Styx - Crystal Ball (1976)

Mijn favo Styx-album met alleen maar hoogtepunten, uitgezonderd Shooz! 5!!

ach alleen maar hoogtepunten is misschien wat overdreven maar het is een alleraardigst album. Niet zo goed als The Grand Illusion maar zeker niet verkeerd. Titelnummer is de beste van het stel en ook Shooz is een lekker nummer. Voor slechtste nummer komt voor mij eerder Mademoiselle in aanmerking.

Na "Equinox" een beetje een teleurstellend album, maar wel de eerste met Tommy Shaw. Hoogte punten voor mij zijn "Put me on", "This old man" en de titlsong.

Angstvallig weinig stemmen op musicmeter, lage beoordeling gemiddeld voor dit debuut voor Tommy Shaw.

Een groot verkoopsucces was het ook nog niet.

Tommy Shaw debuteert voorzichtig, met de prachtige titelsong. Die jongen had meer in zijn mars, hij mocht ook blijven, maar voorlopig dicteerden James Young en vooral Dennis DeYoung.

JY mag zowaar openen met het niet onaardige Put me on; later vertilt hij zich aan de hardrock van Shooz. Misschien vond hij het zelf prachtig, ik vind het even over de top.

Maar Dennis DeYoung mag gloreren; eerst nog even 'gewoontjes' met Mademoiselle en Jennifer (vreselijk tekst, overigens), later de prachtige finale met This old man en Clair de Lune/Ballerina. Een beetje vergeten Styx klassieker, dat laatste nummer.

DeYoung kweelt nog dat het een lieve lust is en zijn nimmer versagende orgel zet ook daadwerkelijk constant de toon.

Chrystal ball was, mede door de komst van Tommy Shaw een volgende stap in de richting van het grote succes Het idioom van de eerste 4, wat minder toegankelijke, platen was achtergelaten.

Ridders, elven en sprookjesfiguren ingeruild voor vrouwen, een overvloed aan testosteron en spierballen.

Er stonden nog grote tijden voor de deur.

Sinds gisteren heb ik "Crystal Ball (1976)" in huis. Het enige woord wat ik gisterenavond bij "Equinox (1975)" al zei herhaal ik hier nog maar een keer: "Wow!!

Het debuut van Tommy Shaw bij Styx en meteen het beste album van ze.
Daarvoor verantwoordelijk is het titelnummer (echt prachtige ballad) en inderdaad de de prachtige finale met This old man en Clair de Lune/Ballerina.

Daarbij zijn de eerste 3 tracks ook meer als gemiddeld goed, lekker up-tempo af en toe met die typische hoge samenzang en zeer melodieus.

Nu valt Shooz inderdaad uit de toon maar dat maakt de rest alleen maar beter, een 5 !

Was dat niet dat nummer met dat hoge lalala-gehalte?

Ja, precies ..... op de grens van net niet/net wel over the top.

Voor mij één van de beste cd/elpees van Styx.
Muziek in een sneltreinvaart (put me on) welke overschiet naar het geweldige Mademoiselle.
Tommy Shaw voor het eerst met zijn ijle stem te horen. Wat een prachtig begin van deze cd.
Jennifer is even slim en goed als voorgaande 2 nummers.
Het titelnummer is ook van zeer hoge kwaliteit.
Shooz is misschien de zwakste schakel, maar zeker niet slecht.
De overpeinzingen van This Old man zijn tranentrekkend mooi, met geweldige uitzschieters.
De afsluiter is een nummer van wereldklasse.

Laten we de cd nog maar eens in de spotlight plaatsen, want dat verdient deze.

Een terechte 5 -sterren beoordeling

Ik vind Shooz juist ook 1 van de leukere nummers op dit album ( met Crystal Ball en This Old Man als favorieten )

Ik zou Shooz ( geschreven trouwens door JY and Tommy Shaw samen ! ) nou ook niet echt hardrock willen noemen; meer rock met een beetje bluesy feel.

