menu

Björk - Vulnicura (2015)

mijn stem
3,76 (211)
211 stemmen

IJsland
Pop / Electronic
Label: One Little Indian

  1. Stonemilker (6:49)
  2. Lionsong (6:08)
  3. History of Touches (3:00)
  4. Black Lake (10:08)
  5. Family (8:02)
  6. Notget (6:26)
  7. Atom Dance (8:09)

    met Antony Hegarty

  8. Mouth Mantra (6:09)
  9. Quicksand (3:45)
totale tijdsduur: 58:36
zoeken in:
avatar van king_pin
4,0
Overdrijf je niet behoorlijk in je eerste zin, zoveel is er niet gesproken in de media over de relatie tussen Björk en Matthew Barney (die zelf een gerespecteerd kunstenaar is, iets meer dan 'de vriend van').

avatar van hoi123
3,5
Laat ik het zo zeggen: in iedere recensie die ik tot nu toe heb gelezen over de plaat wordt de break-up besproken en in, volgens mij, het enige interview dat Björk sinds het uitkomen van de plaat heeft gegeven is het ook niet bepaald een bijzaak.

avatar van JasperB
4,0
Heel mooi album, maar het zijn opvallend genoeg al meteen de eerste twee tracks die mijn aandacht het meest trekken. Meer luisterbeurten zijn zeker nodig in dit geval!

avatar van joko16
4,0
Stemmig album met die typische Björk randjes.
De begeleiding is soms isotherisch.
Mooi vioolspel.
De bas is afgronddiep.
Ik verlang naar IJsland te gaan binnenkort.

avatar van Bert Wasbeer
2,0
Ik heb van het weekend eens een aantal albums van de vroegere Bjork en van de huidige geluisterd. En ik weet nu wat me de laatste tijd toch tegenvalt: Bjork is altijd wel iemand geweest met een apart randj aan haar sound (hoera). Maar de laatste tien jaar zoekt ze het steeds meer in sfeer en sonische experimenten en laat daarbij (bewust) de vorm van een leuk liedje los. Ik kan aparte geluiden goed hebben maar als een goede song niet meer centraal staat kan het me allemaal toch wat minder boeien.

avatar van davevr
4,0
Dat is net het moment dat ik inval, het moment dat sfeer en sonische experimenten intreden. Ik vond (en vind) de oudere albums wat saai, best mooie liedjes maar niet meer dan dat. Dit vind ik muziek waar ik stil van wordt, het keurslijf van liedjes (intro - strofe -refrein - strofe - refrein - outro of godbetert fade out) wordt doorbroken en iemand legt zijn/haar ziel bloot. Let wel : ik ga dit niet elke dag opleggen, dan leg ik meer toegankelijkere muziek op, maar als ik het opleg geniet ik er intens van.

avatar van The Eraser
Vanaf Black Lake wordt dit album pas echt fascinerend. Ongrijpbare muziek die tegelijkertijd zeer aanwezig is. Klasse-album!

Thijssie
Wat heerlijk om weer eens helemaal meegesleept te worden in een album van BJork. Na een paar iets tegenvallende albums is dit weer een dijk van een plaat.

5,0
Van twee nummers is inmiddels een video beschikbaar (Lionsong, Family, zie hierboven). Bij beide komt de 'open chest/wound' duidelijk aan bod.

Vooral de Family video vind ik erg mooi, mooie aanvulling op het nummer (de special edition versie van het album is overigens ook gebaseerd op die video).

avatar van MusicFreak
4,0
Black Lake is toch wel mijn favoriet tot nu toe

avatar van tristan da cunha
Ik zie duidelijk de mythe van Medusa naar voren komen in het artwork. Toch lees ik hier nergens over op het web. Hebben recensenten van tegenwoordig dan toch te weinig culturele bagage bij zich. Volgens mij komt Medusa wel vaker terug als thematiek in haar werk.

5,0
tristan da cunha schreef:
Ik zie duidelijk de mythe van Medusa naar voren komen in het artwork. Toch lees ik hier nergens over op het web. Hebben recensenten van tegenwoordig dan toch te weinig culturele bagage bij zich.

Zou het ook zo kunnen zijn dat de recensenten van tegenwoordig toch wel degelijk culturele bagage hebben en ondanks dat geen relatie met Medusa leggen? Misschien leg jij die link wel ten onrechte?

