De covers die Manfred Mann gemaakt heeft halen het echt bij lange na niet van de originelen op dit album.
De rijmelarij (zoals hier elders wordt gemeld) is 100% aanwezig bij het openingsnummer. Springsteen snapt zelf niet eens wat hij met sommige regels bedoelde
(zie de hieronder beschreven Storytellers) maar de rest van de nummers kun je daar niet van betichten. Growin' Up is onder de fans een van de meest gewaardeerde (en live gewenste) nummers en vertolkt op onnavolgbare wijze de gevoelens van opgroeiende adolescenten. Mary Queen en Does this bus... zijn met zó'n gemak geschreven dat het de enorme klasse van deze man verraadt. Lost in the Flood is eenvoudigweg minutenlang kippenvel; wat een emotie. De kracht van For You hoor je vooral in de (live) akoestische versie (liefst achter de piano). En dan de afsluiters Spirit in the Night en It's so hard... Ik geef toe; ook deze nummers komen live beter tot hun recht (vooral op de Hammersmith Odeon; fenomenaal!) maar dit hele album is al van een hoog niveau. Het werd alleen wat laat ontdekt... Luister ook eens naar de demoversies van een paar nummers van dit album op Tracks. Kortom: ik ben het zeker niet eens met de vorige twee posters.