Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Uit welk jaar is die remaster? En waar kan je die halen?

Review #1:

Waar Meddle en vooral Atom Heart Mother bij de kortere nummers nog duidelijk sporen bevatten van het vroege Pink Floyd geluid, wordt dit in The Dark Side of The Moon volledig vervangen door een radiovriendelijker geluid. Het is kenmerkend voor de overgang van het vroege experimentele, psychedelic rock Pink Floyd naar een meer progressive rock Pink Floyd. Het resultaat is zonder twijfel een klassieker. Het is een album dat iedereen zeker een keer in zijn leven gehoord moet hebben, en waarschijnlijk ook gehoord heeft. Ik ben daar geen uitzondering van: als 16-jarige puber die voor het eerste de wereld van rock instapte, was Pink Floyd een van de bands die er uit sprong. Het resultaat was dat Pink Floyd naar alle waarschijnlijkheid de band was die ik het meeste speelde, The Dark Side of the Moon voorop.

The Dark Side of the Moon is echter ook een van mijn eerste ervaringen geweest met een album dat 'overplayed' is. Te vaak gehoord, waardoor de meeste magie er vanaf is. En ik verwacht ook niet dat ik ooit de magie die ik jaren geleden ervaarde terug zal krijgen met dit album. En hier verschilt dit album van andere Pink Floyd albums die ik hoger waardeer (Piper, Saucerful, Meddle, WYWH). Met uitzondering van WYWH is de experimentatie veel interessanter dan op The Dark Side of the Moon. Het zorgt er niet alleen voor dat je altijd iets 'nieuws' zult ontdekken aan een album (een langere houdbaarheidsdatum als het ware), maar ook dat het zorgt voor verfrissende nummers tussen cliché poppy nummers die normaal de revue passeren.

Een nummer als Brain Damage is een uitstekend voorbeeld van een nummer waar het gebrek aan experimentatie (in verhouding met andere nummers op het album en vroegere PF albums) ervoor zorgt dat er voor mijn gevoel weinigbijzonders overblijft. Het nummer kan, mede doordat ik het zo vaak gehoord heb, geen bepaalde atmosfeer creëren, iets waar Piper en Saucerful in uitblinken (voor de duidelijkheid: ik heb beide albums ongeveer even vaak gehoord als DSOTM, maar ik zou ze niet 'overplayed' noemen)

Us and Them is daarentegen een prachtig nummer en zonder twijfel een van de betere van het album (en een van Pink Floyd's mooiste in het algemeen). De tekst laat een duidelijke progressie zien van het speelse karakter van Barret-Pink Floyd naar een serieuzer karakter van Waters/Gilmour Pink Floyd. Naast Us and Them zijn Breathe en Any Colour You Like de nummers die uitblinken voor mij. Breathe begint met vocals die vergelijkbaar zijn met veel nummers op Meddle: zachte vocals die niet proberen teveel op de voorgrond te treden, iets wat wel gebeurt in onder andere The Wall. Het is een rustgevend nummer dat goed de toon zet voor het album, met uitzondering van het zeer matige Money. Us and Them en Any Colour You Like bouwen voort op dit rustgevende karakter dat dit album mijns inziens overeind houdt. Andere nummers slagen hier al tijden niet meer in. Het is jammer, omdat de nummers die ik noem de nummers zijn die goed in de context van het album passen. Slechts als losse nummers zijn deze nummers bij lange na niet zo goed als in de context van het hele album, maar voordat je aankomt bij Us and Them / Any Colour You Like, moet je je nog eerst langs Speak to Me en Money zien te werken. Mede daardoor is The Dark Side of the Moon geen album dat ik waarschijnlijk dit jaar nog een keer zal beluisteren, maar het blijft desalniettemin een klassieker.

6,5 / 10

Beste nummers: Breathe, Us and Them, Any Colour You Like

Beste nummers; Breathe, Money, Time

Op dit moment lees ik ''Pigs Might Fly'', de uitstekende biografie over Pink Floyd, geschreven door Mark Blake. Inmiddels ben ik op het punt dat Pink Floyd in de studio zit voor Dark Side of the Moon, dus dat was een goede reden om de plaat weer eens te beluisteren, dat is weer een hele tijd geleden.

