menu

Joe Bonamassa - Blues of Desperation (2016)

mijn stem
4,05 (124)
124 stemmen

Verenigde Staten
Blues / Rock
Label: Provogue

  1. This Train (4:21)
  2. Mountain Climbing (5:44)
  3. Drive (5:49)
  4. No Good Place for the Lonely (8:39)
  5. Blues of Desperation (6:28)
  6. The Valley Runs Low (4:04)
  7. You Left Me Nothin' but the Bill and the Blues (4:10)
  8. Distant Lonesome Train (5:54)
  9. How Deep This River Runs (6:30)
  10. Livin' Easy (4:38)
  11. What I've Known for a Very Long Time (5:33)
totale tijdsduur: 1:01:50
zoeken in:
5,0
Joe Bonamassa is een bezig baasje. Deze pas 38-jarige Amerikaanse bluesrocker heeft vorige maand alweer zijn 12e album uitgebracht, naast allerlei projecten met anderen en verschillende live-albums.

Dit nieuwe album, Blues Of Desperation, bevat allemaal eigen composities en toont wederom zijn veelzijdigheid. Net als bij zijn vorige album ging hij ook weer naar Nashville om voor het schrijven van zijn nieuwe album samen te werken met de top muziekschrijvers James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson. De elf nummers van Blues Of Desperation werden in vijf dagen met gerenommeerde muzikanten opgenomen in Nashville’s Grand Victor Sound Studios. Ook producent Kevin Shirley is door de wol geverfd en heeft gewerkt met onder andere Led Zeppelin en Iron Maiden.

Het album opent met de heerlijke bluesrockers This Train en Mountain Climbing. Het sfeervolle Drive kent een heerlijke melodie en had net zo goed op een Eric Clapton album kunnen staan.
No Good Place For The Lonely is een onvervalst bluesnummer met scheurende gitaren. De titeltrack, Blues Of Desperation, is ook geweldig en heeft een beetje dreigende sfeer. The Valley Runs Low is een rustpunt op het album. Een mooi nummer met akoestische gitaar en meerstemmige zang. You Left Me Nothin’ But The Bill and The Blues is weer een uptempo bluesrocker.

Hoogtepunt van het album (voor mij) is Distant Lonesome Train. Het begint met de gitaar van Bonamassa waarna de drums invallen als een dreigende onweersbui. Ik kan niet wachten om dit nummer een keer live gespeeld te zien worden.
How Deep This River Runs begint als een ballad maar verandert steeds in een stevige rocksong waarin de gitaar van Bonamassa de boventoon voert.

Livin’ Easy is een relaxt nummer met blazers, piano en een akoestische gitaarsolo.
Het laatste nummer What I’ve Known For A Very Long Time is een geweldige soulblues ballad. Een heerlijke afsluiting van een fantastisch album.
Bonamassa bewijst dat hij zichzelf steeds herontdekt en nog jaren meekan.

Hendrik68
Dat is een ding dat zeker is. Nog leuk om te vermelden: Bonamassa treedt dit jaar alleen in Nederland op op North Sea Jazz. Maar vlak bij Weert over de grens vindt ook een groot festival plaats in het Belgische Peer. Ook Buddy Guy, Walter Trout en Lucinda Williams zijn van de partij in het weekend van 16 juli. Voor mij te ver en de tickets veel te duur, maar voor mensen die dichterbij wonen is het zeker een aanrader.

buizen
Bij vinyl heb je het (voorzichtig) uit de binnenhoes nemen van de schijf en het even ronddraaien op de handpalm, om de juiste zijde boven (op) te leggen. Een CD uit een doosje halen is vaak ergernis.
Bij dit album zou ik toch voor de vinylversie gaan: een dubbelelpee.
De CD is dan weer geschikt voor (lange) (nachtelijke) autoritten (naar het zuiden): daar is Joe met dit album ook uitstekende muziek voor.
Geen wonder dat ie hoog in de hitlijsten staat, ongeacht de gekozen geluidsdrager.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Hendrik68 schreef:
Voor mij te ver en de tickets veel te duur, maar voor mensen die dichterbij wonen is het zeker een aanrader.

Ik vind het jammer dat hij alleen op festivals te zien is dit jaar(tot zover) Als hij weer eens alleen optreed ga ik zeker! Liefst in 013 TIlburg.
Voor nu staat Whitesnake in ieder geval op het programma voor Augustus, ook niet de minste dacht ik zo.

avatar van legian
4,0
buizen schreef:
Een CD uit een doosje halen is vaak ergernis.

