0
geplaatst: 18 januari 2016, 11:47 uur
Daughter en Phantogram hebben echt niks met shoegaze te maken...
0
geplaatst: 18 januari 2016, 12:48 uur
Tot en met nr 5 een heerlijke cd: aparte gitaarpartijen die hemels klinken en de toon zetten van elk nummer.
Zogauw de gitaar er niet is, is het nummer saai ("Alone With You").
"No Care" is de vreemde lelijke eend in de bijt, en "To Belong" en "Fossa" worden gered door de meesterlijke (gitaar) outro's.
Toch meer diepgang dan de vorige.
Krijg bij "How" steeds associaties met "Plainsong" van The Cure.
Zogauw de gitaar er niet is, is het nummer saai ("Alone With You").
"No Care" is de vreemde lelijke eend in de bijt, en "To Belong" en "Fossa" worden gered door de meesterlijke (gitaar) outro's.
Toch meer diepgang dan de vorige.
Krijg bij "How" steeds associaties met "Plainsong" van The Cure.
0
DjFrankie (moderator)
geplaatst: 18 januari 2016, 13:48 uur
Klinkt weer geweldig. Wel wat donkerder zoals The XX. Ook fijn een up tempo nummer. No care
Dit is een geweldig muzikaal begin van 2016.
Het voor DaughterDaughter lange Fossaklinkt geweldig. Ik herinner me nog het optreden in Nijmegen 2 jaar geleden in een geweldige sfeer. Die hoor ik hier terug maar dan nog intiemer. No Care is de Prinary van the Cure' Faith.
Dit is een geweldig muzikaal begin van 2016.
Het voor DaughterDaughter lange Fossaklinkt geweldig. Ik herinner me nog het optreden in Nijmegen 2 jaar geleden in een geweldige sfeer. Die hoor ik hier terug maar dan nog intiemer. No Care is de Prinary van the Cure' Faith.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 18:25 uur
Gringo_m schreef:
Tot en met nr 5 een heerlijke cd: aparte gitaarpartijen die hemels klinken en de toon zetten van elk nummer.
Zogauw de gitaar er niet is, is het nummer saai ("Alone With You").
"No Care" is de vreemde lelijke eend in de bijt, en "To Belong" en "Fossa" worden gered door de meesterlijke (gitaar) outro's.
Toch meer diepgang dan de vorige.
Krijg bij "How" steeds associaties met "Plainsong" van The Cure.
Tot en met nr 5 een heerlijke cd: aparte gitaarpartijen die hemels klinken en de toon zetten van elk nummer.
Zogauw de gitaar er niet is, is het nummer saai ("Alone With You").
"No Care" is de vreemde lelijke eend in de bijt, en "To Belong" en "Fossa" worden gered door de meesterlijke (gitaar) outro's.
Toch meer diepgang dan de vorige.
Krijg bij "How" steeds associaties met "Plainsong" van The Cure.
Inderdaad tot en met song 5 zijn de songs van een hoog niveau maar dan zakt het album wat in elkaar "No care" en "Alone With you" gaan soms op de zenuwen werken. Er wordt wel prachtig afgesloten met "Made of Stone" en daar hoor je de echo van 'if you leave' in terug.
0
geplaatst: 18 januari 2016, 20:30 uur
E-Clect-Eddy schreef:
Snap alleen niet dat dit als Pop / Folk aangemerkt wordt, klinkt meer als Shoegaze met meer electronica.
Die genres zijn waarschijnlijk gekozen met If You Leave en eerste single Doing the Right Thing in het achterhoofd. Die dekken inderdaad niet echt de daling.Snap alleen niet dat dit als Pop / Folk aangemerkt wordt, klinkt meer als Shoegaze met meer electronica.
0
geplaatst: 19 januari 2016, 13:06 uur
Het in 2010 opgerichte indie folk trio Daughter wist met het debuutalbum If You Leave uit 2013 de wereld kennis te laten maken met de wonderschone klankentapijten van hun muziek. Frontvrouw Elena Tonra wist haar poëtische kracht te verspreiden in de emotionele expressies van de nummers op dat album. De overkoepelende donkere thema’s van het debuut krijgen op het tweede album Not to Disappear een vervolg, zei het in een meer angstvallige setting. Als collectief opereren ze rondom de gitaarklanken van Igor Haefeli en de drums van Remi Aguilella, maar Elena Tonra is de spil van de ontroering. De Franse producer Nicolas Vernhes, die onder meer samenwerkte met The War on Drugs en Animal Collective, is verantwoordelijk voor de diverse muzikale richtingen die op het album worden uitgelicht.
