Anderson .Paak - Malibu (2016)

Breezy Lovejoy, dat is een naam die mij wel wat zei. Deze Anderson Paak is dus ook degene die daar achter zit. Nu komt in 2016 zijn tweede album uit op deze naam. Die eerste (Venice) heb ik nog nooit gehoord. Veel referentie heb ik dus niet gehad bij het beluisteren van Malibu. Alleen dat hij blijkbaar graag de plaatsen rond de wereld af gaat. Met meer dan een uur speeltijd is het wel een flink album voor deze tijd, gezien de trend dat ze vaak maar net de veertig minuten aanraken.

Met veel nieuwsgierigheid begin ik aan het album, startend met het nummer The Bird. Een muzikaal (vinding)rijk nummer. Een erg fijn nummer die een goed uitgangspunt vormt voor de rest van de plaat. Paak zet het moeiteloos verder met Heart Don’t Stand a Change. Een nummer waar veel verrassing in zit. Vocaal is hij misschien niet de sterkste, maar het plaatje klopt wel gewoon. Vocalen en productie vallen goed samen.
The Waters, met hulp van BJ The Chicago Kid, heeft duidelijk een dikker aangezette productie. Een nummer waar ik een beetje een D’Angelo gevoel bij krijgt. Anderson zingt op een soort rappende manier, wel met genoeg soul. Interessant nummer, zeker interessant. En ook het verhalende The Season/Carry Me is een prima song. Het weet niet zo te overtuigen als voorgaande drie.
Je moet wel meebewegen op het groovy Put me Thru. Waar ik eerder sprak over D’Angelo heeft dit nummer juist weer wat weg van Van Hunt. Zeker weten weer een fijn nummer. En we zetten de swing door met het door discobeats gedreven Am I Wrong. Schoolboy Q doet hier ook zijn ding mee. Een funky en swingend nummer met fijne blazers. Hier wordt je wel vrolijk van.
Without You heeft voor mij meer een hiphop feel. Bijgestaan door the Rapsody is dit best een prima nummer. Wel wat minder in verhouding met wat we tot nog toe gehoord hebben. Wat goed gemaakt wordt met het muzikaal wat experimentelere Parking Lot. Een nummer dat wel lekker door stuitert. Zo stuiterend naar de discoritmes van Lite Weight. En disco invloeden zorgt automatisch voor wat swing.
Discovibe, hiphop, soul, de stijlen liegen er niet om. Zo is Room in Here(featuring the Game) een nummer met een meer jazzy geluid. Jazzy op een moderne manier welteverstaan. Dit nummer heeft duidelijk iets subtiels. Subtiel en dromen met Water Fall. Een soort interlude en niet direct heel boeiend. Wat ook te zeggen valt over het bouncende Your Prime. Dit zijn de missers op de plaat.
Maar dan, wat een energie zeg! op Come Down. Stilzitten is werkelijk waar onmogelijk op dit nummer. Wat dan juist weer heel makkelijk lukt op de uitgesmeerde ballad Silicon Valley. En dan zijn we er nog niet. Nee, we hebben nog twee nummers te gaan. De eerste daarvan is Celebrate. Een degelijke geëngageerd nummer. Subtiel in zijn soort, een soort dat we vaker op platen terughoren. De tweede en afsluitende is The Dreamer. Dat is één grote samenzang en rap met gasten als Talib Kweli en het Timan Choir.

Een erg interessante plaat, dit Malibu van Anderson Paak. Veelal heel toffe nummers, maar ook paar klaarblijkelijk onontkoombare mindere songs. Voor de gemene deler blijft het positieve gevoel overheersen en zet Paak hier toch wel een standaard voor de R&B en soul in 2016.

(bron: Opus de Soul)

Anderson .Paak had afgelopen jaar maar liefst zes gastoptredens op het Dr. Dre album Compton (2015) en begon daarmee ook niet ooit de faam van bijvoorbeeld Snoop of Eminem. Wat dat betreft waren de verwachtingen voor dit album van Anderson .Paak (voorheen bekend als Breezy Lovejoy) dan ook hoog gespannen. Het album opent enigszins in de stijl van D'Angelo en de zangstem van .Paak doet hier op de rest van het album ook wel aan denken. Het album is tot stand gekomen zonder gastoptreden of productiewerk van Dr. Dre. Wel hebben sterproducers als 9th Wonder, DJ Khalil en Madlib meegewerkt. Het door Madlib geproduceerde nummer The Waters is voor mij het sterkste nummer en doet qua productie denken aan de hoogtijdagen van Dilla.

Hoe meer ik dit luister, hoe beter ik het ga vinden. Dat geldt vaak voor de beste albums. Funky moderne soul die het prestigieuze stempel eindejaarslijstjesmateriaal verdient. .Paaks stem is bij tijden prettig rauw, en dan weer fluweelzacht of nostalgisch soulful. De flirts met hiphop doen het geheel goed, die houden de aandacht erbij als het wat saai lijkt te worden. Bovendien vind ik de speeltuin van een dik uur geen minuut te lang.

Ik hou op zich wel van het genre met een mix tussen R&B, Soul en Hip Hop. Lang niet geweten dat Anderson .Paak dit genre zong trouwens. Wat misleidt door de naam en altijd gedacht dat het zo'n dj van Tomorrowland was. Helemaal mijn genre dus niet. Toch maar een keer opgezet.

Echt veel doet de muziek mij niet, het komt nogal zenuwachtig over. Zo ervaar ik het toch. De muziek is op zich niet slecht, maar het mist de nodige soul. En ik hou ook niet echt van zijn zang. Klinkt allemaal vrij commercieel, dus ik kan me wel voorstellen dat hij een groot publiek bereid. Maar niet echt mijn ding.