Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Ik ga volledig met Michel mee. Prachtig sober en idd wat somber pianospel, met daarin de geweldige vocale prestatie van Claire Torry. In dit nummer wordt angst voor de dood uitgebeeld. Die doodsangst brengt ze geweldig goed over.

Voor mij een prachtige kunstuiting. Schitterend nummer en ik vind het een onmisbare schakel op het album. Mijn broertje is het met Alicia eens en hij wil dat nummer dan ook graag skippen. Als ik daar dan bij ben, ben ik altijd erg teleurgesteld. Zoiets laat ik dan ook graag blijken. Dat levert dan weer prima discussies op!!

Nog enkele off-topic berichten hierrond verwijderd.

Dat leveren dan weer prima discussies op!! .........
Herken ik !
Vooropgesteld, ik vind het ook een fantastisch nummer en kan de zang perfect hebben.
Het onderwerp van discussie: wat is mooie zang voor de een en niet voor de ander, intrigeert me echt mateloos !!
Maar discussieren... het heeft mij tot nu toe niet geholpen. Ach, het is zoals het is en we blijken - gelukkig - allemaal verschillende belevingen te hebben die nauwelijks stuurbaar zijn. Toch?
Voorbeelden zat van zang die ik fantastisch vind, maar vrienden totaal niet en andersom. De complexheid vind ik - en dat hebben we doorgaans allemaal (behalve de fanclubleden denk ik dan wel eens?!) in meer of mindere maten, is de mood-afhankelijkheid....!
'De-op-het-randje- zang de ene keer mooi en de andere keer minder vinden !
Niet de duidelijke gevallen! Bowie, Cave en Ferry zijn wmb altijd zeer te pruimen.
Heerlijk onderwerp, maar begrijp Alicia dus ook wel.
Veel luisteren naar allerlei soorten muziekstijlen en de tand des tijds zorgt ervoor wmb dat ik steeds maar weer iets nieuws ontdek. Dat dan weer wel....gelukkig .

Ik zal proberen nog iets duidelijker te zijn. In mijn geval gaat deze zangeres en vele zangeressen met haar over een pijngrens, dus heeft dit allereerst - dus fysiek - met het gehoor te maken en daarna pas met smaak, een bepaalde stemming of met het waarderen van vakkunde, bezieling, enzovoorts. Als je pijn ervaart wordt het natuurlijk wel een stuk lastiger om iets mooi te vinden. Ik vrees ook dat een discussie hierover niets in zou kunnen veranderen.

Met de meeste zangers heb ik daar - gelukkig maar - nagenoeg geen last van!

Duidelijke uitleg Alicia. Vervelend voor je, maar het heeft gelukkig niet de overhand.

Daar even op aanhakend: ik kan dat wel met die pijngrens. Soms heb ik muziek die ik bloedmooi vind, en graag wat harder zou willen afspelen. Maar sommige frequenties komen dan pijnlijk binnen. En dan staat de muziek nog helemaal niet hard. Het kan iets met boventonen of resonanties te maken hebben, vermoed ik. In de auto doet de gitaarsolo in Firth of Fifth van Steve Hackett echt fysiek zeer, terwijl dat in huis (gelukkig!) niet het geval is.

Ik heb de zang Torry hier nooit echt mooi gevonden (hoe zacht ik de muziek ook afspeel ), ik vind het vooral 'too much' allemaal. Hoewel ik het hele album wel degelijk enorm waardeer. Maar misschien speelt daarin ook wel een stukje sentiment mee: mijn ouders waren destijds helemaal vol van het album.

ik vond het nummer, toen ik het album voor de eerste keer hoorde, aanstellerig en over the top.
maar ja, dat had ik ook bij ´the wall´....nog als 14-jarige voor 7,50 gulden aan een vriendje verkocht.
'firth of fifth' is ook zo'n voorbeeld. moet je ook wel paar keer horen !
maar na 15x horen kon PF niet meer stuk
'the Great Gig in the Sky' voorop. Kunst inderdaad.
dat dat voor anderen anders binnenkomt: alle begrip.

Ja, we hadden het daar elders al eens over. Voor mij zijn de uithalen van bijvoorbeeld Whitney Houston niet alleen een muzikaal maar haast ook een fysiek genot. Alsof het mijn trommelvliezen streelt.

Waarom ik op het gekweel van Torry afknap is omdat het zo overduidelijk bedoeld is om te imponeren. Aanstellerig, too much, inderdaad. En daarbij als vocale prestatie niet eens bijzonder.

