kevin Parker... dat blijft mij verbazen....

Tot nu toe hou ik drie en een halve ster voor het album Uptown Special, maar naar mij gevoel kan dit nog wel eens veranderen, ik ga dit album dan ook zeker nog vele malen luisteren!!

Wat vind je precies verbazingwekkend aan die samenwerkingen?

avatar van E-Clect-Eddy
4,5
Na het horen van de eerste helft wilde ik het meteen 4* geven maar de laatste 2 nummers temperen mijn enthousiasme. Dus toch voorzichtig beginnen met 3,5 het is zeker een goed album en voor wat het waard is het beste van 2015 van de 4 albums die ik gehoord heb tot nu toe.

Trouwens wel fijn dat ik eerder op dag de funk van Level 42 heb gehoord en de afgelopen weken van het nieuwe album van fDeluxe (voorheen The Family) heb genoten.

avatar van Lars Muziek.
3,5
Arrie schreef:
(quote)

Wat vind je precies verbazingwekkend aan die samenwerkingen?


Dat vindt ik erg moeilijk om uit te leggen...
Ik had het zo wie zo niet verwacht van te voren.
Bij Kevin Parker komt het door Tame Impala, wat een totaal ander muziek genre is dan Mark Ronson produceert, waar ik waarschijnlijk zo erg aan gewent ben dat ik deze combinatie nooit had verwacht en nooit had kunnen bedenken. Maar de nummers met Parker vindt ik wel sterk over komen.
Van Bruno Mars had ik het ook niet verwacht, maar die combinatie bevalt mij wel en volgens mij kunnen Ronson en Mars ook makkelijk samen een album maken, omdat die muziek naar mijn idee wel overeen komt met elkaar.

avatar van E-Clect-Eddy
4,5
Nee, 4* is toch wel goed na de tweede keer luisteren. Bij nader inzien klinkt er ook een stuk Todd Rundgren / Utopia terug in de diverse nummers: Summer Breaking, Leaving Los Feliz en Heavy and Rolling. Deze laatste klinkt echt alsof die echt in de 80s is gemaakt. En Leaving Los Feliz heeft wat Beatlesque in zich. Voorlopige favorieten: I Can't Lose (vanwege dat aan Donna Summer doet denken), Feel Right (klinkt als Busta Rhymes meets James Brown), Daffodils en In Case of Fire.

avatar van Reijersen
3,0
En dan is daar eindelijk het eerste album uit muziekjaar 2015. Daar is het in het begin van het jaar toch altijd even op wachten, maar Mark Ronson bijt de spits af met zijn langverwachte Uptown Special. Als producer mag je deze 39-jarige man gerust naast namen als Timbaland en Pharrell Williams genoemd worden. Hij is dan wel niet zo productief als deze namen, maar zonder twijfel net zo hitgevoelig. Net als op Version uit 2007 en Record Collection uit 2010 krijgt hij weer de nodige muzikale en vocale hulp. Misschien niet al te divers, maar wel met mooie namen. We zien Stevie Wonder, Andrew Wyatt, Kevin Parker en Bruno Mars onder andere voorbij gekomen. Stevie ondersteund vooral op zijn favoriete muziekinstrument, de mondharmonica. We horen hem terug in de intro en outro. Daar tussen zitten nog een negental interessante nummers die vooral hun basis hebben in de funk. De ene keer met de nodige disco, dan weer wat psychedelisch.

Kevin Parker, de zanger van de Australische band Tame Impala, horen we terug op maar liefst drie nummers. Summer Breaking is wat saai, maar de single Daffodils is een schot in de roos met zijn onderhuidse funkyness. Deze song behoort tot mijn favoriete van deze plaat. Op de beste song van deze plaat horen we ook Kevin Parker als zanger. Dat is namelijk naar mijn mening Leaving Los Feliz. Wat een nummer is dat zeg! Vol verrassingen en vol met muzikale vindingrijkheden. Mark Ronson overtreft zich hier en ook de rol van Parker mag niet onbenoemd blijven.
Andrew Wyatt dan, die horen we totaal op drie nummers. Naast de intro met Stevie Wonder is dat ook op het korte Crack in the Pearl het vrij simpele Heavy and Rolling. Beide aardig, maar niet al te opvallend. Daar tussen missen we dan nog vier niet besproken nummers. Deze hebben allen een andere gastartiest namelijk. Zo is er de hitgevoelige Mystikal (Danger!) op Feel Right. Dit nummer swingt als een malle. En wat te denken van Jeff Bhasker (van de band Lettuce) op het aardige popliedje In Case of Fire. De plank wordt wellicht wat misgeslagen met het in een discohype blijven hangen nummer I Can’t Lose (met Keyone Starr). Gewoon niet zo’n goed nummer die al snel saai wordt. Maar gelukkig mag ik deze recensie afsluiten met de tophit Uptown Funk. Klonk Bruno Mars maar altijd zo! Want hoe vaak ik dit nummer ook luister, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Over de gehele linie mis ik dus duidelijk wat samenhang en consistentie in deze plaat. De nummers Uptown Funk, Daffodils en Leaving Los Feliz zijn de absolute toptracks alhier, al zullen de anderen ook heus wel menig dansvloer kunnen vullen.