New Ways opent in de klanken van de drumcomputer niet alleen nieuwe muzikale wegen, maar ook een weg om uit de depressies van de verteller van het verhaal te ontsnappen. De gitaarlagen van Haefeli zorgen ervoor dat Elena’s vocalen angstvallig hard binnenkomen. In een zoektocht naar een uitweg uit de diepgewortelde persoonlijke problemen bevindt de hoofdpersoon zich op glad ijs, om niet volledig uit het leven te verdwijnen. Eenzaamheid en angsten omsluiten het door drums en gitaren aangedreven nummer. Verdooft door pijn sleept Numbers zich door een verbroken liefdesrelatie. De combinatie van synths en gitaren voeren het nummer door verdriet en een manier om er bovenop te komen heen. Geen geforceerde uithalen in de aangeslagen indruk die Elena maakt, maar een door melodieën uitgedragen emotie. Tonra’s grootmoeder draagt het verlies van haar geheugen in het door Alzheimer aangezette Doing the Right Thing. De angst voor verlies overschaduwt de pijn die Tonra voelt. Haar zang doet de hevigheid van het onderwerp verlichten, maar is doordringt van een diepe droefenis. Ontroerend in de hoge noten van de gitaren en het losse drumritme dat de structuur de evenwicht houdt. De momenten waarop de leegheid van de klanken overheerst worden op bewonderenswaardige wijze ingevuld door de emoties van het nummer.
De openingsklanken van de gitaar voeren zich het landschap van de shoegaze in. Wegebbende vocalen en door dromen aangewakkerde gedachtes stromen door How heen. Wachtend op de persoon die het leven laat opbloeien, maar je vervolgens achter laat in droefenis en pijn. Het licht dat wegdrijft tegen de avond en de sterren die ons besef als persoon overnemen, maar alles valt tenslotte weer op zijn plek. De muzieklandschappen die het trio creëren blijven de boventoon voeren, zoals het door gitaarlijnen aangevoerde Mother. Het ouderschap doet zich aan in de vervreemde poëtische teksten van het nummer. De liefde voor het kind gaat over in twijfel, depressie en een uiteindelijk verlies. Het verlies van het geheugen en besef van wie je daadwerkelijk bent. De pop en indie vermengen zich op tragische wijze met de verontruste gedachtes. Afstandelijkheid en isolatie bouwen zich hierna op in de elektronische klanken van Alone / with You. Beats en baslijnen voeren zich door de tweestrijd van gedachten. Eenzaamheid en samenzijn zoeken de confrontatie in het muzikaal sterk uitgedachte nummer, maar de onzekerheid vormt de gesplitte persoonlijkheid die de macht overneemt. Op No Care zoeken de snare drum en gitaren de muziek uit de punk op. De onderliggende dansbaarheid voert de vijandigheid van de teksten op. De indruk dat het de hoofdpersoon niet meer uitmaakt blijkt bedrog, want tegelijkertijd weet ze maar al te goed dat ze niet zonder elkaar kunnen.
Waar het muzikale patroon de kracht van de eerste helft van het album wat verloren lijkt te hebben, pakt To Belong dit weer op. Onzekerheid over een relatie neemt het door keyboards en gitaren doordachte nummer over. De verleidingen uit het leven voeren de boventoon in de afwijzende toon waarop de relatie wordt voortgezet. Aguilella zorgt ervoor dat het ritme blijft behouden en de melodieën zich kunnen ontwikkelen rondom de drums. Fossa ontwikkeld zich in de klanken van synths, maar weet de ontwikkeling te beperkt tegemoet te gaan om de relatie weer op het juiste spoor te krijgen. Wat volgt is een wat traag opbouwende muzikale uiteenzetting en tevens weinig omvattende tekstuele diepgang. Het slotstuk Made of Stone voert zich weg van de terugkerende angsten en gevoelens van het album. Het uitzetten van de continue stroom aan gedachten, maar de liefde niet ontnomen. Ons bestaan dat opgebouwd is uit herinneringen en de kinderen nog hun vrijheid en onbezorgdheid gunt. De angsten zijn niet verdreven, maar de negatieve gedachtegang heeft plaatsgemaakt voor het besef van wat de mens daadwerkelijk kan bereiken.
