menu

Gang of Four - Entertainment! (1979)

mijn stem
3,97 (299)
299 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Punk / Rock
Label: EMI

  1. Ether (3:51)
  2. Natural's Not in It (3:06)
  3. Not Great Men (3:05)
  4. Damaged Goods (3:27)
  5. Return the Gift (3:05)
  6. Guns Before Butter (3:47)
  7. I Found That Essence Rare (3:13)
  8. Glass (2:28)
  9. Contract (2:39)
  10. At Home (He's a Tourist) (3:30)
  11. 5:45 (3:40)
  12. Love Like Anthrax (4:20)
  13. Outside the Trains Don't Run on Time * (3:16)
  14. He'd Send in the Army * (3:41)
  15. It's Her Factory * (3:10)
  16. Armalite Rifle * (2:51)
  17. Guns Before Butter [Alternate] * (4:25)
  18. Contract [Alternate] * (2:48)
  19. Blood Free [Live] * (3:17)
  20. Sweet Jane [Live] * (3:20)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 40:11 (1:06:59)
zoeken in:
4,5
Staat nu voor de tweede keer op en mensallemachtig wat klinkt die gitaar geweldig rauw en goed! Dit is echt een onverwachte, maar 'o zo plezierige ontdekking voor mij!

avatar van niels94
4,0
Mijn bespreking uit het Niels Tip-Topic. Deze werd me getipt door Cygnus:

Al ben ik wel bekend met een aantal postpunk revival bands (die ik overigens niet zo bijzonder vind, uitzonderingen daargelaten), ‘echte’ postpunt ken ik nauwelijks (behalve bijvoorbeeld Joy Division). Daar moest maar eens verandering inkomen, aldus Cygnus. En gelijk heeft hij, het is toch een vrij essentieel stukje muziekgeschiedenis waar ik maar eens wat meer van moet leren kennen. Te beginnen dus met de band Gang of Four, die ik al wel kende van naam, maar waarvan ik geen idee had hoe ze klinken.

Het album heet Entertainment! en dat is geen ontoepasselijke titel: entertainment brengt het namelijk zeker. Heerlijke basloopjes, waar Flea van the Red Hot Chili Peppers, die hier sowieso wel op lijken, duidelijk deel van de mosterd vandaan heeft, vormen telkens de basis waarna er catchy gitaarriffjes en fijne zanglijnen overheen worden gelegd. Ook levert de melodica (o.a. bekend van Tomorrow Comes Today van Gorillaz) een niet te versmaden bijdrage aan het vrolijke geheel. Alles is zeer strak gespeeld en het niveau is constant, een teken van de hoge kwaliteit die deze band hier aflevert.

Het is zo’n album dat je bijna altijd wel op kunt zetten, waarna je lekker met je hoofd kunt meeknikken op de muziek. Een album dat heerlijk is op de achtergrond, maar ook als je wilt ontspannen en volgens mij zou je op sommige nummers juist prima helemaal los kunnen gaan. ‘Gewoon’ erg fijne muziek dus, echte entertainment, maar veel meer vind ik het ook weer niet, het briljante hoogtepunt 5.45 daargelaten (want is me dát even een geweldig nummer ). Wel is het dusdanig leuk en catchy en ook nog eens zo strak gespeeld dat het een erg fijne ontdekking is. Ik zal me binnenkort zeker eens aan Wire of The Sound wagen, iets dat ik sowieso al eens wilde gaan doen.

3,5*

avatar van Cygnus
5,0
De titel Entertainment! is zeker toepasselijk, maar niet om de reden waarom jij denkt... Het slaat op het aanbod van televisieprogramma's uit die tijd, dat volgens de Gang of Four steeds gewelddadiger werd. De titel komt uit het nummer 5:45: guerilla war struggle is the new entertainment.

avatar van nightfriend
5,0
Ik zou eerder zeggen dat het over het geweld van het nieuws gaat en wat dat dan weer met mensen doet. Dat het over het nieuws gaat blijkt uit het feit dat zanger Jon King eerder zingt: at a quarter to six, I watch the news eating from my.....
Er zat /zit altijd veel sociologie in de teksten van GoF, soms zoomen ze daarbij zo in op de persoon dat het bijna psychologie wordt.