Volgens mij vond ze het zelf toch ook niks?

Thematisch past het prima naar mijn idee.
Dark Side Of The Moon is een plaat die stil staat bij de maatschappelijke druk, prestatiedrang, commercie en dat het kennelijk kan leiden tot krankzinnigheid bij mensen.
Een tijdloos concept en Torry uit met name wanhoop. Dan kan het omdat het door merg en been gaat, afschrikken.
Ik snap dat, maar ik vind het in het kader van het concept heel raak. Het heeft een achterliggende gedachte en een doel.
Torry doet precies wat van haar verlangd werd.

Pink Floyd Clare Torry "The Great Gig in the Sky" interview - YouTube

“A Happy Accident”.

Thanks, meneer! Leuk om te zien en te horen. Dat de mannen van PF gewoon helemaal niet leken te weten watz e wilden, behalve dat er geen tekst mocht komen, haha! Dat kan duiden op een groot vertrouwen in Torry, maar kan ook betekenen dat ze het ook ECHT niet wisten.

Tja, ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken.
Het zou best waar kunnen zijn wat ze zegt, maar je laat volgens mij geen zangeres naar de studio komen als je niet weet wat je als band voor ogen hebt.
De band was behoorlijk creatief met ideeën en dat ze dan nota bene op afspraak haar laten komen met alleen de wens om alleen geen teksten te uiten......Ik weet het niet. Er zal toch wel iets zijn geweest wat ze in gedachten hadden.
Het kan hoor, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar een reactie van een Floydlid of Alan Parsons.

Er is toch een docu over dit album waarin de heren van PF dit bevestigen. Ook Clare Torry komt er in voor, zeurend dat het vooral haar fantastische idee was maar er slechts een paar honderd dollar voor kreeg.

In 2004, Torry sued Pink Floyd and EMI for songwriting royalties, on the basis that her contribution to "Great Gig in the Sky" constituted co-authorship with Richard Wright.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Great_Gig_in_the_Sky#Clare_Torry's_vocals

Dank voor de toelichting en link Kronos. Zal het toch zo zijn.

De award winning SACD 5.1 uit 2003 voor 7 euro. Een goede reden om tot vervanging over te gaan, niet? Al is het maar om de special effects. Leuke mix van Guthrie (oa Queensryche en meer PF remasters)

Grappig, ik ervaar het echt precies andersom.

Ja, dat is lachen.

Die titels uit die tijd zeggen je eigenlijk ook wel iets over de algemene sfeer van de tijd, en met name wat voor indruk de maanlanding in 1969 heeft achtergelaten op de beschaving en maatschappij. "The Dark Side of the Moon" verwijst volgens mij ook wel een beetje naar het nog niet aangetaste, naar hernieuwde interesse en zelfs ontzag voor het onbekende in een wat voor de cultuur en wetenschap gouden tijd moet geweest zijn. Ergens staan de jaren '60 ook wel voor een cultuurrevolutie, en tegelijkertijd moet het een erg optimistische tijd geweest zijn. Bij de jaren '90 heb ik dat ook wel een beetje. Nu heb ik eerder het idee dat we wat in een fin de siècle of verval terechtkomen. Ik vind de 10's over het algemeen een donker tijdperk, misschien vergelijkbaar met de 80's (waar je ook een grote cultmarkt had als reactie op de mainstream tendens, en je dit nu hebt met de indie-industrie).

Zei Waters later ook....een gelukkig ongeluk

De nummer 2 all-time hier op Musicmeter.

In 1984 Pink Floyd leren kennen dankzij mijn jongere broer. Waaronder dit album. Hoewel goede nummers en muziek, mis ik het indrukwekkende gevoel wat ik kreeg bij beluistering van Wish You Were Here; WYWH grijs gedraaid, daarentegen TDSOTM kwam al snel verstoft in de kast terecht. Te poppy en te populair naar mijn zin. Volgens mij is dit album de 'mainstreamer' in het oeuvre van Pink Floyd.

Ben wel degelijk naar concerten van PF geweest; subliem & onvergetelijk!!

Ben het voor een deel eens met dit bericht. Maar om The Dark Side of the Moon een mainstream te noemen gaat mij veel te ver. Een mijlpaal in de muziek spreek ik liever over.

The Dark Side of the Moon mainstream? Vader Abraham is dan zeker alternatief! Overigens is de voorganger Obscured by Clouds een stuk toegankelijker.

Toegankelijker?