Waaruit maak je op dat in de artwork 'duidelijk de mythe van Medusa naar voren komt' als ik vragen mag (kun je eens wat voorbeelden noemen)? Ik zie persoonlijk namelijk geen enkele link, ook niet in haar andere werk (ja, of je moet gaan zeggen dat de albumtitel Medúlla lijkt op 'Medusa'... ).

avatar van tristan da cunha
Ik zie bijvoorbeeld een beeldverwiijzing naar een schilderij van Carravagio.

In een andere versie van de mythe zou Medusa de toorn van Athena hebben gewekt door in Athena's tempel de liefde met Poseidon te bedrijven. De woedende Athena nam wraak door Medusa's mooie haar in een nest kronkelende slangen te veranderen. Verder zou eenieder die Medusa in het gelaat keek, ter plaatse verstenen. Sindsdien zou het haar taak zijn zo veel mogelijk mensen te doen verstenen.

avatar van tristan da cunha
Iets te snel gepaatst.
Caravaggio: Medusa - Caravaggio - WikiArt.org

Het stukje over Medusa komt van wikipedia. Ook het element verstenen zie ik terugkomen in het artwork.

Verder nog wat afbeeldingen van Bjork:
La cantante Bj?rk se disfraza de medusa para su concierto - laprensa.com.bo

Manuf®actured: The conspicuous transformation of everyday objects | Artists | Hrafnhildur Arnardóttir - museumofcontemporarycraft.org

Ook in haarstyling op het album Medulla zie ik een beeldverwiijzing naar Medusa.

5,0
tristan da cunha schreef:
Iets te snel gepaatst.
Caravaggio: Medusa - Caravaggio - WikiArt.org

Het stukje over Medusa komt van wikipedia. Ook het element verstenen zie ik terugkomen in het artwork.

Verder nog wat afbeeldingen van Bjork:
La cantante Bj?rk se disfraza de medusa para su concierto - laprensa.com.bo

Manuf®actured: The conspicuous transformation of everyday objects | Artists | Hrafnhildur Arnardóttir - museumofcontemporarycraft.org

Ook in haarstyling op het album Medulla zie ik een beeldverwiijzing naar Medusa.

Dank voor de links, interessant! Die tweede link is overduidelijk inderdaad en bij de overeenkomst met de kapsels op Medúlla kan ik me ook wat voorstellen.

Maar eerlijk gezegd herken ik de verwijzingen die je ziet vanuit dit album (Caravaggio schilderij en de verstening) er zelf niet echt in. Maargoed, sowieso is het leuk om te lezen op welke verschillende manieren men de artwork hier interpreteert.

avatar van tristan da cunha
Ik vraag me opeens af of we het over hetzelfde artwork hebben. Ik heb het niet over de hoes zelf maar over de kunststof wikkel die daar nog omheen zit. En volgens mij heeft de lp deze uitvoering wel als hoes meegekregen.

recensie, aaa-list: Review: Björk - Vulnicura | Kicking the Habit - kickingthehabit.nl

Bjork: Vulnicura Deluxe Edition Vinyl 2LP — TurntableLab.com

5,0
tristan da cunha schreef:
Ik vraag me opeens af of we het over hetzelfde artwork hebben. Ik heb het niet over de hoes zelf maar over de kunststof wikkel die daar nog omheen zit. En volgens mij heeft de lp deze uitvoering wel als hoes meegekregen.

recensie, aaa-list: Review: Björk - Vulnicura | Kicking the Habit - kickingthehabit.nl

Bjork: Vulnicura Deluxe Edition Vinyl 2LP — TurntableLab.com


Ah kijk, ik dacht inderdaad meer aan de hoes die op de site staat en de afbeeldingen in het boekje (hoewel ik nota bene zelf ook de cd met die kunststof wikkel heb ).

