basketballerke
We stood and watched the river flow
We were too young to really know
In the country fair, oh, in the country fair
We laid out in the long green grass
And never thought that it would pass
In the country fair, in the country fair
On an old, on an old open day
On an old rainshine open day
In the country fair
In the cool night air
In sweet summer time
De kern van deze plaat, de kern van Veedon Fleece, en dat met slechts een snede uit het laatste nummer gegeven. Deze plaat is fotografisch, deze plaat ís Ierland; het land waar de man zijn inspiratie zocht voor een nieuw album na de scheiding met zijn vrouw. Muzikaal gezien heeft dat 'm in ieder geval heel veel goeds gedaan, van een sound die we al van Van kende is hier geen sprake.
Met Fair Play openen we Veedon Fleece, een Van Morrison zich weer in wanend in de 'stream of conciousness' in een nummer draaiend rondom een Iers 'ironisch' bedoeld compliment: Fair play to you. We horen een jazzy-achtig geheel, met een diepe bass, een piano, een gitaar, rustig voortstuwende drums en een prachtige stem van Van, een uitstekend begin van deze plaat. En de betekenis van dat gezegde heb ik niet nodig overigens, waarom zou ik de moeite doen, magie, mensen, magie...
Maar het kan nog beter, Linden Arden Stole the Highlights is ondanks zijn lengte een van de absolute hoogtpunten van deze plaat. We horen hier het verhaal van een verloren mythe, van de Ierse man die de wet naar zijn eigen hand neemt, drinkt, leeft met een wapen, and he loves the little children, like they were is own. Dit lijkt haast wel uit een film te komen, u kent ze wel, van die erg aandoenlijke, met een man in de hoofdrol waar je, ondanks zijn daden, toch mee leeft. En dan wordt dit allemaal ook nog eens ondersteund door een niet te beschrijven mooie piano en een fenomenaal zingende Van Morrison...
Who Was That Masked Man sluit perfect aan op hetzelfde verhaal, met een falsetto zingende Morrison, minder krachtig en aandoenlijk als Linden Arden, maar nog altijd van hoog niveau.
En dan worden we definitief gezogen in deze plaat. In Streets of Arklow wordt een sprookjesdorp beschreven; het is er groen, kalm, ver weg van de grote wereld, het is er perfect dus eigenlijk. En wat horen we daar, jawel, een fluit, een prachtig instrument.
Met het langste nummer, You Don't Pull No Punches, But You Don't..., gaan we op reis met Van, langs zijn jeugd, langs de kust van Ierland, zoekende naar een mythologisch voorwerp, de Veedon Fleece. Het nummer is complex; gitaren, fluiten, percussie en voornamelijk een ruime strijkerssectie vormen de instrumenten in dit epos, dat ook tekstueel ijzersterk is: You Don't Pull No Punches mag met gemak een van Van's sterkste composities genoemd worden.
Bulbs vormt een brug naar een toegankelijker gedeelte op deze plaat, minder wordt het echter niet. Hier horen we een Van in een vrolijke bui, een 'country' bui.
Cul de Sac maakt dan de beest in Van los. Vooral naar het einde toe blaft de man er flink op los, maar het klinkt allemaal prachtig, natuurlijk.
En dan moet en zal Morrison toch nog een zoetsappige love-song maken. Comfort You is het toegankelijkste, het gelukzalgiste nummer op Veedon Fleece. Je weet bij Van echter dat het altijd heel erg mooi blijft klinken, hoe dan ook.
Dan volgt er weer een breuk, de laatste op deze plaat. Met de laatste twee nummers stijgen wij en Van boven onszelf uit, we gaan zweven. Come Here My Love is kort maar krachtig, Country Fair is het absolute hoogtepunt op deze plaat. De manier waarop Van hier zingt over zijn 'beloofde land', zijn verloren paradijs is gewoon niet in woorden te beschrijven. Je waant je bij die rivier, je waant je door het lange gras in die nacht in die zomer, maar het is allemaal maar een illusie, moet ook ik samen met Van na 5:42min concluderen. Dit is heel erg mooi, heel erg mooi...
Er bestaan zo'n vijftig platen op deze planeet die ik makkelijk in m'n top10 zou kunnen stoppen en in feite stuk voor stuk van hetzelfde niveau zijn, Veedon Fleece bevindt zich echter bij het groepje van de absolute elite, een hoekje waar tot nu toe eigenlijk alleen Sigur Rós een plaatsje had. Als je je in dit hoekje bevind, kom je daar denk ik ook niet meer uit. Een groots hoogtepunt in de geschiedenis van de muziek van een grootse muzikant.