Not to Disappear past perfect bij de donkere dagen en de gevoelens van angst en eenzaamheid die soms overheersen. Met de afwegende tekstuele diepgang van Elena Tonra en de diverse muzikale stromingen weet het album zich rond de ontroering en pijn te begeven. De innerlijke kracht van de teksten en de muzikale omlijsting weten daarbij veel meer op de emoties in te gaan dan op voorganger If You Leave. Voornamelijk de eerste helft pakt de conflicten en ontwikkelingen goed beet, in wegdromende shoegaze, melodieuze indie en voortstuwende post-rock. Waar de muzikale wegen zich in de agressiviteit van de teksten soms wat weet te verliezen werpt het trio zich sterk op, om het album op niveau te houden. De zwaar beladen wegen die ze ontwikkelen door onderwerpen uit de alledaagse realiteit zullen de band dan ook zeker niet laten verdwijnen.
4* (3,75)
Afkomstig van Platendraaier.
New Ways opent in de klanken van de drumcomputer niet alleen nieuwe muzikale wegen, maar ook een weg om uit de depressies van de verteller van het verhaal te ontsnappen. De gitaarlagen van Haefeli zorgen ervoor dat Elena’s vocalen angstvallig hard binnenkomen. In een zoektocht naar een uitweg uit de diepgewortelde persoonlijke problemen bevindt de hoofdpersoon zich op glad ijs, om niet volledig uit het leven te verdwijnen. Eenzaamheid en angsten omsluiten het door drums en gitaren aangedreven nummer. Verdooft door pijn sleept Numbers zich door een verbroken liefdesrelatie. De combinatie van synths en gitaren voeren het nummer door verdriet en een manier om er bovenop te komen heen. Geen geforceerde uithalen in de aangeslagen indruk die Elena maakt, maar een door melodieën uitgedragen emotie. Tonra’s grootmoeder draagt het verlies van haar geheugen in het door Alzheimer aangezette Doing the Right Thing. De angst voor verlies overschaduwt de pijn die Tonra voelt. Haar zang doet de hevigheid van het onderwerp verlichten, maar is doordringt van een diepe droefenis. Ontroerend in de hoge noten van de gitaren en het losse drumritme dat de structuur de evenwicht houdt. De momenten waarop de leegheid van de klanken overheerst worden op bewonderenswaardige wijze ingevuld door de emoties van het nummer.
De openingsklanken van de gitaar voeren zich het landschap van de shoegaze in. Wegebbende vocalen en door dromen aangewakkerde gedachtes stromen door How heen. Wachtend op de persoon die het leven laat opbloeien, maar je vervolgens achter laat in droefenis en pijn. Het licht dat wegdrijft tegen de avond en de sterren die ons besef als persoon overnemen, maar alles valt tenslotte weer op zijn plek. De muzieklandschappen die het trio creëren blijven de boventoon voeren, zoals het door gitaarlijnen aangevoerde Mother. Het ouderschap doet zich aan in de vervreemde poëtische teksten van het nummer. De liefde voor het kind gaat over in twijfel, depressie en een uiteindelijk verlies. Het verlies van het geheugen en besef van wie je daadwerkelijk bent. De pop en indie vermengen zich op tragische wijze met de verontruste gedachtes. Afstandelijkheid en isolatie bouwen zich hierna op in de elektronische klanken van Alone / with You. Beats en baslijnen voeren zich door de tweestrijd van gedachten. Eenzaamheid en samenzijn zoeken de confrontatie in het muzikaal sterk uitgedachte nummer, maar de onzekerheid vormt de gesplitte persoonlijkheid die de macht overneemt. Op No Care zoeken de snare drum en gitaren de muziek uit de punk op. De onderliggende dansbaarheid voert de vijandigheid van de teksten op. De indruk dat het de hoofdpersoon niet meer uitmaakt blijkt bedrog, want tegelijkertijd weet ze maar al te goed dat ze niet zonder elkaar kunnen.
Waar het muzikale patroon de kracht van de eerste helft van het album wat verloren lijkt te hebben, pakt To Belong dit weer op. Onzekerheid over een relatie neemt het door keyboards en gitaren doordachte nummer over. De verleidingen uit het leven voeren de boventoon in de afwijzende toon waarop de relatie wordt voortgezet. Aguilella zorgt ervoor dat het ritme blijft behouden en de melodieën zich kunnen ontwikkelen rondom de drums. Fossa ontwikkeld zich in de klanken van synths, maar weet de ontwikkeling te beperkt tegemoet te gaan om de relatie weer op het juiste spoor te krijgen. Wat volgt is een wat traag opbouwende muzikale uiteenzetting en tevens weinig omvattende tekstuele diepgang. Het slotstuk Made of Stone voert zich weg van de terugkerende angsten en gevoelens van het album. Het uitzetten van de continue stroom aan gedachten, maar de liefde niet ontnomen. Ons bestaan dat opgebouwd is uit herinneringen en de kinderen nog hun vrijheid en onbezorgdheid gunt. De angsten zijn niet verdreven, maar de negatieve gedachtegang heeft plaatsgemaakt voor het besef van wat de mens daadwerkelijk kan bereiken.
