Ik denk dat de Keltische klanken die hier en daar opduiken de Amerikanen een muzikale doorn in het oog is.
Je moet niet vergeten dat typisch Engelse bands met typisch Engelse muziek al vanaf begin jaren '60 niet echt warm werden onthaald in de VS.
Of het moest heel erg goed zijn en wereldschokkend (The Beatles, Rolling Stones) of het geluid van de band daarbij enorm veramerikaanst (Fleetwood Mac).
Maar er zijn talrijke Engelse bands, die hier goed scoorden, in Amerika niet doorgedrongen. Te Engels.
Rod Stewart is/was ook magistraal om zijn muziek geschikt te maken voor de Amerikaanse markt.
Zowel rockalbums als een serie als The Great American Songbook.
Aan de andere kant wil hij zijn Engelse roots niet per se altijd maar loslaten en die heeft hij de laatste albums een beetje de overhand gegeven. Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen.
En je ziet gelijk de belangstelling in het Verenigd Koninkrijk (en hier) weer enorm toenemen en vice versa: de Amerikanen houden het weer een beetje voor gezien.
Grappig de constatering dat dat zo werkt inderdaad. Qua waardering, bijvoorbeeld ook hier, kan Stewart zich maar beter richten op zijn Engelse (en geliefkoosde Schotse!) achtergrond.
Wat betreft is de titel natuurlijk ook wel weer goed gekozen!