Beirut - Gulag Orkestar (2006)

Misschien schuilt er in de "beschuldiging" een klein stukje jaloezie dat een "buitenstaander" muziek kan maken die Europeser is dan veel Europeanen maken. Ik had dat tenminste in heel kleine mate soms, dju die Gordon kan toch lekkere folklore muziek maken, maar dat is snel om als ik weer van de muziek geniet.

Gulag Orkestar is een grandioos album, uitgebracht door een jonge knaap, maar vol melancholie en puur overkomende emotie. Niet ieder nummer is even sterk als een Postcards from Italy (dat kan ook bijna niet), maar er staat absoluut geen zwak nummer tussen. Bijt in het begin door de polka klanken heen, want na een paar luisterbeurten vallen de stukjes zeker op z'n plaats.

Via via bij deze plaat gekomen en ik vind hem echt geweldig. Dit is eigenlijk de eerste folk plaat die ik luister (op flogging molly na) en ik denk dat ik me wat meer in dit genre ga verdiepen. Iemand nog aanraders?

Het blijft een dunne scheidslijn natuurlijk, maar ik vind dit eigenlijk meer "wereld" dan "folk". Beide genre-aanduidingen zijn natuurlijk ook vrij wazig qua definitie. Misschien is Beirut ook gewoon een hele mooie mix
Een mooie folkplaat vind ik in elk geval de eerste van the Bowerbirds. Als het je meer om de wereldinvloeden te doen is dan is Oi Va Voi misschien wel iets voor je. Dat is dan wel weer iets poppier trouwens.

Bedankt! Ik ga het deze week allebei luisteren.

Het is de koude oorlog in de jaren 60 in Rusland. Om je heen gaan er elke dag wel mensen dood of verdwijnen. Je geliefde is dood gegaan maar jij weet dit nog niet. In de verte komt een bekende van je aanlopen met een bedroefd gezicht. Je krijgt ergens een beklemmend voorgevoel bij het zien van zijn gezicht. En dan verteld hij je wat er is gebeurd. Je geliefde is omgekomen in een Russisch werkkamp. Een werkkamp dat werd bestuurd door de Gulag, het Russisch agentschap verantwoordelijk voor de strafkampen, ook wel gulags genoemd.

Juist op het moment dat je hoort dat je geliefde is gestorven begint het eerste nummer van Gulag Orkestar te spelen. Trompetten die door elkaar spelen zonder een duidelijke melodie. Radeloos verdriet hoor je hier in. Na de eerste reactie van pijn en verdriet begint de piano te spelen. Mensen om je heen horen ook het nieuws en komen naar je toe om te troosten. Ze heffen samen een collectieve klaagzang aan, de trompetten en de drum voegen zich bij de piano. In deze collectieve klaagzang schreeuw je het uit van verdriet, het eerste stemgeluid van Zach Condon.

They call it night, maar je verdriet is veel groter dan je kunt omschrijven.

Juist als je denkt dat het verdriet voorbij is begint het nummer Prenzlauerberg. Maar dit nummer is mogelijk nog treuriger dan Gulag Orkestar. Je hebt je geliefde verloren, maar de grootste shock is nu voorbij. Nu is er de pijn op lange termijn. Je hebt je gewone leven weer opgepakt maar elke dag ervaar je de pijn van het gemis. De arcodeon verwoord deze pijn perfect.

I came through this night, maar de pijn is er nog steeds

Wat heeft Zach Condon toch een meesterwerk gemaakt. De pijn en de emotie druipen van dit album af. Je kunt er soms echt zelf treurig van worden. Een goed voorbeeld van het meesterschap van Zach Condon is het nummer Scenic World. Een leuke, vrolijk nummer op het eerste gehoor. Maar luister maar eens goed naar de tekst en dan kom je er wel achter dat dit niet klopt. I lay down like a tired dog, licking his wounds in the shade, en dan toch blijven nadenken over je droomwereld, je scenic world. De contradictie komt zo perfect naar voren in dat nummer.

