Anderson .Paak - Malibu (2016)

De eerste release van dit jaar die ik zeker ga checken!

Ik durf alvast te stellen dat dit helemaal geweldig gaat worden!

Wat een teleurstelling man.... Venice was zooooveel beter dan dit.

The Season vond ik in ieder geval heerlijk; nou het geheel ook eens checken. The Bird voorbij horen komen op de radio, viel ook niet tegen.

De rokerige soul-Paak vind ik toch nog een pak beter dan de bij momenten gladde trap-beats van 'Venice'. Wellicht het gevolg van zoveel bij Stones Throw rond te hangen.

Echt een fantastisch album dat zeker nog een halfje hoger kan na verloop van tijd.

Tof album. De eerste 4 tracks + de laatste 4 tracks zijn echt genieten. De tracks daar tussenin met Parking Lot als uitzondering zijn toch een tikkeltje doorsnee. De gastverses zijn nog wel het luisteren waard, maar daar stijgt het gezang van Anderson. Paak niet boven een gemiddelde RnB zanger uit.

Wat ik tof vind aan de eerste en laatste 4 tracks zijn sowieso de productie, maar ook de nasale stem van Anderson. Paak. Hij zingt ook met veel meer overtuiging in die tracks. Al met al nog wel genoeg te genieten voor een ruime voldoende.

Anderson .Paak komt hier toch wel met muziek dat ik al een tijdje niet meer gehoord heb bij populaire zangers/rappers. Ik was bang dat ook hij zou kiezen voor trap-beats, aangezien dat een beetje de trend is en hij hiermee ook al flirtte op Venice. Gelukkig behoudt hij zijn rauwe, soul-achtige manier van zangen en weten producers als Madlib, 9th Wonder en Khalil hier de juiste sfeer bij te creëren.

Heerlijke beats, en mooie productie van oa Madlib. Ook Chris Dave en Pino Paladino ( D'Angelo ) doen mee op dit feest, want zo mag je Malibu wel noemen. Nog even door luisteren, maar tjonge dit is wel een groeier hoor!

Geheel mee eens. Jammer dan Anderson .Paak te veel nummers op dit album zette, de plaat is gewoon te lang om over te hele linie te blijven boeien. Toch staat er nog genoeg leuks op Malibu, maar helaas te veel fillers.

Anderson zet een heerlijk sfeertje neer! Kan hier echt van genieten.

Toppunt vind ik dat tweede deel van 'The Season/Carry Me'. Hij flowt daar fantastisch!

Lekker album hoor, toffe rauwe stem ondanks dat het soms vooral een R&B-plaat is (waar ik doorgaans niet zo weg van ben). Maar goed, kan hier sowieso niet echt 1 genre aan hangen, vind dat hij er een mooi mengsel van soul, R&B, hiphop van maakt. The Season/Carry Me is prachtig. Eerste album van het jaar dat ik aanschaf.

Breezy Lovejoy, dat is een naam die mij wel wat zei. Deze Anderson Paak is dus ook degene die daar achter zit. Nu komt in 2016 zijn tweede album uit op deze naam. Die eerste (Venice) heb ik nog nooit gehoord. Veel referentie heb ik dus niet gehad bij het beluisteren van Malibu. Alleen dat hij blijkbaar graag de plaatsen rond de wereld af gaat. Met meer dan een uur speeltijd is het wel een flink album voor deze tijd, gezien de trend dat ze vaak maar net de veertig minuten aanraken.

Met veel nieuwsgierigheid begin ik aan het album, startend met het nummer The Bird. Een muzikaal (vinding)rijk nummer. Een erg fijn nummer die een goed uitgangspunt vormt voor de rest van de plaat. Paak zet het moeiteloos verder met Heart Don’t Stand a Change. Een nummer waar veel verrassing in zit. Vocaal is hij misschien niet de sterkste, maar het plaatje klopt wel gewoon. Vocalen en productie vallen goed samen.
The Waters, met hulp van BJ The Chicago Kid, heeft duidelijk een dikker aangezette productie. Een nummer waar ik een beetje een D’Angelo gevoel bij krijgt. Anderson zingt op een soort rappende manier, wel met genoeg soul. Interessant nummer, zeker interessant. En ook het verhalende The Season/Carry Me is een prima song. Het weet niet zo te overtuigen als voorgaande drie.
Je moet wel meebewegen op het groovy Put me Thru. Waar ik eerder sprak over D’Angelo heeft dit nummer juist weer wat weg van Van Hunt. Zeker weten weer een fijn nummer. En we zetten de swing door met het door discobeats gedreven Am I Wrong. Schoolboy Q doet hier ook zijn ding mee. Een funky en swingend nummer met fijne blazers. Hier wordt je wel vrolijk van.
Without You heeft voor mij meer een hiphop feel. Bijgestaan door the Rapsody is dit best een prima nummer. Wel wat minder in verhouding met wat we tot nog toe gehoord hebben. Wat goed gemaakt wordt met het muzikaal wat experimentelere Parking Lot. Een nummer dat wel lekker door stuitert. Zo stuiterend naar de discoritmes van Lite Weight. En disco invloeden zorgt automatisch voor wat swing.
Discovibe, hiphop, soul, de stijlen liegen er niet om. Zo is Room in Here(featuring the Game) een nummer met een meer jazzy geluid. Jazzy op een moderne manier welteverstaan. Dit nummer heeft duidelijk iets subtiels. Subtiel en dromen met Water Fall. Een soort interlude en niet direct heel boeiend. Wat ook te zeggen valt over het bouncende Your Prime. Dit zijn de missers op de plaat.
Maar dan, wat een energie zeg! op Come Down. Stilzitten is werkelijk waar onmogelijk op dit nummer. Wat dan juist weer heel makkelijk lukt op de uitgesmeerde ballad Silicon Valley. En dan zijn we er nog niet. Nee, we hebben nog twee nummers te gaan. De eerste daarvan is Celebrate. Een degelijke geëngageerd nummer. Subtiel in zijn soort, een soort dat we vaker op platen terughoren. De tweede en afsluitende is The Dreamer. Dat is één grote samenzang en rap met gasten als Talib Kweli en het Timan Choir.

