menu

Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit (2015)

mijn stem
3,87 (350)
350 stemmen

Australiƫ
Pop / Rock
Label: Milk!

  1. Elevator Operator (3:14)
  2. Pedestrian at Best (3:50)
  3. An Illustration of Loneliness (Sleepless in New York) (3:10)
  4. Small Poppies (6:59)
  5. Depreston (4:52)
  6. Aqua Profunda! (1:59)
  7. Dead Fox (3:33)
  8. Nobody Really Cares If You Don't Go to the Party (2:46)
  9. Debbie Downer (3:17)
  10. Kim's Caravan (6:47)
  11. Boxing Day Blues (3:02)
totale tijdsduur: 43:29
zoeken in:
avatar van Sunderland
4,5
Hoewel aangekondigd voor dit jaar is de aankondiging van haar nieuwe album toch nog vrij onverwachts. Titel en cover in haar ondertussen vertrouwde stijl.

Ook de eerste single Pedestrian At Best klinkt herkenbaar en vrij rauw voor haar doen, maar lekker.

avatar van JB7x
3,5
Heerlijke eerste single.

avatar van steven856
Dat Depreston is een geniaal nummer.

avatar van Linius
Wederom een sterk album.

avatar van mr-mucho
4,0
Waar menig vrouwelijk artiest uit de 'indie-scene' de duisternis en elektronica opzoekt brengt Courtney Barnett een hoop lichtvoetigheid, laidback en catchy gitaren die me doen denken aan de jaren 90. Maar het is vooral haar stem die blijft boeien.

avatar van Arrie
Vooral haar stem? Ik vind haar stem prima en goed bij de muziek passen, maar niet uitzonderlijk. Juist de liedjes vind ik sterk. En de erg leuke teksten natuurlijk.

avatar van mr-mucho
4,0
Juist omdat het zo goed bij de muziek past maakt het voor mij uitzonderlijk. Ze schakelt gemakkelijk tussen vertelstem en zang, een tikkie hees en o zo relaxt. Een uitzonderlijk goede zangeres is het inderdaad niet.

avatar van Norrage
4,5
Fantastische plaat.

avatar van The Eraser
Die albumtitel vind ik werkelijk fantastisch
Wat ik van muziek al ken is trouwens ook niet mis! Beetje nonchalante lo-fi rock à la Pavement.

avatar van midnight boom
4,5
Dat de Australische Courtney Barnett een geweldig songschrijfster is wisten we al een tijdje. Vorig jaar juni maakten we kennis met de bundeling van twee eerder uitgegeven EP'tjes op A Sea Of Split Peas. De plaat voelde aan als een volwaardige langspeler die van het begin tot het einde wist te boeien en doodleuk een plaatsje in onze jaarlijst wist te veroveren als het "best bewaarde muziekgeheim van 2014". En dan te bedenken dat dit pas het voorspel was. Barnett laat er geen gras over groeien en komt nu met haar debuut onder de eigenzinnige titel Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit. Een titel die kenmerkend is voor de schrijfwijze van Barnett: lekker nonchalant, maar tevens messcherp en vol bijzondere vondsten. Haar teksten zijn weer redelijk uniek en van hoog niveau en dat geldt tevens voor haar liedjes. Het merendeel is feller en grilliger dan het oudere materiaal. In de vuig doch catchy rockende opening komt de ervaring die Barnett opdeed als tweede gitarist in de Australische band Rapid Transit goed tot zijn recht. De fantastisch gejaagde single 'Pedestrian At Best' en het puntige 'Aqua Profunda!' zijn daar goede voorbeelden van. Toch is Barnett niet voor een gat te vangen. Wanneer ze haar monotone prachtzang omruilt voor een schitterende en tijdloze ballad als 'Depreston' maakt ze wederom indruk terwijl het lange 'Small Poppies' - waarin artiesten als Pavement, Sonic Youth en Wilco weerklinken - uitblinkt door fenomenaal gitaarwerk. Veel liedjes op Sometimes I Sit ademen een onvervalst voorjaarsgevoel en zijn tot in de puntjes verzorgd. Toch kan deze liedjesschrijfster ook bijzonder charmant voor de dag komen. Vrijwel ieder nummer van haar hand bevat deze charme, hoewel dit nadrukkelijk aan bod komt in bijvoorbeeld 'An Illustration Of Loneliness' of 'Elevator Operator'. "Het moet gek lopen wil Nederland niet vroeg of laat ook voor deze charme vallen" schreven we vorig jaar al. Als die tijd nu niet is aangebroken, weten wij het ook niet meer. Waanzinnig debuut.

