Thin Lizzy - Live and Dangerous (1978)
mijn stem
276 stemmen
Ierland
Rock
Label: Vertigo
-
Jailbreak (4:31)
-
Emerald (4:18)
-
Southbound (3:44)
-
Rosalie / Cowgirl's Song (4:00)
-
Dancing in the Moonlight (It's Caught Me in Its Spotlight) (3:50)
met John Earle
-
Massacre (2:46)
-
Still in Love with You (7:40)
-
Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed (3:32)
-
Cowboy Song (4:40)
-
The Boys Are Back in Town (4:30)
-
Don't Believe a Word (2:05)
-
Warrior (3:52)
-
Are You Ready (2:40)
-
Suicide (5:00)
-
Sha La La (4:18)
-
Baby Drives Me Crazy (6:36)
met Huey Lewis
-
The Rocker (3:58)
0
geplaatst: 11 augustus 2014, 21:49 uur
Boeit mij eerlijk gezegd ook niet zo. Aan elk livealbum wordt wel gesleutelt. Zo is het nu eenmaal.
Misschien is dit album wat meer belicht omdat Lizzy op de buhne een stuk energieker klonk dan op veell van hun studioplaten. De ultieme liveband toendertijd.
Maar ondanks het gesleutel, een erg fijn livedocument.
Terecht legendarisch.
Misschien is dit album wat meer belicht omdat Lizzy op de buhne een stuk energieker klonk dan op veell van hun studioplaten. De ultieme liveband toendertijd.
Maar ondanks het gesleutel, een erg fijn livedocument.
Terecht legendarisch.
0
buizen
geplaatst: 11 augustus 2014, 21:54 uur
Hawkwind, UFO, Black Sabbath, Ted Nugent, Scorpions, Wishbone Ash, Deep Purple, Rainbow, man hou op Broem, de live-albums uit die jaren zijn inderdaad een klasse apart, om te eren, te koesteren en van te genieten. 
0
geplaatst: 11 augustus 2014, 21:54 uur
buizen schreef:
Dan is Thin Lizzy denk ik gewoon niet echt jouw band. Want "binnen Thin Lizzy" is dit toch wel zo'n beetje het mooiste album wat er is.
(quote)
Dan is Thin Lizzy denk ik gewoon niet echt jouw band. Want "binnen Thin Lizzy" is dit toch wel zo'n beetje het mooiste album wat er is.
Ik denk inderdaad dat Thin Lizzy niet mijn band is. Heb het geprobeerd, ga me binnenkort nog eens weer aan Life Live wagen, maar daar laat ik het bij.
0
geplaatst: 11 augustus 2014, 21:57 uur
buizen schreef:
Hawkwind, UFO, Black Sabbath, Ted Nugent, Scorpions, Wishbone Ash, Deep Purple, Rainbow, man hou op Broem, de live-albums uit die jaren zijn inderdaad een klasse apart, om te eren, te koesteren en van te genieten.
Hawkwind, UFO, Black Sabbath, Ted Nugent, Scorpions, Wishbone Ash, Deep Purple, Rainbow, man hou op Broem, de live-albums uit die jaren zijn inderdaad een klasse apart, om te eren, te koesteren en van te genieten.
Knal ze op bijgaand topic buizen. Heerlijke tijd en muziek
Genres >> Rock >> Live rock uit de 70's en 80's
0
geplaatst: 11 augustus 2014, 22:58 uur
Als je Thin Lizzy een beetje kunt waarderen dan moet je zowiezo deze, maar ook Black Rose en Jailbreak minimaal in huis hebben van hun vind ik.
0
geplaatst: 12 augustus 2014, 07:52 uur
wizard schreef:
Ondanks behoorlijk vaak luisteren, maakt Live & Dangerous de hoge verwachtingen die ik ervan had niet waar. Een aardig rockalbum, dat meestal als achtergrondmuziek dienst doet.
