Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Da's een nummer van Crosby, Stills, Nash & Young. Overigens zijn er genoeg lieden die - de ervaring van een verbrande bek rijker - uiterst tevreden zijn met een lauwe kaassoufflé. Mutatis mutandis geldt dat ook voor de bitterbal (Meddle?) en het vlammetje (Animals?).

Het is alweer bijna een week sinds mijn bijdrage bij Meddle, en dat gaat vanaf hier alleen maar langer worden. Anders dan met mijn vorige discografie-tour (Slayer) gaat het hier om albums waarbij elke luisterbeurt nieuwe elementen doet oplichten, nieuwe inzichten brengt, en je de muziek steeds meer gaat waarderen.

Net als vele anderen begon ik mijn Pink Floyd-reis met The Dark Side of the Moon, al was het bij mij omstreeks 2008, een goede 35 jaar na de release. Sinds mijn ouders besloten dat ze die stoffige bende platen wel aan mij kwijt wilden ben ik de trotse eigenaar van een kopie uit 1973 die er niet meer zo mooi uit ziet, maar nog steeds fantastisch klinkt. Sinds kort heb ik ook een fatsoenlijke platenspeler, dus de tonen van Dark Side of the Moon hebben al meerdere malen mijn woonkamer gevuld.

En wat een klank is het! Je vraagt je bijna af waarom hier ooit een remaster van nodig was. Ik dacht dat de magie van Money toch echt wel uitgewerkt was (op de koptelefoon skip ik die nog wel eens), maar zelfs in de meest grijsgedraaide track van dit album zit nog zoveel verborgen dat ik er na zoveel luisterbeurten nog steeds (of: weer) van kan genieten. En eigenlijk geldt dat voor elke track. Iedere keer dat ik denk dat ik het drumwerk (nu eenmaal het makkelijkste pispaaltje op deze plaat), de solo's of de teksten nu wel doorgrond heb, opent zich weer een nieuwe deur en schijnt er weer een ander licht op waardoor ik het toch weer op een nieuwe manier ga waarderen.

Ten opzichte van alle voorgaande platen is dit zo'n enorme sprong vooruit. Ik ben toch echt wel fan van Meddle, maar die plaat heeft simpelweg niet de wereldklasse die Pink Floyd hier laat zien. Anders dan op alle voorgangers zijn de pauzes en interludes functioneel, en vormen ze de dalen om de pieken des te meer te laten uitsteken. De genialiteit van dit album zit hem wat mij betreft in hoe dit alles zich zo perfect natuurlijk laat afwisselen, met toch een geweldige technicaliteit.

Ja, mijn Pink Floyd-liefhebberij heeft zich een tijd gefocust op andere albums (afwisselend Wish You Were Here, The Division Bell en de afgelopen week zelfs Meddle), maar mijn waardering voor Dark Side of the Moon is na de laatste paar draaibeurten weer helemaal terug! Dit is een meesterwerk, en hij gaat dan ook (met gemak) de eerste plaats in mijn tussenstand bekleden. Met natuurlijk de noot dat de grootste concurrent als volgende op de lijst staat....

1. The Dark Side of the Moon
2. Meddle
3. Atom Heart Mother
4. The Piper at the Gates of Dawn
5. A Saucerful of Secrets
6. Ummagumma

Een welgemeend advies: wees er zuinig op, aangezien op het - door audiofielen geprezen - forum van Steve Hoffman de vroege PF-persingen om hun kwaliteit worden geroemd; beter dan veel (geremasterde) herpersingen.

Geen zorgen, hij wordt gekoesterd! En of analoog nu echt beter is dan digitaal gemasterd geluid, dat weet ik niet, maar mijn versie klinkt fantastisch, en dat is alles wat ik hoef te weten.

Wat natuurlijk als heel mooi (en duurzaam) kan worden gezien, is dat het album in de familie blijft - zoals bijv een kunstwerk (een koffiekan, vaas oid) van de ene generatie op de andere overgaat. Na enig zoeken vond ik weer die database met info over persingkwaliteiten:

http://dr.loudness-war.info/album/list?artist=pink+floyd&album=dark+side+of+the+moon

Heb dit eerder gehoord inderdaad, veel platen (en remasters) van de laatste twintig jaar worden beschuldigd van deelname aan de loudness wars: de hele track wordt meer uniform hard gemasterd, waardoor het eerder de aandacht pakt, maar minder dynamiek heeft en eerder vermoeiend voor de oren klinkt. Maar kijkend naar discussies hierover wordt toch voor mij bevestigd dat het niet over iets feitelijks gaat, maar over muziek. Er zijn zat platen met een hele lage dynamic range die desondanks gigantisch goed beoordeeld worden.

Oftewel, als het goed klinkt, ben ik blij, en blij ben ik met Dark Side of the Moon! Maar wie weet doe ik nog eens een één-op-één vergelijking met de Spotify-versie.

Ik vind de geremasterde versies van de albums van Pink Floyd uit 2011 een verbetering t.a.v. de eerdere cd's die ik had. Ik hoor meer detail, meer openheid.

Voor mij werkt het!

Cd's, dat is zo 20e eeuws voor de echte muziekliefhebber

Sinds de (1983 LP en) CD-show (vanaf '87 uitsluitend cd's) met Wim van Putten (en een fabuleuze Nightshift van The Commodores) zijn de tijden wel veranderd. Lees bijv ook gerust de opmerkingen over de recente vinyl-release van Massive Attack - Heligoland (2010)

Cd's koop ik nog erg graag. Ben een liefhebber die van verzamelen houdt. Ik kan niet meedoen met de grote jongens van MuMe, maar daar is het mij niet om te doen.

