Ik ben het grotendeels met je eens,
kaztor.
De man heeft een buitengewoon intrigerende loop van zijn carrière en heeft zich daarbij van niemand ooit iets aangetrokken.
Via Them, zijn eerste solo albums, geloof kwam om de hoek kijken, spirituele belangstelling, Ierland, waarbij de hoogte van de beoordeling van zijn albums (en ook het aantal stemmers) ook mooi weer geven hoe groot de belangstelling was voor Van Morrison in het algemeen en hoe de flow van de waardering van hoog naar wat lager weer naar hoger is gestegen.
Een wat "lagere" beoordeling voor Van Morrison betekent nog altijd een cijfer waar menig artiest jaloers naar kan kijken.
Maar ik leerde zelf Van Morrison kennen ten tijde van Into the music (1979) verloor hem uit het oog en pikte hem weer op bij No Guru no method no teacher (1986). En daarna met enige regelmaat, hij bracht veel albums uit na 1986.
Daarmee lijkt het werk van Van Morrisson redelijk bekend en overzichtelijk maar Inarticulate speech of the heart blijkt muzikaal toch weer van een andere orde dan zowel Into the music als No Guru no method no teacher.
Het uitstapje is fraai, daar niet van. Maar Van Morrison was wel op weg maar had zich nog niet ontwikkeld als op No Guru no method no teacher. Tegelijkertijd was hij ook weg van de vrolijke deunen van Bright side of the road. Ergo, er ontstaat een aanvulling met Keltische klanken, synthesizers.
Was hij zoekende in dit deel van zijn carriere, het aantal stemmen en de beoordeling loopt verder terug bij opvolger A Sense of wonder.
Toch ben ik zelf uitermate blij met de vondst van dit album. Het is helemaal niet erg, als een artiest muziek maakt uit het hart, zoekende naar de juiste balans en dus duidelijk nog geen deel uitmaakt van een vaste tredmolen. Meestal levert dat juist de meest verrassende ontwikkelingen en die vind ik dan ook voldoende terug op Inarticulate speech of the heart.