Entertainment! als titel kun je verder nog veel breder zien, als passend bij de anti-consumentisme teksten van GoF.
Maar Niels heeft volgens mij ook wel gelijk: het ging bij GoF om de boodschap die ze bewust verpakten als een vorm van vermaak. Zelf duidden ze hun muziek aan als "perverse dansmuziek".

avatar van herman
4,5
Not Great Man gecoverd door een Javaanse gamelangroep



avatar van Ward
4,0
Hahaha geniaal! Hoe zouden ze er echt bij gekomen zijn om dat nummer te coveren?

Om even de betweter uit te hangen: ook al maken ze gamelan (javaanse muziekstijl) is de groep zelf volgens mij Japans, aangezien het introductiepraatje in het Japans is.


avatar van wilbur
4,0
Hé een nieuwe culturele revolutie !!
Was de vorige niet geëindigd bij de arrestatie van de bende van 4?

avatar van herman
4,5
Dat is China

avatar van barrett
3,5
TC Matic lijkt hier anders ook heel sterk op, voor de liefhebbers van het genre misschien ook eens TC Matic checken.

Cured
Dit album maar weer eens even beluisteren binnenkort. Goed gemiddelde van 3,97 bij 210 stemmen, da's iig niet verkeerd. Het kon mij niet echt bekoren in mijn herinnering (het pakte me niet), maar misschien 'luister' ik er nu anders tegenaan.

avatar van Germ
4,0
Germ (crew)
Heerlijk swingend plaatje. Doet me vooral denken The Clash.

4*

5,0
Classic.
1 van de beste postpunk platen, on par met bv unknown pleasuren of 17 seconds.

5,0
Het messcherpe gitaar geluid van Andy.
Fok man wat een held ben/was jij!!!
R.I.P.

avatar van Cellulord
3,0
herman schreef:
Not Great Man gecoverd door een Javaanse gamelangroep

http://www.youtube.com/watch?v=K19jPwpP5XY&feature=player_embedded


Mooie uitvoering! Doet me meer dan het orgineel.

avatar van Cellulord
3,0
Germ schreef:
Heerlijk swingend plaatje. Doet me vooral denken The Clash.

4*


Juist!
Vind dit wel stukken beter.
3.25*

5,0
Cellulord schreef:
(quote)


Juist!
Vind dit wel stukken beter.
3.25*


Vind het totaal niet op the Clash lijken, dit is veel hoekiger, vergelijk beide debuutalbums eens met elkaar.
Dat kenmerkende gitaar en basgeluid is bij de Clash vind ik heel anders, the Clash is ook weergaloos.

avatar van herre48
4,0
Gang Of Four | 77-81 (LP Box) - shop.thisisdig.com

als iemand zich eens wil laten gaan...

avatar van madmadder
4,0
Entertainment! hoorde ik toen ik nog niet zo lang studeerde voor het eerst naar aanleiding van een gebrande cd van een studiegenoot. Op die cd stonden '5:45' en 'Damaged Goods', nummers die me direct aanspraken en al snel een plekje verworven in mijn afspeellijst vol favorieten. De rest van het album bleek ook hartstikke tof, maar ik greep in de jaren erna, tot aan een paar weken geleden eigenlijk, nog altijd terug naar die twee losse nummers. Totdat ik, een beetje per toeval, de LP tegenkwam en kocht. Ik luisterde het album voor het eerst in heel lange tijd van begin tot eind en het was alsof ik de plaat met nieuwe oren hoorde.

