Hie Ha Hondelul, Hie Ha Hondelul (tegenwoordig is het hondenlul maar dit was voor die tijd) riepen ik en mijn kompanen altijd bij dit soort beats. Probeer maar, past perfect.
Alleen een nadeel: Je kunt geen blues-rock nummer horen en daar is weer dat stemmetje; "hie ha ho,..", en dat is een levenslange garantie vrees ik
Afijn, dit is een prima blues-rockertje voor de liefhebbers. Goed gitaarwerk hoewel hier en daar op het randje van cliché en een stevige H H H drum.
Zijn stem spreekt me niet zo aan iets te "blank" voor deze muziek (lees Eric Clapton
) of zo denk ik.
Dat geld voor mij voor de gehele productie. Goed gedaan maar van mij geen helaas sigaar.
Maar nogmaals, dit moet een geweldig album zijn voor de liefhebbers maar helaas behoor ik niet (meer) tot deze doelgroep.