Dan vraag ik me af hoe jij cd's uit een doosje haalt, heb nooit last ergernissen. Vind het bij de Digibooks van Joe altijd wel leuk omdat je eerst nog even wat van het boekje doorbladert.

buizen
legian schreef:
(quote)

Dan vraag ik me af hoe jij cd's uit een doosje haalt, heb nooit last ergernissen. Vind het bij de Digibooks van Joe altijd wel leuk omdat je eerst nog even wat van het boekje doorbladert.

Ja dat vraag ik me soms ook af maar het is zo'n plastic gedoe allemaal met die CD's.
Dat knakgeluid als je die CD uit die ring haalt irriteert me al.

Een papieren boekje maakt veel goed.

avatar van west
4,5
Wat een waanzinnig goede plaat zeg: zijn beste tot nu toe!

avatar van Sven Vermant
3,5
Onverwachte zeer aangename sound. Dikke 3,5

avatar van judgepaddy
2,5
Hie Ha Hondelul, Hie Ha Hondelul (tegenwoordig is het hondenlul maar dit was voor die tijd) riepen ik en mijn kompanen altijd bij dit soort beats. Probeer maar, past perfect.
Alleen een nadeel: Je kunt geen blues-rock nummer horen en daar is weer dat stemmetje; "hie ha ho,..", en dat is een levenslange garantie vrees ik
Afijn, dit is een prima blues-rockertje voor de liefhebbers. Goed gitaarwerk hoewel hier en daar op het randje van cliché en een stevige H H H drum.
Zijn stem spreekt me niet zo aan iets te "blank" voor deze muziek (lees Eric Clapton ) of zo denk ik.
Dat geld voor mij voor de gehele productie. Goed gedaan maar van mij geen helaas sigaar.
Maar nogmaals, dit moet een geweldig album zijn voor de liefhebbers maar helaas behoor ik niet (meer) tot deze doelgroep.

avatar van pmac
4,0
judgepaddyHeb het geprobeerd maar het gaat nergens over. Wat een onbenullig verhaal zeg.

avatar van judgepaddy
2,5
pmac schreef:
judgepaddyHeb het geprobeerd



Kom op pmac, daar hoef je toch niet bepaald Konservatorium voor gedaan te hebben.
1.......2.........3......-je......4
Bass Snare, Bass Bass Snare
Hie...Ha.......Hond-e.....Lul
Met de nadruk op de "Ha" en de "Lul"
Hier. Kun je oefenen.

Erg standaard dus en dat geld naar mijn mening voor de gehele plaat.
Zang maar vooral ook gitaarwerk (Die solo aan het einde van No Good Place for the Lonely, kom op zeg hoeveel honderdduizenden keren hebben we dat niet gehoord) vind ik wat vervelend.
Veilig, en voorspelbaar.

avatar van Zwaagje
5,0
west schreef:
Wat een waanzinnig goede plaat zeg: zijn beste tot nu toe!

Mee eens.....ik blijf de waardering steeds aanpassen. 4.5*. Wordt het uiteindelijk 5* voor mij?

avatar van Zwaagje
5,0
west schreef:
Wat een waanzinnig goede plaat zeg: zijn beste tot nu toe!

eens! Krijgt uiteindeljk de volle mep van mij. Klinkt als een klok op vinyl.

MW Flevoland
Ik kon Joe eigenlijk alleen van de twee cd's samen met Beth Hart. Nu zag ik deze van de week op een rommelmarkt voor een paar euro, dus toch maar even meegenomen. En wauw wat een top cd is dit, dat ik nooit eerder begonnen ben met het luisteren naar Joe alleen (shame on me) voor nu meteen een 4,5 en de vraag wat is dan een logisch vervolg om na zo een meesterwerkje verder te gaan luisteren ?

avatar van richiedoom
4,0
Ik zou zeggen, begin lekker bij zijn eerste album (A New Day Yesterday) en luister alles in chronologische volgorde. Kan je mooi zijn ontwikkeling horen door de jaren heen. Zit ook gewoon geen slechte plaat tussen, al heeft iedereen uiteraard zijn favoriet. Mijn persoonlijke favoriet is Had To Cry Today.