Ondanks behoorlijk vaak luisteren, maakt Live & Dangerous de hoge verwachtingen die ik ervan had niet waar. Een aardig rockalbum, dat meestal als achtergrondmuziek dienst doet.
Ik weet dat smaken verschillen, maar hier begrijp ik dus helemaal niks van. Als een sfeervol Live album is dan is Live and Dangerous wel
0
geplaatst: 15 augustus 2014, 21:43 uur
wizard schreef:
Ondanks behoorlijk vaak luisteren, maakt Live & Dangerous de hoge verwachtingen die ik ervan had niet waar. Een aardig rockalbum, dat meestal als achtergrondmuziek dienst doet.
Ondanks behoorlijk vaak luisteren, maakt Live & Dangerous de hoge verwachtingen die ik ervan had niet waar. Een aardig rockalbum, dat meestal als achtergrondmuziek dienst doet.
Hmmm dit album als achtergrond muziek bestempelen vindt ik toch wel enigzins apart. Denk dat je het album dan beter in z'n geheel kunt negeren want het verdient echt beter dan dat.........
0
geplaatst: 18 december 2014, 14:21 uur
Achtergrondmuziek?? Daarmee doe je deze plaat inderdaad serieus oneer aan. Ik kan nooit stil blijven zitten als ik voor de zoveelste keer de intensiteit hoor van Emerald, Massacre of Don't Believe a Word, om er maar een paar te noemen.
0
geplaatst: 4 juni 2015, 16:04 uur
Er is een interessant artikel verschenen met een interview met Tony Visconti, de producer van dit album. Het artikel is op deze link te vinden, maar ingeval dit artikel plots niet meer beschikbaar zou worden, kopieer en plak ik hieronder even het (naar mijn mening) belangrijkste.
In de liner notes van het album valt dan weer te lezen dat het album ongeveer 75% live was. Voor mij boeit het eerlijk gezegd ook niet zo veel, want op Life Live krijg je misschien een meer onversneden sound, maar het klinkt volledig mat en de dynamiek is helemaal zoek. Geef mij dan maar liever een "opgesmukte" versie die zo fenomenaal is als deze.
“I should have realized as soon as the tapes arrived that I was going to be in trouble. The band had recorded several shows in America and Europe, which in itself may not have been a problem. The difficulties started when I found the tape formats were different; some were recorded at the new fashionable 30 ips (inches per second) and the rest at 15 ips. Some used the Dolby A system, some didn’t, some used the AES frequency curve and some with the European CCIR curve. Without getting too technical this was a nightmare. “
The European concert was from Hammersmith Odeon, in London, from November 1976, during the Johnny the Fox tour, and the rest from the band’s recent Bad Reputation tour recorded in Seneca College Fieldhouse, Toronto, in October 1977.
According to Visconti, “When we listened to the tapes they were very definitely a little to rough to do straightforward mixing as originally planned. Phil begged to be able to fix a few vocals by dropping in a few lines in each song. It proved almost impossible to match the microphone characteristics on each track. The vocal tracks also had a lot of drums and guitar leakage, noticeably missing when Phil would re-sing a line in an acoustically dry studio. Rather than endless hours of trying to match the sound we found it easier to have Phil simply re-sing everything! “
“Things then got even more complicated. ‘The trouble is Tony that my bass playing really suffers when I’m singing live and playing at the same time.” He was right he missed a lot of notes. Once again we couldn’t match the sound from the different cities, so we set his stage gear up in the studio and he replayed every bass part. Good Earth (Visconti’s London studio) had a three tiered control room. Phil stood on the top tier towering over me sitting on the middle tier as I recorded his bass. Interestingly Phil used his radio transmitter for his bass so that he could move around like he did on stage; I was also getting a visual performance, which made the whole thing more entertaining. Phil also wanted me to blast the volume so that he could feel the sound rumble in his feet the way he did on stage.”