Het begint eigenlijk al met de hoes die ik na al die jaren zo in het groot zag dat ik ook daadwerkelijk kon zien wat erop stond. We zien drie plaatjes van een Indiaan en een cowboy die elkaar de hand geven. Bij het eerste plaatje staat: “The Indian smiles, he thinks that the cowboy is his friend.” Bij het tweede plaatje staat: “The cowboy smiles, he is glad the Indian is fooled.” Bij het derde plaatje staat: “Now he can exploit him.”

Toen ik dit zag ging er eigenlijk pas een lampje branden wat betreft het engagement op dit album. Dit soort maatschappelijke betrokkenheid zien we ook op de afbeeldingen en teksten op de achterkant van de hoes en de sleeve. Een blik werpend op de teksten kwam ik erachter dat het merendeel daarvan ook een vorm van maatschappijkritiek is. Deze band is tegen oorlog (edgy, hoor!), tegen de onrealistische dromen die ons ingeprent worden door overheden die ons onder de duim houden en tijdschriften die alleen maar uit zijn op eigen gewin (hoor je ook nooit, hè) en tegen het ongeluk en de vervreemding waar we door allerlei externe factoren (de consumptiemaatschappij, natuurlijk!) in verstrikt raken.

Ik doe er nu een beetje lacherig over, maar de vondst dat dit eigenlijk een heel geëngageerd album is, draagt zeker wel bij aan de algehele beleving van de plaat. Het past namelijk heel erg goed bij de kille sound die Gang of Four hier laat horen. We horen een Jon King en Andy Gill die allebei zingen alsof alle ellende in de wereld ze compleet lethargisch heeft gemaakt, we horen ijskoude, afgemeten drums die bijna machinaal aan doen en we horen een gitaar die geen noot te veel speelt, die soms snerpend is, die soms hortend en stotend de nummers aankleedt en die misschien wel het beste van alles wat we op dit album horen de boosheid en onvrede van de muzikanten symboliseert.

Het meest in het oog springende instrument is echter de basgitaar van Dave Allen die ongekend funky klinkt en een heel mooi contrast vormt met de rest van de muzikale omlijsting op Entertainment! De loopjes van Allen zijn echt onweerstaanbaar. De basgitaar is vaak het instrument dat een beetje wegvalt tegen de rest, maar in dit geval kun je er echt niet omheen. Het is deze basgitaar die alle elementen samenbrengt en ervoor zorgt dat deze kille, stijve, boze muziek een enorme groove krijgt waar je af en toe zelfs nog wel eens een dansje op zou kunnen wagen (Ian Curtis stijl wel).

Entertainment! is een album met een enorme punk-attitude, maar die muzikaal toch wel naar nieuwe wegen zoekt om interessant te blijven (de echte, pure punk werd toch ook al wel snel doodsaai toch?), alhoewel het ook niet helemaal losgezongen is van de punk. Typische post-punk dus, en met recht een grote klassieker binnen dit genre. Luister naar al die gitaarbandjes uit de jaren '00 en het is duidelijk hoe invloedrijk dit album is geweest.

Alles, de teksten, het artwork, de muziek, grijpt heel mooi in elkaar en de losse componenten versterken elkaar enorm. Was dit album tijdens mijn studie gewoon een leuk album vol catchy liedjes om te draaien voordat je naar je maandelijkse jaren '80 feest ging, sinds een aantal weken is dit een album geworden met een grote zeggingskracht. Ik kan zelf niet zoveel met de boodschap die ze uitdragen, maar ze zetten wel een enorm tijdsdocument neer, zeg. Dit album is op alle vlakken een product van zijn tijd, maar wel eentje die qua sound en sfeerzetting toch niet heel veel concurrentie kent. Met recht een klassieker en ik ben blij dat-ie bij mij nu ook echt binnengekomen is, na al die jaren.

