R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)

Mijn favoriete REM album. Prachtig hoe ze tegelijk zo melodieus en ongepolijst, dynamisch konden klinken. Het mooie van REM was dat ze meer deden met minder, de tweestemmigheid en het melodieuze basspel van Mike Mills. Het vitale slagwerk van Dave Berry. Het functionele en ook veelzijdige gitaarspel (met solo's die je noot voor noot kunt meezingen) van Peter Buck. En die geweldige stem met dat prettige rauwe randje van Michael Stipe.

Mee eens. Waarschijnlijk mijn favoriete album van de heren. Prachtig compositorisch geheel. Verder heb je me de woorden uit de mond gehaald. Cd ligt klaar ter herbeluistering een dezer dagen.
Kleine opmerking: de drummer heet toch Bill Berry? Vergis me ook wel eens, hoor.

Ook mijn favoriet van REM, al kwamen ze met AFTP wel in de buurt.

och ja, Little Things blijf je houden hè

heartofsoulschreef:

Inderdaad, foutje bedankt. Dave Berry had "this strange effect on me"

Leuk gevoel voor humor!

Iets minder sterk dan de opvolger Document, halverwege kakt het een beetje in met Underneath the Bunker en The Flowers of Guatemala maar over de linie is ook dit weer een sterk album. Wederom een tijdloos album, ook grappig om te horen dat invloeden van R.E.M. terug te horen zijn in de muziek van The Decemberists.

De beste R.E.M tot dan toe imo.
Fantastisch geheel werkelijk.
Net even wat puntiger en meer verzorgdere composities.
Overduidelijk hoor je hier een groei en is de band ook niet wars van enkele uitstapjes die wellicht niet zo R.E.M zijn.
De sound, de zang ( Mills hoor je hier al prominenter naast Stipe) en de typerende gitaarsound van Buck, het wordt steeds doeltreffender.
In een tijd van Synths en drumcomputers, blijft de band dicht bij zichzelf en dat is alleen maar te bewonderen.
Het gevoel voor melodie en de basic aanpak is absoluut een pluspunt.
Diepte is er genoeg, en laten we dan ook de lyrics niet vergeten, want Stipe heeft altijd wel iets zinnigs te melden.
Een blijvertje, wat met dit album defintief gezegd kon worden.
Coherente plaat, zonder echte zwakke plekken.
Highlight uit de 2e helft van de 80's.

Bedankt Harm dat je (is al weer een tijd geleden) me dit IRS album aanraadde.
Ik begon ooit moeizaam van achter met Monster en daarna schitterende Automatic for the People terug in de tijd naar deze ; dacht wordt steeds toegankelijker dan.
Nou dat niet, maar heerlijk directe nummers die toch redelijk snel bij me binnenkwamen.

Ik hou wel van groepen die zulk verschillende albums maken in hun carrière ! En dat zeg ik nu ik pas
3 albums heb beluisterd !

Cd gisteren aangeschaft. Ook ik kom pas rijkelijk laat achter de klasse van R.E.M. in de vroegere jaren (al blijft Automatic for the People voorlopig wel op 1 staan qua R.E.M.-materiaal). Kort vraagje: mijn tracklisting achterop de jewelcase is als volgt:
1. Begin the Begin
2. Hyena
3. Just a Touch
4. I Believe
5. These Days
6. THe Flowers of Guatemala
7. Cuyahoga
8. What if we give it away?
9. Fall on me
10. Swan swan h
(geen 11 of 12)
13. Tired of singing trouble
en dan nog wat previously unreleased

Echter, ik hoor net Stipe Hyena roepen, terwijl we toch allang voorbij nummer 2 waren en idd: we waren bij 5, zoals de tracklisting hierboven aangeeft. Weet iemand of die afwijkende tracklist ergens op slaat?

Niek de band besloot op het allerlaatste moment de tracklisting nog om te gooien, ik geloof vanwege het toevoegen van 'Superman'. De hoesjes waren toen al gedrukt. Op latere persingen werd de foutieve tracklisting gehandhaafd, naar ik aanneem omdat dat wel goed paste in een traditie van excentrieke lolletjes door de band. De tracklisting hierboven is dus de juiste.

Ha Sander,

Dank voor je reactie. Grappig. Misschien dat er naast Superman nog een nummer op laatste moment is toegevoegd (aangezien 11 en 12 ontbreken)? De bonustracks staan in ieder geval wel in de juiste volgorde erop, dus dat sluit aan bij je uitleg .