Op de afbeelding die jij bedoelt komt die verstening inderdaad terug, je hebt gelijk. In de clip van "Family" ook trouwens!

avatar van tristan da cunha
Mooie top 10 Aurum. De eerste zes hen ik ook in mijn collectie. En van Venetian Snares heb ik een ander album.

avatar van -SprayIt-
4,5
Mooie 360-graden clip. Je kunt op elk moment naar boven, onder, links en rechts tijdens de clip. Nog nooit eerder gedaan/gezien volgens mij.
Watch Björk?s 360° music video | Dazed - dazeddigital.com

avatar van Musicdiscover
Nog niet heel het album geluisterd, maar het nummer Black Lake is echt een geweldig nummer.

avatar van King of Dust
5,0
Samen met Sufjan Stevens is Björk tot nu toe toch wel dé ontdekking van 2015 voor mij. Het was daarom ook wel een prettige verrassing om te ontdekken dat Björk, net als Stevens, dit jaar een nieuwe plaat had uitgebracht. En, net als bij Stevens' Carrie & Lowell, betreft het een plaat die dealt met problemen in het persoonlijke leven van de artieste (bij Björk is dit het eind van haar langdurige relatie met Matthew Barney en de schaduw die dit werpt over haar familieleven). Björk pakt het op Vulnicura wat onconventioneler aan dan Stevens, maar in essentie lijken de twee platen veel op elkaar: beide albums gaan over de verwerking van een persoonlijke tragedie en beide albums eindigen met het genezen van de wond, hoewel die wel een litteken achter laat. Björk verwijst zelfs letterlijk naar die genezing in de titel van de plaat: Vulnicura.

Toen ik naar Vulnicura ging luisteren, kende ik alleen nog maar Björks eerste twee albums. Daar was ik helemaal weg van. Ietwat bezorgd ging ik naar deze plaat luisteren. Ik was bang te ontdekken dat een 20 jaar oudere Björk me toch niet zo zou weten te bekoren als die jonge, onbezonnen, eigenzinnige dame die je op haar eerste twee platen hoort. Toen ik ook nog eens hoorde dat de Björk van nu zich meer bezighield met geluidsexperimenten dan 'leuke liedjes', hield ik al helemaal mijn hart vast. Ik had me geen zorgen hoeven te maken. Aan eigenzinnigheid heeft deze artieste niks ingeboet en haar muziek weet me, ook op dit album, nog te raken. Die eigenzinnigheid is op dit album uiteraard wel op een andere manier aanwezig. Waar de Björk op Debut en Post meer klinkt als een dromerige (bij gebrek aan een beter woord) fee, die een mystieke kracht bezit waardoor ze boven de mensheid uit zweeft, is die fee op Vulnicura ter aarde gestort. De noodzaak om een harde confrontatie met het hier en nu aan te gaan houdt haar op de aarde. Eigenzinnigheid mengt met realisme, en fantasie wordt puur ingezet voor het vinden van een geneesmiddel dat die akelige wond kan genezen. De wond en die kracht om te genezen worden op dit album tentoongesteld.

Vulnicura mag dan over de zoektocht naar de genezing gaan, maar om die missie te doen slagen moet eerst de aard van de wond goed onderzocht worden. Als na de eerste 3 nummers blijkt dat preventie geen mogelijkheid meer is, volgt het tweede deel van de plaat, waarin steeds meer van de ontstane wond blootgelegd wordt. Het derde deel begint met Atom Dance, wat een groot deel van het genezingsproces beschrijft. De twee daaropvolgende nummers hebben naar mijn mening het karakter van een epiloog.

Ach ja, de aard van de wond, hoe kan het ook anders: de Liefde. In het najaar van 2013, toen de relatie van Björk en Matthew Barney officieel tot een einde kwam, kampte ik zelf met mijn eigen liefdesverdriet. Dit was natuurlijk van een hele andere aard. Mijn verdriet deed veel pijn omdat het mijn eerste liefdesverdriet was; het soort verdriet waar Björk hier aan lijdt, doet misschien wel zo'n pijn omdat het mogelijk de laatste keer zal zijn dat het zo echt is. Als dat zo is, dan begrijp ik natuurlijk nog maar voor een heel klein deel hoe dit verdriet aanvoelt.