Veel plezier!

avatar van jailhouserocker1
5,0
wat is dan een logisch vervolg om na zo een meesterwerkje verder te gaan luisteren


Ik zou ze, itt wat richiedoom aangeeft, in omgekeerde volgorde gaan luisteren. Er is uiteraard een behoorlijk verschil tussen de laatste en de eerste cd (wat rauwer, ongepolijster, nummers meer in dienst van de gitaar(solo's) dan omgekeerd zoals de latere albums).

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Ken nog lang niet alles van deze beste man, maar dit album is toch wel uitgegroeid tot mijn persoonlijke favoriet! ieder nummer draagt bij aan de heerlijke vibe die dit album teweeg brengt, vooral Mountain Climbing & Drive zing ik inmiddels uit volle borst mee.

Halfje omhoog dan maar, wat erg zeg! (En inmiddels op vinyl!)

avatar van Lee Malone
3,0
Dit valt me wat tegen tegenover enkele van zijn eerdere albums.

Ik vind het album iets te lang. Enkele mindere nummers mochten gerust weggelaten worden.

Daarnaast erger ik me vaak aan de erg clichématige teksten en ook zijn gitaarspel heb ik al meeslepender en origineler geweten. Hopelijk bevalt zijn nieuw album dat binnenkort uitgebracht wordt me beter.

avatar van Zwaagje
5,0
west schreef:
Wat een waanzinnig goede plaat zeg: zijn beste tot nu toe!

Het is bijna niet te geloven, maar zijn nieuwste is mogelijk nog beter...

avatar van west
4,5
Zwaagje schreef:
(quote)

Het is bijna niet te geloven, maar zijn nieuwste is mogelijk nog beter...

Bedankt! Die ga ik dus luisteren.

avatar van pavilionmx70
5,0
Wat een geweldig album is dit toch weer. Alleen al "No Good Place For The Lonely" (en dan vooral vanaf 4:51) rechtvaardigt de aankoop van dit album. Wat een heerlijk nummer! Maar natuurlijk staan er veel meer topnummers op dit album. Of het nou de opener "This Train", "Mountain Climbing", "Distant Lonesome Train" of de titeltrack is, het luistert allemaal heerlijk weg. Er wordt wel eens gezegd dat Joe Bonamassa te veel materiaal uitbrengt (denk aan Black Country Communion, Rock Candy Funk Party en zijn albums met Beth Hart) maar als de kwaliteit van zijn solo albums zo hoog blijft zul je mij niet horen klagen en daarom de volle 5* voor mij.

avatar van Rinus
4,5
Een meer dan uitstekend album van deze gitaarheld. De tracks zijn alle uitstekend tot zeer goed. Allerlei invloeden komen langs en ook diverse stijlen. Ik heb de mooie Silver Edition uitvoering met in het boekje een deel van Joe's gitaar verzameling ( hij heeft er meer dan 200 had ik ergens gelezen,) geshowcased. Aanrader.

avatar van milesdavisjr
4,0
Een prima album van Bonamassa waar geen slechte song op staat. Blues of Desperation doet vermoeden dat Joe teruggaat naar de wortels van de blues, waar het rauwe bestaan vertaald in smart en melancholie over de luisteraar wordt uitgestort. Dit is echter niet het geval, rauw is het wel maar dan eerder in de vorm van ' van dik hout zaagt men planken' een naar hardrock neigende insteek waar de riffs lekker vuig klinken. Bonamassa weet echter een frisse draai te geven aan het genre, de songs steken goed in elkaar, de productie is om door een ringetje te halen en Joe doet het als zanger naar behoren. Een vocaal wonder is het niet, want te beperkt, te weinig emotie en zijn zang ontbeert simpelweg het randje waarmee hij de grens kan opzoeken. Binnen zijn mogelijkheden scoort de beste man echter een voldoende op dat punt. Een dikke pluim scoort Joe voor afwisseling en het toepassen, hoe subtiel soms ook, van fraaie details. Een vleugje soul, een likje funk of enkele vrouwelijke soulvolle achtergrond vocalen, dit alles samen met de uitstekende productie tilt de schijf tezamen naar een hoger niveau. Hoogtepunten; de dampende opener, de venijnige titelsong of het fraaie enigszins afwijkende Livin' Easy waar de arrangementen de song mooi aanvullen. Een fenomenale topper vind ik de schijf niet, daarvoor duurt het geheel net even te lang en breekt een gebrek aan variatie in de zang op den duur op. De positieve punten van dit schijfje wegen echter dermate zwaar om te kunnen spreken van een succes en een plaat die zijn rondjes blijft draaien hier in huis.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:39 uur

geplaatst: vandaag om 09:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.