Not to Disappear past perfect bij de donkere dagen en de gevoelens van angst en eenzaamheid die soms overheersen. Met de afwegende tekstuele diepgang van Elena Tonra en de diverse muzikale stromingen weet het album zich rond de ontroering en pijn te begeven. De innerlijke kracht van de teksten en de muzikale omlijsting weten daarbij veel meer op de emoties in te gaan dan op voorganger If You Leave. Voornamelijk de eerste helft pakt de conflicten en ontwikkelingen goed beet, in wegdromende shoegaze, melodieuze indie en voortstuwende post-rock. Waar de muzikale wegen zich in de agressiviteit van de teksten soms wat weet te verliezen werpt het trio zich sterk op, om het album op niveau te houden. De zwaar beladen wegen die ze ontwikkelen door onderwerpen uit de alledaagse realiteit zullen de band dan ook zeker niet laten verdwijnen.
4* (3,75)
Afkomstig van Platendraaier.
0
geplaatst: 19 januari 2016, 18:25 uur
Stukken spannender en beter dan het debuut. Meer onderhuidse spanning en dynamiek. Waar ik de vorige maar met veel moeite kon uitluisteren, blijf ik hier steeds op het puntje van mijn stoel zitten.
0
geplaatst: 21 januari 2016, 11:37 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Daughter - No To Disappear - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
De Britse band Daughter debuteerde al weer bijna drie jaar geleden met het mooie en bijzondere If You Leave.
Op haar debuut combineerde Daughter op buitengewoon fraaie en inventieve wijze invloeden uit de folk, de shoegaze en dreampop, minimalistische elektronische muziek en de rijke historie van haar label 4AD (alles van Cocteau Twins tot Pixies).
Het is een lijn die wordt doorgetrokken in de openingstrack van Not To Disappear waarin de heldere vocalen van Elena Tonra weer prachtig samensmelten met ingetogen ritmes, atmosferische klanken en prachtige, door dreampop en shoegaze geïnspireerde gitaarlijnen.
Het is een lijn die ook wordt doorgetrokken in de tracks die volgen. In de met uiterst subtiele gitaarlijnen en minimalistische elektronica ingekleurde songs begeeft Daughter zich nadrukkelijk op het terrein van een band als The Xx, maar Daughter behoudt door de nog steeds aanwezige invloeden uit de al eerder genoemde genres en de fraaie uitspattingen ook zeker haar eigen geluid.
Not To Disappear is een stemmige plaat vol lagen die het best tot zijn recht komt wanneer je de plaat hard afspeelt of beluistert met de koptelefoon.
Elena Tonra kan nog steeds net zo mooi en zweverig zingen als Elizabeth Fraser (Cocteau Twins), maar experimenteert ook met meer down to earth vocalen, die wel wat doen denken aan die van Florence Welch (Florence + The Machine), met de onderkoelde vocalen die het geluid van het al eerder genoemde The Xx is zo bijzonder maken, met de bezwering van triphop zangeressen of juist met de folkie zang die aansluit bij die van de gekwelde vrouwelijke singer-songwriters.
De bijzonder fraaie vocalen worden gecombineerd met een instrumentatie waarin van alles gebeurt. Het gitaarwerk is uiterst veelzijdig en wonderschoon, de ritmes zijn subtiel maar aanwezig, terwijl de atmosferische elektronica de muziek van Daughter een weids en beeldend karakter geeft. Het is bovendien een instrumentatie vol dynamiek, waarin uiterst ingetogen passages binnen een paar noten om kunnen slaan in donkere gitaarwolken. Wat mij betreft is ook Not To Disappear weer een plaat van grote schoonheid. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Daughter - No To Disappear - dekrentenuitdepop.blogspot.nl
De Britse band Daughter debuteerde al weer bijna drie jaar geleden met het mooie en bijzondere If You Leave.
Op haar debuut combineerde Daughter op buitengewoon fraaie en inventieve wijze invloeden uit de folk, de shoegaze en dreampop, minimalistische elektronische muziek en de rijke historie van haar label 4AD (alles van Cocteau Twins tot Pixies).