Kijk eens aan; de 2 Marillion / Fish liefhebbers kunnen het rocknummer Shooz allebei waarderen. Dat schept nog eens een extra band

Dit was juist de richting die JY en Tommy Shaw meer opwilden en op The Grand Illusion kregen ze wat meer hun zin. Cornerstone was dan weer meer de zin van Dennis DeYoung.

Met Paradise Theatre was de balans dan weer prima herstelt wat mij betreft.

Dat verhaal over wie wat wilde is een beetje onzin. Dat er een "alliantie" zou zijn tussen James Young en Tommy Shaw eveneens. En al helemaal niet ten tijde van Chrystal ball, toen Tommy Shaw op zeer jeugdige leeftijd debuteerde en nog gewoon 'meneer' zei tegen Dennis DeYoung.

Tommy Shaw heeft ontegenzeggelijk prachtige melodieuze nummers geschreven, een aantal wat steviger, maar ook zeker een aantal die meer als rockballad kunnen worden omschreven. Nummers als Boat on the river e.a.

Dat geldt ook voor Dennis DeYoung die ten tijde van Chrystal ball, The Grand illusion en Pieces of eight het merendeel van het materiaal heeft geschreven en gezongen. Dat Young en Shaw af en toe samen een nummer schreven is niet zo gek, er zijn ook nummers geschreven in andere samenwerkingsverbanden.

In ieder geval, de veronderstelling die wordt gewekt dat DeYoung de "softe" kant van Styx vertegenwoordigt, Young en Shaw gezamenlijk de "stevige" is bezijden de waarheid. Pas na het enorme succes van Babe, dat op Cornerstone staat, kwam DeYoung pas op het idee om op elk album een vergelijkbare ballad te schrijven.

Maar die zijn er dus zeker ook van de hand van Shaw. Alleen de één of soms twee nummers van James Young op Styx albums zijn altijd stevig.

De komst van Tommy Shaw duwde Styx in de juiste richting, zijn debuut bleef niet onopgemerkt met het prachtige titelnummer wat ik overigens samen met This Old Man & Ballerina het beste nummer van de plaat vind.
Enkel Shooz vind ik de dissonant in het geheel.
**** sterren
.

Prima plaat van Styx en aardig gevarieerd.Harde opener met Put Me On en twee uitschieters met het prachtige This Old Man en Ballerina.

Geweldige cd, met als favoriete track: Clair de Lune/Ballarina, wat ook gelijk mijn favoriete Styx song is, en een van mijn favoriete songs aller tijden.

Tja, Shooz, veelbelovend intro, maar vanaf seconde 40 gaat er een saaie slidegitaar over een logge drumpartij lopen, en dan is wat mij betreft het nummer echt al afgelopen. De enige smet op een verder prima album.

Wat vooral schokkend is is hoe het geluid van deze plaat eigenlijk de tand des tijds heeft doorstaan. De instrumentale passages in het titelnummer bijvoorbeeld zijn werkelijk prachtig : eerst een synthesizersolo met als begeleiding een string-synthesizer, een fraaie akoestische gitaar en simpel maar zeer effectief drum- en bekkenwerk, daarna de perfecte korte gitaarsolo, en dan na het laatste refrein een gitaarsolo waarvan het geluid tegelijk vet en subtiel is – of de "double-tracked"-openingsgitaarpartij van This old man, dat is een gitaargeluid dat vijfendertig jaar later nog steeds te horen valt bij diverse gitaristen in rock en progrock. Hoewel er zeker typische jaren-zeventig-elementen in het totaalgeluid zitten, is de sound tegelijk totaal tijdloos, hetgeen van lang niet alle jaren-70-rock en/of –pop gezegd kan worden. Knap.
 

Ik vind het niveau van de albums van Styx alleen maar dalen.
De eerste 2 albums vind ik nog het best, daarna krijg je twee albums, die ook
nog wel aan te horen zijn.

Equinox en dit album vind ik niets.
Van dit album vind ik alleen het titelnummer de moeite waard.