After working in Visconti’s studio they went to to Paris for a weekend to finish it at Studio Des Dames. According to Visconti, “Doing an ‘in concert’ album this way was cheating, slightly, but the album is about 55% live and the overdubs gave the poorly recorded performances a more uniform sound."
The European concert was from Hammersmith Odeon, in London, from November 1976, during the Johnny the Fox tour, and the rest from the band’s recent Bad Reputation tour recorded in Seneca College Fieldhouse, Toronto, in October 1977.
According to Visconti, “When we listened to the tapes they were very definitely a little to rough to do straightforward mixing as originally planned. Phil begged to be able to fix a few vocals by dropping in a few lines in each song. It proved almost impossible to match the microphone characteristics on each track. The vocal tracks also had a lot of drums and guitar leakage, noticeably missing when Phil would re-sing a line in an acoustically dry studio. Rather than endless hours of trying to match the sound we found it easier to have Phil simply re-sing everything! “
“Things then got even more complicated. ‘The trouble is Tony that my bass playing really suffers when I’m singing live and playing at the same time.” He was right he missed a lot of notes. Once again we couldn’t match the sound from the different cities, so we set his stage gear up in the studio and he replayed every bass part. Good Earth (Visconti’s London studio) had a three tiered control room. Phil stood on the top tier towering over me sitting on the middle tier as I recorded his bass. Interestingly Phil used his radio transmitter for his bass so that he could move around like he did on stage; I was also getting a visual performance, which made the whole thing more entertaining. Phil also wanted me to blast the volume so that he could feel the sound rumble in his feet the way he did on stage.”
After working in Visconti’s studio they went to to Paris for a weekend to finish it at Studio Des Dames. According to Visconti, “Doing an ‘in concert’ album this way was cheating, slightly, but the album is about 55% live and the overdubs gave the poorly recorded performances a more uniform sound."
In de liner notes van het album valt dan weer te lezen dat het album ongeveer 75% live was. Voor mij boeit het eerlijk gezegd ook niet zo veel, want op Life Live krijg je misschien een meer onversneden sound, maar het klinkt volledig mat en de dynamiek is helemaal zoek. Geef mij dan maar liever een "opgesmukte" versie die zo fenomenaal is als deze.
0
geplaatst: 12 juni 2015, 16:27 uur
Lekker classic rock album.
Dit is mijn kennismaking met Thin Lizzy.
Ik vind vooral het gitaarwerk eruit knallen en dat mag dan zeker niet op de achtergrond.
Dit is mijn kennismaking met Thin Lizzy.
Ik vind vooral het gitaarwerk eruit knallen en dat mag dan zeker niet op de achtergrond.
0
geplaatst: 13 juni 2015, 07:45 uur
Een en al sfeer op dit album plus een gave productie. Dan kun je van Lizzy Life niet zeggen
0
geplaatst: 4 november 2015, 09:07 uur
Live klassieker van de bovenste plank. Hoort bij elke rechtgeaarde rockliefhebber in zijn kast te staan.
0
geplaatst: 26 augustus 2016, 19:29 uur
Rinus schreef:
Live klassieker van de bovenste plank. Hoort bij elke rechtgeaarde rockliefhebber in zijn kast te staan.
Live klassieker van de bovenste plank. Hoort bij elke rechtgeaarde rockliefhebber in zijn kast te staan.
Heb hem na +- 20 jaar nog eens opgelegd en hij bevalt me zelfs beter dan vroeger. Toendertijd vond ik em wel goed maar niet metal genoeg. Nu maakt mij dat allemaal niets uit want dit is rock van de bovenste plank. Doe er nog een halfje bij.
1
geplaatst: 27 augustus 2016, 22:16 uur
Kan in het rijtje: UFO -strangers in the night en Judas Priest - unleashed in the east!!
0
geplaatst: 28 augustus 2016, 19:50 uur
heren, heren, jullie noemen hier alleen maar plaatjes waar mij het water van in de mond loopt 
Ok, ik doe een duit in het zakje: Ted Nugent: Double Live Gonzo!!!!!