Het is een lijn die wordt doorgetrokken in de openingstrack van Not To Disappear waarin de heldere vocalen van Elena Tonra weer prachtig samensmelten met ingetogen ritmes, atmosferische klanken en prachtige, door dreampop en shoegaze geïnspireerde gitaarlijnen.
Het is een lijn die ook wordt doorgetrokken in de tracks die volgen. In de met uiterst subtiele gitaarlijnen en minimalistische elektronica ingekleurde songs begeeft Daughter zich nadrukkelijk op het terrein van een band als The Xx, maar Daughter behoudt door de nog steeds aanwezige invloeden uit de al eerder genoemde genres en de fraaie uitspattingen ook zeker haar eigen geluid.
Not To Disappear is een stemmige plaat vol lagen die het best tot zijn recht komt wanneer je de plaat hard afspeelt of beluistert met de koptelefoon.
Elena Tonra kan nog steeds net zo mooi en zweverig zingen als Elizabeth Fraser (Cocteau Twins), maar experimenteert ook met meer down to earth vocalen, die wel wat doen denken aan die van Florence Welch (Florence + The Machine), met de onderkoelde vocalen die het geluid van het al eerder genoemde The Xx is zo bijzonder maken, met de bezwering van triphop zangeressen of juist met de folkie zang die aansluit bij die van de gekwelde vrouwelijke singer-songwriters.
De bijzonder fraaie vocalen worden gecombineerd met een instrumentatie waarin van alles gebeurt. Het gitaarwerk is uiterst veelzijdig en wonderschoon, de ritmes zijn subtiel maar aanwezig, terwijl de atmosferische elektronica de muziek van Daughter een weids en beeldend karakter geeft. Het is bovendien een instrumentatie vol dynamiek, waarin uiterst ingetogen passages binnen een paar noten om kunnen slaan in donkere gitaarwolken. Wat mij betreft is ook Not To Disappear weer een plaat van grote schoonheid. Erwin Zijleman
0
geplaatst: 24 januari 2016, 14:24 uur
stoepkrijt schreef:
O, is hij al gelekt? Ik wilde dit album morgen eigenlijk gaan pre-orderen, maar ik weet niet of ik het op kan brengen om dit album tot de releasedatum links te laten liggen.
Ik heb dit album zojuist alsnog besteld. Alleen al voor het schitterende Doing the Right Thing wil ik dit op cd hebben.O, is hij al gelekt? Ik wilde dit album morgen eigenlijk gaan pre-orderen, maar ik weet niet of ik het op kan brengen om dit album tot de releasedatum links te laten liggen.
0
Misterfool
geplaatst: 24 januari 2016, 22:58 uur
Een aantal prachtige nummers op dit album, maar ik ben het eens met Elbow en Gringo dat het niveau wat zakt na het vijfde nummer. Nog steeds een prima plaat, maar wel een stuk minder intens dan bij het debuut. Ook vind ik dat de band weinig kansen neemt, waardoor ze kans maken om het zoveelste slachtoffer te worden van de 3de-albumvloek. Dat wil zeggen een band die goed begint met hun debuut, maar na hun derde album niet veel meer voorstelt. 3.5*
0
geplaatst: 25 januari 2016, 16:19 uur
Prima plaat. Ik kan voornamelijk genieten van de stem van Elena Tonra. In combinatie met de zweverige instrumentatie is het heerlijk wegdromen. Toch heb ik over de algehele plaat wel het gevoel dat ik alles al een keer eerder gehoord heb. Tevens vind ik dat er in elk nummer mooie stukken met met mindere stukken afgewisseld worden. Al met al toch een ruime voldoende.
0
geplaatst: 25 januari 2016, 23:23 uur
Benieuwd hoe het wat zwaardere geluid live klinkt as maandag!
0
geplaatst: 28 januari 2016, 21:10 uur
Fijne plaat weer! 
Wat denken we? Gaan we ze op Best Kept Secret zien of op Down the Rabbit Hole? Of toch op Into the Great Wide Open?
Wat denken we? Gaan we ze op Best Kept Secret zien of op Down the Rabbit Hole? Of toch op Into the Great Wide Open?
0
geplaatst: 29 januari 2016, 16:18 uur
Fossa is puur The National, niet perse iets negatiefs wat mij betreft. Heel goed nummer!
0
geplaatst: 29 januari 2016, 20:02 uur
RadioMad schreef:
Wat denken we? Gaan we ze op Best Kept Secret zien of op Down the Rabbit Hole? Of toch op Into the Great Wide Open?