Verder had ik namelijk de luxe geen echte verantwoordelijkheden te hebben: ik mocht tijd nemen om alleen te zijn met mijn verdriet. Björk bezingt hier de voor haar bijkomende druk van haar familieleven, de verantwoordelijkheid voor haar dochter en het feit dat er in veel grotere mate volwassenheid van haar wordt verwacht. Onder die omstandigheden is het verleidelijk je wonden te negeren, maar Björk zingt ferm dat ze dat niet wil: If I deny what we had, I deny myself to grow. Don't remove my pain: it's my only chance to heal!. Ik geloof er stellig in dat die houding op de lange termijn het beste is, want bij mijn eigen verdriet was dat ook mijn bevinding. Verder zal ik niet doen alsof ik het verdriet wat op deze plaat wordt beschreven begrijp. De muziek geeft me echter wel een soort gevoel van begrip. Daar blijkt Björks kwaliteit uit: alleen een echte artiest kan zoiets bij de luisteraar bereiken.

avatar van King of Dust
5,0
Björk - Vulnicura

Het album begint 9 maanden voor het uit-elkaar gaan.
De stemming die dan aanwezig is in huize Björk wordt beschreven in Stonemilker.
Het begint al meteen schrijnend.
Björk verhoudt zich tot haar geliefde.
Beiden hebben hun gevoelens, hun emotionele worstelingen, maar voelen zich onbegrepen door de ander.
Het schrijnende aan Stonemilker is dat de liefde er overduidelijk in doorklinkt: het gaat hier over 2 mensen die zielsveel van elkaar houden. Maar tegelijkertijd klinkt ook het verval erin door, en de wanhoop die dat veroorzaakt.
Het is het beginstadium van het uit elkaar gaan. Er wordt nog niet zozeer beschuldigend naar elkaar gewezen; er wordt nog een poging gedaan elkaar te begrijpen.
Beiden houden zich voor dat de ander er ook samen uit wil komen.
Een raakvlak, dat eens zo vanzelfsprekend leek, moet opnieuw gevonden worden. Dan zal alles weer veranderen.
Tegen het einde zingt Björk : 'I'll show some emotional respect'. Daarbij een deel van de schuld bij haarzelf leggend. De violen treuren met haar mee.
Stonemilker eindigt verdrietig, smekend. Smekend naar iets wat misschien niet meer komt.
Toch is de wil er wel om het te blijven proberen. Helaas blijft dat niet zo.

5 maanden ervoor. De sfeer is heel anders; veel naargeestiger.
Frustraties en wanhoop zorgen voor een klimaat, waarin een goede afloop veel onwaarschijnlijker is.
Waar eerst 2 verdrietige geliefden tegenover elkaar stonden, staan er nu 2 trotse leeuwen tegenover elkaar. Het is een destructieve vorm van trots, die mensen minder flexibel maakt.
De oplossing moet voort van de ander komen, omdat jijzelf genoeg toegegeven hebt.
Als de ander niet met de oplossing komt, laat hem dan de veroordeling uitspreken.

Björk heeft het over 'olie gooien op zijn stemmingen'.
Dat zal vonken doen opspringen, waarin misschien wel het antwoord ligt dat ze wil hebben.
Het is wachten op de eerste van de twee die een stap naar de ander doet.... of die zal zeggen: 'we moeten uit elkaar'.

Björk zingt:
Maybe he will come out of this loving me, maybe he won't.
Somehow I don't care either way: I'd just like to know

Wat er ook gebeurt: er moet duidelijkheid komen.
Maar wat er gaat gebeuren ligt veel meer vast dan eerst.
Want Björks tegenspeler is net zo koppig als zijzelf.

Als History Of Touches begint, duurt het nog 3 maanden.
De sfeer is nu fatalistisch geworden: I wake you up in the night feeling this is our last time together
De woorden 'we gaan uit elkaar' zijn nog niet uitgesproken, maar ze hangen in de lucht.
History Of Touches is zowel een stap verder als een stap terug vergeleken met Lionsong.
Dat komt omdat het nummer zowel gevoelens van intensiteit en afstandelijkheid oproept.
Er klinkt meer liefde in door dan in Lionsong, maar tegelijkertijd is de afstand tussen de twee geliefden onoverbrugbaar geworden.

