Boegbeeld Florence Welch van Florence + The Machine mocht voor de derde langspeler geen nummers meer over water schrijven. Producer Marcus Dravs deed dit in ieder geval niet om een zinkend schip van de ondergang te redden, want de bombastische nummers van
Ceremonials werden door het publiek zeer goed ontvangen. Desondanks kreeg Welch het voor elkaar om ‘Ship To Wreck’, een nieuw nummer met een water gerelateerd onderwerp, op de nieuwe plaat te krijgen.
De blauwe lucht van Los Angeles gold als inspiratie voor de albumtitel H
ow Big, How Blue, How Beautiful (HBHBHB), maar het album zelf staat niet in het teken van luchtige onderwerpen. In tegenstelling tot de vorige twee platen is HBHBHB een stuk persoonlijker dan
Lungs en
Ceremonials die overladen waren met symboliek. Op HBHBHB ervaren wij een chaotische Florence Welch die niet wegloopt voor de realiteit, maar een relatiebreuk verwerkt en het leven omarmt. Verder lijkt de afstand tussen de muziek van Florence + The Machine en Welchs’ eigen leven kleiner dan ooit. Zo werd de videoclip van ‘Ship To Wreck’ deels opgenomen in Welchs’ eigen huis.
Met de albumopener ‘Ship To Wreck’ wordt direct de persoonlijke toon van HBHBHB gezet en maken wij kennis met een Florence Welch die niet altijd alle zangregisters opentrekt. Welch worstelt in dit nummer met haar destructieve kant: ‘Did I drink too much? Am I losing touch? Did I build a ship to wreck?’. ‘Ship To Wreck’ is het eerste nummer van de plaat waarop geflirt wordt met de sound van Fleetwood Mac. Maar Florence + The Machine heeft ook nog een andere muzikale ontwikkeling doorgemaakt: HBHBHB is meer gitaar-georienteerd. De rockende debuutsingle ‘Kiss with a Fist’ van
Lungs was eigenlijk totaal niet representatief voor het algehele sound van
Lungs, maar op HBHBHB treedt de gitaar wel veel vaker op de voorgrond. ‘What Kind Of Man’ is een rocksong met een knallend refrein en hetzelfde kan gezegd worden over ‘Mother’, een Fleetwood Mac-achtig nummer dat eindigt met een distorted gitaar.
Het ingetogenere stemgeluid van Florence Welch komt het best uit de verf in de ballad ‘Various Storms & Saints’ die de nasleep van een stukgelopen relatie behandelt. De enige echte heilige die op HBHBHB aan bod komt, is St. Jude, de beschermheilige van verloren zaken. In ‘St. Jude’ wordt de beschermheilige erbij gehaald omdat Welch haar liefdesrelatie ook als een verloren zaak beschouwt:
St. Jude, the patron saint of the lost causes
St. Jude, we were lost before she started
St. Jude, we lay in bed as she whipped around us
St. Jude, maybe I’ve always been more comfortable in chaos
‘St. Jude’ heeft net zoals ‘Ship To Wreck’ een uitgeklede instrumentatie die in groot contrast straat met de bombast van
Ceremonials. Toch wordt er soms teruggrepen naar het vertrouwde pompeuzere geluid. ‘Third Eye’ heeft veel overeenkomsten met ‘Heartlines’ van
Ceremonials. In beide nummers is een belangrijke rol weggelegd voor de percussie en fungeert een lijn als leidraad voor het leven. In ‘Third Eye’ gaat het echter om een ‘lifeline’, een levenslijn, terwijl je in ‘Heartlines’ de lijnen op je handpalmen moet volgen.
Het ligt in lijn der verwachting dat de luxueuze varianten van HBHBHB ook voorzien zijn van enkele bonustracks en demo’s. ‘Which Witch’ heeft een epische opbouw en zou niet hebben misstaan op de standaard tracklist van HBHBHB als het algehele geluid van de plaat net zo bombastisch was als
Ceremonials.
Het gebrek aan bombastische nummers op
How Big, How Blue, How Beautiful wordt ruimschoots goedgemaakt door de gevarieerde zang van Florence Welch, waarmee ze bewijst ook ‘groots’ te kunnen klinken in kleine, persoonlijke liedjes. Al hoop ik stiekem dat het volgende album toch meer in het verlengde zal liggen van
Ceremonials. Waarom klein denken als je bewezen hebt om succesvol groots te kunnen uitpakken?
Mijn favorieten: What Kind of Man, Which Witch, Third Eye en Mother.