Gang of Four - Entertainment!

avatar van Slowgaze
4,0
madmadder, gezien je expliciet over je studietijd begon, mis ik in je stuk nog wel een analyse van de invloed van de Situationisten op Gang of Four.

avatar van madmadder
4,0
In Nijmegen waren we te lekker voor het situationisme, hoor.

avatar van Slowgaze
4,0
Wat nou te lekker voor de Situationisten? Als het goed genoeg is voor Constant Nieuwenhuijs is het goed genoeg voor Nijmegen. GrafGantz, zeg er wat van.

avatar van Premonition
3,5
Foei, The Gang of Four in relatie brengen met een anarchistische, marxistische en primitieve kladderaar….

avatar van Gyzzz
3,0
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #220

De eerste 30 platen die ik luisterde voor de RYM-lijst had ik allemaal ofwel al eens gehoord, of ik was op zijn minst bekend met de uitvoerende of meerdere nummers daarvan. Gang of Four is de eerste groep die me slechts vaag van naam bekend voorkomt, en waarvan ik bijvoorbeeld het genre met geen mogelijkheid had kunnen noemen. Nu ik Entertainment! verschillende keren heb gehoord snap ik wel een beetje waarom: het onderscheidend vermogen van deze groep is namelijk over tijd wel afgenomen. Ik moest bij het luisteren van deze plaat vooral veel denken aan andere muziek, iets wat je ook in de vele namedropping bij de albumpagina op MuMe wel terugziet. Daar worden in nog geen drie pagina’s minstens 20 referenties naar andere bands genoemd. Toegegeven, bijna al die bands kwamen na Gang of Four bovendrijven, maar niettemin is dit geluid inmiddels redelijk 'played out' in mijn beleving. Dat maakt het lastiger om 'Entertainment!' op waarde te schatten.

Het is ontegenzeggelijk een lekker puntig werkje en je hoort duidelijk dat allerlei revivals, met name in de '00s, hier wel erg veel vandaan gehaald hebben. De plaat heeft een goede energie en verfrissende jeugdigheid. Maar hij lijkt ook een beetje ingehaald door de tijd - zowel conceptueel, in geluid, als tekstueel. De muziek is heel concreet en rechtlijnig en teksten zijn doordacht maar zowel de sound als de thematiek voelt ruim 40 jaar later nogal braaf en verantwoord, in tegenstelling tot die van veel tijdgenoten. In de huidige tijd van grote beschikbaarheid van informatie en verschillende perspectieven komt de thematiek van Gang of Four, die relatief weinig ruimte geeft voor eigen invulling, minder goed uit de verf. Zo merk ik dat het me minder doet dan het eerder in de RYM-lijst gereviewde Pink Flag van Wire, dat twee jaar eerder uitkwam. Eerlijk gezegd vind ik die plaat enerzijds ontzettend vergelijkbaar, maar anderzijds op alle vlakken net even wat leuker: puntigere liedjes, gevarieerder en kleurrijker geluid, en iets tijdlozere teksten en voordracht. Ook bijvoorbeld The Fall en Talking Heads vind ik muzikaal en tekstueel interessanter, door iets abstracter en minder rechtlijnig te werk te gaan. Gang of Four is dan in verhouding wel érg rechtdoorzee en degelijk.

'Entertainment!' is bedoeld als ironische titel, maar is anno 2022 eigenlijk dubbel-ironisch (en daardoor nog steeds heel passend) geworden. Want deze onschuldige plaat, die in retrospect aandoenlijk overkomt met zijn blik op de wereld (en wat daar mis mee is), haalt zijn kwaliteit toch vooral puur uit entertainment. Daarmee is het gewoon een leuke en strakke plaat, een die een hoge score wel gegund zou zijn. Evengoed is er voor mij een duidelijk verschil tussen "leuke plaat, zal ik wel niet vaak meer draaien" (de 3* categorie) en "leuke plaat, ga ik vaker opzetten" (3.5*) en dan vrees ik toch dat 'Entertainment!' in die eerste categorie zal gaan vallen. Deze muziek is langzaamaan opgeslokt door zijn (deels zelfgecreëerde) omgeving van stijlgenoten en navolgers: ik zou waarschijnlijk veel plezier aan deze plaat kunnen beleven, ware het niet dat er veel muziek stilistisch heel dichtbij ligt die me meer beroert.

