menu

Traffic - Mr. Fantasy (1967)

mijn stem
3,83 (146)
146 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. Heaven Is in Your Mind (4:20)
  2. Berkshire Poppies (2:58)
  3. House for Everyone (2:06)
  4. No Face, No Name, No Number (3:34)
  5. Dear Mr. Fantasy (5:42)
  6. Dealer (3:12)
  7. Utterly Simple (3:19)
  8. Coloured Rain (2:43)
  9. Hope I Never Find Me There (2:09)
  10. Giving to You (4:24)
  11. Paper Sun * (3:26)
  12. Dealer * (3:34)
  13. Coloured Rain * (2:54)
  14. Hole in My Shoe * (2:56)
  15. No Face, No Name, No Number * (3:35)
  16. Heaven Is in Your Mind * (4:15)
  17. House for Everyone * (2:05)
  18. Berkshire Poppies * (2:55)
  19. Giving to You * (4:14)
  20. Smiling Phases * (2:43)
  21. Dear Mr. Fantasy * (5:34)
  22. We're a Fade You Missed This * (0:54)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 34:27 (1:13:32)
zoeken in:
jakkepoes
Ik heb ook een dvd van het nieuws van dat jaar. Toen ik geboren werd stond Boudewijn de Groot op nr 1 met het land van Maas en Waal. Is gewoon een gekke gewoonte van me denk ik.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Kortgeleden kwam ik een bootleg van Traffic met opnames voor de BBC uit oktober en december 1967 tegen, en naar aanleiding daarvan heb ik dit debuutalbum weer eens een paar keer gedraaid. En wàt een geweldige plaat is dit toch, net zo kleurrijk als de hoes (bijna) monochroom is, met aparte composities, grappige ideeën en musical left turns, en vol spelplezier en inventiviteit. Misschien hadden de heren híér al moeite om hun muzikale visies met elkaar in overeenstemming te brengen (met Mason aan de ene kant en de drie overigen daartegenover), maar als ik dat niet had gelezen zou ik het aan deze plaat ook niet hebben afgehoord, want die conflicten leveren hier geen gespleten of halfslachtige muziek op maar juist enorm veel variatie en rijkdom. En wat ik van voornoemde bootleg vooral mee heb gekregen en op dit album bevestigd zie, is de grote rol die Chris Wood heeft; de drie anderen zijn misschien de belangrijkste blikvangers als leadzangers en daardoor frontmannen, maar de manier waarop Wood met zijn fluit en sax het totaalgeluid van nummers als House for everyone, No face no name no number, Dealer en Coloured rain een zeer bepalende en enorm verrijkende kleur geeft is fenomenaal.
        Overigens zegt foggy (niet meer actief op MusicMeter sinds 2010) hierboven op 4-8-2008 dat dit voor hem op dezelfde hoogte staat als de Beatles, maar het bereikt in één geval ook dezelfde diepte, want terwijl op Sgt Pepper het ultiemste skipnummer ooit Within you without you staat, vind ik hier Utterly simple met afstand het minste (en ook enige flauwe) nummer van Mr Fantasy. Gelukkig wordt dat dan meteen weer (bijna) goedgemaakt door de overtuiging waarmee Winwood daarna "Yesterday I was a young boy" erin knalt, en van die "Yeaaaaaah!" na de refreinregel krijg ik nog altijd kippenvel. En dan mag Wood nog eens de dans leiden op dat feestelijke slotnummer...

avatar van lennon
Dit album doet me heel erg denken aan Bowie zijn enorm geflopte debuut plaat, Dat komt natuurlijk door de blije nummers. Maar het lijkt wel of ie daar goed naar heeft geluisterd, of wat dat iets van die tijd?

avatar van Lura
5,0
lennon schreef:
Dit album doet me heel erg denken aan Bowie zijn enorm geflopte debuut plaat, Dat komt natuurlijk door de blije nummers. Maar het lijkt wel of ie daar goed naar heeft geluisterd, of wat dat iets van die tijd?

Waarschijnlijk omdat dit een klassieker is.

avatar van lennon
Lura schreef:
(quote)

Waarschijnlijk omdat dit een klassieker is.


