Steely Dan - Aja (1977)

klopt een jaar in de studio is niks voor die gasten. Larry Carlton heeft dan een lange solo, waar de heren maar een klein stukje van op de plaat zetten.

Zo'n zelfde soort situatie gebeurde met Mark Knopfler die ingehuurd was voor Gaucho. Die sessies schenen helemaal eeuwen te duren. Becker worstelde met een drugsverslaving en had ook nog eens een ernstig ongeluk gehad. Dus dat ging allemaal niet soepel.
Afijn, Knopfler had ook een behoorlijk lange tijd doorgebracht in de studio, maar uiteindelijk zijn er maar een paar seconden gebruikt van zijn solo.
Opmerkelijk dat dit met Carlton ook gebeurde.

Ja, erg perfectionistisch dit stel. Touren deden ze niet, dus tijd zat kennelijk.

Ik heb ooit alle studio albums van Steely Dan vrij snel achter elkaar gekocht. In het begin vond ik dit de minste. In de loop van de jaren is mijn mening veranderd en ben ik dit album als de beste van ze gaan beschouwen.

Komt dit doordat ik ouder ben gaan worden en mijn smaak is veranderd? Kan ook doordat dit album tijd nodig heeft om te rijpen.

Voor mij is het een perfect album met een kruising van jazz en pop. Het nummer "Deacon Blues" springt er voor mij uit, zonder de andere nummers tekort te willen doen.

Steely Dan, de heren Becker en Fagen hebben mij nooit over de streep getrokken. Niet dat het gebodene slecht is, integendeel. Maar ik hink altijd op 2 gedachten; uiterst talentvol en vakkundig, fraaie melodieën en handig de valkuilen omzeilend die dit genre (jazzrock) vaak eigen is. Geen gepiel in de ruimte en oog voor de grote lijnen en dat is knap. Echter de stem van Fagen trek ik maar 1 nummer, de beste man is geen slechte zanger maar zijn klankkleur begint mij al snel flink te irriteren. Een gebrek aan inhoud, power en variatie maakt dat ik het jammer vindt dat de heren er nooit voor hebben gekozen om voor een andere zanger te kiezen. Een ander punt van kritiek vormt het wat steriele karakter van de songs, hun hang naar perfectionisme doet in mijn ogen afbreuk aan een wat 'lossere' benadering hoewel ik weet dat ik mij op glad ijs begeef met de laatste opmerking. Kortom, ik kan mij voorstellen dat mensen overtuigd worden op basis van het gebodene, klaarblijkelijk vormt Steely Dan voor mij een geschenk dat ik nog moet ontvangen, en of dat nog gaat gebeuren is nog maar de vraag.

David Palmer zong wat leadvocals op het debuut Can't Buy a Thrill, maar op één of andere manier is Fagen, mogelijk gestimuleerd door intern en externe aanmoedigingen, uiteindelijk alles lead gaan zingen.
Geen alledaagse stem en snap enigzins dat niet iedereen er van houdt, maar daarom wel uniek in zijn soort.
Ik heb er nooit last van gehad. De muziek ansich is al netjes genoeg en dan is het contrast (Fagen heeft een wat knauwige stem) wel aardig.
Tekstueel is het vaak wat wazig, maar de cynische ondertoon is er altijd geweest. Wat dat betreft past de stem van F prima.
Sowieso hier ook een kwestie van smaak uiteraard.

Ik ben het met bikkel2 eens: de muziek is inderdaad voor sommigen wat te klinisch, maar de cynische toon van Fagen's stem geeft hun muziek toch nèt dat ruwe randje.

Fagen was ook erg onzeker over zijn eigen stem. Het heeft hem ook flink wat plankenkoorts opgeleverd in den beginne. Het was niet zijn eigen idee om David Palmer te vervangen, vermoed ik.

Ik heb er zelf ook helemaal geen moeite mee. Mooi en loepzuiver is het uiteraard niet. Maar zoals al vaker aangegeven: het past heel goed in hun cynische style.

ben benieuwd of Fagen nog nieuw werk gaat uitbrengen.

Ik ben geen fan van hun comeback werk. Mijn favoriete Steely Dan nummers post Gaucho zijn Rodriguez For A Night (For Free- David Crosby) en She's Got To Be Somewhere (Sky Trails - David Crosby). Beide nummers leunen veel dichter aan bij de stijl en sound van de hoogdagen van Steely Dan.