3.25*

avatar van EttaJamesBrown
3,5
herman schreef:
Nee, we hebben deze hoofdgenres en daar laten we het bij. Als we aan subgenres gaan beginnen, is het einde zoek. Maar waarom zouden mensen op het verkeerde been worden gezet? 'Postpunk' is ook maar een term die iemand ooit heeft bedacht.


Denkelijk is het bijkans post-garage

avatar van Slowgaze
4,0
Premonition schreef:
Foei, The Gang of Four in relatie brengen met een anarchistische, marxistische en primitieve kladderaar….

Wauw, dit bericht helemaal gemist, maar even wat meer respect voor misschien wel de beste Nederlandse kunstenaar van de tweede helft van de twintigste eeuw.

Anarchisme en marxisme sluiten elkaar trouwens uit. Gang of Four en het marxisme daarentegen...

avatar van ZAP!
4,5
Wat een heerlijk gitaarwerk.

avatar van RonaldjK
3,5
In mijn beleving waren new wave en vooral punk veel politiek bewuster dan in werkelijkheid. Natuurlijk, de Sex Pistols predikten anarchie en The Clash benoemden sociaal onrecht, maar net als vele hitparadegerichte namen ging het toch wel erg vaak over de liefde in al zijn verschijningen.

Bij Gang of Four uit Leeds is dat anders. Op Entertainment! zijn het alleen al de hoesteksten die aandacht vragen bij de illustraties. Aan de voorzijde over de native Amerikaan die de hand van de witte schudt: "The Indian smiles, he thinks that the cowboy is his friend. The cowboy smiles, he is glad the Indian is fooled. Now he can exploit him."
En achterop zegt de vader des huizes: "I spend most of our money on myself so that I can stay fat", terwijl zijn vrouw en kinderen melden dat "We're grateful for his leftovers". Een optreden bij Top of the Pops omdat At Home He's a Tourist de Britse hitlijst haalt (#58 in juni 1979) gaat niet door omdat de groep weigert om in de tekst "rubbers" te vervangen door "rubbish".
Kortom, de vier stonden voor een wereldbeeld waarin een linkse aanpak de vastgeroeste Britse standenklasse moest gaan doorbreken. Het leverde teksten op die ergens over gaan, of je de visie nu deelt of niet.

De groep wordt als punk omschreven, maar dit is nou zo'n gevalletje waarin ik liever de omschrijving postpunk aanhoud. Het staccato gitaarspel van Andy Gill doet denken aan dat van pubrocker Wilko Johnson van voorheen Dr. Feelgood, zoals in I Found That Essence Rare. Maar ook bevat het iets van funk, zij het rauw en scheurend. Of zelfs vleugjes reggae, zoals in sommige delen van opener Ether.
Dit alles klinkt Brits: serieus en indringend, anders dan veel Amerikaanse new wave die veelal veel luchtiger was. Mijn favoriet is Guns Before Butter, met het lekkere drumspel van Hugo Burnham en het wat melodieuzer gitaarwerk in Glass. Toch is dit niet een groep waar je voor mooie melodietjes moet zijn, wél voor een viertal dat wat had te melden. De Britten beloonden Entertainment! in oktober '79 met #45 in de albumlijst.

Mijn reis door new wave kwam van de reggae van The Slits. Ik noemde net Wilko Johnson en zo ontdek ik dat ik de groep ben vergeten die hij ná zijn vertrek uit Dr. Feelgood begon: een jaar terug naar Solid Senders met daarin de legendarische gitarist Wilko Johnson, dat in september 1978 hun enige album uitbracht.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:49 uur

geplaatst: vandaag om 18:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.