Die conclusie kon ik helaas niet trekken na de luisterbeurt. Aardig album, maar kreeg hier geen WOW gevoel van

avatar van jorro
3,5
Prima album, al heb ook ik niet het gevoel met een klassieker te maken te hebben. Ik zit met 3,5* wel aan het maximum voor dit album.
Het meest bijzondere aan het album is dat er geen etiket op te plakken is. Aan een aantal songs vind ik wel een sterk psychedelisch geurtje hangen.
Opener Heaven Is in Your Mind is wel OK, maar Berkshire Poppies mag geskipd worden. Daarna volgt een aantal fijne tracks tot aan Utterly Simple, een oosters klinkende tegenvaller. Ook afsluiter Giving to You vind ik minder geslaagd.
22 in the 100 Greatest albums of 1967 en momenteel 31e in de Best Ever Album chart over 1967.

3,0
te veel flauwekul en onbenulligheid, gelukkig staat Dear Mr. Fantasy er nog op, daarom toch nog net 3*

avatar van Droombolus
5,0
Elluk nadeel hebze voordeel ( en vieke versa )

De telefoonprovider gaat het 2G netwerk er uitgooien en ik heb een nieuwe 4G telefoon-om-mee-te-bellen moeten kopen waar ik dan gelijk maar een memmeriekart ingehangen heb omdat er bijstond dat er muziek op gezet kan worden. Bij het woord muziek gaan hier de oogjes twinkelen maar tering jopie, wat is dat een gek*t zeg. Losse tracks opladen en die dan weer op de foon zelve in playlists zetten ...........

Enniwee, Mr. Fantasy heeft de twijfelachtige eer om het eerste album te zijn wat ik er sukzevenvol op heb gezet, die gaat mee in de trein ! Ik heb de Diskman en de iPot overgeslagen kwa evolutie dus ik krijg er toch wel een heuze Swalk Man flesjbek van .........

avatar van saxotoon
Droombolus schreef:
Elluk nadeel hebze voordeel ( en vieke versa )

De telefoonprovider gaat het 2G netwerk er uitgooien en ik heb een nieuwe 4G telefoon-om-mee-te-bellen moeten kopen waar ik dan gelijk maar een memmeriekart ingehangen heb omdat er bijstond dat er muziek op gezet kan worden. Bij het woord muziek gaan hier de oogjes twinkelen maar tering jopie, wat is dat een gek*t zeg. Losse tracks opladen en die dan weer op de foon zelve in playlists zetten ...........

Enniwee, Mr. Fantasy heeft de twijfelachtige eer om het eerste album te zijn wat ik er sukzevenvol op heb gezet, die gaat mee in de trein ! Ik heb de Diskman en de iPot overgeslagen kwa evolutie dus ik krijg er toch wel een heuze Swalk Man flesjbek van .........


Misschien had je de nieuwe digitale mogelijkheden niet met een analoge schijf moeten starten?

avatar van AOVV
4,0
Sterke, gevarieerde debuutplaat van Traffic, een Brits viertal bestaande uit Steve Winwood, Dave Mason (al zou die kort na de release van dit album vertrekken, om - één van de betere grillen - in 1968 kort terug te keren en nog een aantal songs te leveren voor de opvolger), Jim Capaldi en Chris Wood. De bekendste track is zonder twijfel Dear Mr. Fantasy, een psychedelisch spektakel zonder weerga. Maar daarmee is de koek lang niet op, want er zijn nog wel wat pareltjes te ontdekken, wat meteen begint bij de opener, fraai met saxofoonspel van multi-talent Chris Wood opgesmukt.

Of wat dan gedacht van het dromerige, melancholisch klinkende No Face, No Name, No Number? Of het heerlijk helder klinkende Coloured Rain? Of de zenuwachtig makende gekte van de afsluiter? Mooie songs te over op dit album, en het viertal bulkte ook van de ideeën, zo te horen. Dat alles maakt Mr. Fantasy een verfrissende, kwieke plaat.

4 sterren

Kalamitsi
!968, hippiejaar. Scholier met een krantenwijk. Scheurend op mijn tweedehands Puch. Van de zuur verdiende centen dit album aangeschaft. Samen met What Love van The Collectors. Na mapjes vol singles waren het mijn allereerste elpees. Parels voor de zwijnen. Pure nostalgie. Ik beluister ze nog sporadisch maar wel met een grijns op mijn bakkes. Muzikaal hebben ze beide de tand des tijds verrassend goed doorstaan. Vind ik.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:25 uur

geplaatst: vandaag om 19:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.