In 2012 stonden ze al op Into the Great Wide Open, toen ze alleen nog maar twee ep's op zak hadden. Daar heb ik ze ontdekt. Niet dat ik erbij was, maar ze zonden wat beelden uit op tv. Na het horen van Youth was ik verkocht. Daar mogen ze gerust nog een keer heen, want zo'n akoestische sessie is echt schitterend.Wat denken we? Gaan we ze op Best Kept Secret zien of op Down the Rabbit Hole? Of toch op Into the Great Wide Open?
0
geplaatst: 31 januari 2016, 12:09 uur
Ten tijde van het ingetogen en kale If You Leave dachten veel mensen waarschijnlijk nog dat Daughter de artiestennaam was van Elena Tonra. Op Not to Disappear is duidelijk te merken dat we hier te maken hebben met een band. Een band die herkenbaar is gebleven, maar desondanks hun eigen geluid wel heeft ontwikkeld.
New Ways klinkt meteen groots. Deze meeslepende post-rock laat direct een vol bandgeluid horen wat behoorlijk afsteekt bij de relatief ingetogen en kale muziek van het debuut.
Numbers laat vervolgens horen dat er ook elektronica te voorschijn zijn gehaald en maakt definitief duidelijk dat dit geen If You Leave 2.0 wordt. Dit is het meest atypische Daughter-liedje van het hele album.
Doing the Right Thing is een veel gevoeliger liedje en grijpt nog wel terug op hun eerdere werk. In mijn naaste omgeving heb ik nog nooit met Alzheimer of dementie te maken gehad en toch weet dit nummer me ontzettend te raken. Ik krijg er een brok in mijn keel van, zó confronterende is deze tekst.
How en Mothers zijn twee melancholische en vrij lome liedjes en weten de sound van dit gehele album eigenlijk goed samen te vatten. Dit is hoe Daughter tegenwoordig klinkt. Hierna wordt het tempo wat opgevoerd en volgen twee vlottere liedjes.
Alone / With You valt vooral op door de boeiende tekst. De tegenstellingen tussen het eerste en tweede deel van de songtekst komen allemaal tot stand door grotendeels dezelfde woorden en zinsdelen te gebruiken, maar dan nét wat anders geformuleerd. Origineel en bovendien knap gedaan.
No Care is voor Not to Disappear wat Human was voor If You Leave. Het vlotte, uptempo liedje dat de luisteraar fris en bij de les houdt. Verschil met Human is dat No Care somber is en de sfeer van het album daarom niet verstoort.
To Belong sluit goed aan op How en Mothers. Geen van allen zijn het zeer uitgesproken of opvallende liedjes, maar ze weten wel het beste de sfeer en sound van dit album samen te vatten.
Fossa had zo een nummer van Ben Howard kunnen zijn. De combinatie van het lome en kille folkgeluid en de verfrissende versnellingen pakt goed uit. De climax waar naartoe wordt gewerkt past niet echt bij Daughter, maar misstaat zeker niet.
Made of Stone is met haar sombere tekst en summiere muzikale begeleiding misschien wat aan de saaie kant. Het is echter wel een typische albumafsluiter om bij weg te dromen.
Not to Disappear klinkt niet zoals ik van tevoren had gehoopt en verwacht, maar achteraf ben ik blij dat de band zich heeft durven te ontwikkelen. Zolang de muziek van dit hoge niveau is en zolang Daughter onmiskenbaar Daughter blijft zal ik niet klagen. 4,5*
New Ways klinkt meteen groots. Deze meeslepende post-rock laat direct een vol bandgeluid horen wat behoorlijk afsteekt bij de relatief ingetogen en kale muziek van het debuut.
Numbers laat vervolgens horen dat er ook elektronica te voorschijn zijn gehaald en maakt definitief duidelijk dat dit geen If You Leave 2.0 wordt. Dit is het meest atypische Daughter-liedje van het hele album.
Doing the Right Thing is een veel gevoeliger liedje en grijpt nog wel terug op hun eerdere werk. In mijn naaste omgeving heb ik nog nooit met Alzheimer of dementie te maken gehad en toch weet dit nummer me ontzettend te raken. Ik krijg er een brok in mijn keel van, zó confronterende is deze tekst.
How en Mothers zijn twee melancholische en vrij lome liedjes en weten de sound van dit gehele album eigenlijk goed samen te vatten. Dit is hoe Daughter tegenwoordig klinkt. Hierna wordt het tempo wat opgevoerd en volgen twee vlottere liedjes.