Vinyl, daar heb ik weer minder mee. Ik sla het leesadvies graag over.

Tja, als je kijkt naar de PLC (product life cycle) een gebruikelijke term in de marketing zit de cd als zodanig echt wel aan het einde van de levenscyclus. Ik was zelf ook een groot liefhebber van de telex, de trolleybus, Video2000 en de DCC-speler. De cd zal nog wel blijven, als afleverdanges, maar een blik op het groeiende assortiment lp's in de detailhandel (ten nadele van de ruimte voor cd's) - zelfs de Mediamarkt voert nu al lp's - zal de terugloop van de cd echt wel bevestigen. Ok, er zijn wel cd's die collectables zijn (de zgn "target"-cd's), maar bij verkoop aan de detailhandel brengt de cd nauwelijks meer op dan 0,50 - 1,- per stuk. Na schifting heb ik er nog zo'n 1800 en die bewaar ik wel, als back-up .

Na eerder een tweetal PF lp's aan een maat te hebben weggegeven, heb ik besloten de rest (5 lp's, w.o. deze) gewoon te houden, voor een draaibeurt af en toe.

Overigens begon de discussie gewoon met een user die blij was met de kwaliteit van de oude lp, een cadeau en dat prees ik. Vind het dan wel een beetje cd-o-maan om dat te 'misbruiken' om wat over de cd te roepen

Wat kun je toevoegen aan alle reviews, verhalen en ervaringen rondom het dit jaar 45 jaar geleden verschenen meesterwerk “DARK SIDE OF THE MOON” van Pink Floyd. Het album verscheen op 1 maart 1973, stond meer dan 900 weken in de Amerikaanse Billboard albumlijst, ging meer dan 45 miljoen keer over de toonbanken en beïnvloedde vele muzikanten. In perfecte harmonie en met respect voor elkaar, schreven ze de 10 tracks en namen ze de songs in de tweede helft van 1972 op in de Abbey Road Studios in Londen. Bassist/zanger Roger Waters, gitarist/zanger David Gilmour, toetsenist/zanger Rick Wright en drummer Nick Mason kozen met deze werkwijze niet voor de makkelijkste weg. De heren maakten gebruik van veel geluidscollages. Doordat destijds de techniek in de studio’s anders was dan tegenwoordig, computers en diverse andere hulpinstrumenten waren toen nog geen gemeengoed, werd er veel van de creativiteit van de heren gevraagd. De lengte van het album is ruim 42 minuten, hierin bewijzen ze dat ook zonder geavanceerde apparatuur, niets onmogelijk is. Het album begint met “SPEAK TO ME” spannend, waarna “BREATHE (in the air)” het melodieus overneemt. “ON THE RUN” is een hypnotiserende instrumental waarbij je in een trance zou kunnen raken. De wekkers en de klokken die bij het begin van het geweldige “TIME” luiden, halen je wreed uit je “zweefmoment”. Dit nummer, dat zowel door Gilmour als Wright gezongen wordt, kent een prachtige opbouw. Na een ruim 2 minuten durend intro, komt een swingend rockstuk. Het nummer gaat afwisselend sfeervol en deels instrumentaal (waaronder een briljante gitaarsolo) naar een prachtig einde. Als in een oneindige trip gaat het verder met “GREAT GIG IN THE SKY”, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Clare Torry. Wat een stem heeft deze uit Engeland afkomstige zangeres. Kant 2 begint met het overbekende “MONEY”. Het bekende “kassa-bon-geld”-geluid op dit nummer werd met een meters lange tape loop gerealiseerd. Dit nummer, in een bijzondere 7/4 maat en met herkenbaar basgeluid, ontwikkelt zich tot een klassieker, met Gilmour in een hoofdrol. “US AND THEM” neemt gas terug en in het bijna 8 minuten, door Gilmour gezongen song, is de saxofonist Dick Parry te horen. Parry geeft deze rockballad net dat juiste gevoel mee dat het misschien wel nodig heeft. In “ANY COLOUR YOU LIKE” mag Rick Wright zijn kunsten op de toetsen laten horen. Hierna gaat het nummer over in “BRAIN DAMAGE”, een door Waters gezongen popsong. De prachtige achtergrondzang geeft dit nummer een gospelachtige “feel”. Met “ECLIPSE” sluit het album in stijl af. Het bouwt laag voor laag op naar een hoogtepunt. Het album sluit af met het geluid van een hartslag. Het is deze hartslag waarmee het album ook begin. Pink Floyd staat bekend om dergelijke “symbolieken” in hun albums op te nemen. “DARK SIDE OF THE MOON” legde de lat hoog voor anderen, maar zeker ook voor de band zelf. “WISH YOU WERE HERE”, dat in 1975 verscheen is zeker een klassieker, maar de impact die dit album had, had dat album niet. “DARK SIDE OF THE MOON” is een klassieker van ongekende grootte.

Misschien nog wel iets beter dan Wish you Were Here, maar...voor mij het nagenoeg perfecte album! Het is iedere keer weer heerlijk om hier naar te luisteren!

Voor mij een van de eerste albums die ik als broekie kocht. Nog altijd gebeurt er iets in mijn lijf als ik die heartbeats van Speak to Me hoor. Ik hoor zoveel nieuwe albums (in vergelijk met vroeger) dat ik echt tijd in ruim om naar de oudjes te luisteren. Ze zijn het waard die old bastards