Een erg interessante plaat, dit Malibu van Anderson Paak. Veelal heel toffe nummers, maar ook paar klaarblijkelijk onontkoombare mindere songs. Voor de gemene deler blijft het positieve gevoel overheersen en zet Paak hier toch wel een standaard voor de R&B en soul in 2016.

(bron: Opus de Soul)

Am I wrong doet me zo ontzettend aan Justin Timberlake denken.

Aight Anderson Paak voor mij de revelatie op Compton en TD2.5. Hier en daar wat andere nummers gehoord van hem en die deden me niet zo veel maar desalniettemin ben ik erg benieuwd naar dit album.

'Celebrate' en vooral 'The Dreamer' zijn lekkere tracks. Album overall vind ik te lang, moeite om mijn aandacht er 16 nummers lang bij te houden.

Jammer dat er geen track opstaat zoals 'Milk N' Honey' van zijn vorige plaat (Venice). Dat is great story telling over een dikke beat. Past wellicht niet helemaal in de sfeer van Malibu maar het was de variatie ten goede gekomen.

Toffe plaat. Lijkt echter nogal sterk op het materiaal dat K-Os enkele jaren geleden heeft uitgebracht. Je verwacht anno 2016 toch meer vernieuwing tov iets dat in 2004 al te horen was (Joyful Rebellion).

Ach, alles is al ooit gedaan, en alle stijlen van vroeger zijn bovendien al in alle mogelijke combinaties gerecycled. De muziekwereld draait al minstens tien jaar in circeltjes rond (deels aangejaagd door YouTube, waarmee je moeiteloos kunt graven in +vijf decennia popgeschiedenis). Wat anno nu nog rest is simpelweg iets maken wat goed in elkaar zit, en daarmee boven de rest uit proberen te steken, ook al is het niet nieuw. Wat dat betreft lijkt 'ie me op de goede weg.

Te gekke, verslavende en diverse plaat. 2016 gaat zijn jaar worden. No doubt.

Was ook al verslaafd aan dit album sinds de release een maandje terug, maar sinds het optreden gisteren helemaal. Was echt geweldig, zowat het hele album gespeeld ook. Prachtig, vooral bij The Season/Carry Me volop kippenvel.

Ja, die is prachtig.

Anderson .Paak had afgelopen jaar maar liefst zes gastoptredens op het Dr. Dre album Compton (2015) en begon daarmee ook niet ooit de faam van bijvoorbeeld Snoop of Eminem. Wat dat betreft waren de verwachtingen voor dit album van Anderson .Paak (voorheen bekend als Breezy Lovejoy) dan ook hoog gespannen. Het album opent enigszins in de stijl van D'Angelo en de zangstem van .Paak doet hier op de rest van het album ook wel aan denken. Het album is tot stand gekomen zonder gastoptreden of productiewerk van Dr. Dre. Wel hebben sterproducers als 9th Wonder, DJ Khalil en Madlib meegewerkt. Het door Madlib geproduceerde nummer The Waters is voor mij het sterkste nummer en doet qua productie denken aan de hoogtijdagen van Dilla.

Mensen, bij welk genre zal ik dit album plaatsen in de collectie? Hiphop? Soul? R&B? Zit er echt mee in m'n maag, thanks voor de hulp.

Paar weken geleden live gezien, Malibu-nummers komen dan nog beter tot hun recht.

Speelde toen trouwens een uitstekende cover van the Makings of You; voor de liefhebbers, hij heeft die ook gespeeld op een BBC-sessie.

Hoe meer ik dit luister, hoe beter ik het ga vinden. Dat geldt vaak voor de beste albums. Funky moderne soul die het prestigieuze stempel eindejaarslijstjesmateriaal verdient. .Paaks stem is bij tijden prettig rauw, en dan weer fluweelzacht of nostalgisch soulful. De flirts met hiphop doen het geheel goed, die houden de aandacht erbij als het wat saai lijkt te worden. Bovendien vind ik de speeltuin van een dik uur geen minuut te lang.

Vreemd dat niemand de associatie met Kendrick Lamar heeft. Ik wel namelijk, iets tussen D'Angelo en Lamar in zelfs.

Dat geeft ook mooi de aantrekkelijkheid weer van dit album, een zeer aangename mix, gevariëerd en soulfull

Exact wat ik dacht.

Ik noem het zelf een crossover tussen Lamar en Raphael Saadiq.

Dan moet ik vriend Saadiq ook maar eens een slinger geven of zit die meer aan de R&B kant (wat minder mijn ding)

Ligt eraan welke plaat van Raphael Saadiq je bedoeld. Wil je retro soul luister dan The Way I feel it.
Wil je soull/rock 'n Roll check dan Stone Rolling. Wil je wat meer cross over, check dan Instant vintage (mijn persoonlijke favoriet van Raphael).