De associatie met Neutral Milk Hotel wordt terecht gemaakt. Jeff Mangum had ook de gave om wagonladingen emotie in zijn muziek te leggen.

4,5* voor dit meesterwerk

Wat en geleuter zeg. Van Neutral Milk Hotel ken ik maar één fatsoenlijk nummer (In The Aeroplane Over The Sea, wat toch ook al behoorlijk verpest wordt door de vreselijke zang). Beirut laat zich daar niet mee vergelijken, ook al is dit niet echt zijn beste album.
Maar we hebben hier te maken met een zeer welgesteld en getalenteerd jongmens uit de VS, hoe kan je daar nu van verwachten dat die verdriet en doorleefde emotie kan vertolken. Hij kan zijn best doen, maar het blijft nep. Vind ik niet erg,mooie muziek, maar ik zal er niet meer achter zoeken.

Volgens jou kun je blijkbaar alleen emoties vertolken wanneer een zwaar kloteleven hebt? Daarmee insinueer je dus dat dit een beter album zou zijn, wanneer precies hetzelfde album door een depressieve drugsverslaafde gemaakt was in plaats van een Amerikaans broekie. Beoordeel je dan het album of de persoon erachter?

Je opmerking zet me wel aan het denken: ik denk namelijk dat het vooral de perceptie van de luisteraar is die bepaalt wat voor emoties je in bepaalde muziek vindt. En toegegeven: die perceptie is onderhevig aan andere zaken dan puur de klanken uit je speakers en de lyrics uit het boekje. Ook hoe je zelf in je vel zit en wat je over een artiest weet, speelt een belangrijke rol.
Als voorbeeld: Joy Division komt (op mij) veel indringender over sinds ik de film 'Control' gezien heb waardoor ik me beter kan inleven in de totstandkoming van de muziek en deze in de context van Ian Curtis' leven kan plaatsen.

Maar dan nog, muziek kan simpelweg een gevoelige snaar raken zonder dat je ook maar iets weet van de achtergrond van die muziek. Blijkbaar doen Zach Condon en Jeff Mangum (Neutral Milk Hotel) dit bij UndahCovah. Het is dus geen geleuter, maar alleen maar mooi dat hij de gevoelens die dit album bij hem oproept probeert te vertalen in een verhaaltje.

Goed, tot zover hoe ik muziekperceptie zie. Wat betreft mijn perceptie van dit album:
Het album begint met een paar hele mooie nummers. De Beirut-sound brengt allerlei beelden in me naar boven van slavische volkeren met een kloteleven. Toch knap dat een welgesteld Amerikaans jochie dat kan Hoogtepunt is voor mij het prachtig melancholische 'Postcards from Italy'.

Echter, na dit nummer kakt het album voor mij toch een beetje in. Of in ieder geval, mijn aandacht glipt weg. Dat komt denk ik enerzijds doordat het album heel erg leunt op blaasinstrumenten, en die raak ik na een tijdje beu. Dit kan een kwestie van luistervaring zijn; ik luister niet bepaald veel naar blazersmuziek. De sound van een trompet kan ik waarderen wanneer het een ondersteunende rol heeft, maar na een tijd gaat het geluid me toch wat tegen staan. Daarnaast roepen de nummers eenzelfde sfeer op, waar ik na een aantal nummers ook wel genoeg van heb.

Al met al lijkt 3,5* me voorlopig wel een mooie beoordeling.

Interessant om hier te lezen dat op dit album samengewerkt wordt met iemand van Neutral Milk Hotel. De associatie met NHM had ik zelf niet echt, maar wellicht dat anderen dit hebben door het gebruik van blaasinstrumenten die ook bij NHM terugkomen?

Heb je wel eens echte Slavische muziek geluisterd? Of een film van Kusturica bekeken? Leuke deuntjes hoor, van Beirut, maar je fantasie neemt hier een loopje met je.

