Het heeft voordelen geen P.J. Harvey fan geweest te zijn tot 'Let England Shake'. Dat blijkt wel als ik het bovenstaande doorblader. Weinig om mee e vergelijken.
Ik vind dit gewoon een heel goede plaat. Toch is er iets mee aan de hand. Waar ik normaal gesproken na een aantal luisterbeurten vind wat een plaat voor mij betekent, lukt me dat met The Hope Demolition Project niet. Het blijft een soort geheel voor me, waar niets individueels uit naar voren komt. Als geheel boeit het me enorm, maar er springt geen vonk over, geen warm gevoel. Dat boeit me dan ook weer, juist omdat dit normaal wel zo is of er juist een afkeer voor een plaat ontstaat. Dat is beslist niet zo. Ik besluit dan ook met de simpele constatering dat ik het gewoon een goede plaat vind.
Er staat niet veel meer dan dit in mijn recensie op WoNo Magazine, maar mocht je toch willen verder lezen, dan kan dat
hier.