Ja, dat tweede nummer zal dus 'Underneath the Bunker' zijn. Ik heb momenteel de bron hiervoor even niet bij de hand helaas.

Edit zie ook het bericht van herman bij dit album van 27 januari 2005, 03:07.

Goed album maar overtroffen door Document, Green, Out of time en Automatic for the people. En dat van iemand die alles heeft van Murmur t/m Up. Toen heb ik het opgegeven. De 4 genoemde zijn goud.

Dit was de eerste REM plaat die ik kocht in 1986. Dit was voor mij de periode dat ik nog zowel cd's en vinyl aanschafte, afhankelijk van de beschikbaarheid. Deze plaat heb ik dus op vinyl. Heb er vreselijk spijt van dat ik niet veel later helemaal overstapte op CD, wat had ik een mooie vinyl collectie gehad als ik stug was blijven volhouden...

Anyway, mooie tijdloze (traditiegetrouw) plaat van REM. Waarschijnlijk daarna alleen door AFTP overtroffen, al vind ik Green en Document ook zeer behoorlijk.
Het enige dat me van Life rich pageant ietsje tegenstaat is dat REM wel heel nadrukkelijk zocht arena-waardig materiaal. Logisch overigens want de band zag de zalen steeds groter worden. Toch klinken de gitaren zo nu en dan net ff te zwaar, althans voor REM

The Flowers of Guetemala is mijn favoriete nummer op mijn favoriete album van deze in de jaren tachtig toonaangevende band.

Deze had ik nog geen stem gegeven, zag ik... 4,5 ****

De discografie van R.E.M. kun je eenvoudig in een aantal delen opsplitsen. Het deel als underground-bandje, het deel tot en met Out of Time, de R.E.M. van de miljoenenverkopen, de periode na het vertrek van Buck, etc. Iedereen zal er zijn eigen gedachten over hebben, maar ik vind de eerste vier (Murmur, Reckoning, Fables of the Reconstruction en Lifes Rich Pageant) wel bij elkaar horen.

Het is 1986 en de band is nog bezig aan zijn beginjaren. R.E.M. is nog een jong bandje uit Athens dat veel tourt, langzaam steeds meer aandacht krijgt en met Lifes Rich Pageant voor het eerst bewijst een wereldberoemde band te kunnen worden. Maar dat zijn ze nog lang niet. Pas met 'The One I Love' op Document (het volgende album, een jaar later) scoort R.E.M. zijn eerste grote hit in de VS (#9 in de Billboard Hit 100). Document is commercieel gezien het 'eerste' doorbraakalbum. Out of Time zou je met wat fantasie het 'tweede' doorbraakalbum kunnen noemen.

Terug naar Lifes Rich Pageant, van de eerste vier mijn duidelijke favoriet. De drie voorgaande albums bevatten enkele ijzersterke songs, maar zijn gemiddeld genomen iets minder dan deze. Hier zet R.E.M. een vol album lang de uiterst herkenbare R.E.M.-sound neer die op Out of Time een miljoenenpubliek zou bereiken. Puntige, krachtige liedjes, ingekleurd door Buck's heldere gitaargeluid en de stemmen van Mills en Stipe. Het opzwepende Just a Touch, Fall on Me, I Believe en Begin the Begin zijn voor mij klassiekers. Van start tot finish is dit een ijzersterk werkje dat de tand des tijds prima heeft doorstaan. Misschien is dit voor mij wel het ultieme R.E.M.-album, aangezien ik bij Out of Time (te vaak gehoord) en Automatic For the People (te gepolijst) kleine kanttekeningen plaats. Die heb ik hier in het geheel niet.

Laat ik me eens wagen aan mijn top 5 nummers van dit geweldige album.
1. Flowers of Guetemala
2. Fall on Me
3. What If We Give It Away?
4. Superman
5. Begin the Begin

Ik denk bij deze hoes altijd dat de afbeelding nog niet helemaal geladen is.

Lekker gevarieerd album van R.E.M. Songs die tegen punk aan zitten als Just a Touch (dus daar heeft Green Day zijn American Idiot-riff vandaan) tot fraaie ballads, waarvan ik Swan Swan H de mooiste vind. Leuk gebruik ook van accordeon in dat nummer. En zo zijn er meer muzikale uitstapjes, naar het Wilde Westen (I Believe) en naar... tja, waar moeten we Underneath the Bunker situeren? Hoogtepunten zijn toch de meer rechttoe rechtaan rocknummers: Begin the Begin, These Days, What If We Give It Away. Echt zwakkere nummers staan er niet op, of het moet de afsluiter zijn.