Het comeback werk mist wat ziel, zonder dat het echt slechte albums zijn overigens.
Nu was Steely Dan altijd al wat gladjes, maar de albums na Gaucho zijn erg zakelijk en produktioneel steriel.
Ben het wel eens met de David Crosby vergelijking.
Ook CPR heeft Steely Dan neigingen, maar het is allemaal wel wat organischer.

Aja is pure perfectie. De songs, de lekker cryptische teksten, de uitvoering, de musici (Steve Gadd op het titelnummer ), de productie, gewoonweg alles!

Eigenlijk is 5 sterren nog te weinig.

Dit is het zesde album van Steely Dan en verscheen in 1977. Ik zat bij het verschijnen van het album in militaire dienst en had nauwelijks geld.
Dus LP’s die ik wel kocht moest ik heel kritisch op zijn. AJA zat daar niet bij. Simpel omdat ik Steely Dan nog niet zo goed kende!
Ik kon de LP lenen en heb deze op tape (open reel) gezet.
Op zo’n goedkope Realistic tape. Ik had een eenvoudig tweedehands Akai deck geschikt voor 18cm spoelen. Die Realistic tapes koste geen flikker en op een 540meter (1800 ft) tape kon je vier albums kwijt als je opnam met 9,5cm p/s.
Ja ik weet het…….. 19 cm p/s is beter maar die 9,5 was altijd nog veel beter dan de 4,75 van de cassettedecks die populair aan het worden waren. Daarnaast is de tape in een open reel configuratie tweemaal zo breed als de tape in een cassette.
Dus de resolutie was 4 maal zo groot!

Toch verdient zo'n album beter. De muziek is van ongelooflijk hoog niveau en dit album kreeg zelf van de meest zure recensisten een 10 of 5 sterren.
Wat is dit een heerlijke muziek. Smooth, relax en een unieke eeuwigheidswaarde.
Naast de fraaie muziek valt ook op hoe geweldig dit album geluidstechnisch in elkaar zit.
Onwaarschijnlijk. Het album wordt dan ook nog steeds gebruikt als referentie voor High End installaties met een draaitafel te beoordelen.
Dit album is ook onderscheiden met een Grammy voor de geluidstechniek.
De diepte en de detaillering is echt uniek. Stil is stil, instrumenten klinken los van elkaar zonder dat er een of ander raar stereobeeld ontstaat.

Vroeger heb ik hier een MFSL (Original Master Recording) van gehad. Die platen kosten (1983?) 50 gulden terwijl gewone LP’s tussen de 15 en 21 gulden zaten.
Een of andere gek gaf er op enig moment een vermogen voor. Prima!
Ik heb nu een geremasterde versie die bizar goed klinkt. Schoon, uitstekende dynamiek, keurig stereobeeld en enorme detaillering.
Juist met deze geweldige muziek voegt goede (zit tegen perfect aan) opnametechniek, mastering, persing en verpakking iets toe.
Wat een plaat is dit toch. Gaat zeker mee als ik met 50 albums naar een onbewoond eiland wordt verbannen.
Je zou haast zegen Donald en Walter op hun best…………..maar echte mindere dingen hebben ze nooit gemaakt.

Genieten!

Goed verhaal Gerard! Welke geremasterde versie heb jij in bezit? Ben namelijk nog steeds op zoek naar de ultieme versie van deze inderdaad magistrale plaat. Heb 'm op CD (90% zeker een Nichols clone) en vinyl (mastering van Bernie Grundman of course) en ze klinken allebei prima, maar aan geen van beiden is extra mastering aandacht besteed. Ben benieuwd!

Tony heb je hier genoeg aan
0076732168813
Reissue, Remastered, Gatefold, 180g - 2008

Toch 1 minpunt maar dat kom ik sowieso te vaak tegen.

Op de plaat toen ik deze uit de seal haalde zat best veel papierstof.

