menu

Florence + the Machine - How Big, How Blue, How Beautiful (2015)

mijn stem
3,74 (204)
204 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Island

  1. Ship to Wreck (3:54)
  2. What Kind of Man (3:36)
  3. How Big, How Blue, How Beautiful (5:34)
  4. Queen of Peace (5:07)
  5. Various Storms & Saints (4:09)
  6. Delilah (4:53)
  7. Long & Lost (3:15)
  8. Caught (4:24)
  9. Third Eye (4:20)
  10. St. Jude (3:45)
  11. Mother (5:49)
  12. Hiding * (3:52)
  13. Make Up Your Mind * (4:01)
  14. Which Witch * (4:19)
  15. Third Eye [Demo] * (4:15)
  16. How Big, How Blue [Demo] * (4:32)
  17. As Far as I Could Get * (4:06)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 48:46 (1:13:51)
zoeken in:
avatar van flobertstewart
Ik verwacht veel van dit album. Na drie jaar te hebben moeten wachten ben ik weer erg blij om wat nieuws te horen van Florence + the Machine. De single What Kind Of Man was die drie jaar wachten sowieso waard! Ben heel benieuwd.

avatar van Zeedeveel
4,0
Boegbeeld Florence Welch van Florence + The Machine mocht voor de derde langspeler geen nummers meer over water schrijven. Producer Marcus Dravs deed dit in ieder geval niet om een zinkend schip van de ondergang te redden, want de bombastische nummers van Ceremonials werden door het publiek zeer goed ontvangen. Desondanks kreeg Welch het voor elkaar om ‘Ship To Wreck’, een nieuw nummer met een water gerelateerd onderwerp, op de nieuwe plaat te krijgen.

De blauwe lucht van Los Angeles gold als inspiratie voor de albumtitel How Big, How Blue, How Beautiful (HBHBHB), maar het album zelf staat niet in het teken van luchtige onderwerpen. In tegenstelling tot de vorige twee platen is HBHBHB een stuk persoonlijker dan Lungs en Ceremonials die overladen waren met symboliek. Op HBHBHB ervaren wij een chaotische Florence Welch die niet wegloopt voor de realiteit, maar een relatiebreuk verwerkt en het leven omarmt. Verder lijkt de afstand tussen de muziek van Florence + The Machine en Welchs’ eigen leven kleiner dan ooit. Zo werd de videoclip van ‘Ship To Wreck’ deels opgenomen in Welchs’ eigen huis.

Met de albumopener ‘Ship To Wreck’ wordt direct de persoonlijke toon van HBHBHB gezet en maken wij kennis met een Florence Welch die niet altijd alle zangregisters opentrekt. Welch worstelt in dit nummer met haar destructieve kant: ‘Did I drink too much? Am I losing touch? Did I build a ship to wreck?’. ‘Ship To Wreck’ is het eerste nummer van de plaat waarop geflirt wordt met de sound van Fleetwood Mac. Maar Florence + The Machine heeft ook nog een andere muzikale ontwikkeling doorgemaakt: HBHBHB is meer gitaar-georienteerd. De rockende debuutsingle ‘Kiss with a Fist’ van Lungs was eigenlijk totaal niet representatief voor het algehele sound van Lungs, maar op HBHBHB treedt de gitaar wel veel vaker op de voorgrond. ‘What Kind Of Man’ is een rocksong met een knallend refrein en hetzelfde kan gezegd worden over ‘Mother’, een Fleetwood Mac-achtig nummer dat eindigt met een distorted gitaar.

Het ingetogenere stemgeluid van Florence Welch komt het best uit de verf in de ballad ‘Various Storms & Saints’ die de nasleep van een stukgelopen relatie behandelt. De enige echte heilige die op HBHBHB aan bod komt, is St. Jude, de beschermheilige van verloren zaken. In ‘St. Jude’ wordt de beschermheilige erbij gehaald omdat Welch haar liefdesrelatie ook als een verloren zaak beschouwt:

St. Jude, the patron saint of the lost causes
St. Jude, we were lost before she started
St. Jude, we lay in bed as she whipped around us
St. Jude, maybe I’ve always been more comfortable in chaos


‘St. Jude’ heeft net zoals ‘Ship To Wreck’ een uitgeklede instrumentatie die in groot contrast straat met de bombast van Ceremonials. Toch wordt er soms teruggrepen naar het vertrouwde pompeuzere geluid. ‘Third Eye’ heeft veel overeenkomsten met ‘Heartlines’ van Ceremonials. In beide nummers is een belangrijke rol weggelegd voor de percussie en fungeert een lijn als leidraad voor het leven. In ‘Third Eye’ gaat het echter om een ‘lifeline’, een levenslijn, terwijl je in ‘Heartlines’ de lijnen op je handpalmen moet volgen.

