Droombolus schreef:
Niet meer voor te stellen dat dit een baanbrekende plaat was 40+ jaar geleden, maar dat was het echt ...........
Ik kan het me juist heel goed voorstellen. Ik heb hem nu op staan en vind het nog steeds ongelofelijk; ik verkies de laatste tijd steeds meer ‘zwarte’ blues boven de ‘witte herinterpretatie’. Ik zat een tijdje te twijfelen over de authenticiteit van de witte blues (wat ik moreel gezien verwerpelijk vind maar ik voel in bijv. de stem van Eric Clapton niet de urgentie en authenticiteit die ik bij B.B. King, Muddy Waters of Robert Johnson wel hoor). Dan heb je natuurlijk nog de hele theorie over afkomst en doorleefdheid die de stem kan vormgeven maar ik merk dat ik Harry Muskee simpelweg wel geloof, en het valt me op deze plaat weer op hoe vol overgave en overtuiging hij zingt. Een tijdje geleden kwam Daniel Lohues met de theorie dat blues geen kwestie is van zwart of wit maar dat de achtergrond van arbeid (en platteland) daarbij veel meer een rol speelt.
Hoe het wel of niet zit; Cuby voelt voor mij als authentieke blues (rock) en o.a. dit album legt dat fantastisch vast. En zo vaak betrap je een artiest/album niet op authenticiteit dus; ja, ik vind dit album nog steeds baanbrekend.