Ik heb toen het al oude adagium "eerst in bad voor we aan tafel gaan" gehanteerd

Da's de Back to Black versie... Ook een optie dus als ik jou zo hoor. Ik ben al heel lang op zoek naar een Cisco uit 2007, dat schijnt wel de ultieme vinyl versie van dit album te zijn, de goedkoopste kost op dit moment 300 EUR op Discogs en zit onder de lijmresten van de binnenhoes. Nee bedankt. Of anders een vroege US persing AB-1006. Ben er normaal niet zo mee bezig, die verschillende versies, maar het is een tijdje een levendige discussie op het Hoffman forum geweest en laatst weer een heel achtergrondartikel over de verschillende CD versies gelezen. Enige conclusie die ik daaruit kan trekken is dat het in ieder geval niet nog een CD gaat worden....

Releases van Universal's Back to Black-label zijn vaak 'hit and miss', is mijn ervaring. Ze zijn zelden bovengemiddeld, maar deze plaat klinkt inderdaad opvallend goed. Beter dan mijn originele Engelse persing uit de jaren zeventig, al bevat die door zijn ouderdom wel wel kraakjes, waar ik nogal gevoelig voor ben. Discogs-users zijn door de bank genomen ook zeer te spreken over deze Back to Black-uitgave. Wat mij betreft wel een aanrader, zeker omdat er relatief gemakkelijk aan te komen is voor een niet al te hoge prijs. Ook mijn album had wat papierstof in de groeven, maar dat was er met een rond borsteltje al gemakkelijk uit te krijgen.

Aja is een van mijn favoriete albums aller tijden, maar ik kan helaas niet zeggen wat geluidstechnisch de beste versie is. Ik heb behalve de twee genoemde LP's ook twee CD-versies ervan: de eerste release en de overal verkrijgbare remaster. Ik heb een voorkeur voor de eerste, al vind ik ze geen van allen slecht klinken. Waarschijnlijk kan dat laatste ook nauwelijks als het bronmateriaal al zo uitstekend geproduceerd en gemixt is. Ik heb geen ervaring met SACD-releases, maar het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat die beter klinken dan de gewone CD-versies.

Ja gaucho, dat is de versie waar we het over hebben...

Als je je echt zit te vervelen, kun je in onderstaand artikel e.e.a. lezen over de totstandkoming van het album en alle gedoe rondom de digitale mastering. Vrij hoog nerd-gehalte, maar zeer vermakelijk leesvoer, overal links naar Discogs versies bijvoorbeeld, maar vooral ook door de combinatie met de 14 pagina's op Steve Hoffman's forum over hetzelfde onderwerp.

TBVO… Steely Dan’s Aja

Weergaloos album, maar eeuwig zonde van die fade-out in Deacon Blues en Peg..

Typisch een jaren '80 dingetje. Ze waren hun tijd dus wederom ver vooruit

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #239

In mijn hoofd was Steely Dan, ook weer zo’n naam die ik talloze keren voorbij zag komen maar nooit erg actief beluisterde, de artiesten naam van ene Daniel. Blijkt de band vernoemd te zijn naar een ‘revolutionary steam-powered dildo’. Opmerkelijk, en op basis van Aja vermoedelijk ook meteen het meest rebelse dat dit gezelschap ooit gedaan heeft, want de muziek is zo salonfähig als het maar zijn kan.

Het is haast grappig hoe vlekkeloos deze plaat geproduceerd is. Nergens is ook maar het kleinste rauwe randje te bespeuren – we zijn hier getuige van pure smoothness en ‘vakmanschap’. Dat maakt de plaat ontzettend saai, maar tegelijkertijd ook wel lekker. Hoewel de opbouw bij vlagen best complex en uitdagend is en best wat uitwaaiert, zijn de instrumenten en productie heel erg luisteraar-gericht – de laatste drie minuten van het titelnummer zijn daar een mooi voorbeeld van. De saxofoon heeft de zoetsappigheid van Knuffelrock 17 maar contrasteert mooi met het wat spannendere drumwerk, zeker richting het einde van de track. Het is de drummer is de die ontzettend ‘pleasing’ muziek nog van enkele verrassende wendingen voorziet, maar evengoed ontgaat me volledig waarom er een meterslange wikipediapagina voor deze track geschreven is. De zanglijnen op een ‘Deacon Blues’ en de saxofoonsolo’s doen me afvragen of ik naar de aftitelingstune van een Amerikaanse soap zit te luisteren, en toch vind ik het wel lekker.

