Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Gewoon invloeden en een recensent die zichzelf veel te serieus neemt...

Fenomenaal album. Time hoort thuis in de top-10 van de Top 2000.

Zijn er al mensen hier geweest?

Dark side of the Moon | Museon Omniversum - museon-omniversum.nl

Ik ga er vanavond heen, ben benieuwd.

Ik ga volgende week woensdag. Misschien is dit wel de beste manier om dit album te beleven. Mijn broer stelde voor om hierheen te gaan. Hij is geen Pink Floyd fan, sowieso niet echt een muziekfreak en kent DSOTM ook niet. Dus ik vraag me af wat voor indruk dit op hem zal maken.

Ik ben er deze zomer geweest. Groots zeker!
Mocht je 1 van de vele heruitgaves kennen met een surroundversie ( ik heb de sacd uit 2003) dan is het ook leuk het in dat format terug te horen.

Ik zal best de enige Pink Floydfan zijjn die DSOM helemaal niet zo geweldig vindt. Ik vind het een aardige plaat, maar meer ook niet. Mijn favoriete nummers zijn "Brain Damage / Eclipse" en (sorry, mijn mening) die "Great gig in the sky" hadden ze eraf moeten laten. Vreselijk, dat gegil van die Clare Torry. En dan tre bedenken dat dit nummer op Floyd's "Best of"-lp's en cd's óók staat, dus je kunt er bijna niet omheen.
Atom Heart Mother is mijn favoriet, al rammelt-ie aan alle kanten. Ik vind het de soundtrack van een film die nooit gemaakt is. De Floyd's vinden het zelf niks, helaas.

Nou, loek57, je bent echt niet de enige. Ook ik ben best een fan van hun muziek, maar dus niet van alles. Mijn voorkeur ligt bij Ummagumma, Atom Heart Mother en vooral Meddle. Maar ook Animals mag ik graag horen.

Dark Side of the Moon vind ik best aardig, maar niet heel bijzonder. Hetzelfde heb ik bij The Wall.

Wat fijn hè, dat smaken verschillen. Anders zou dit mooie forum overbodig zijn.

Als ik me daarbij mag aansluiten. Ik vind dit een goede plaat, maar niet de beste van Pink Floyd. Ik ben overigens niet echt een fan, ik ken alleen hun bekendste werk, en hun eerste psychedelische platen vind ik sowieso niet zo leuk.

Ik had deze altijd op een 3,5* staan, maar ik zie dat ik het op een 4* heb gezet. Schijnbaar is deze me toch meer gaan bevallen. Mijn favoriete platen zijn 'Wish You Were Here' en 'Animals'.

'Great Gig in the Sky' vind ik dan wel weer een erg gaaf nummer, en ik zou zelf het zingen van Clare niet omschrijven als gillen.

Ik ben er een paar weken geleden heen geweest. Een visueel spektakel met muziek van "Dark Side of the Moon eronder. Tijdens de voorstelling werd ik zo nu en dan draaierig. Vooraf aan de voorstelling werd geadviseerd om op zo'n moment de ogen te sluiten.
Van het visueel aspect heb ik niet zo heel veel gezien maar gezeten in comfortabele stoel heb ik in het Haagse Museon-Omniversum voor de honderdduizendste keer in mijn leven genoten van de muziek van "Dark Side of the Moon".

Nee hoor je bent zeker niet alleen. Ik sta volledig achter jouw bevindingen en ook qua favoriete nummers.

Degelijke maar weinig spannende plaat for the millions zeg maar. In mijn PF top 15 zal deze ergens onderin de Top 10 eindigen.

Ik heb er maar één woord voor: Bizar!

Ik vind de plaat wel lichtelijk overrated zeg maar. Dat heb ik ook met 'A Night at the Opera' maar dat is een ander verhaal.

Degelijk is het woord. Of prima. Het is zeg maar een progplaat die iedereen wel goed vind.

In mijn Pink Floyd top 2 staat "The Wall" met een dikke vette stip op één gevolgd door "The Dark Side of the Moon" op een tweede plaats. In 1973 kwam het album uit. Dat is nu dus 51 jaar geleden. En in al die 51 jaar lag "The Dark Side of the Moon" in voor mij goede tijden maar ook in het jaar dat ik te maken had met een stevige burn-out minstens één keer per maand op de draaitafel. Maar het echt allerbelangrijkste is dat wijlen mijn vader, zo streng en diep gelovig als hij was, zo kon genieten van "The Dark Side of the Moon". "Toe Hans, zet dat plaatje van, ik ben de naam van dat bandje even vergeten, nog eens op. Ja Pa, komt voor elkaar". Zo nu en dan ga ik naar het graf van mijn overleden ouders. Voor klein onderhoud zal ik maar zeggen. Maar ook om te gedenken of zomaar te mijmeren. En als ik dan de grafsteen schoonmaak en het onkruid verwijder ligt mijn telefoon op het graf. Op mijn Spotify playlist zoek ik "The Dark Side of the Moon" of "Concerto for Group and Orchestra" van Deep Purple op en speel het af. En dan? Dan ben ik helemaal gelukkig. Dat is de voornaamste reden waarom ik zo hou van "TDSOTM!!"