Vandaag n.a.v. het stukje van Cellulord de cd weer eens opgezet: man man man, wat een fijne plaat....
Ok, ik doe een duit in het zakje: Ted Nugent: Double Live Gonzo!!!!!
Vandaag n.a.v. het stukje van Cellulord de cd weer eens opgezet: man man man, wat een fijne plaat....
0
rico24
geplaatst: 17 september 2016, 19:11 uur
AstroRocker schreef:
heren, heren, jullie noemen hier alleen maar plaatjes waar mij het water van in de mond loopt
Ok, ik doe een duit in het zakje: Ted Nugent: Double Live Gonzo!!!!!
Vandaag n.a.v. het stukje van Cellulord de cd weer eens opgezet: man man man, wat een fijne plaat....
jij snapt hetheren, heren, jullie noemen hier alleen maar plaatjes waar mij het water van in de mond loopt
Ok, ik doe een duit in het zakje: Ted Nugent: Double Live Gonzo!!!!!
Vandaag n.a.v. het stukje van Cellulord de cd weer eens opgezet: man man man, wat een fijne plaat....
0
geplaatst: 28 januari 2020, 09:55 uur
Ook ik vind dit één van de betere live albums en sluit me aan bij alle lovende woorden hierboven.. Terwijl ik dit typ zit ik te luisteren met mijn koptelefoon op. Wat een energie komt er dan los.
Bijzonder dat dit album zo laag staat in de OOR jaarlijst 1978. Bijna onderaan met maar 2 punten.
Of eigenlijk niet zo bijzonder. Ik verbaas me wat die lijstjes betreft nergens meer over.
Verhoogd naar 4*.
Bijzonder dat dit album zo laag staat in de OOR jaarlijst 1978. Bijna onderaan met maar 2 punten.
Of eigenlijk niet zo bijzonder. Ik verbaas me wat die lijstjes betreft nergens meer over.
Verhoogd naar 4*.
1
geplaatst: 31 oktober 2021, 22:39 uur
Als iemand dit een onvoldoende geeft, of zelfs maar minder dan een 7,5 is een opname in een gesticht meer dan rechtvaardig...
0
geplaatst: 31 oktober 2021, 23:38 uur
Er is geen plaats meer in het gesticht. Zit helemaal vol met mensen die teveel in hun eigen wereldje leven.
3
geplaatst: 22 december 2021, 14:04 uur
Wat was de eerste plaat van Thin Lizzy die op mijn draaitafel belandde? Waarschijnlijk Live and Dangerous. Ik heb ‘m tegenwoordig op cd, met als voordeel dat er liner notes van NME-journalist Stuart Bailie bij zitten.
Net als hierboven op MuMe vertelt ook hij over de kritiek die er indertijd was, dat dit “geen echte liveplaat” zou zijn. Ook hij is niet onder de indruk van de argumenten van de zuurpruimen: het zijn vooral foutjes op gitaar, bas en achtergrondzang die zijn gerepareerd. Producer Tony Visconti was er zeven weken mee bezig en moest daardoor opnamen met David Bowie uitstellen, lees ik in de biografie Cowboy Song (2016) van Graeme Thomson.
Omdat alleen de titel Live te onopvallend was in die hoogtijdagen van dit genre, werd …and Dangerous aan de titel toegevoegd. Manager Chris O'Donnell wilde zo de spannende, romantische bandietenkant van de band laten uitstralen, vertelt de biografie. Niet dat de bandleden hiervan wisten, maar de verkoopcijfers zouden spoedig hun onvrede stillen: de dubbelaar bracht Lizzy’s definitieve doorbraak. In sommige landen weerhield alleen de soundtrack van Grease deze furie van de #1-positie in de albumlijst.
