Type O Negative - Bloody Kisses (1993)

Eigenlijk een vrij matige plaat wat mij betreft. Twee absolute wereldnummers, Black No. 1 en Bloody Kisses, die dit album omhoog weten te halen naar een voldoende.
Verder is het niet veel meer dan een hoop vermoeiende riffs, flauwe intermezzo's, bij vlagen erg slechte zang en een aantal zeer kazige tracks. We Hate Everyone en Too Late kunnen gewoon echt niet door de beugel. :'-)
Opvolger October Rust is dan al een stuk beter.

Bloody Kisses wordt door velen gezien als het beste van Type O Negative.
In ieder geval is het de meest populaire plaat. Na het brute Slow Deep And Hard ging het roer drastisch om. Romantische, gothische doomklanken verdringen de hardcoreroots naar een heel klein hoekje. Dat vond in eerste instantie nogal teleurstellend.
Toch werd ik al snel veroverd door de breed uitgesponnen publiekslievelingen Christian Woman en Black No. 1. Die nummers hebben ook best wat te bieden. De slome massieve riffs krijgen lucht door het buitengewoon stemmige toetsenspel van Josh Silver. Hij tovert prachtig subtiele melodielijnen uit zijn toetsenbord. En de donkere stem van Steele draagt ook zeker bij aan de sfeer. De hippie achtige nummers zijn ook leuke vondst. Zo is daar een zeer bijzondere versie van Seals & Crofts overbekende Summer Breeze. En eigen composities Blood & Fire en Too Late: Frozen kennen ook de nodige sixties invloeden. De vreemde intermezzo’s zoals Fay Wray Come Out And Play en de merkwaardige uitstpattingen zoals Kill All The White People laat precies zien wat voor een markant figuur Peter Steele was.
Wat mij betreft was wat meer explosiviteit wel welkom geweest. Het komt zelden voor dat ik Bloody Kisses in één keer afluister. Desalniettemin is dit album een geslaagde onderneming van Type O Negative.

Ik kon hiervoor eigenlijk alleen de band Carnivore van Peter Steele. Met zijn overlijden heb ik mij eens verdiept in Type o Negative en daarbij ben ik positief verrast.
Nu is Bloody Kisses zeker niet het verlengde van zijn vorige band Carnivore, maar zitten er wel degelijk elementen van in, bijvoorbeeld in We hate Everyone, de meer uptempo stukken gemixt met uitgesponnen langzamere doom passages. Christian Women is een geweldige track, die mooi overgaat in het eveneens geweldige Black No 1. Geweldig hoe de duistere gitaar riffs afgewisseld worden met romantische keyboard passages.
Een nummer als Kill al the White People laat de humor van Steele duidelijk naar voren komen. Erg gaaf en ik ga nog verder opzoek naar Type O werk.

Voor zoiets moois maak je toch graag tijd vrij. Ik weet het: 't is een beetje aan de late kant, maar zoals ik ooit eens eerder vermelde: de jaren '90 zijn, wat de muziek betreft, grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik ga dus ook heel veel niet inhalen en beluisteren, maar voor deze Type O Negative maak ik graag een uitzondering en het album gaat dan ook als de wiedeweerga op de wenslijst!