Mooi verhaal Hans .

Dat is/doet muziek...prachtig!

Precies wat vielip zegt. Dat is de hele reden waarom platen bij mij favoriet zijn. Vaak helemaal niet omdat het spel per sé zo fantastisch is, maar gewoon omdat er een heel persoonlijk verhaal achter zit. Dat zijn ook de stukjes die ik het liefst lees.

Noem het toeval of niet, vandaag bezochten mijn vrouw en ik een hippy market in het noorden van Ibiza. Wat hing daar op mij te wachten? Een werkelijk prachtig "The Dark Side of the Moon" t-shirt maat XL €25. Indien U op Ibiza bent en U ziet een bijna 2 meter lange, kale man van 65 jaar zonder ook maar één tattoo op z'n lichaam in zo'n t-shirt rond lopen... That's me.

Het perfecte album.

Het universum liet iets magisch gebeuren dat groter was dan de optelsom van Roger, David, Rick en Nick. Iets van blijvende schoonheid waar generatie op generatie van mag genieten. Want eigenlijk is er nauwelijks een rationele verklaring te geven hoe het kan dat het tijdloze en intens mooie album Dark Side Of The Moon zo goed is als het is.
Natuurlijk kwamen er veel ingrediënten samen op het juiste moment. De band had veel geëxperimenteerd, en Echoes op Meddle maakte al duidelijk dat er songs konden ontstaan die bijna je bevattingsvermogen te boven gaan. De balans tussen de mannen was op het hoogtepunt; iedereen mocht bijdragen, meedenken, schrijven, schaven, inbrengen. Roger’s teksten werden beter, mooier en filosofischer. De magie van de Abbey Road Studio en de samenwerking met Allan Parsons.
Maar er gebeurde meer; Clare Torry zong zoals ze nog nooit had gedaan op Great Gig in the Sky, het nummer dat Rick met kleine dissonanten spelend onsterfelijk maakte. Clare wist niet meer hoe ze het had gedaan en kon het nooit meer op dezelfde manier herhalen. Dick Parry speelde de saxofoon lijnen van zijn leven op Us & Them, Roger kwam met de epic Money baslijn en bracht alles samen in een verhaal over leven, dood, macht, en afscheid. David creëerde de prachtige flow van Breath en Time.
Dit magische moment in de muziekgeschiedenis werd ten slotte samengebracht met 1 van de meest iconische platenhoezen aller tijden; het prisma en de hartslag. Eigenlijk is er niets dat niet magisch is aan dit album, en daarom is het voor mij de nummer 1 aller tijden.

Vandaag de tijd genomen om mijn audioset te tweaken. Wat veranderingen in de set up en schuiven met m’n speakers. Na een verhuizing eindelijk de tijd om er eens lekker voor te gaan zitten. Volledig andere akoestiek en opstelling. Heb DSOTM werkelijk in alle verschijningsvormen. LP’s, cd’s en op de harde schijf. Tel zo 9 uitvoeringen. Blijft toch wel een referentie qua geluidskwaliteit en alles zit in het album om het maximale uit je set te halen. Dat is gelukt en weer happy met de sound. Wonderlijk hoe het schuiven met je speakers het geluidsbeeld zo kan beïnvloeden. Klaar voor de keuring door m’n (kritische) audiomaten. Wat klinkt het beste…hier toch wel de originele Master Recording op Ultradisc (golddisc cd) Terwijl mijn cd loopwerk toch wel met minste (lees goedkoopste) apparaat in m’n set is. Gaaf.

Onlangs ben ik begonnen om via Deezer zogenaamde classic albums te (her)beluisteren. En natuurlijk kan "The Dark Side Of The Moon" van Pink Floyd dan niet ontbreken.

"Blue" van Joni Mitchell bezorgde me koppijn. Weliswaar fraaie composities maar gezongen met een stem van een kat die klem zit in een broodrooster.

Bij "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" van The Beatles was ik uiteindelijk meer onder de indruk van de hoes en het bijbehorende artwork dan van de plaat zelf. (A Day In The Life daargelaten)

"Revolver" van diezelfde Beatles heeft diepe indruk op me gemaakt! Wat een fantastische plaat Met name Paul McCartney op de toppen van z'n kunnen!

En dan nu "The Dark Side Of The Moon".

Gezien de status van Pink Floyd weet ik nu al dat dat mijn beoordeling me niet in dank afgenomen gaat worden. Maar ik vind het helemaal niks! Tingeltangel muziek met her en der een flard melodie en een gitaarsolo ondergedompeld in overproductie en, voor die tijd, special effects.
En voor de grootaandeelhouders in Pink Floyd... Heb het album drie keer achter elkaar beluisterd. Je hoeft me niet proberen te overtuigen van mijn ongelijk. Ik vind het slaapverwekkende, totaal overschatte, meuk!
Maar gelukkig ben ik niet van de muziekpolitie.

beste amateur door u nog te ontdekken : brothers and sisters van de Allman brothers band:
Storms van nanci griffith : rust never sleeps van neil young running on empty van jackson browne
blue valentine van Tom Waits into the music van Van Morrison
morgen de volgende 5

groetjes jan G.