Van: Daans Muziek Blog

avatar van Ducoz
3,0
Jeetje, volgende week al. Dat gaat snel!

avatar van dix
3,5
dix
midnight boom schreef:
Waanzinnig debuut.

Waanzinnig wil ik best geloven, maar van een debuut kun je inmiddels niet meer spreken. De oudste van de twee EP's komt immers uit 2012. Ze timmert dus al een tijdje aan de weg. De verzamelde uitgave van beide EPs is overigens gereleased in 2013 en kon ik daarom helaas niet opnemen in mijn top10 van 2014.

avatar van Norrage
4,5
Officieel is het een debuut(album).

avatar van fatima
4,0
Die dubbele ep van vorig jaar vond ik zwaar tegenvallen, maar dit is andere koek. Prijsnummers Small poppies en Kim's caravan zijn dik in orde, lekker lui en snoeihard. Dat wil ik wel eens live zien... Boxing day blues sluit het album mooi af. Ook wat minder materiaal - doorsnee rock songs - maar desondanks een sterk album, ik ga Courtney goed volgen want er gaat nog veel meer moois komen, dat kan bijna niet anders.

avatar van Lura
3,5
fatima schreef:
Die dubbele ep van vorig jaar vond ik zwaar tegenvallen

Daar zijn de meningen dan over verdeeld

kistenkuif
Inderdaad. Ik vind de dubbel-ep A Sea of Split Peas (vooralsnog) net iets meer oorspronkelijk dan dit album. Het schrijven schijnt een (haast)klus te zijn geweest net voor de uitgebreide splitpeastour en dat is ook een beetje te horen: gebrek aan consistentie. Maar het is wel een plaat met een paar intense gitaarknallers en fijne teksten. En misschien groeit ie nog verder. Heerlijk talent! En een tof wijf, lijkt mij.

Interview:

Courtney Barnett: ?Every day I have some sort of breakdown? | Music | The Guardian - theguardian.com

Recensie:

Courtney Barnett: Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit review | Music | The Guardian - theguardian.com

avatar van Zwaagje
5,0
Eerste indruk is goed. Kende deze dame nog niet.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Moet ik Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit nu echt gaan bespreken als het debuut van Courtney Barnett? Feitelijk is het misschien juist, maar het uit twee EP’s samengestelde en in 2013 verschenen The Double EP: A Sea Of Split Peas was zowel qua aantal songs als qua speelduur een meer dan volwaardig debuut en heeft Courtney Barnett bovendien al lang op de kaart gezet als één van de smaakmakers van de huidige indie-scene.

The Double EP: A Sea Of Split Peas deed mij afwisselend denken aan Patti Smith, Liz Phair en PJ Harvey en maakte indruk met zowel ingetogen als wat meer uptempo popsongs, die stuk voor stuk een opvallend en eigenzinnig geluid lieten horen.

Persoonlijk was ik bang dat Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit een net wat meer platgeslagen geluid zou laten horen, terwijl de stekeligheid en dynamiek nu juist de sterke punten waren van de EP’s waarmee Courtney Barnett debuteerde. Na beluistering van Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit kan ik concluderen dat deze angst ongegrond was.

Op haar nieuwe plaat kiest Courtney Barnett immers voor net wat meer scherpe randjes en liggen de uitersten van haar EP’s juist nog wat verder uit elkaar. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit bevat een aantal verrassend rauwe tracks, maar biedt ook ruimte aan meer tot zelfs uiterst ingetogen tracks. Welke richting Courtney Barnett ook kiest, haar songs zijn altijd eigenzinnig en avontuurlijk, maar liggen op hetzelfde moment ook goed in het gehoor.

Vergeleken met de inmiddels al meer dan twee jaar oude EP’s laat Courtney Barnett op haar nieuwe plaat groei horen. In muzikaal opzicht is Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit net wat overtuigender en ook de vocalen klinken net wat zelfverzekerder, zeker wanneer Courtney Barnett afstapt van de ‘spoken word’ voordracht. Gelukkig heeft Courtney Barnett vastgehouden aan het evenwicht tussen stevigere en juist vrij ingetogen songs. Omdat een aantal van de tracks wat rauwer is dan we van haar gewend zijn, neemt ze in de meer ingetogen songs juist wat extra gas terug.

Waar The Double EP: A Sea Of Split Peas nog nadrukkelijk de vergelijking met de muziek van anderen opriep, blijft dat dit keer vrijwel uit. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit bevat de Courtney Barnett songs die we van haar verwacht hadden of beter gezegd, waarop we stiekem gehoopt hadden.