Beide geliefden lijken zich neergelegd te hebben bij die onvermijdelijke conclusie.
Ze koesteren hun geschiedenis, maar weten dat ze geen toekomst meer hebben.
De donkere synthklanken van History Of Touches bewegen zich naar het onvermijdelijke toe.
Het onvermijdelijke? Was het dan allemaal voorbestemd? Het bij elkaar komen en het uit elkaar gaan? Lag die hele 'geschiedenis' al vast?
Filosofische gedachten in de nacht, die zijn einde nadert.
3 maanden later is het afgelopen: Björk en Matthew gaan uit elkaar.

avatar van King of Dust
5,0
Soms kun je als mens een pijnlijk moment met een bepaalde gelatenheid accepteren.
De kracht om dat te doen is bijna iets bovennatuurlijks; veel mensen noemen het God.
Wat zou het soms mooi zijn als die innerlijke kracht steeds even sterk zou blijven.
Dat je niet alleen de pijnlijke gebeurtenis, maar ook de nasleep ervan zo kon accepteren.
Je verdriet kon koesteren als iets moois, wetende dat iets moois verliezen, beter is dan het nooit te hebben gehad, zoals Jack Poels dat zo mooi zingt.

Helaas is dat niet zo.
Er zijn momenten (en soms zijn die er te veel) dat de pijn onverbiddelijk boven komt drijven.
En dat het absoluut niet als iets moois en bitterzoet voelt, dat je sterker komt maken, maar als een ziekte die jou ten gronde wil richten.

Terug naar Björk, want zij beschrijft op Vulnicura heftzelfde.
History Of Touches vertegenwoordigd het gelaten accepteren van iets wat buiten je macht ligt.
Black Lake vertegenwoordigd de zwartere kant van de medaille, waarbij al je innerlijke kracht op lijkt te zijn. Alles in je lichaam doet het nog. Die kracht blijft onverschillig doorgaan. Maar je geest is uitgeput; uitgeput van het in de knoop met zichzelf zijn.

Black Lake is zo prachtig omdat het zo puur is.
Het nummer kent alleen meer coupletten, met steeds die monotone, instrumentale onderbrekingen ertussen.
Alsof Björk telkens iets wil zeggen, maar dan merkt dat ze wat ze wil zeggen niet goed kan beschrijven. En het dan opgeeft.... om het vervolgens toch weer te proberen.

Zelf herken ik die situatie ook.
De neerslachtige buien die je in woorden wilt vangen.
Maar het balletje wil niet rollen; zinnen blijven in herhaling vallen.
Het eindresultaat bezit wel een schoonheid, maar die zie je zelf op dat moment niet.
Die schoonheid is namelijk dat pure; dat rauwe. Het feit dat wat daar staat een onverbloemd resultaat is van hoe je je op dat moment voelde.

Black Lake bezit diezelfde schoonheid.
Nummers als Stonemilker en History Of Touches zijn briljant omdat ze heel goed uitgedacht zijn.
Black Lake gaat juist niet echt een kant op. Zowel muzikaal als tekstueel niet.
Het blijft in herhaling vallen; aan het eind weet je net zoveel als aan het begin.
En zo hoort het ook: het gaat over het hier en nu. De toekomst is op zo'n moment echt ver weg.
Het in herhaling vallen maakt Black Lake niet zwakker.
In tegendeel: het maakt het tot een briljant nummer, dat uniek is in zijn soort.

Met Family neemt Björk ons nog verder mee in haar horror.
De toekomst lijkt misschien ver weg, maar is dat niet.
Haar dochter zit in een leeftijdsfase, waarin ouderlijke aandacht belangrijk is.
Maar hoe moet je als ouder je kind opvoeden, als je zelf de weg kwijt bent?
Eerst rustte de druk van de opvoeding op de schouders van twee mensen.
Nu is dat krachtige vangnet verscheurd en moeten beide ouders hun eigen vangnet maken. Voortaan zijn er twee families.
Er wordt een familie begraven: het is waar en het nummer eindigt ook als een begrafenis.
Maar de leden van die familie leven alledrie nog en zullen verder moeten.
En een heeft daarvoor de hulp van de andere twee nodig.

Our love will keep her safe from death luidt het in Notget.
Notget is woedender en vastberadener dan de twee nummers ervoor.
Maar er is nog steeds sprake van een gapende wond.
En die pijn die daardoor veroorzaakt wordt, mag niet genegeerd worden.
Don't try to take away my pain; it's my only chance to heal
Die vastberadenheid om te genezen is er.
Björk heeft nu een duidelijk doel voor ogen: haar dochter.
Daarvoor moet ze genezen en daarvoor zál ze genezen.
Op haar beurt, behoedt Björks dochter haar moeder daardoor ook voor de dood.
Tegen het einde zingt Björk daarom ook:
Love will keep us safe from death

Driekwart van het album is dan verlopen, maar de wond is er nog steeds.
Naar het begin van genezing is slechts kort verwezen.
Waneer zal de uiteindelijke 'genezing' plaats vinden? In de overige 3 nummers?
Björk weet het in één nummer te vangen: Atom Dance.