Beste Jan, alias "Late for the Sky".
Dank voor de aangedragen suggesties, je strooit nogal met grote namen

Van Morrison en, met name, Tom Waits behoren al jaren tot mijn favorieten. "Into the Music" en "Blue Valentine" behoef ik derhalve niet opnieuw te beluisteren om te weten dat beide albums een 5 sterren beoordeling toekomen.
"Astral Weeks" van Van the Man zal altijd mijn persoonlijke favoriet blijven en daar waar het Tom Waits betreft, "Bone Machine" is zo'n plaat waar ik nooit genoeg van krijg.

"Brothers and Sisters" van The Allman Brothers Band is er zo één waarvan ik denk dat ik 'm nog maar eens ga luisteren. Snel ff de track listing erbij gepakt. Al zou het alleen maar zijn om Ramblin' Man en Jessica.
Daarnaast zet je me ook op het spoor van het geweldige "Live At Fillmore East". Zo'n plaat die ik al veel te lang niet meer heb gehoord. En nu wordt het een sneeuwbal....

Naast "Live At Fillmore East" herinner ik me nog een voortreffelijk live album. "Waiting for Columbus" van Little Feat. En wat te denken van Get Yer Ya-Ya's Out van The Rolling Stones.
En dan hebben we nog Duane Allman... Hoogste tijd om ook "Layla" van Derek and the Dominos maar weer eens af te stoffen.

Neil Young is onontgonnen gebied voor me, met uitzondering van het album "Freedom" en de overbekende singles die je vaak op de radio voorbij hoort komen.

Het nummer Running on Empty van Jackson Browne ken ik maar de daarbij behorende l.p. niet. Tussen al het huiswerk dat je me hebt opgegeven zal ik proberen het tot me te nemen

Met vriendelijke groet,

Erik Kuipers

Nog veel luistergenot en dank u voor je reactie.muziek is iets persoonlijk en heeft ieder zijn eigen smaak . Groetjes vanuit de Kempen

Ieder zijn eigen smaak natuurlijk maar een weinig overtuigende review. Aan de ene kant stoere woorden met wat krachttermen die, in mijn ogen, nietszeggend zijn. En daarna nog wat eigen vrijwaring in de laatste zin. Ik ben niet vaak kritisch op mede users en heb respect voor een ieder hier en hou van een goede kritische onderbouwing die ik (zelfs als ik een album zelf zeer waardeer) zeker kan hebben. Maar volgens mij kan je beter dan dit mijn beste amateur.

Ik deel je mening dat alle voorgaande platen, concerten en andere uitbrengsels van PF als voorbereiding voor dit meesterwerk kunnen doorgaan. Misschien heiligschennis voor de harddood fanatiekelingen maar ik catalogeer dus ook de debuutplaat o.l.v. Syd B. en die plaat met melkkoe op de hoes als niet veel meer dan fijne probeersels.

Opvolger Wish Y.W.H. en dubbelaar Wall - en tekstueel ook Final Cut - zie en aanhoor ik gar nicht als gemakzuchtige dobberaars op de succesgolven van DSOTM. Dat zijn minstens even meesterlijke werken, zoals Van Rijn er toch ook nog moet gemaakt hebben na ’Officieren en andere schutters van wijk II in Amsterdam, onder leiding van kapitein Frans Banninck Cocq en luitenant Willem van Ruytenburch’. Persoonlijke noot: de klanken op Animals ervaar ik als iets te deprimerend waardoor de vliegende varkensplaat niet op mijn nec plus ultra lijstje van Waters en co pronkt.

Money overbodig noemen, ons Greta zou briesen ’How dare you!’ In een poging om je niet onderbouwde mening enigszins te begrijpen, beschouw ik Money ook wel een beetje als een (te) losstaand nummer op de plaat. Het kassagerinkel en de 7/8e basrif als intro contrasteren met de andere nummers waar het doorgaans Richard de toetsenist is die voor aanvangssfeer en gezelligheid mag zorgen. Niet toevallig en wellicht onder druk van de platenbonzen - een onderwerp op Wish - werd Money als ingekorte single op de Amerikaanse markt losgelaten. Ironisch of net niet: met commercieel succes. Money in volwaardige LP-versie was overigens één van de eerste liedjes die ik op bas leerde spelen, wat voor een persoonlijke affiniteit zorgt. In de langspeelfilm The Wall komen enkele lyrics uit Money even aan bod. Wat mij betreft had die scene er af gekund. Met deze onnodige verwijzing etaleert de dichter-bassist een even grote zelfingenomenheid als die van de sadistische schoolmeester.