Na een aantal redelijk stekelige tracks verrast Courtney Barnett met een song met wat meer rootsinvloeden en ook hierin kan ze uitstekend uit de voeten, al is het maar omdat de Australische singer-songwriter de afgelopen twee jaar zoals gezegd beter is gaan zingen. Zowel de stekelige uptempo songs als de wat meer roots-georiënteerde songs vallen op door prachtig gitaarwerk, dat zo af en toe lekker los mag gaan. En alsof het nog niet genoeg is, verrast Courtney Barnett ook nog eens met geweldige teksten vol messcherpe observaties.

Na herhaalde beluistering van Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit weet ik dat de liefhebbers van eigenzinnige indie-rock Courtney Barnett vorig jaar terecht hebben omarmd. Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit is immers een plaat die voldoet aan alle verwachtingen en deze zelfs met enige regelmaat overtreft. Noem het een droomdebuut, maar wat mij betreft is Courtney Barnett deze fase al lang voorbij en heeft ze haar eerste meesterwerk afgeleverd. Erwin Zijleman

thrm
Iemand zou rapper Kendrick Lamar eens met Courtney Barnett in een ruimte moeten plaatsen. Deze twee ver uiteenliggende artiesten zijn verantwoordelijk voor de twee (on)terecht door critici meest gelauwerde platen van het moment en waar de eerstgenoemde enorme verhandelingen nodig heeft om een onduidelijk punt te maken, weet de Australische zangeres in de helft van de tijd hele werelden te schetsen met een heel wat minder woorden. Dat is een prestatie op zich want zij doet dit met warmte en compassie zonder ook maar enig moment pretentieus te klinken. Sterker; ze weet het zo nu en dan zelfs te doorvlechten met subtiele zwarte humor. Daarbij is Sometimes I Sit.. muzikaal erg gevarieerd; dan weer opzwepend, dan weer aangenaam melancholiek.

avatar van VladTheImpaler
4,5
Wat een geweldige plaat en ontdekking is dit! Het ene moment heerlijk relaxte tracks en het andere moment ronken de gitaren. Plus daarbij de soms geweldige teksten. En Kim's Caravan, pfoe wat een track.

avatar van pet
4,5
pet
Een fantastisch album inderdaad. Mijn recensie:

De Australische Courtney Barnett bracht twee jaar geleden haar 'debuut-album' uit The Double EP: A Sea Of Split Pea's. Zoals de naam al doet vermoeden, een samenstelling van haar twee eerste EP's. En dat album zorgde voor een behoorlijke buzz rond deze Barnett, die ik niet echt begreep. Het klonk leuk, ze heeft een toffe manier van schrijven, maar het deed me gewoon niet zo veel. Maar na 2 jaar is er nu haar eerste 'echte' album.

En ik zal er niet omheen draaien: dit album is briljant. En dan nog veel meer dan dat. Elevator Operator (het openingsnummer) is misschien wel het beste nummer wat ik de laatste jaren gehoord heb. Werkelijk alles klopt hier. Het fijne accent van Barnett, haar bijna pratende manier van zingen en de werkelijk briljante lyrics (ook de moeite waard om zonder muziek gewoon te lezen) die vol humor zitten (I'm not suicidal, just idling insignificantly). Daarnaast is het muzikaal ook een waanzinnig lekker nummer, met precies de juiste hoeveelheid rammel, lekker nonchalante drums, interessante opbouw waardoor de lyrics nog extra opvallen en een bijna achteloos catchy chorus. En dat bizar hoge niveau wordt doorgetrokken op Pedestrian At Best, wat een heel stuk vinniger klinkt. Meer effect op haar stem, de bas die meer op de voorgrond treedt en het tempo gaat nog een stuk verder omhoog. En wederom zo'n belachelijk catchy chorus, met veel te leuke lyrics:
put me on a pedestal and I'll only disappoint
you tell me I'm exceptional and I promise to exploit you, give me all your money and I'll make some origami honey, I think you're a joke but I don't find you very funny


Nog een laatste voorbeeld van de lyrics, omdat ze zo tof zijn. De eerste drie zinnen uit Dead Fox:
Jen insists that we buy organic vegetables
and I must admit that I was a little skeptical at first
A little pesticide can't hurt


Dit is misschien wel karakteristiek voor de teksten van Barnett. Als je ze leest zonder muziek, kloppen ze gewoon. Geen rare woorden of rijm-constructies, maar ontzettend leuke, toffe of emotionele verhalen die later op muziek lijken gezet, en daardoor ook perfect bij de muziek passen.