Zojuist de plaat (op cd) weer eens gedraaid. Geen twijfel mogelijk: dit blijft de absolute top. De songs zijn krachtig en gevarieerd met die prachtige twingitaarharmonieën, om elkaar heen draaiend als de draden van een Keltisch-Iers wandkleed. De ene na de andere topsong komt langs, van stevig tot ingetogen. Mede dankzij de folkinvloeden is de variatie enorm.
Alleen al het openingsakkoord van Jailbreak en dan een tekst als een thrillerscript… Daarna Emerald, misschien het startpunt van folk- en vikingmetal met zijn wervelende gitaarlijnen en historische verhaal. In Cowgirl’s Song en later de Cowboy Song hoor je de romantiek van het witte doek. Massacre, nog zo’n beschrijving van een veldslag, is donker en dreigend met fenomenaal drumwerk. The Boys Are Back In Town zou in de V.S. iedere keer een radiohit worden als troepen terugkeerden van overzeese missies, zoals ik daar begin jaren ‘90 meemaakte. Don’t Believe A Word is alleen al vanwege de openhartige tekst een juweeltje.
Zelfs Dancing In The Moonlight past hierbij, met daarin een saxsolo van John Earle van pubrock- / waveband The Rumour. Een vrolijke popsong tussen alle ronkende gitaarrock, opnieuw over de bioscoop.
Laat ik niet vergeten de knetterende gitaarsolo’s te noemen, belangrijke ingrediënten in Lizzy’s recept: een delicatesse, op deze plaat voor het eerst moddervet vastgelegd.
Met kant D had en heb ik iets meer problemen, omdat ik de meeste composities daar wat minder vind. Toch valt ook hier één en ander te genieten: in Sha La La zit een heerlijke drumsolo van één van de meest onderschatte drummers ooit, Brian Downey: hij doet hier veel met dubbele basdrum. Motörheads Phil Taylor staat ten onrechte te boek als de uitvinder hiervan, er zijn vroegere voorbeelden. Bekijk ook eens dit filmpje, met een fan die tijdens de solo uit zijn dak gaat.
De mondharmonicasolo van Huey Lewis, toentertijd in het voorprogramma van Lizzy, is fijn, maar Baby Drives Me Crazy duurt me te lang. Het afsluitende oudje The Rocker, uit hun eerste jaren als trio, is dan weer helemaal top.
Wat me vandaag opvalt: een sterke kant van Lynott was dat hij “iedereen” die hij kende erbij betrok: net als Earle op kant B krijgt ook Lewis zijn spotlight. Hints naar de brede muzieksmaak van Lynott, later tot uiting komend in zijn solowerk. Dat Lynott behalve de bandleden ook de roadcrew in het zonnetje zet, is veelzeggend.
Bijzonder is dat je de sterke liefde van de fans proeft, vooral als Lynott hen op (alweer!) kant D uitdaagt en zo het publiek op positieve wijze opzweept. Visconti vond dit terecht relevant genoeg om op plaat te zetten.
Diens perfectionisme hoor ik terug in de cd-versie, die opnieuw is gemixt: het geluid aan het einde van de originele plaatkanten loopt nu naadloos door in dat van de volgende. Prettig.
Deze plaat, ergens in 1981 door mij ontdekt, smaakte naar veel meer. Wordt vervolgd.
Net als hierboven op MuMe vertelt ook hij over de kritiek die er indertijd was, dat dit “geen echte liveplaat” zou zijn. Ook hij is niet onder de indruk van de argumenten van de zuurpruimen: het zijn vooral foutjes op gitaar, bas en achtergrondzang die zijn gerepareerd. Producer Tony Visconti was er zeven weken mee bezig en moest daardoor opnamen met David Bowie uitstellen, lees ik in de biografie Cowboy Song (2016) van Graeme Thomson.
Omdat alleen de titel Live te onopvallend was in die hoogtijdagen van dit genre, werd …and Dangerous aan de titel toegevoegd. Manager Chris O'Donnell wilde zo de spannende, romantische bandietenkant van de band laten uitstralen, vertelt de biografie. Niet dat de bandleden hiervan wisten, maar de verkoopcijfers zouden spoedig hun onvrede stillen: de dubbelaar bracht Lizzy’s definitieve doorbraak. In sommige landen weerhield alleen de soundtrack van Grease deze furie van de #1-positie in de albumlijst.
