Bruce Springsteen - Greetings from Asbury Park, N.J. (1973)

De meeste albums van Bruce Springsteen heb ik altijd onaantrekkelijk gevonden, al zijn daar enige uitzonderingen op, zoals het beklemmende Nebraska. Dat heeft in belangrijke mate te maken met zijn stemgeluid, dat ik lelijk vind, op het afstotelijke af. Liedjes schrijven kan hij natuurlijk wel, maar die hoor ik dan liever door anderen vertolken, zoals Blinded By the Light door Manfred Mann's Earth Band. Wat dit album betreft, de gezwollen voordracht maakt het voor mij niet fijn om het album tot het einde toe te beluisteren; alleen de musici (ik hoor een fijne drummer, Vincent Lopez) maken dit album nog enigszins aanvaardbaar.

ach, de stem van een zanger/es. daar kan je eindeloos over palaveren. de stem valt puur technisch te benaderen, zoals in de klassieke muziek. dan gaat het om bereik, moduleren, articulatie, volume, fraseren en ga zo maar door. bij rock/popmuziek heb je aan die benadering niet zo veel. daar draait het toch vooral om de vraag hoe expressief de stem is gecombineerd met de instrumentatie. springsteen, maar ook bob dylan, tom waits, robert wyatt, andy partridge, lou reed, david byrne, lucinda williams, marianne faithfull (en nog heel veel andere vocalisten) zijn bepaald geen 'mooizingers'. desondanks lukte het ze prima om hun 'beperkte' vocale mogelijkheden ten volle te benutten in combinatie met de 'sound' van de band. dan rest eigenlijk alleen nog de vraag: valt de stem bij je in de smaak.

ik vind de stem van springsteen op zijn eerste twee albums nog redelijk bescheiden klinken. pas na de wisseling van de wacht in zijn band, vind ik hem meer 'opgezwollen'. overigens past(te) dat goed bij de meer bombastische sound van de vernieuwde band. ook dat laatste is imo weer een kwestie van smaak. dit debuut van springsteen heeft mij nooit echt kunnen overtuigen. ik vind hem hierop nog een zoekend baasje. pas bij het tweede album viel voor mij alles op zijn plek. vooral het meer 'jazzy' slagwerk van vini lopez bevalt me daarop veel beter dat van zijn vervanger weinberg. het gebeuk van de laatste op met name 'born in the usa' deed mij definitief afhaken bij springsteen.

Bruce Springsteen werd ooit door de muziekjournalistiek binnengehaald als "de nieuwe Dylan" en hier ten lande werd hij bejubeld door vele voor mij sympahieke scribenten zoals bijvoorbeeld Jan Donkers, dus kocht ook ik Greetings from Asbury Park, NJ. Geef mij dan maar liever Dylan, al heeft die "objectief" gesproken ook geen mooie stem. Het is, zoals kuifenco terecht stelt, uiteraard een kwestie van smaak hoe een stem je bevalt (wat inderdaad te maken heeft met de expressie van die stem). Daar komt dan ook nog eens bij dat ik over het algemeen niet zo erg van rockmuziek houd (al zijn er uitzonderingen). Daarmee valt een groot gedeelte van de gangbare popmuziek voor mij af. Gelukkig maar, want ik kom tijd te kort om al die andere boeiende muziek te beluisteren, en dat is voor mij steeds vaker klassieke muziek en jazz. De albums van The Boss kunnen derhalve weg om plaats te maken voor nieuwe klassieke aanwinsten.

Bruce Springsteen, de man met de megahits die iedereen kent en waar iedereen zijn herinneringen aan heeft.
Zijn debuutplaat was onbekend voor mij en toen ik deze vandaag op lp tegenkwam nam ik het risico om hem toch mee naar huis te nemen.

Ik heb er absoluut geen spijt van, als je zo klinkt op je debuut ben je een grote in wording.

Een voorlopige score van 3,5* met een neiging naar 4* in de toekomst.

Ik ben het met de anderen eens dat Bruce Springsteen een sterk debuut heeft uitgebracht (ik leerde die later kennen dan Born To Run) maar het beste moest nog komen. Nog duidelijk beïnvloed door Bob Dylan maar toch een aantal mooie verhalende songs met de nodige expressie gebracht, vrij sober geproduceerd. Blinded by the Light kende ik eerst in de versie van Manfred Manns Earth Band maar deze versie vind ik haast zo goed. Overigens vind ik de nummer live nog iets beter tot zijn recht komen.