Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Ik denk dat hij het ècht zeker wil weten.

Dat is dezelfde remaster als de '93 Doug Sax die voor de 20th anniversary is gebruikt. Niet de versie die als beste uit de bus komt, volgens mij. Maar er is ook niet echt consensus over. Mijn rechttoe rechtaan '86 Harvest CD uit Engeland komt er qua ranking vaak nog beter vanaf en is gewoon uit de uitverkoopbakken te vissen voor weinig.

Dat is de versie die ik ook heb, gekocht ten tijde van de release, in een mooi doosje met een tekstboekje en vijf inlays op briefkaartformaat, en achterop de tekst "Digitally remastered Sept 1992". Inderdaad "Digitally remastered by Doug Sax", "Remastering supervised by James Guthrie". Ik weet niet met welke installatie en welke oren de hifi-fanaten hiernaar hebben geluisterd, maar ik vind het zelf in ieder geval een prachtige, warme en heldere remaster. Het kan natuurlijk altijd beter met nóg meer detail enz., maar ik heb zelf nooit de behoefte gehad om een recentere remaster aan te schaffen.

Correct me if I am wrong, maar op het Steve Hoffman-forum worden over het algemeen de vroege releases om hun kwaliteit geprezen - maar ik ben geen PF-fan/kenner. Herinner me wel ooit op een set van zo'n slordige 3 ton (bij Rhapsody) een mind-blowing weergave te horen - genoeg om fan te worden, tenminste als je zo'n set erbij kreeg - dat moet ergens in 2004 zijn geweest.

3 ton?!? Ja, daar kan ik natuurlijk niet tegenop met mijn installatie van amper 2 ton.

Over deze plaat is denk zo’n beetje alles al gezegd en geschreven. Maar dit blijft en meesterwerk . Gisteren maar weer eens gedraaid, en dat beviel me zo goed, dat ik hem vandaag nog en keer gedraaid heb.

Het was af en toe een dunne scheidslijn tussen een discussie over dit album of een discussie over (het ego van) Roger Waters. Omwille van de leesbaarheidheid heb ik alle gerelateerde berichten verplaatst.

Berichten verplaatst naar Roger Waters

De enige echte topplaat van Pink Floyd. Alles hiervoor was voorbereiding, alles erna een lang uitmelken. Money had er af gekund wat mij betreft.

Eens met John. Money is een zeiknummer maar verder is dit een fantastische plaat. Veruit hun beste.

Money is een fantastisch nummer. De albums hiervoor waren vaak ook goed en de drie albums hierna waren fenomenaal. Alleen deze is nog beter in mijn ogen.

Vandaag 50 jaar oud. Mooie gelegenheid de lp weer eens af te spelen.

Ik heb 't vorige week gedaan en afgezien van een enkele stereofonische verrassing, qua welklinkendheid (Time en de opmaat ernaar), vond ik het nog meer oudbakken dan brood van afgelopen zondag - en daar kan je tenminste nog paneermeel van maken, zeker The Great Gig in the Sky - erg ballorig.

Als dat je in vervoering brengt, zit je volgens mij het aantal dagen af te tellen dat je "nog moet" voordat je jezelf afficheert als "pensionado" .

Hier gaan we zo lekker hupsen en flupsen op Rosalía - Motomami (2022) - MusicMeter.nl

Zo’n statement en dat dedain zegt meer over jou dan over deze plaat. Het mag wel een onsje minder.

Persoonlijk wil ik wel gaan voor een paar kilo minder, maar dat vergt nogal wat. Volgens mij zit jij trouwens niet meer zo ver van je pensioen

Terzijde: door de aanschaf van een nieuwe platenspeler legde ik het album (na 15 jaar oid) nog eens op, uit nieuwsgierigheid - de kwaliteit wordt geprezen op het Steve Hoffman forum - en dat hoorde ik bij in Time echt wel - rest viel me - muzikaal gezien - eigenlijk wel tegen.

Was dat maar waar.

Gefeliciteerd.

Dedain daargelaten; kan ik deels met Mjuman's opmerking meegaan dat Time (als los nummer) het beste overeind blijft; de andere composities voelen ietwat laf aan als je ze buiten de context van de plaat beluistert. DSOTM werkt mijns inziens het beste indien je het in één onafgebroken luistersessie ondergaat. De plaat kent een ijzersterke opbouw die elk nummer eleveert.

Bijna alle prog/ symfonische rock platen luister ik als één onafgebroken luistersessie. Zeker voor dit genre vind ik dit een absolute meerwaarde. Maar ieder doet natuurlijk wat hij of zij wil

In de jaren 70/80 zie je inderdaad vaker dat (prog)bands goed nadachten over de spanningsboog binnen een plaatkant. Het is dan ook een genot om goed de tijd te nemen voor die albums. Maar hé; de mens is druk en heeft soms enkel de beschikking over een klein tiental minuter om wat prachtmuziek te beluisteren op de smartphone.