Maar Barnett kan meer, veel meer dan alleen leuke teksten schrijven. Neem nu Small Poppies, waarbij niet de stem van Barnett (die nu sensueel klinkt) de hoofdrol speelt, maar juist haar gitaarspel. Rustig en net zo sensueel als haar stem op het begin, om rustig op te bouwen en steeds ruiger en vol lust te klinken. Het nummer duurt 7 minuten en heeft werkelijk een fenomenale opbouw. Zelfs zonder lyrics weet Barnett een verhaal over te brengen. Uit hetzelfde vaatje tapt ook Kim's Caravan, wat een stuk duisterder en dreigender klinkt (let ook op het mooie contrast tussen het spooky begin en het uber-vrolijke Debbie Downer daarvoor). Wederom een bijna perfecte opbouw, zowel in gitaarspel als stemgebruik van Barnett.

Dit album is bijna een master-class song-writing. De lyrics en muziek passen perfect bij elkaar, het album zit vol afwisseling in zowel gevoel, melodie als ritme waardoor het continue spannend blijft. Ieder nummer heeft iets interessants, waardoor er ook nooit een minder momentje in het album komt. Dit is een album voor iedereen, voor ieder moment van de dag. Iets wat ook blijkt in mijn play-list van afgelopen week: op het moment van schrijven 133 plays, en daar gaan de komende maanden nog heel wat meer bij komen. Dit album is niet gewoon goed, dit album benadert de perfectie.

Pat-sounds: Album Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit (2015) - pat-sounds.blogspot.nl

kistenkuif
pet schreef:
Dit is misschien wel karakteristiek voor de teksten van Barnett. Als je ze leest zonder muziek, kloppen ze gewoon. Geen rare woorden of rijm-constructies, maar ontzettend leuke, toffe of emotionele verhalen die later op muziek lijken gezet, en daardoor ook perfect bij de muziek passen.


Kan ik me helemaal in vinden. Muzikaal vind ik het album een gestage groeier maar het zijn vooral de meesterlijke teksten die voor mij het geheel op een hoger plan tillen. Dat overkomt me zelden. Meestal is het de muziek die voor mij de doorslag geeft bij het verhogen van mijn rating. Nu de lyrics. Halve erbij.

(En jij erwinz? Ook omhoog? Als je haar debuut A Sea of Split Peas maximaal waardeert en dit album een meesterwerk noemt dan is 5.5 wellicht een optie... )

avatar van erwinz
5,0
Het tellertje wil maar tot 5

avatar van Sunderland
4,5
Mooie waarderingen hier. Ik ben ook dolenthousiast. Het enige minpuntje vind ik dat het album met 2 rustige nummers eindigt. Een uptempo nummer had mij met een gelukkig gevoel achtergelaten.

4,0
Vooral een album wat tekstueel heel hoge ogen gooit. Ja, die garagerock meets grunge is leuk, maar enkel tekstueel gaat het albuum goed de diepte in. Of het nou de persoonlijke, ludiek vertelde boodschap is uit Pedestrian at Best of het omgevingsbewuste statement uit Dead Fox, waar het issue wordt aangekaart van vermoeide vrachtwagenghauffeurs met levensmiddelen, die door hun lange routes teveel mensen en dieren doodrijden. Alles wordt behandeld met eenzelfde observerende humor en veel scherpte.

avatar van nelnontwisa
Dit is echt een supertoffe plaat, muzikaal en tekstueel erg sterk. Haar stem met dat Australische accent is heel fijn om naar te luisteren.

avatar van Urbanoetang
3,5
Goede opvolger. Wel iets te gladjes en voorzichtig soms; de nummers die relatief wat meer pit hebben dan anderen hadden wat meer energie kunnen gebruiken (Pedestrian at Best uitgezonderd). Zodoende zijn tracks als Kim's Caravan en Depreston ook de hoogtepunten hier.

Meer van hetzelfde, maar over het algemeen ook op elk vlak een stukje sterker dan de voorganger.

avatar van sinusfiction
5,0
Fijn album, dit zeg. Ik blijf maar luisteren! Niet eerder van haar gehoord, en dit is ook niet het genre waar ik normaliter veel naar luister, maar dit kwartje valt meteen. Benieuwd of dit op de lange termijn ook zo blijft, maar ik vermoed van wel.

avatar van m. pedri
4,0
Wat is pedestrian at best toch een knaller! Heerlijke plaat dit.

avatar van Obscure Thing
4,0
Deze kan wel in de shortlist voor album van het jaar, geweldig plaatje.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:42 uur

geplaatst: vandaag om 16:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.