Alone / With You valt vooral op door de boeiende tekst. De tegenstellingen tussen het eerste en tweede deel van de songtekst komen allemaal tot stand door grotendeels dezelfde woorden en zinsdelen te gebruiken, maar dan nét wat anders geformuleerd. Origineel en bovendien knap gedaan.
No Care is voor Not to Disappear wat Human was voor If You Leave. Het vlotte, uptempo liedje dat de luisteraar fris en bij de les houdt. Verschil met Human is dat No Care somber is en de sfeer van het album daarom niet verstoort.
To Belong sluit goed aan op How en Mothers. Geen van allen zijn het zeer uitgesproken of opvallende liedjes, maar ze weten wel het beste de sfeer en sound van dit album samen te vatten.
Fossa had zo een nummer van Ben Howard kunnen zijn. De combinatie van het lome en kille folkgeluid en de verfrissende versnellingen pakt goed uit. De climax waar naartoe wordt gewerkt past niet echt bij Daughter, maar misstaat zeker niet.
Made of Stone is met haar sombere tekst en summiere muzikale begeleiding misschien wat aan de saaie kant. Het is echter wel een typische albumafsluiter om bij weg te dromen.
Not to Disappear klinkt niet zoals ik van tevoren had gehoopt en verwacht, maar achteraf ben ik blij dat de band zich heeft durven te ontwikkelen. Zolang de muziek van dit hoge niveau is en zolang Daughter onmiskenbaar Daughter blijft zal ik niet klagen. 4,5*
0
geplaatst: 3 februari 2016, 11:05 uur
Premonition schreef:
Benieuwd hoe het wat zwaardere geluid live klinkt as maandag!
Benieuwd hoe het wat zwaardere geluid live klinkt as maandag!
Ik vond het echt ongelofelijk goed, zeker in vergelijking met waar de band 2 jaar geleden stond. Geweldig hoe ze nu al zo'n gevarieerde set kunnen brengen.
Hier een link naar mijn recensie.
Daughter maandagavond in Paradiso. (Stukje geschreven voor ROAR.
)
0
geplaatst: 3 februari 2016, 11:07 uur
Dat zou eigenlijk wel moeten dit jaar. Kunnen eigenlijk makkelijk een sub-headliner in TWO bijvoorbeeld. Duim er hard voor dat ze een mooie spot krijgen.
0
geplaatst: 3 februari 2016, 11:51 uur
Mooi stukje voor Roar Gretz
Ik kon afgelopen maandag helaas niet en om dit gemis iets te verzachten praatte ik mezelf maar in dat het toch wel een pest herrie in de zaal zou zijn zoals meestal, lees ik dit "maar het geconcentreerde, veelal muisstille publiek".......
Nu maar weer de cd op repeat en genieten, vooral "New Ways" is een pareltje.
Ik kon afgelopen maandag helaas niet en om dit gemis iets te verzachten praatte ik mezelf maar in dat het toch wel een pest herrie in de zaal zou zijn zoals meestal, lees ik dit "maar het geconcentreerde, veelal muisstille publiek".......
Nu maar weer de cd op repeat en genieten, vooral "New Ways" is een pareltje.
0
geplaatst: 3 februari 2016, 12:09 uur
Ja, het publiek viel me echt ongelofelijk mee. Ik denk dat de overgrote meerderheid toegewijd fan was (gezien het feit ook dat het zo snel uitverkocht). Het is zelden zo stil geweest op momenten dat het moest. Hopelijk kun je er de volgende keer weer bij zijn Gringo_m.
Daughter - Youth (Live at Paradiso, Amsterdam, 01/02/2016)
Daughter - Smother (Live at Paradiso, Amsterdam, 01/02/2016)
Daughter - Youth (Live at Paradiso, Amsterdam, 01/02/2016)
Daughter - Smother (Live at Paradiso, Amsterdam, 01/02/2016)
0
geplaatst: 11 februari 2016, 12:39 uur
And when it's dark
I'll call out in the night for my mother
But she isn't coming back for me
Cause she's already gone
But you will not tell me that
Cause you know it hurts me everytime you say it
And you know you were doing the right thing
Pff, hoe haar stem bijna lijkt te breken. Stukje schoonheid van de bovenste plank.
I'll call out in the night for my mother
But she isn't coming back for me
Cause she's already gone
But you will not tell me that
Cause you know it hurts me everytime you say it
And you know you were doing the right thing
Pff, hoe haar stem bijna lijkt te breken. Stukje schoonheid van de bovenste plank.
