Steve Perry - Street Talk (1984)

Steve Perry "the voice" is simpelweg voor mij de beste zanger die heeft rondgelopen op deze planeet. Ook een lekkere plaat dit waar ik altijd een goed gevoel aan overhoud als ik hem weer eens luister.
Beter dan het prestigieuze FTLOSM in ieder geval.

Oh Sherrie en Captured by the Moment, zijn top-songs... Al vlamt deze plaat niet zo als Journey (met name het gitaarwerk), is de songwriting goed in orde...

En dan hebben we het nog eens echt over de 80'er jaren. Dit album leren kennen door mijn toenmalige vriendin en nu nog steeds vrouw Vlinders in de buik en het casettebandje steeds maar weer omdraaien (ik had destijds nog geen autoreverse). Dat is wat muziek is voor mij: emotie en een sterke tricker om bats weer terug te zijn in die tijd.
Recentelijk nog eens aangeschaft en ik moet zeggen voor mij staat het album nog steeds. Maar ja ik realiseer me dat ik vanwege de emotie die ik bij deze plaat heb wellicht niet helemaal objectief ben. But hey: who cares!!

Captured by the Moment blijft een ijzersterke song, qua compositie, maar ook hoe Steve het zingt. Rauwer en lager dan ik gewend ben van hem.
Ik zou deze song wil eens willen coveren...

Nieuwsgierig geworden naar dat nummer, heb ik het eens opgezocht op YT. Verdorie dat is nog eens een fijne song, zeg. Eens wat meer van die Perry solo gaan beluisteren.

Als Steve Perry uit de plaatselijke VVV gids gaat zingen vind ik dat ook wel prima. Wat heeft de beste man toch een mooie stem. Dit solo debuut vormt echter wel erg veilig AOR plaatje, de man speelde op safe en daar is niks mis mee, maar het is mij nu allemaal te zoet. Hoewel het songmateriaal wel een coherent geheel vormt en met onder andere Foolish Heart en She's Mine de plaat enkele prima songs prefereer ik zijn periode in Journey boven zijn solo-escapades. Het is trouwens jammer dat een song als Don't Tell Me Why You're Leaving niet als reguliere track op het album terecht is gekomen, een fijne uptempo song en het had voor de nodige afwisseling kunnen zorgen. Hoewel opvolger For the Love of Strange Medicine al niet veel ruiger van aard is, kan mij dat album mij meer bekoren.

Met Journey heb ik niet zoveel maar dit vind ik nog steeds een erg fijn plaatje.

De song die je hoort is killa killer hard.

Gaat er prettig wel op heel eerlijk gezegd.

En dat voor iemand nog maar uit zijn bed een uurtje of wat.

Het aanbreken van alweer een nieuwe dag precair bijna als lopen te facebooken met je schoonmoeder.

Die je betichten gelijk zal lezen zodra je deze verstuurt.

Dat is in ieder geval zoals het daar staat voor vandaag.

Zou ik dus nooit doen zo.

Op die manier.

Zo van wie maakt mij nou wat, richt hem of haar gewoon gelijk even met het gelaat ter aarde.

Als in modder happen met je klapper bakkes dachie dan.

Is misschien wat je in een of ander Hollywood meermaals hebt gezien, maar niet hoe zoiets in de praktijk uit gaat pakken doorgaans.

Je moet daar zijn geweest om dat te kunnen weten.

Het ware leven.

Buiten de box, outside de matrix.

Gaat alles verder wel goed Deranged?

Ik krijg toch sterk de indruk dat het commentaar van Deranged verwijst naar de 10 nummers op dit album... Maar niet 1 regel per nr en wellicht ook niet in volgorde van de nummers...

Valt mij de laatste tijd ook op dat Deranged berichten plaatst die niet zoveel toevoegen op MM.

Hij is nu wat je noemt volledig next level.

In alle doen en laten zojuist gegaan of al wat langer een tijdje.

Mijn suggestie:

Laat 'm lekker.

Dit is mijn manier om duidelijk te maken hoezeer ik kan genieten van een stukje muziek als dit op een dag als deze.

En wie jullie ook alweer zijn dan eigenlijk.

Om dit vervolgens te komen veroordelen maar weer eens.

De locale klaverjas vereniging bijeen en het nu vooral op mij voorzien of iets in die aard.

Hoe dan ook:

Karigjes maar.

Als je je afvraagt wat mijn berichten toevoegen neem gerust eens een kijkje tussen mijn inmiddels aanzienlijk riante aangevinkte collectie een ware schatkamer aan uitermate waardevolle muzikale exclamaties stuk voor stuk on point, on topic en bovenal puur hartstochtelijk.

Die echte echte dat je zegt van werkelijk welgemeende from the heart hier bullshit.

Dit is hoe de kaarten zijn verdeeld voor vandaag als je het mij vraagt.

Laat maar eens zien die spamfolder van jou dan.

Probeer mij niet te veroordelen als je mij niet eens kent of ooit hebt gezien.

Dat ten eerste.

Ten tweede.

Uhmm:

Whatever?

Weet het al niet eens meer.

Album is deze dag in een ander licht komen te staan dat is waar het in werkelijkheid allemaal over gaat vandaag.

Allemaal begonnen jaren geleden alweer het eerste nummer van deze plaat dat ik ergens hoorde en onmiddellijk mijn aandacht trok met die killa knaller harde harde acapella opening typisch wat je noemt een swagger move nou eenmaal altijd wel voor te porren.

Zoals ik al zei Journey hun sound doet me weinig.

Maar deze zanger in deze setting perfect gepolijste popliedjes als It's Only Love of I believe.

Heerlijk heerlijk.

Zó voortreffelijk.

Echt heel erg lekkah lekkah.

Mij ben je helemaal kwijt nu.

Fijne avond nog, en geniet van deze fijne plaat.

Mijn favoriete songs zijn Captured by the Moment en Oh Sherry. Verder vind ik het niet zo een spannnende plaat. Het leunt teveel op schrijvers van buitenaf en studiomuzikanten.

Steve Perry zonder meer eentje van de echte harde hard hard zangers.

Klopt op zich wel als ze zeggen iedereen kan leren zingen.

Tot op het punt waar het niet volstrekt vals misschien zelfs net verdraagbaar is.

Maar feit blijft.

Je hebt zangers, echte zangers en je heb jantje.

Perry absoluut een echte zanger zanger.

Iemand die dingen kan doen die anderen echt nooit niet zullen kunnen misschien.

Maar binnen dat rijtje van de echte champs op de top van de game binnenin dit hele ding.

Hij voor mij net vallend buiten de allerhoogste regionen.

Wat uiteraard geheel persoonljk is.

Overeind blijft dat deze bewuste setting hem voor mij zeer genietbaar maakt.

En dat hij toen die acapella move ging doen omdat hij dat toen kon gaan doen.

En dus heus lang niet iedereen dat zomaar had kunnen gaan doen.

Toen.

Dat geeft het wel iets mee ja.

Je bent een spatie vergeten hier. Oefening baart kunst.
Perry heeft een mooi eigen stemgeluid. Foolish heart, She's mine en Go away springen er bovenuit.
Maar absolute favoriet is de verassend swingende (met een vlieg Otis of Sam & Dave) bonustrack Don't Tell Me Why You're Leaving! Die heb ik dan ook aangevinkt.