The Lemonheads - It's a Shame About Ray (1992)

Deze is ook goed hoor. Potverdikkie!

Vertel mij wat! Dit is een fantastische plaat!

Evan Dando is een bijzondere singer/songwriter, die op dit album perfect wordt aangevuld door Juliana Hatfield.
Een prachtig album, korte maar verslavende liedjes. Eem klassieker!

Heerlijk album. Confetti, It's a Shame About Ray, My Drug Buddy en Mrs. Robinson werden ook veel op de radio gedraaid. Ik verwachte dat Nederland klaar was voor Lemonheads, maar het leverde niet het grote succes op. Toch blijft dit album mij nu nog steeds boeien. Met Evan Dando ging het vervolgens niet echt super; maar blijkbaar hoorde dat bij de jaren 90; hij was niet de enige popartiest met wie het slecht ging.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik dit kocht. Bij de Waaghals in Nijmegen draaiden ze het toen ik binnen kwam. Gelijk een exemplaar gekocht; ook op vriendelijk aandringen (en terecht) van de verkoper.

Wat een prachtig pop-album. Mooi en erg melodieus maar tegelijkertijd wordt er een zekere punk-visie op losgelaten. Mooi ruw!

offtopic: Dando gaat dit najaar op tour in de U.S.A. met.... de J&MC.

It's a shame about ray mooie titel 3*

Knap album.
Frank Mills vond ik altijd al geweldig, alison starting to happen & bit part zitten ook bij mijn favorieten op dit album. Muziek klinkt zo heerlijk knullig soms

Is het trouwens normaal dat mijn cd-versie als titel 'buddy' heeft ipv 'my drug buddy'?

Dat is normaal; dat is ook de titel.

Wat een gigantische saaie plaat.....Confetti is wel misschien meteen hun beste track ever maar de rest is echt geen bout op te poepen. Emotionele muk muziek. Ga naar de platenzaak en ruil deze in voor hun The Lemonheads plaat en download Confetti.

De originele titel is My drug buddy. Er is echter een reeks van deze cd uitgebracht waar ze het drug stukje hebben weggelaten, in de hoop zo wat meer platen te verkopen in de VS. Later is de originele titel weer in ere hersteld.

Echt fijn!

Opmerkelijk. In tegenstelling tot hippere tijdgenoten als Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains klinkt It's a Shame about Ray nog even fris als destijds. Toegegeven, de songs zijn niet altijd even makkelijk van elkaar te onderscheiden, maar het geheel wordt met zoveel enthousiasme gebracht dat dit er niet toedoet.

Een bloemlezing van Evan Dando's songschrijfpotentieel. Wel erg kort, zeker als je de versie hebt zonder 'Mrs. Robinson' erop.

Tip van de zure betweter : de plaat is uitgebracht onder de naam Lemonheads en niet The Lemonheads.

Helemaal grijs gedraaid tijdens mijn studententijd. Iedereen was er weg van, met name het titelnummer. En ook nu nog zo eens in de zoveel tijd eens uit den kast getrokken. En dan is hij nog steeds heel lekker.

N.b. van Frank Mills heb ik ook een versie uit de jaren 60 van een Nederlands bandje Bojoura. Is dat het origineel?

Een tegenvaller, dit album. Meestentijds middelmatige liedjes - haast uit de losse pols gespeeld, "sympathiek", daar niet van, maar mijn buurman is ook sympathiek en ik zou er toch geen geld aan geven. "Mrs Robinson" en "Rudder" zijn veruit de beste nummers. Een groot contrast met de meesterlijke opvolger "Come on feel the lemonheads", dat compositorisch van een veel hoger en consistenter niveau is.

Op 28 april wordt dit album integraal gespeeld door de Lemonheads in Utrecht. Het is te hopen dat Evan Dando wat beter in vorm is dan de vorige keer dat hij in Nederland speelde.

Hmm daar ga ik nog ff achteraan denk ik!

Live in Utrecht:

It's shame About Ray

Rudderless

My Drug Buddy

Bit Part

Frisse poprock met soms een punky inslag, soms zelfs een country touch. Net wat pittiger, net wat lekkerder, net wat meer catchy dan de grote hoeveelheid poprock albums uit de jaren '90, die nu vaak wat gedateerd klinken. Dit It's A Shame About Ray (mooie titel trouwens) blijft ook 20 jaar later (erg) lekker klinken. Ook als je naar de score van alle albums van The Lemonheads hier op Musicmeter kijkt, dan is dit toch wel hun mini-meesterwerkje. Echt een fijn album.

Een heerlijk koesterplaatje van een heerlijk koesterbandje.

Zal nooit vergeten dat ik ze op 4 oktober 1992 live heb gezien in Vera, dezelfde dag dat in de Bijlmer een vliegtuig neerstortte. Vlak voordat ik naar Groningen wilde gaan hoorde ik het bericht. Het concert ging door, zeker niet slecht. En onze gedachten? Toch ook vooral bij de ramp in Amsterdam.

De afgelopen dagen weer eens laten passeren in de auto, en ik verhoog hem gewoon met een halfje. Totaal niet wereldschokkend wat hier gebeurt, maar het is allemaal oh zo lekker, zo speels, zo spontaan, zo vlot, zo quasi-moeiteloos op plaat gezet. Heerlijk!

Verbazingwekkend dat dit het 5e reguliere album is van dit gezelschap. Net zo verbazingwekkend als dat Evan -gegeven zijn talent- nooit het tipping point wist te bereiken, waardoor the Lemonheads slechts een voetnoot in de geschiedenis van de indiepop/rock is gebleven. Het zag er echt even naar uit dat hij de grootste van allemaal ging worden, in dit genre en daar voorbij..maar het liep allemaal anders.

Ik sluit me aan bij voorgaande post: Evan makes it look so easy!

Wat een lekker album blijft dit toch. Net weer even in de speler gelegd en altijd weer een nostalgisch feestje. Pretentieloze muziek uit een tijd waarin heel veel dingen anders waren. Half puntje erbij gedaan.

Ook de demoversies zijn geweldig.