Lily Allen - Alright, Still (2006)

Dan ben ik een cowboy

De ska-nummers: héél leuk.
De rest: een stuk minder...

ska?

LDN bv.

Is de bonustrack trouwens een cover van ELO?

Klopt.

Inderdaad, LDN en vooral Smile: heel leuke midtempo ska-tune...

Lekker album, al hoeven die ska-invloeden van mij niet zo. Ik vind het wel knap dat ze allemaal verwijzingen heeft naar popsongs van andere artiesten, als je je daar inleest gaat er een wereld voor je open.

Mijn favorieten: Alfie en Littlest Things.

Lekker album, geweldige teksten! Helaas is het album niet zo goed als de opvolger!

3,5

Ik word altijd zo vrolijk van Lily Allen, tekstueel zijn haar liedjes misschien niet echt van hoogstaand niveau maar de arrangementen zijn vrolijk, fris en opzwepend. Dit is gewoon een perfect debuutalbum. Lily heeft een schattig stemmetje waarbij je heerlijk kunt ontspannen. Een popalbum met hier en daar een vleugje van andere genres.

‘Smile’ is al gelijk een van de hoogtepunten op dit album. Behalve het ska-genre lijkt dit nummer ook lichte hiphop invloeden te hebben (dat hoor je vooral als je ‘m beluistert met een hoofdtelefoon). ‘Knock em out’ is opzwepend en de sfeer van het liedje is duidelijk beïnvloed door bluesmuziek dat waarschijn gesampeled (?) is en verwerkt in dit nummer. ‘LDN’, kijk daar word ik nou echt vrolijk van! Wat reggae en ska invloeden, een pakkende tekst/refrein en de sample van ‘Reggae merengue’ maken dit nummer gewoon compleet (en perfect!). ‘Everything s just wonderful’ is wat minder memorabel maar niet slecht en is zelfs een beetje in lichte alternatieve rock-stijl en datzelfde geldt voor ‘Not big’. ‘Friday night’ heeft een bepaalde 60s vibe en is ook een van de hoogtepunten op dit album. ‘Shame for you’ heeft zelfs een jazzy-vibe en daarmee kent dit liedje alweer een nieuwe richting binnen dit album.

‘Littlest things’ was volgens mij ook een single en is (alweer!) een hoogtepunt op dit album, vooral het pianowerk en het arrangment van dit nummer is erg leuk. ‘Take what you take’ heeft duidelijk funk/soul invloeden en is ritmisch net zo fijn als een nummer van bijvoorbeeld Amy Winehouse en daarmee brengt dit album het zoveelste hoogtepunt. ‘Friend of mine’ is weer wat reggae achtig en heeft echt een relaxte vibe voorzien van een sample van ‘For the love of you’ van de Isley Brothers. ‘Alfie’ is mijn favoriete nummer van het album dat duidelijk invloeden van de jaren ’60 muziek heeft (zo komt het intro natuurlijk van ‘Puppet on a string’ – de Britse inzending voor het Songfestival van 1967 gezongen door Sandie Shaw die het festival uiteindelijk won). Qua tekst is ‘ie ook erg grappig. Toen Lily’s broertje, Alfie, het nummer voor ’t eerst hoorde heeft ‘ie volgens mij Lily’s laptop uit het raam gegooit uit woede! Daar kan ik me overigens best iets bij voorstellen haha! De bonustrack ‘Nan, you’re a window shopper’ kent ook duidelijk reggae/ska invloeden en past prima bij de rest van het album. Wederom voorzien van een fijn ritme, fijne beat en een lekker arrangement.

Verder een bijzonder leuk en origineel debuutalbum dat na vier jaar nog steeds even sterk is als in 2006. Persoonlijk vind ik dit overigens ook een album dat niet snel zal vervelen.

Niet zo raar, aangezien de productie van Mark Ronson komt. Dat is in de eerste plaats toch echt een hiphop producer. Deed ook dat eerste Amy Winehouse album trouwens...

Of was het de tweede?

Aan Lily Allen heb ik leuke herinneringen. Als kind was ik niet zo een grote fan van muziek - ook omdat ik niet zoveel hoorde en wellicht alleen maar rockmuziek of oude muziek hoorde. Voor één of andere reden had ik daar geen compleet beeld van. Maar Smile van Lily Allen is wellicht het eerste nummer dat ik als kind leuk vond. Eigenlijk was dat een heel verslavend nummer. Ik denk dat op citytrip in London ik dan het album It's Not Me, It's You heb gekocht, en dat heb ik eigenlijk grijs gedraaid op de radio. Ik luisterde niet echt naar radiozenders, ik heb dat dan later wel iets meer gedaan, maar meestal lag die plaat op in mijn slaapkamer voor het slapengaan, veel anders had ik niet. Terwijl deed ik dan wel vaak iets anders.

Bij dat album begreep ik niet goed waarom "Smile" er niet op stond, maar dat bleek dan een ander album te zijn. Ook LDN van dit album vind ik heel mooi. It's Not Me, It's You vond ik wel een goed album. Ik was alleen niet de grootste fan van Fuck You, meestal vond ik andere nummers van die plaat mooier. Als ik dit album zo hoor, dan zal ik wellicht dat ander album net iets beter vinden, maar het is wel zeker niet slecht. Lily Allen was dan ook mijn eerste idool. Ik ben ook naar een concert van haar geweest trouwens in de Lotto Arena, ik weet wel niet meer het jaartal. Dat was heel lang mijn enige concert, tot ik vorig jaar ook naar yeule ben geweest.

Dit album had ik nooit in zijn geheel gehoord, ja de beste nummers lijken me inderdaad "LDN" en "Smile". Blijkbaar herken ik "Friend of Mine" ook. Beetje verbaasd daarover gezien het zo weinig plays heeft op Spotify en niet getrackt is op last.fm. Maar dat is ook een leuk nummer. Over het algemeen heeft het album een leuke relaxte vibe met een goede stem.

Dit is zo'n album dat ik 1x per maand even in z'n volledigheid draai. De elf albumtracks zijn allemaal van hoog niveau. Gewoon heerlijke popmuziek met fijne ska/hiphop-invloeden.

Gewoon een leuk wegluisterend cd'tje maar net wat minder dan het album hierna. De pieken zijn wat minder hoog, de dalen juist wat dieper. Met name Take What You Take is een wel erg zwakke inspiratieloze song. Shame for You en Friend of Mine middelmaat. De sterkere nummers - Not Big, Friday Night, Littlest Things - halen het dan weer net niet bij de beste nummers van It's Not Me. Al blijven ze erg fijn.

Tekstueel weer venijnig en grappig. Het catchy afsluitende nummer Alfie over Lily's kleine broertje is hilarisch. Nummers als Smile en LDN hoeven van mij dan weer niet per se. Het is leuk voor de variatie maar de stijl is m.i. niet waar haar kracht ligt.