Tjonge - eens te meer blijkt weer dat de gemiddelde MuMe'aan een beperkt blikveld heeft en uitermate selectief citeert.

Ik schreef afgelopen woensdag mijn 'gewraakte' tekst nav een testbeluistering (nieuwe platenspeler). Had dit album ca 12 - 15 jaar niet gehoord. De laatste keer was - ook toen - een testweergave op een set van 250.000 bij Rhapsody (ook toen werd Time ten gehore gebracht) en dat maakte indruk.

Dat was de reden om die plaat onlangs nog eens te draaien, een plaatkant in zijn geheel; dat viel tegen: vrij belegen/oubollig - waarschijnlijk precies de reden waarom we destijds bij Rhapsody die 6 mminuten te horen kregen. Als ik de term "belegen" had gebruikt, waren wellicht alle MuMe'anen in hun wigwam gebleven.

Bij diezelfde sessie kregen we ook een stukje The Orb - Adventures ... en dat was verbluffend.

In de reactie op mijn post werd de term "dédain" gebruik en de post werd afgesloten met een smiley.

Bovendien heb ik mijn waardering gewoon op 3,5 * laten staan. De plaat blijft hier gewoon in de kast - ik heb een oude persing van Wish You Were Here 4 jaar geleden weggegeven aan een maat, een fan; de rest t/m Animals blijft gewoon hier staan.

In zoverre selectief citeren (mede) op mij slaat: wellicht dat ik de term "muzikaal gezien" anders interpreteerde dan dat jij het bedoeld hebt. Vond dat enkel een interessant haakje om zelf een opmerking te maken t.a.v. de muziek op DSOTM. Voorts denk ik dat je in het achterhoofd moet houden dat niet iedereen even geïntresseerd is in audioperfectionisme. Ik snap dat je op een goed audiosysteem helderder hoort hoe bepaalde onderdelen binnen een arrangement samenwerken, maar de Law of Diminishing Returns gaat daarbij zeker op.

Da's het fnuikende van beleving/impressie (van content); laat me dat verduidelijken. Ik zag begin jaren '70 Il Conformista van Bernardo Bertolucci - die film maakte toe diepe indruk; 5 - 6 jaar later zag ik Novecento van dezelfde regisseur en die maakte minder indruk. Toen ik ca 10 jaar geleden beide films nog eens zag, was dat helemaal omgekeerd. Mijn waardering voor Het zevende zegel (Bergman) is bijv altijd groot geweest.

Ik ging echt zitten voor PF - mede ogv de gecreëerde verwachting door die sessie 12 jaar terug - maar er gebeurde vrij weinig, afgezien van die ene track.

Daarna draaide ik Lee Morgan - The Sidewinder (1964) - MusicMeter.nl en toen kreeg ik spontaan zin om uit de stoel te komen, dat leefde en sprankelde. En die afnemende meerwaarde gaat op voor allerlei zaken: een kaas van 15,90 /kilo is niet 2 * zo goed als een kaas van 7,95 /kilo, of ook wijn for that matter, of koffie - kopje filterkoffie, vs een kopje uit de Senseo, vs een kopje uit de espressomachine. Als je eenmaal aan iets gewend bent, is het ...

Vanwege de historie zal ik het album niet wegdoen. Laten we het een klassieker noemen: en een klassieker is een plaat waarvan iedereen zegt dat ie in de 'canon' thuishoort, ook al draai je 'em niet

Ik kan elke dag naar dit album luisteren. Een combinatie van factoren maakt dit album top. Het concept, de muzikale variatie, de songteksten, de special effects, de backing vocals, de productie,... Het is terecht één van de best beoordeelde albums op MuMe.

Pink Floyd heeft destijds de fans lang laten wachten om dit album uit te brengen. De groep had in 1972 al een hele tournee lang dit album integraal gespeeld en verfijnd. Uiteindelijk verscheen het pas in maart 1973. Maar de fans werden beloond met een magistraal album.

Elk nummer is eigenlijk zalig, maar om soms totaal andere redenen. Het ene nummer omwille van de technologische vernieuwing (Speak to Me, On the Run, Any Colour You Like), andere nummers omwille van de muzikale variatie, songteksten en de kippenvelmomenten (Time, Us and Them, Brain Damage/Eclipse). Een stevige rocksong als "Money" zorgt voor variatie.

Ook The Great Gig in the Sky is een topnummer. Een bewust tegendraads nummer. Je moet inderdaad wel een gevoel voor humor hebben om het misschien echt te vatten. Maar ballorig of oubollig is het niet. Alleen al dit nummer fungeerde al meermaals als inspiratie voor andere artiesten, waaronder Air ("Highschool Lover") en Moby.

Dit is zo'n album dat je moet gehoord hebben alvorens te sterven. Het album kan het best beluisterd worden met koptelefoon, want het genot is dan nog groter.