Atomen die dansen en daarmee langzaam een wond dichten: dat is het idee.
Een heel fysiek proces, maar het nummer heeft een heel spirituele lading.
Zie daar weer die innerlijke kracht, waarover ik het eerder had.
Die kracht die onverwacht komt en gaat; dat laatste vaak eerder dan we zouden willen.
Alsof het wacht op het juiste moment om de wond te genezen.
Omdat het niet eerder mag; dan zou er van de pijn niet geleerd worden.
Op Vulnicura duikt het schijnbaar uit het niets. En zo hoort het ook.
Er is geen duidelijk aanwijsbaar moment waarop je uit je dal kunt gaan klimmen.
Als dat wel zo was, zouden depressies nooit zo gruwelijk zijn.

In Atom Dance bouwt een kracht zich langzaam op.
Het is er in het begin al, maar groeit steeds verder.
Het groeit tot het iets bovennatuurlijks wordt; iets wat je even boven de aarde kan verheffen; je even kan laten zweven.
En dan is daar ineens die andere stem: Antony Hegarty.
Als we bij albums zouden spreken over 'casting' dan is Antony perfect gecast voor haar rol.
De rol van het geweten van Björk.
Een aparte stem, zelfs een beetje onaards, die haar lessen steeds herhaalt.
Cryptische lessen, dat wel:
No one is a lover alone, most hearts fear their own home, we are each other's hemispheres, the atoms are dancing
Maar hoe cryptisch Björks inzichten ook mogen zijn, ze hebben haar geholpen.
Zo blijken het soms uiterst persoonlijke conclusies te zijn, die je door een crisis heen kunnen helpen.
Conclusies die uit een onvoorspelbaar, maar in wezen prachtig deel van jezelf komen.
Noem het het onderbewuste, noem het God, noem het een innerlijke kracht, maar het ís er.

Björk en Antony zingen samen naar een geweldige climax toe.
Twee prachtige stemmen, begeleidt door betoverende synths en violen.
En in die climax zit uiteindelijk de kern van Björks genezing.
Het ultieme inzicht waarnaar zo lang gezocht is.
Wat de ingrediënten ervan zijn weet alleen Björk.
Misschien zat er vergiffenis in; naar haarzelf en naar haar wereld.
Maar dat kan ik alleen maar onderbouwen door ervaringen uit mijn eigen jonge leven.
En met het feit dat ik heel vaak naar deze prachtige muziek geluisterd heb.

Na Atom Dance is niet gelijk alle pijn weg.
Maar het ergste is achter de rug.
Waar Björk er in Notget alleen nog naar gist, kent ze nu het belang van die wond.
Want die wond heeft gediend als een opening waardoor weer nieuwe levenservaring, en daarmee kennis, naar binnen is gezogen.
En dat zijn dingen die de innerlijke kracht voeden, waarmee we onszelf kunnen redden, al lijkt die redding soms verloren.

Het daaropvolgende nummer, Mouth Mantra, heb ik lang een raadselachtige keuze van Björk gevonden.
Waarom hier zo'n zwaar nummer plaatsen, terwijl Atom Dance zo mooi als conclusie had kunnen dienen?
Doorbreek je dan niet een beetje de logische volgorde van nummers die de rest van het album zo sterk maakt?
Maar ik begin er aan te wennen.
Misschien is het juist wel logisch om nog in een nummer terug te kijken op het gebeurde, voor je het album afsluit.
Want Mouth Mantra blikt terug. De tekst is geschreven in de verleden tijd en blikt terug op de horror van een voorbije situatie. Dat maakt het album misschien minder simplistisch dan het geweest was als het na Atom Dance al voorbij was geweest.
Maar toch: als er een punt is waarop dit grandioze meesterwerk wankelt, dan is het bij Mouth Mantra.