0
geplaatst: 8 maart 2016, 10:43 uur
Echt mega fan geweest van het label 4ad ten tijde van This Mortal Coil, Cocteau Twins en bijvoorbeeld The Pale Saints. De laatste jaren is de interesse weer gegroeid, maar ik miste het echte 4ad geluid. Daughter laat mijn hart sinds jaren weer sneller kloppen met deze plaat. Prachtig!! Muziek om naar te luisteren via een goede koptelefoon of als je alleen bent en tijd hebt om even weg te dromen. Zo'n plaat die je stemming helemaal positief kan maken na een vervelende of te drukke dag. Heerlijk!
0
geplaatst: 15 maart 2016, 21:06 uur
Er is één song die er voor mij met kop en schouders boven uitsteekt: How.
Dat gaat best ver; want het is de enige die ik direct weer wil horen.
Met de rest van het album heb ik een haat-liefde verhouding.
Prachtig. Wil het graag geweldig vinden, maar er zijn te weinig raakvlakken om echt te genieten.
Krijg er eigenlijk niet de vinger achter waarom. Te somber..... Iemand hulp?
Dat gaat best ver; want het is de enige die ik direct weer wil horen.
Met de rest van het album heb ik een haat-liefde verhouding.
Prachtig. Wil het graag geweldig vinden, maar er zijn te weinig raakvlakken om echt te genieten.
Krijg er eigenlijk niet de vinger achter waarom. Te somber..... Iemand hulp?
0
geplaatst: 20 maart 2016, 02:04 uur
Fossa is toch echt de beste track van deze plaat naar mijn mening...
If you leave, was voor mij de juiste plaat op het juiste moment met een intense sound en doordringende en onderhuidse sferische gitaren en betere songs. Deze spanning mis ik wel op deze plaat. Na een aantal songs verslapt de aandacht en verzandt het in gezapigheid naar het eind toe.... zonde..
If you leave, was voor mij de juiste plaat op het juiste moment met een intense sound en doordringende en onderhuidse sferische gitaren en betere songs. Deze spanning mis ik wel op deze plaat. Na een aantal songs verslapt de aandacht en verzandt het in gezapigheid naar het eind toe.... zonde..
0
geplaatst: 20 april 2016, 10:05 uur
Dit is wat ik een moeizaam album noem. Het is erg afhankelijk van mijn stemming of ik het überhaupt trek en zelfs dan kan het beluisteren me teveel worden. Toch beoordeel ik de plaat uiteindelijk positief. Juist omdat Daughter goed met stemmingen speelt. Op het moment dat het topzware voorover dreigt te vallen, switcht de band naar een meer dansgeoriënteerde track, 'No Care'. Persoonlijk niet mijn smaak, maar volkomen de juiste track op de juiste plaats.
Uit recensies in de pers kwam regelmatig "het moeiljke, tweede plaat syndroom' van stal. Daar is in mijn ogen geen sprake van. Not To Disappear is veel beter. Zit de angst van Daughter in de titel verborgen? Onterecht naar mijn mening. De gelaagheid en de spanning die de muziek in zich bergt, levert hoe dan ook een luisterervaring op. Soms zelfs een positieve.
Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.
Uit recensies in de pers kwam regelmatig "het moeiljke, tweede plaat syndroom' van stal. Daar is in mijn ogen geen sprake van. Not To Disappear is veel beter. Zit de angst van Daughter in de titel verborgen? Onterecht naar mijn mening. De gelaagheid en de spanning die de muziek in zich bergt, levert hoe dan ook een luisterervaring op. Soms zelfs een positieve.
Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.
0
geplaatst: 16 september 2016, 09:26 uur
Fossa is echt een geweldig nummer waar ik helemaal in op kan gaan. Rest van het album begint ook langzaamaan te groeien, halfje erbij
1
geplaatst: 29 oktober 2016, 22:50 uur
Ik herzie m'n voorgaande mening. Had de verkeerde tracklist, gewoon zoals het hoort de plaat aangeschaft. Alle tracks vallen op z'n plaats, hoewel anders dan de debuutplaat net zo sterk en meeslepend en verslavend, alhoewel ik wat minder heb met no care en how maar de rest is van zeer hoog niveau en buitengewone schoonheid naar mijn mening! Over hoog niveau gesproken zonde dat deze niet op de europese versie staat, wat een track: Daughter - "The End" - YouTube
* denotes required fields.