Ach wat is REM toch een geweldige tijdloze band: zo organisch en menselijk, zonder pretenties maar met zoveel diepgang. Voor mij een van de beste bands allertijden met als hoogtepunt: 'Lifes Rich Pageant' uit 1986. Hier zijn ze op de toppen van hun kunnen; wat 'n ongebreidelde energie en klasse etaleren ze op dit meesterwerk. En 'Fall On Me' is zonder meer een van de beste songs uit de popgeschiedenis. Gevoelsmatig is 'Murmur' mij vanwege de verstilde melancholieke sfeer nog dierbaarder, maar rationeel beschouwd is 'Life Rich Pageant' een van REM's beste platen.

Life's rich pageant de beste van R.E.M., zoals veel gebruikers hier vinden? Als ik antwoord geef op de vraag naar de beste van Bowie's studioplaten van tussen 1971 en 1977 is dat in de praktijk de plaat die ik het meest recent heb gedraaid, want al die platen zijn zó goed dat ik bij èlke plaat denk: "O ja, nee, dít is toch wel de beste." En hetzelfde heb ik eigenlijk bij de eerste zes R.E.M.-platen (inclusief Chronic town), dus of ik dit de beste vind kan ik gewoon niet zeggen. Wel vind ik het de meest consistente, met drie geweldige openers gevolgd door een trio dat daar nauwelijks voor onderdoet, en een tweede helft die iets minder is maar toch ook zulke hoogtepunten als I believe en Swan swan H bevat. Jammer van die flauwe afsluiter, hoewel AllMusic durft te zeggen dat "even with excellent songs like I believe, Flowers of Guatemala, These days and What if we give it away, it's ironic that the most memorable moment comes from the garage rock obscurity Superman". Echt commentaar dat nergens op slaat wanneer de rest van de plaat zoveel moois en zoveel serieuze momenten herbergt. Hoe dan ook, fantastische plaat, met teksten die een politiekere Stipe dan ooit laten horen en nóg urgentere muziek.

R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)