Als ik Quicksand namelijk hoor ben ik wel weer blij dat het na Atom Dance niet meteen gedaan was.
Vulnicura laat je optimistisch achter; iets wat je niet zou verwachten als op je driekwart van het album zit.
Hier horen we namelijk een Björk die door haar pijn gegroeid is.
Op de binnenhoes van Vulnicura zien we haar staan met een trotse blik.
Haar handen over haar litteken. Dat litteken dapper met zich meedragend.
Om dat te kunnen moest ze zichzelf opnieuw uitvinden, maar uiteindelijk lukt dat.
Waar ze in Stonemilker 'de liefhebbende vrouw' is die zich verhoudt tot haar man, worden die schepen op Vulnicura verbrand. In Quicksand verhoudt ze zichzelf tot haar moeder, maar ook tot haar dochter.
En op het einde zelfs tot haar nog ongeboren nageslacht.
Zo vind Björk zichzelf opnieuw uit als 'de moeder', die dapper verder gaat met het leven.
Omdat ze weet dat ze stevige grond moet zijn voor haar dochter; geen drijfzand.
Liefdes kunnen voorbij gaan, maar het leven gaat door.
Zo ook de levens om je heen.
En met die gedachte eindigt Vulnicura.

Als de laatste tonen voorbij zijn, voel ik me zelf in zekere zin ook een ander mens.
Dat komt omdat het album in mijzelf een kunstmatige wond heeft gemaakt.
En vervolgens geneest het album die wond ook.
Het geeft me een gevoel dat ik met haar meegeleefd heb, terwijl dat niet zo is.
Hieraan herken je naar mijn idee echte kunst.
Het is schijn, maar wel beeldschone schijn, en als het zo echt voelt, dan maakt het me ook niets uit.
Want het is 'echt' genoeg om erover te schrijven.

Ik heb het ook niet voor niets vergeleken met Stevens' Carrie & Lowell.
Dat album is ook een meesterlijk en eerlijk verslag over een persoonlijke tragedie.
Zulke albums leren ons dat ook die grote idolen waar we tegenop kijken hun gevechten moeten leveren. Net zoals wij 'gewone mensen' dat moeten doen.
Het leert ons dat we onszelf geen slappelingen hoeven te vinden als we in een dal terecht komen, maar de tijd moeten nemen om daar doorheen te komen.
Want tijd kan veel wonden helen.
Zolang je maar niet te veel haast hebt.

avatar van meneer
Aurum schreef:
(quote)

Een compleet andere associatie dan ik persoonlijk heb met Björk. Grappig dat dat zo kan verschillen!

Voor winterse associaties heb jij weer Kate Bush als ik me goed herinner, of niet?


Hmmm, ik moet jou en Kingpin gelijk geven. Ik heb Vulnicura deze zomer weleens opgezet, maar het is idd geen album wat met een verfrissend koel glas bier, een strakblauwe hemel, zittend in de zomerzon, beluisterd moet worden..

Nu begint het, zo eind zomer, wat meer te gaan richting herfstmomenten. De muziek is mistig, de dame in kwestie is gekwetst en de muziek vraagt om vallende bladeren..

Nu nog wat vroeg, maar als dadelijk de dagen echt korter worden, de mist de zon zal verbergen en het zachtjes kouder wordt dan is dit mijn album..

en daarna weer tijd voor '50 Woorden Voor Sneeuw....'.

avatar van The Eraser
Geweldige bespreking King Of Dust!

avatar van davevr
4,0
Inderdaad heel goede bespreking van King of Dust!

avatar van davevr
4,0
Ik heb mijn stem verhoogd naar het maximum. Beestige plaat, nooit gedacht dat ik nog eens Bjork zou kopen.

avatar van The Scientist
5,0
Laat ik ook eens wat zeggen over mijn favoriete album van 2015, naast de paar zinnetjes die ik eerder neerpende... toen het nog lang mijn favoriete plaat niet was.. Had je me van tevoren een lijst met releases uit 2015 gegeven met de vraag wat ik verwachtte dat mijn top10 zou zijn dan had deze plaat daar vast niet bij gezeten... Platen van Sufjan Stevens, Joanna Newsom, Sarah Neufeld en een hoop jazz had er dan vast bij gestaan.