Zojuist de plaat (op cd) weer eens gedraaid. Geen twijfel mogelijk: dit blijft de absolute top. De songs zijn krachtig en gevarieerd met die prachtige twingitaarharmonieën, om elkaar heen draaiend als de draden van een Keltisch-Iers wandkleed. De ene na de andere topsong komt langs, van stevig tot ingetogen. Mede dankzij de folkinvloeden is de variatie enorm.
Alleen al het openingsakkoord van Jailbreak en dan een tekst als een thrillerscript… Daarna Emerald, misschien het startpunt van folk- en vikingmetal met zijn wervelende gitaarlijnen en historische verhaal. In Cowgirl’s Song en later de Cowboy Song hoor je de romantiek van het witte doek. Massacre, nog zo’n beschrijving van een veldslag, is donker en dreigend met fenomenaal drumwerk. The Boys Are Back In Town zou in de V.S. iedere keer een radiohit worden als troepen terugkeerden van overzeese missies, zoals ik daar begin jaren ‘90 meemaakte. Don’t Believe A Word is alleen al vanwege de openhartige tekst een juweeltje.
Zelfs Dancing In The Moonlight past hierbij, met daarin een saxsolo van John Earle van pubrock- / waveband The Rumour. Een vrolijke popsong tussen alle ronkende gitaarrock, opnieuw over de bioscoop.
Laat ik niet vergeten de knetterende gitaarsolo’s te noemen, belangrijke ingrediënten in Lizzy’s recept: een delicatesse, op deze plaat voor het eerst moddervet vastgelegd.
Met kant D had en heb ik iets meer problemen, omdat ik de meeste composities daar wat minder vind. Toch valt ook hier één en ander te genieten: in Sha La La zit een heerlijke drumsolo van één van de meest onderschatte drummers ooit, Brian Downey: hij doet hier veel met dubbele basdrum. Motörheads Phil Taylor staat ten onrechte te boek als de uitvinder hiervan, er zijn vroegere voorbeelden. Bekijk ook eens dit filmpje, met een fan die tijdens de solo uit zijn dak gaat.
De mondharmonicasolo van Huey Lewis, toentertijd in het voorprogramma van Lizzy, is fijn, maar Baby Drives Me Crazy duurt me te lang. Het afsluitende oudje The Rocker, uit hun eerste jaren als trio, is dan weer helemaal top.
Wat me vandaag opvalt: een sterke kant van Lynott was dat hij “iedereen” die hij kende erbij betrok: net als Earle op kant B krijgt ook Lewis zijn spotlight. Hints naar de brede muzieksmaak van Lynott, later tot uiting komend in zijn solowerk. Dat Lynott behalve de bandleden ook de roadcrew in het zonnetje zet, is veelzeggend.
Bijzonder is dat je de sterke liefde van de fans proeft, vooral als Lynott hen op (alweer!) kant D uitdaagt en zo het publiek op positieve wijze opzweept. Visconti vond dit terecht relevant genoeg om op plaat te zetten.
Diens perfectionisme hoor ik terug in de cd-versie, die opnieuw is gemixt: het geluid aan het einde van de originele plaatkanten loopt nu naadloos door in dat van de volgende. Prettig.
Deze plaat, ergens in 1981 door mij ontdekt, smaakte naar veel meer. Wordt vervolgd.
0
geplaatst: afgelopen maandag om 09:47 uur
M'n allereerste lp die ik kocht (in 1979). Inmiddels compleet grijsgedraaid. Hoewel het nog zelden op de draaitafel ligt, blijft het album een klassieker. Veel beter dan hun studiowerk trouwens, wat over het algemeen "kaler" klinkt.
* denotes required fields.
* denotes required fields.