(bron: Opus de Soul)

avatar van aERodynamIC
3,5
Reijersen schreef:
De nummers Uptown Funk, Daffodils en Leaving Los Feliz zijn de absolute toptracks alhier

Exact mijn 3 vinkjes

avatar van Lars Muziek.
3,5
Reijersen schreef:
(recensie)

Mooie recensie, leuk neergezet!

avatar van Silky & Smooth
3,5
Op één of andere manier toch iets te zoet/soft en onsamenhangend. Over de hele plaat mis het het enthousiaste en swingende van Feel Right, wat echt een fantastisch nummer is. Het is allemaal fijn en de bijdrages van o.a. Stevie Wonder, Bruno Mars, Jeff Bhasker en Andrew Wyatt zijn stuk voor stuk aangenaam, maar ik vind het lang niet zo'n lekker album als Record Collection. Daarop wist Mark Ronson met een vrij divers aantal artiesten toch een erg funky geheel te creëren, iets wat hier duidelijk ontbreekt.

3,5
Mis vooral een zangeres met de allure van wijlen Amy Winehouse.... zeker geen slechte zangeressen op deze cd, maar ook geen die mij lang zullen bijblijven

avatar van bogdanklimowicz
3,5
Nu funk for folks sake.

4,5
Mark Ronson staat op, slaapt en poetst zijn tanden met popmuziek. Deze keer heeft hij zijn pijlen gericht op de funk. Vernieuwend kan je dit dus niet noemen, maar dat is ook helemaal niet zijn bedoeling. ‘Uptown Special’ is een motherfocker van een plaat geworden waar meer op staat dan alleen maar Uptown Funk. Gelukkig maar.

Wie ‘Uptown Special’ heeft gekocht in de veronderstelling dat het vol staat met hits als Uptown Funk, komt bedrogen uit. Het nummer is dan ook een niet te evenaren wereldhit die niemand onberoerd, en vooral onbewegelijk laat. Ronson metselt alle funk uit de jaren zeventig keurig in één nummer, waar Bruno Mars zich doorworstelt met de nodige “God damns”, “halleluja’s en “break it downs”. Een nummer vol vuur, hoogspanning en animo. En vooral: op eenzame hoogte. Zowel op de radio als op deze plaat. Dus doe jezelf een plezier en sla dit nummer bij het beluisteren van deze plaat gewoon over. De kans is groot dat je dit nummer de komende jaren nog genoeg zal horen op trouwfeesten en andere festiviteiten in een afspeellijst ergens tussen Boney M en The Village People. Wees er spaarzaam mee.

Het album staat daarenboven vol met nummers die na iets langer aandringen de deur open doen, de één al wat gracieuzer dan de ander. Ronson aapt veel van zijn helden na, maar heeft dan ook weer de luxe om met zijn helden te collaboreren. Stevie Wonder bijvoorbeeld, fleurt zowel de intro als de outro op met zijn mondharmonica. De rest van de nummers wiegen van The Isley Brothers en Chaka Khan naar Hall & Oates en Steely Dan. Nostalgie, die voor de één wonderwel werkt, en voor de ander dan weer tegensteekt. Het hangt er gewoon vanaf welk stel oren je aan je peer hebt hangen.

Maar de echte meerwaarde van deze plaat luistert naar de naam Kevin Parker, naast funkmeester van het gebeuren, ook zanger van de psychedelische groep Tame Impala. Summer Breaking is een heerlijk zonnetje tijdens deze koude winterdagen, Daffodils een massage op de nekspieren en ook met Leaving Los Feliz hoor je in de gitaar- en baslijnen duidelijk de psyche-stempel die Parker heeft achtergelaten. James Brown horen we dan weer terug in de gedaante van Mystikal tijdens Feel Right, het met een brass band gezegende nummer waarbij je beslist je veters uit je schoenen shaket.