Maar ergens in het jaar is het toch gaan groeien, en ben ik stukje bij beetje dit album meer gaan waarderen. Wat me er vooral in raakt is het overdonderende gevoel dat uit vrijwel alle nummers naar voren komt. Ik prijs Joanna Newsom altijd om haar geweldige tekstuele spitsvondigheid, maar wanneer ik dan Divers weer hoor besef ik toch dat die verschrikkelijke "stiltes" die in Black Lake vallen zoveel meer met me doen. Soms vraag ik me tijdens die stiltes wel eens af waarom ik niet Divers, samen met 80% van mijn muziekverzameling, de prullenbak in zou schuiven (ondanks dat ik het een 4* geef en een zeer degelijke plaat vind)

De teksten zijn er hier wel, maar vind ik nergens bijzonder fascinerend, ze geven als geheel echter wel een impressie van het gevoel dat er achter de nummers, en uiteindelijk achter haarzelf, schuilgaat. De teksten zijn hierin net zo noodzakelijk als vrijwel elk ander onderdeel van deze muziek.

Maar het is niet alleen de emotie die het geweldig maakt, het zijn ook stuk voor stuk boeiende nummers, niet gemaakt volgens een vooropgesteld plan, niet gemaakt als aangeleerd trucje. (Een gevoel dat ik bij die plaat van Sufjan Stevens, waar ook echt die emotie wel in zit, wel heb)... Ik denk dat een quote die ik van Arca over de samenwerking las wel een goede omschrijving geeft van waarom ik het zo geweldig vind..
"After spending time with her, I understood that it's possible to not compromise and get away with it."

Want zo is het, het mogen niet de meest makkelijk in het gehoor liggende nummers zijn, het grote publiek zal ze er niet mee bereiken, maar de nummers zijn precies wat ze ervan wilde. Er is nergens de makkelijke uitweg gekozen, uberhaupt met het uitbrengen van dit album al niet. En ik ben haar er dankbaar voor.

Op MuMe zullen het ook niet de meestbesproken albums zijn, maar zolang mensen als Aurum er interessante dingen neerpennen ben ik al snel tevreden

5,0
Nu ook een video voor Mouth Mantra! Weer erg intens en puur. Past erg in de lijn van dit album imo.

The Scientist schreef:
Op MuMe zullen het ook niet de meestbesproken albums zijn, maar zolang mensen als Aurum er interessante dingen neerpennen ben ik al snel tevreden
thanks geldt andersom ook

avatar van Broem
3,5
Album erg lang op het stapeltje herkansingen laten liggen. Björk heeft me nooit helemaal kunnen pakken. Toch trekt Vulnicura me steeds weer aan. Buiten de werkelijk fenomenale en loepzuivere productie vind ik dit een album wat minder overspannen overkomt dan werk wat ik in het verleden van haar heb gehoord. Zo nu en dan nog wel die vreemde wendingen en bizarre accenten maar het staat me niet echt tegen. Triggert me niet om met terugwerkende kracht haar discografie door te spitten maar dit album mag er wel zijn.

avatar van The Scientist
5,0
Er komt weer een liveversie van dit album, naast de strings-versie die al op MuMe te vinden is (waar ik niet geweldig enthousiast over was) was er al een zeer beperkte uitgave op Rough Trade, die binnen enkele dagen al niet meer te krijgen was..

Nu komt er dus een officiële versie met een tracklist die zeer veel lijkt op die laatstgenoemde (enige verschil is de volgorde en All Neon Like dat wel op de Rough Trade versie staat).. ben dus benieuwd hoe verschillend het wordt. Maar aangezien ik die laatste niet heb, maar wel erg sterk vind wordt het een verplichte aanschaf als deze uitgave er ook maar enigszins in de buurt komt.

(kan alleen nog maar hoezen met sticker vinden dus hem nog niet toevoegen )

Ik heb bij Björk heel vaak dat ik het album op zich wel goed geslaagd vindt. Vulnicura bevat heel mooi gearrangeerde strijkers en "Family" kan ik erg waarderen vanwege het experimentele karakter.

Maar door alle aandacht eromheen verliest het bij mij zijn kracht. Ik was vroeger erg fan van haar experimentele videoclips, maar bij Vulnicura hebben ze voor mij juist de muziek wat meer teniet gedaan. Het wordt daardoor erg artifarty hipster ipv kunst wat mij persoonlijk kan raken.

5,0
dj@
prachtig album. ik kocht het als engelse versie in tweedehands platenwinkel.de muziek heeft wat mij betreft veel raakpunten met ‘homogenic’. dat blijft voor mij haar magnum opus.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:31 uur

geplaatst: vandaag om 15:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.