Het ligt in lijn der verwachting dat de luxueuze varianten van HBHBHB ook voorzien zijn van enkele bonustracks en demo’s. ‘Which Witch’ heeft een epische opbouw en zou niet hebben misstaan op de standaard tracklist van HBHBHB als het algehele geluid van de plaat net zo bombastisch was als Ceremonials.

Het gebrek aan bombastische nummers op How Big, How Blue, How Beautiful wordt ruimschoots goedgemaakt door de gevarieerde zang van Florence Welch, waarmee ze bewijst ook ‘groots’ te kunnen klinken in kleine, persoonlijke liedjes. Al hoop ik stiekem dat het volgende album toch meer in het verlengde zal liggen van Ceremonials. Waarom klein denken als je bewezen hebt om succesvol groots te kunnen uitpakken?

Mijn favorieten: What Kind of Man, Which Witch, Third Eye en Mother.

avatar van Hedser
4,0
Alhoewel ik Ceremonials een heel goed album vond, ben ik blij dat Florence niet precies op dezelfde toer verder is gegaan. Nog een keer zo'n bombastisch album was wat te veel geweest. Op How Big, How Blue, How Beautiful vind ik de rustige nummers tot de hoogtepunten behoren, omdat daar haar prachtige stem het beste naar voren komt. Dit is vooral het geval bij het schitterende Various Storms & Saints, onbegrijpelijk dat ik de enige ben die dit nummer als favoriet heeft aangevinkt. Maar ook het orkestrale einde van het titelnummer, het gejaagde What Kind of Man en de climax in de afsluiter behoren tot de beste momenten van dit album. Al met al ben ik zeer tevreden met dit album. Alleen Caught en Third Eye vind ik enigszins ondermaats. Voor nu vier sterren, maar dat kan nog omhoog.

avatar van Jumpjet
5,0
Afgelopen jaar pikte ik Florence & the Machine op dankzij de singles Ship to Wreck en Queen of Peace. En dat zou eens tijd worden zeg! Ik ben geloof ik een beetje verliefd geworden op Florence want dit is echt een heerlijk album. Ship to Wreck is bijna té catchy, maar daarna wordt het alleen maar beter. Hier en daar lees ik de term 'bombast(isch)' en ergens snap ik dat wel. De arrangementen zitten hier en daar namelijk wel erg vol met violen en blazers. Omdat die door minder getalenteerde artiesten te pas en vooral te onpas worden ingezet om ongeïnspireerde liedjes toch nog een beetje drama mee te geven, kan ik me voorstellen dat dit bij veel luisteraars een soort Pavlov-reaktie teweegbrengt. (Het meest afschrikwekkende voorbeeld dat ik in dit verband kan bedenken zijn de orkestbanden waar Marco Borsato overheen kreunt.) Maar zo niet bij Florence & the Machine. Het uitgebreide instrumentarium zet de toch al sterke songs alleen maar kracht bij. Het slotstuk van de titeltrack is daar een mooi voorbeeld van. En dan die hemelse stem van Florence. In Various Storms & saints laat ze alles horen waartoe ze in staat is, en dat is nogal wat. Voor mij de beste plaat van het afgelopen jaar. Vijf sterren voor dit pracht album.

avatar van Film Pegasus
3,0
Minder betoverend dan haar voorgangers. Het lijkt wel een hoop ballades met Michael Bay als producer. Niets mis met wat bombastische muziek, haar vorige albums waren best goed. Maar dit vind ik toch wat minder inspirerend. Met alleen dit album had de zangeres me niet kunnen overtuigen. Gelukkig wel enkele nummers die de moeite zijn, waaronder opener Ship to wreck en opvolger What kind of man. Maar dan loopt het wat verloren en heb je al zin om een ander album op te zetten.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:13 uur

geplaatst: vandaag om 12:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.