Mark Ronson mengt zwarte en blanke muziek tot je er kleurenblind van wordt. In In Case Of Fire hoor je een snerpende gitaar waarbij je jezelf in het begin afvraagt wat die daar in hemelsnaam komt doen, maar dan uiteindelijk openbloeit tot een prachtig dromerige popoutro. In Heavy and Rolling flirt hij dan weer met R&B, zonder ermee in bed te duiken. Het toont aan wat een geweldige producer Ronson wel niet is, die gerust in een rijtje naast Pharrel en Calvin Harris mag staan. Ach, vooruit dan maar: die er zelfs boven staat.

‘Uptown Special’ is in zijn geheel even goed als Uptown Funk, en mag er dus zeker wezen. Het is een pastiche van allerlei ouder werk, keurig aan elkaar geplakt door een producer die dansvloer vullende muziek maakt voor alle leeftijden en alle huidskleuren. Elke song groeit bij iedere luisterbeurt, en het zou mooi zijn als je het daartoe de kans geeft.

Mijn recensie via daMusic.be

avatar van into_soul
4,0
De 39-jarige Mark Ronson kun je in twee zinnen introduceren. Hij was grotendeels verantwoordelijk voor de productie op Back To Black van Amy Winehouse. Samen scoorden ze in 2007 ook een monsterhit met “Valerie”. Zo, nu heb je meteen een goed beeld van de kwaliteiten van deze Britse muzikant, producer en DJ.

Ronson’s vierde album behoeft eigenlijk helemaal geen introductie. De eerste single heeft die taak al volbracht. Eind vorig jaar kwam “Uptown Funk” met Bruno Mars uit en het was meteen een gigantisch succes. Niet verwonderlijk, want de funk spat uit je speakers als je deze energieke track opzet.

De rest van Uptown Special is wat minder bombastisch. Hoewel de eerste associatie bij funk waarschijnlijk de jaren ’70 is, gaat Mark Ronson voor verschillende soorten funk. De jaren ’80 zijn vooral goed vertegenwoordigd, een tijdperk dat vaak vergeten wordt. Maar ook rock, hip hop, jazz en soul behoren tot de ingrediënten.

Wederom neemt Mark Ronson zelf geen vocalen voor zijn rekening. Dat wordt op Uptown Special gedaan door bekende (Stevie Wonder, Bruno Mars) en minder bekende namen (Kevin Parker, Jheff Basker). Vooral Keyone Starr, de enige zangeres op het album, is een nieuwe ontdekking waar we vast nog van gaan horen. “I Can’t Lose” zou best wel eens de beste track op het album kunnen zijn.

Uptown Special is behalve funky, vooral heel erg cool. Dat is te danken aan de laid-back productie van Ronson en de dito zang van de vocalisten. Het geeft het album een los en spontaan gevoel, terwijl alles tegelijk helemaal klopt. De enige vreemde eend in de bijt is “Shake Ya Ass” rapper Mystikal. Zijn karakteristieke geschreeuw op het overheerlijke “Feel Right” blijkt een schot in de roos.

Kevin Parker van de rockband Tame Impale is op drie onweerstaanbare nummers te horen. “Summer Breaking”, “Leaving Los Feliz”, en “Daffodils” luisteren weg als nostalgische soultracks. Maar bij meerdere luisterbeurten is steeds meer diepgang te ontdekken in de teksten en muziek. Hierdoor zal de luisteraar niet snel op Uptown Special uitgekeken zijn.

De lijst met namen van artiesten die ter inspiratie dienden is eindeloos en daardoor zijn de liedjes juist weer origineel. Alleen op “Crack In The Pearl” klinkt zanger Andrew Wyatt als een kopie van Stevie Wonder, die zelf meezingt op “Part II” en mondharmonica speelt op “Uptown’s First Finale”.

Net als op zijn vorige werk heeft Mark Ronson de lat weer hoog gelegd. Het muziekjaar 2015 is dankzij het genie interessant begonnen. Het zal lastig worden voor andere artiesten om dit te evenaren, want Uptown Special klopt gewoon helemaal.

Bron: INTO SOUL

avatar van TheLegacy
Sorry, heb nog niet veel gehoord... maar Feel Right _o_

4,5 ster zie ik, glijmiddel muziek, het echte werk is lekkerder.....

avatar van rem.k.o.
3,5
Degelijk en met overtuiging gemaakte plaat. Er zit meer variatie op dan ik dacht en toch zit er hetzelfde jaren 70/80 sausjes over alles. Van dat laatste heb ik op een gegeven moment iets van 'nou weet ik het wel', maar goed: tis Ronson's handelsmerk.
3,5 sterren.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:53 uur

geplaatst: vandaag om 00:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.