Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

En meer dan 17500 mensen geven meer dan 4* gemiddeld. Idem dito.

Het zijn meningen en dat is uiteraard prima. Toch heeft deze plaat een soort van onverwoestbaarheid. Generatie op generatie heeft kennis gemaakt met dit album die een thema heeft van aller tijden.
Daarbij ook nog eens invloed heeft gehad op zelfs dance genres ( soundeffects/ samples)
De indruk die m.i wel vaker wordt gewekt is dat dit album op wel wat minder sympathie kan rekenen bij de oerfans.
Floyd had een status als cultband en dit klinkt natuurlijk wel gelikt en een stuk toegankelijker ( ook weer niet overal, maar toch.)
Het grote publiek ging om. Dat moge duidelijk zijn.

Altijd gevaarlijk, schermen met de macht van de grote getallen om je eigen perspectief te adstrueren: vanuit een bepaald perspectief wonen in het Verenigd Koninkrijk in principe 66 miljoen spookrijders. En vanuit een bepaald perspectief is Pink Floyd over-rated. Qua geluid en productie is Pink Floyd bijzonder, muzikaal is af en toe redelijk boring en fiks aftands: de muziek sluit net zo goed aan bij het huidige tijdsgewricht als de kerstman bij de paashaas.

Inderdaad. Hoe zeer ik ook mijn best doen,deze plaat en band landt niet bij me. En dan kunnen ze op de maan platen hebben verkocht. Dat maakt t voor mij niet een goed album.

"Inderdaad. Hoe zeer ik ook mijn best doen,deze plaat en band landt niet bij me. En dan kunnen ze op de maan platen hebben verkocht. Dat maakt t voor mij niet een goed album."

Ow , maar dat is ook helemaal niet erg , ik heb helemaal niks met Thriller van Michael Jackson , ook niet echt en album wat onbekend is ...

En ik ben met deze plaat opgegroeid.
Als klein manneke vond ik het al fascinerende muziek. Erg mooi.

Hoop gezeur hier.

Briljante plaat, zeker voor die tijd.

De schepping van de aarde in zeven dagen was ook briljant voor die tijd, maar als je ziet hoe het is geworden is die briljant inmiddels verworden tot een strass-steen.

En 45 jaar na verschijning weten we inmiddels - dankzij NASA - hoe die dark side er uitziet.

Nou, volgens mij gaan de Chinezen dit toch binnenkort onderzoeken

Hahaha! Leuk bedacht, maar niet van toepassing hier. Dit is een album dat veel gebruikers hier heel hoog waarderen. Niks gevaarlijks aan. Mijn perspectief is dat (in dit geval) van de grote massa. Zelfs jij geeft 3,5* .

Dit gezegd hebbende, ik vind dit album nog steeds tijdloos, maar vind het prima als anderen hierbij in slaap vallen of aftands vinden.

Die 3,5 is eigenlijk een 'afronding' van de 3,25 die ik er eigenlijk op wil plakken. D'r zijn van die dagen dat ik audiofiel wil meta-luisteren, of de historiek in wil duiken. Daar leent dit album zich uitstekend voor. Het neemt me niet mee, maar daagt mijn gehoor uit/masseert het; emotioneel doet het me weinig, maar het irriteert me ook niet (zoals bijv Dire Straits). Burial (Untrue) neemt me bijv volledig mee - "strong stuff" zei de Fishermen's friend zoals de recente remaster (2 lp's) van David Sylvian - Dead Bees on a Cake (1999) reflective processing/healing ondersteunt

Ik constateer enkel dat ik dit album gedurende mijn leven meermaals heb opgezet en dat ik het nog steeds spannende muziek vind. Toch een soort van onverwoestbaarheid me dunkt.

Tja als je niet zoveel albums hebt, ontkom je er niet aan ze vaker te draaien en als je een relatief saai leven leidt, is zelf de komst van de postbode al enerverend; bovendien zijn zelfs cd's niet onverwoestbaar.

Door de jaren heen draai ik The Piper At The Gates Of Dawn meer moet ik zeggen. Andere tijd, andere insteek, andere artistiek leider (speelsere lossere songs.)
Deze Floyd ken ik inmiddels van binnen en buiten en zal één van mijn 1e kennismakingen zijn geweest met albums.
Een cassettebandje nog wel van broerlief, die door zijn langere verblijf op zee een aardig centje verdiende toendertijd en plots thuis kwam met een luxe Philips cassettedeck en legio tapes met fijne muziek wat ik wel kon waarderen.
Veelal wat later classic rock zou worden. Maar ook The Kick Inside van Kate Bush, die mij toen kennelijk wat te artistiek was, want dat heb ik lang gemeden.

Ik draai deze heel weinig meer. Ik waardeer de kwaliteit en de originaliteit, maar de verrassing is er wel wat af.

Tsja, DSOTM draai ik nog wel eens, met name vanwege de combinatie van ijzersterke composities, het gefocuste spel en de goede teksten. Deze plaat voelt echt aan als een eenheid. Elk element verstrekt elkander.

Niks ten nadele van Syd Barrett; The Piper At the Gates of Dawn is zeker geen slecht album. Het is muziek zoals Karel Appel schildert; slordig, maar met enige zeggingskracht. Achteraf gezien ben ik echter wel blij dat het bij één plaat bleef. Waters' cynisme doet me net iets meer.

Het zijn niettemin twee muzikale gerechten die ik beide lust.

Misschien moet je eens uit de band springen en elders gaan eten?

Zoals Nils Petter Molvær - Khmer (1997) ('jazz' met een snuif electronic en een vleug D&B) of Bark Psychosis - Codename: Dustsucker (2004) of Hood - Cold House (2001) - ik geef toe, ook al zo'n 15 jaar oud, maar meer in lijn met onze post-moderne tijd.

Ik ken er twee van de drie (Khmer en Dustsucker). Die platen waren volgens mij al eens eerder door iemand getipt. Hood zal ik wel een kans geven. Verandering van spijs doet namelijk inderdaad eten, al ben ik boers genoeg om ook mijn standaardprakkie smaakvol te vinden.