Behoorlijk stevige album van Styx volgens een beproefd recept. Iets met dik hout en planken zagen. Maar het werkt prima. De songs zijn goed, de koortjes zijn af, de gitaren en toetsen gieren er lekker op los. Het debuut van Tommy Shaw mag geslaagd genoemd worden.

Bezig aan een inhaalreis door het oeuvre van Styx, lees ik dat dit de eerste met gitarist / co-zanger Tommy Shaw was. Waarom dat zo bijzonder is geweest, moet ik nog gaan ontdekken want eigenlijk verschilt Crystal Ball nauwelijks van voorganger Equinox: stevige hardrock in de richting van adult oriented rock en (toch nog een verschil) met minder progrock dan op de vorige, terwijl er slechts tien maanden tussen zitten.
Sterke melodieën worden meerstemmig gezongen en dat levert enkele fraaie nummers op, terwijl klaterende toetsenpartijen en scheurende gitaren hun gang gaan. Mademoiselle werd negen maanden na Lorelei de eerste hit van het nieuwe album en piekte met Kerst en Nieuwjaar ’76 – ’77 op #36 in de Billboard Hot 100.
Voor het tijdsbeeld is het interessant om te zien welke hardrockers nog meer in die editie van de hitlijst stonden. Ik kom van laag naar hoog de namen tegen van nieuwkomelingen Starz (op #98) en Kansas (#87). Vervolgens Heart, Jefferson Starship, Kiss (tweemaal), Aerosmith en Alice Cooper. Op #5 Boston met More Than a Feeling, de nieuwe groep die de wereld plotsklaps een nieuwe audiowereld schonk met dat bizar volwarme gitaargeluid. Dan al wekenlang op #1 romantische rock van Rod Stewart met Tonight’s the Night.

Tussen die namen paste Styx prima. Tegelijkertijd bezit het een eigen, attractief geluid. In opener Put me On is het alsof ik naar latere albums van The Sweet luister, toen die groep hun Britse glitterrock in deze zelfde jaren ging verbreden naar licht complexere hardrock; prachtige vocalen en een pakkende melodie.
Jennifer lijkt wel enigszins op de hitsingle met opnieuw een melodie die je onmiddellijk oppikt. Shaw mocht als nieuweling meteen het titelnummer aanleveren en doet dat met fraai akoestisch getokkel, dat vervolgens midtempo stevig rockt.

De B-kant: Over Shooz wordt hierboven gemopperd: ik hoor vrolijke blues(hard)rock met slidegitaar, enigszins aan ZZ Top denkend. Ietwat afwijkend van wat Styx normaliter deed, maar als stevige opener van de tweede helft een aangenaam zijweggetje. This Old Man heeft iets weg van het titelnummer en het magnum opus is Clair de Lune / Ballerina, waarin net als in de openingsklanken van dit album de invloed van klassieke muziek klinkt, ditmaal met een muzikaal citaat van Parijzenaar Claude Debussy. Toch prefereer ik het titelnummer, dit omdat gitaargetokkel en melodie daar zo sterk zijn; ontwaar ik al iets van de klasse van Shaw?

Een album dat het wat minder goed deed dan de voorganger, maar daar niet voor onderdoet. Wellicht dat de hoesbeelden van een ballerina iets te braaf waren voor de toenmalige hardrockers? Op de binnenhoes vind ik een uitgebreide biografie van ieder afzonderlijk groepslid, tot en met de vermelding van de wijk in Chicago waarvandaan het groepslid afkomstig is – op Shaw na, die uit “the deepest Alabama” komt. Alsof band en/of platenmaatschappij de groep wilden herintroduceren.
Maar een hoes kan bedrieglijk zijn. Styx bracht namelijk géén stijlverandering en deed dat zonder kwaliteitsverlies. Dieptepunten ontbreken, evenmin word ik hier compleet van de sokken geblazen. Een album van stabiele kwaliteit dus, in een 7,5 oftewel 3,5 sterren uitgedrukt. Solide, goed geproduceerde Amerikaanse, melodieuze hard- / adult oriented rock uit de hoogtijdagen van dit genre.