Maar dat bedoelt wisselstroom toch juist? Hij zegt niet voor niets dat het de beelden bij hemzelf oproept - los van de werkelijke context. En dat is nou precies het knappe van Beirut. Dat hij zonder teveel pretenties en dramatiek en met 'leuke deuntjes' toch die sfeer kan opwekken.

Zoals Gyzzz zegt: het was voor mij in eerste instantie verbazingwekkend dat er geen Slavische band achter deze muziek zit. Want ja, de sfeer doet Slavisch en ook wat treurig aan. Vandaar mijn fantasieen.
En nope, ben niet echt bekend met Slavische muziek, vandaar dat die beelden wellicht wat cliche zijn. Bedankt voor de tip herman, ik zet Kusturica op m'n filmlijstje.

Melancholische pracht in de debuutplaat van Beirut. Een mooie verbintenis tussen een etnisch geluid en moderne popmuziek, waarin ook de electronica niet ontbreken. Het is een fijne luisterervaring, waarin de songs gelijkwaardig naast elkaar staan. Hoewel ook ik het veelgeroemde 'Postcard From Italy' het hoogtepunt vind.

Beirut, een éénmansproject door Zach Condon, is ongetwijfeld een vreemde eend in het hedendaagse muziekleven. 'Gulag Orkestar' staat pal ondersteboven met het hedendaagse commercieel, muzikaal gebeuren. Zo erg, dat de doorsnee commerciële luisteraar zich snel de kogel door het hoofd wil schieten. De vervlogen tijden blijken helemaal terug te zijn. Hetzij dan mondjesmaat. Gestrand in 2006, zonder de elektrische gitaar, basgitaar of synths maar met de warme klanken van o.a. de piano, trompet, ukelele, percussie en orgel trekt Beirut ten volle oorlog. Een puberige Amerikaan die het Oostelijke Europa in volle opmars aan de wereld toont. 'Gulag Orkestar' is een juweeltje. Voor mij is dit project geslaagd!!! Dat dit niet bij iedereen zal smaken zal me worst wezen. Het is een ijzersterk debuut.

Ik ben eigenlijk wel erg benieuwd naar echte Slavische muziek. Vanwege Beirut, maar vooral omdat Jeff Mangum er ook zeer door geïnspireerd werd. Met name dit type blazers vind ik altijd weergaloos. Tips?

Over dit album: het blijft klote van die vrolijke 'Fireflies'-electronica die een enkele keer gebruikt wordt. De manier waarop dit is gedaan blijft misplaatst voelen bij mij.

Gewoon naar 4,5*. Je moet lef en heel veel talent hebben om zo'n debuutplaat te maken als Amerikaan zijnde.

Beirut leren kennen dankzij Gallipolli vorig jaar, maar nooit echt teruggeblikt naar eerder werk. Dit muzikale project van Zach Gordon is zeker een opvallende verschijning. Niet alleen maakt hij gebruik van ongebruikelijke instrumentatie zoals de flügelhorn, accordeons en de mandoline, ook heeft de geboren Amerikaan dankzij Europese cinema een interesse in traditionele Europese muziek ontwikkeld, met een overduidelijke voorliefde voor folk uit de Balkan (niet dat ik een Balkan expert ben, maar dit is wat het internet mij verteld ). Het is geen folk album pur sang, in sommige nummers zit het een en ander een electronische bliepjes verwerkt en ik zie dit album ook vooral als Gordon’s eigen interpretatie van de Europese folk. Dat maakt het album juist zo aantrekkelijk voor mij, want ik denk dat Beirut een prestatie van formaat aflevert. Ik kan me voorstellen dat er luisteraars zijn die dit te geforceerd vinden, maar voor mij werkt het erg goed. Het album lijkt voort te komen uit een tedere verwondering en het heeft daardoor iets prachtig kwetsbaars.