Op Aja valt geen onvertogen woord - de plaat is uitdrukkelijk anti-rebels. Ik ken evengoed geen enkel album dat zo makkelijk beluisterbaar als deze muziek voor nette mensen. De hypergepolijste sound glijdt gewoon je oren in zonder dat je er erg in hebt. Steely Dan klinkt als een groep van studiomuzikanten voor wie muziek een 9-tot-5 baan was: de - gezien hun talenten - meest logische manier om in het levensonderhoud te voorzien. Dat gevoel sluit een hoge score voor mij direct uit, maar op een bepaalde manier kan ik het toch wel waarderen. Gecombineerd met de overgedetailleerde sound is de plaat daarmee tegelijkertijd overgeproduceerd en heel doordeweeks. Klinkt niet als een aanbeveling, maar het stoort dus me totaal niet. Denk dat ik deze op een lange autoreis naar Italië nog wel eens zal aanslingeren – maar dan wel om de reis mee af te trappen, want al met al is hij meer gemaakt voor de Nederlandse A2 dan voor de Autobahn.

3.25*

Binnenkort:
Steely Dan Announces 180g & 200g LP Reissue Series, Commencing With Can’t Buy a Thrill on November 4 | Analog Planet - analogplanet.com

zie liever nieuw werk van Steely Dan. Dit is de fans weer op kosten jagen

Nieuw werk onder de naam Steely Dan zit er vermoedelijk niet meer in nu Walter Becker is overleden. Fagen zei er zelf onlangs over: Although I would certainly never presume to write a Steely Dan song again because that was me and him, and that’s that. But actually, over the quarantine, I managed to write almost an album’s worth of tunes for a solo album. So that’s more what I’m looking forward to. Een nieuwe soloplaat ligt dus meer in de lijn der verwachtingen.

Donald Fagen on His New Live LPs and the Steely Dan Revival - spin.com

Wat die re-releases op vinyl betreft: tja, ooit kocht ik ze allemaal op LP, later op CD, een enkele op SACD en een paar jaar geleden nog de Aja-LP als re-release in de Back on Black-versie. Toegegeven, die laatste klinkt wel erg goed ten opzichte van het originele vinyl. En ik ben wel zo'n Dan-fan dat ik al die platen in de beste kwaliteit wil. Het is inderdaad een soort geldklopperij, maar als het de moeite (en de ongetwijfeld hoge prijs) waard is, wie weet. Ik zal eerst de reviews maar eens afwachten.

Ben weer eens begonnen aan het herbeluisteren van de eerste zeven albums van de Steely Dan catalogus (de twee 'nakomertjes' zijn zeker niet slecht maar omdat ze toch een heel stuk minder zijn laat ik ze hier buiten beschouwing). Eens kijken of mijn beeld hetzelfde is als in mijn herinnering. In die herinnering ontlopen de eerste zeven albums elkaar niet veel in kwaliteit, hoewel ik toch zo mijn voorkeuren had.

Aja vond ik altijd het beste album van Steely Dan. En dat vind ik nu nog altijd. na het wat vlakkere, en gladjes klinkende The Royal Scam zoeken ze op Aja weer naar nieuwere dingen. Ja, complexere arrangementen, meer lagen, nog wat meer jazz. Het kan mij allemaal erg bekoren.

Na 45 jaar vind ik het nog altijd even 'spannend' om te horen. En dan die drumpartij van Steve Gadd op het titelnummer: ongeëvenaard!

The Royal Scam vind ik persoonlijk niet zo gladjes klinken. Dan denk ik eerder aan Gaucho. Dat is pas 'slick'! Perfecte muziek voor tijdens een cocktail party op een luxueuze yacht. Maar ik vind het wel geweldig.

AJA is na al die jaren 1 van de betere steely dan lp's . BLACK COW ;DEACON BLUES ; PEG en het titelnummer zelf ziin de hoogtepunten. zijn er mindere nummers op dit album ? persoonlijk vind ik I GOT THE NEWS niet zo bijzonder
Geweldig vind ik de tenor sax solo's van TOM SCOTT WAYNE SHORTER en PETE CHRISTLIEB ; ze klinken hartverscheurend op mijn DENON DRA 445 tuner/versterker