Nieuw album, nieuwe stad, nieuwe producer. Plaats van handeling: Belmont, Indiana.
Man achter de knoppen: Don Gehman, tot dan vooral bekend van zijn werk met John Mellencamp, waar de leden van R.E.M. van onder de indruk waren. De bandleden hadden het prima naar hun zin in Indiana en bezochten er in hun vrije tijd veel concerten. Welke dan vraag je je af De band wilde een harder hitting 'rock' album, wilden een beetje af van de murkiness van Fables of the Reconstruction. Een wat meer pristine productie met Michael's vocals duidelijker en vooraan in de mix. Ook wilden ze meer gebruik maken van verschillende instrumenten en nieuwe opnametechnieken zoals overdubs en layering in de studio waar ze tot dan nog niet echt bekend mee waren. En dat kon allemaal onder Gehman in Mellencamp's studio in Indiana. Hun meest uitdagende album tot dan toe, meest diverse ms ook wel. Een album ook voor mij waar ik nog steeds niet helemaal goed mijn vinger op weet te leggen. Minder een geheel ook voor mijn gevoel en ook minder evenwichtig. Dat zou je eigenlijk niet zeggen als je het eerste kwartet songs hoort. Het begint met het begin zullen we maar zeggen De opener is meteen een van de beste tracks van het album. Heel rauw en rockish, eigenlijk heeft het op een bepaalde manier dezelfde vibe en cadans van een Cant Get There From Here, zeker in het gitaarwerk. Standout is hier voor mij Michael's vocals en zijn delivery die heel achteloos raspy, maar ook gedecideerd klinkt. Ik ga hier hartstikke lekker op, draai 'm vaak hard op straat via mijn smartphone inclusief Stipe dansjes Op YT is een heerlijke versie te vinden samen met Eddie Vedder (überfan ook). Kan het beter? Eigenlijk niet, maar de power en vaart en boodschap van These Days doet je twijfelen of deze song niet nog beter is. Misschien wel Life-affirming jeugdanthem, wat een energie! Meteen three, three, three redenen waarom toch wel Dan komen er 2 environmental songs back to back, om te beginnen met het lieflijk hoge en ijle Fall on Me, een song die zo'n mooi refrein heeft dat lange verzen helemaal niet nodig zijn. Popgem in al zijn eenvoud. Laten we ons vervolgens meedrijven in de rivier Cuyahoga, maarja helaas vervuild. In songs als deze kan ik al een beetje de sound en zang horen van het volgende album Document. Cuyahoga heeft ook een heerlijk meezingrefrein. Een kwartet songs om u tegen te zeggen dus. Hyena doet mij eerlijk gezegd niet zo heel veel, een beetje de Second Guessing en Auctioneer van vorige albums. De straightforward snelle rocksong van het album, niet verkeerd, maar ook niet echt heel bijzonder. Underneath the Bunker is a fun little ditty, helemaal niks mis mee. Met een beetje samba/bossanova vibe (ik ben geen expert) en zorgt voor een mooie overgang naar het 2e deel van het album. The Flowers of Guatemala vinden veel mensen mooi. Ik vind 'm zeker wel aardig, maar niet verheffend mooi als een Perfect Circle of een Camera bv. I Believe is dan wel weer een klasse apart, ook in mijn persoonlijke top 10 stond ie ten tijde van de gezamenlijke R.E.M. top 200. Hier weer zo lekker positief heerlijk jangly, heerlijke drive ook en vooral Buck's shimmering gitaar in het refrein dat doorjengelt, prachtig! What If We Give It Away? is zeker een goede song, maar niet direct een topper. Past wel qua sfeer bij Bunker hiervoor. Het heeft wel een heel fijne en herkenbare riff. Just a Touch is voor mij ook weer redelijk anoniem, rechttoe rechtaan weer. Ik ben denk ik niet zo'n punker ook bedenk ik me nu Swan Swan H met zijn oorlogssymboliek valt dan wel weer perfect in mijn straatje. Michael brengt dit prachtig. Een kleine song wel, maar wel met veel zeggingskracht. Een manier van zingen van Michael die we ook op Green gaan tegenkomen.
Superman, een cover van The Clique is zeker wel een fijn en catchy nummertje, apart om daar het album mee af te sluiten. Voor het eerst Mike Mills op vocals, oa door het feit dat de overige bandleden er niet zo kien op waren om dit nummer überhaupt op te nemen.
En dan zijn we alweer bij het moment van beoordelen aangekomen. Het album heeft een zeer sterk openingskwartet dat zeker, maar voor mij gaat het om de albumexperience in zijn geheel. En het 2e deel van het album is voor mij over het algemeen een stuk minder en een minder geheel ook, soms kom ik er ook niet zo heel goed doorheen. Daarom komt ie net onder Murmur terecht

4,25 *

1. Fables of the Reconstruction
2. Murmur
3. Lifes Rich Pageant
4. Reckoning
5. Chronic Town

Inderdaad, eerste vier tracks hemels en een dikke 5****
De volgende 8 tracks wat wisselender van kwaliteit, als geheel zeker wel een dikke 4****
Samen toch een ruime 4,5***** voor mij

Maar ik heb 'm ook niet op vinyl, ms klinkt ie dan beter

Booster album.
De eerste bij mij met een upgrade (5 sterretje is het geworden) want hij komt bij herbeluistering toch akelig dicht van mijn favorieten ( Green, Hifi en OoT).
Het einde van album vind ik ook helemaal het einde met de energie just a touch ( die piano) het o zo mooie Swan Swan en Superman.
Mijn vinkjes zitten dan wel weer bij de eerste 7 nummers.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)
De Amerikaanse band R.E.M. maakte tussen 1980 en 2011 heel veel mooie muziek, maar met name op Lifes Rich Pageant uit 1986 komen alle sterke punten van de Amerikaanse band prachtig samen

Het valt niet mee om mijn favoriete R.E.M. album te kiezen uit het flinke stapeltje albums dat de band heeft uitgebracht. Als ik echt moet kiezen, kies ik uit zeker zes hele serieuze kanshebbers voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album waarop je voor het eerst hoort dat R.E.M. een hele grote band gaat worden en het is een album dat er qua songs uitspringt voor mij. In muzikaal opzicht is R.E.M. op Lifes Rich Pageant nog dat ruwe collegebandje uit Athens, maar je hoort in de songs ook al de grote rockband van het begin van de jaren 90. Lifes Rich Pageant was me in 1986 zeer dierbaar en dat is het album, dat nog net zo urgent klinkt, nog steeds. Wat mij betreft de mooiste R.E.M. klassieker.

Mijn meest dierbare R.E.M. albums zijn absoluut Murmur uit 1983 en Reckoning uit 1984. Het zijn de albums waarmee ik de band uit Athens, Georgia, leerde kennen en die de blauwdruk bevatten van het unieke geluid van de Amerikaanse band. Mijn meest beluisterde R.E.M. albums zijn ongetwijfeld Out Of Time uit 1991 en Automatic For The People uit 1992. Het zijn de albums waarmee R.E.M. uitgroeide tot een hele grote band en het zijn de albums die de meest succesvolle singles van de band bevatten.

Ook over de slechtste R.E.M. albums hoef ik niet lang na te denken, wat dat zijn betreft Up uit 1998 en Around The Sun uit 2004. Het zijn albums waarop de band geen schim is van zichzelf en waarop echt maar heel weinig te genieten valt. Maar wat vind ik nu het beste R.E.M. album? Natuurlijk zijn Murmur en Reckoning serieuze kandidaten en ook Automatic For The People, dat ik achteraf veel hoger aansla dan Out Of Time, behoort tot de kroonjuwelen van de Amerikaanse band.

Dat geldt wat mij betreft ook voor Document uit 1987 en Green uit 1988 en ook na haar gloriejaren maakte R.E.M. overigens prima albums als New Adventures In Hi-Fi uit 1996 en Accelerate uit 2008. Maar als ik echt moet kiezen, kies ik voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album met Fall On Me, misschien wel de allermooiste R.E.M. song, maar het is ook het album waarop de band uit Athens het beste van haar vroege albums en de latere in commercieel opzicht succesvolle albums combineert.

Lifes Rich Pageant verschilt niet zo heel veel van de andere albums die R.E.M. in de tweede helft van de jaren 80 maakte, maar het album is me net wat dierbaarder. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met goede herinneringen, maar ook als ik het oeuvre van de band ruim 35 jaar na de release van Lifes Rich Pageant objectief beschouw, springt het vierde album van R.E.M. er wat mij betreft uit.

Op Lifes Rich Pageant verandert de Amerikaanse band in één keer van een wat obscure en moeilijk te plaatsen cultband in een grote rockband. Dat hoor je in de songs, die niet alleen meer zelfvertrouwen uitstralen, maar ook geschikt zijn voor een veel groter publiek, maar je hoort het ook in de productie, die een rockband met zelfvertrouwen laat horen. Lifes Rich Pageant heeft de ruwe charme van de eerste albums van de band, maar ook de overtuigingskracht van de albums die van de band uit Athens, Georgia, een hele grote band zouden maken.

Het knappe van Lifes Rich Pageant is dat je nog altijd dat Amerikaanse rammelbandje hoort, maar nu opeens wel met geweldige songs. Op Lifes Rich Pageant klopt eigenlijk alles. Drummer Bill Berry en bassist Mike Mills legen een geweldige basis, Peter Buck laat horen wat een geweldige gitarist hij is en Michael Stipe manifesteert zich voor het eerst als een aansprekende frontman en een prima zanger, die doeltreffend wordt ondersteund met koortjes.

Het was toch wel weer even geleden dat ik naar het album had geluisterd, maar de combinatie van ruwe charme en prachtig melodieuze songs ging er weer direct in als koek. En hoewel Lifes Rich Pageant inmiddels ruim 35 jaar oud is, is het een album dat ook in 2022 nog fris en urgent is. Het doek voor R.E.M. viel elf jaar geleden, maar het oeuvre dat de band ons heeft nagelaten is even indrukwekkend als prachtig, met Lifes Rich Pageant voor mij als uitschieter. Erwin Zijleman

Ik ben het met je hele verhaal eens, ik snap alleen nooit waarom Around The Sun door de meeste mensen als zwak album wordt beschouwd. Ik vind het juist een heel mooi, warm album, The Boy In The Well, Final Straw, I Wanted To Be Wrong, leaving New York, allemaal prachtige songs...

Absolute hoogtepunt uit het hele werk van REM, enkel Green kwam nog in de buurt. Ik kocht deze LP direct na het verschijnen in 1986. Ik was helemaal weg van de single Fall On Me, maar het hele album vond ik prachtig. Ik heb dit grijsgedraaid.....

Ik kon deze cd niet meer bestellen, maar heb hem onlangs 2de hands aangeschaft. Is inderdaad een sterke REM plaat . Met deze plaat start een enorme creatieve en commerciële periode . Gaat hier zeker heel wat toertjes draaien ..