Pink Floyd laat ontzettend veel ruimte open op Dark Side of the Moon, en of dat is vanwege de technische capaciteiten van de leden of een weloverwogen keuze: dat laat ik lekker in het midden. De bedwelmende atmosferen van het eerdere werk zijn als sneeuw voor de zon verdwenen en de realiteit wordt ons in het gezicht geduwd. Deze plaat is afgemeten en er staat geen noot te veel op, de flow van het album is perfect en doordacht. Daar zit juist het punt waar de plaat niet hoger dan vier sterren krijgt: ik maak grotendeels geen emotionele connectie met deze plaat, op The Great Gig in the Sky, Us and Them and Brain Damage/Eclipse na. Die tracks verdienen zonder twijfel 5* en zijn ware kippenvelmomenten. Ook vind ik de smaakvolle saxofoonsolo op Us and Them een gouden greep.

Vooral in The Great Gig in the Sky is een meesterlijke dreiging en angst te horen in de vocalen van Clare Torry, die pas in de laatste fase van de plaat een bijdrage gaf. Het blijkt de allerbeste zet van de plaat te zijn en de meest gevoelige, een die het thema recht doet zonder woorden. De band barst hier zelfs wat meer uit en Mason speelt een tikje minder stijf. Voor de rest laat de man extreem statisch spel horen, iets dat het kille karakter van de plaat bepaalt. Ik had liever iemand gehoord met net iets meer beweging in zijn spel en frappant genoeg was dat juist Mason aan het einde van de jaren '60. Een man die toen zijn beperkingen in zijn voordeel gebruikte. Het is nooit een goede drummer geweest, maar het was toen wel een goede muzikant. Natuurlijk kun je het hebben over ''de kunst van het weglaten'', maar Mason laat te veel weg in zijn drumspel op deze plaat én Wish You Were Here.

Dark Side of the Moon is een ontzettend knappe en aangename plaat en ik luister er met plezier naar, maar het mist dat extra element om mij echt bij de strot te grijpen. Na Wish You Were Here zou het nieuwe, meer afgemeten Pink Floyd dat wel doen met Animals, daar komen we later op terug.

Tja...Nick Mason.
Uit een soort beleefdheid en respect naar hem toe, mag hij af en toe eens mee drummen tijdens een concert van zijn ex collega Waters.
Gilmour doet dat volgens mij niet meer.
Er is wel een gig in 1984 tijdens de About Face tour, dat Mason Comfortably Numb drumt.
Drummer van dienst, Chris Slade staat zijn kruk dan af.

Zijn spel is idd weinig creatief op deze plaat.
Houterig en weinig speels, terwijl dat echt wel kan in het gros van de songs.
Anderzijds stoort het ook niet echt, maar in het huidige tijdperk zou hij als professionele drummer niet meer aan de bak komen vrees ik.
Typisch genoeg vind ik 'm op Animals met de juiste drive en met meer energie spelen, al is het wederom weinig inventief.

beste nummers: us & them, on the run, the great gig, any colour u like, brain damage,

Ik vind dit een heerlijke plaat om naar te luisteren. Heerlijke muziek. Brain Damage en Money zijn mijn favorieten.

Beste nummers:

Speak to Me (1:07)
(In the Air) (2:50)
On the Run (3:45)
Time (6:53)
The Great Gig in the Sky (4:44)
Money (6:23)
Us and Them (7:49)
Any Colour You Like (3:26)
Brain Damage (3:47)
Eclipse (2:13)

Kan het niet anders maken

Als je wil kan je alles

Maar je hebt gelijk, het is an sich waanzin om dit album niet als 1 geheel te zien.

Deze recent op vinyl aangeschaft. Uiteraard geen nieuw album voor me, maar ik heb deze nooit grijs gedraaid en had het al vele jaren niet meer gehoord. Het gekke is dat het album me bij de hernieuwde kennismaking tegenviel, was er denk ik niet helemaal voor in de stemming maar met name de vele geluidseffecten tussen de nummers door werden me teveel. Maar een paar rondjes later valt het kwartje wel weer en klopt het geheel weer helemaal.
Baanbrekend album uiteraard, maar voor mij niet de beste Pink Floyd.

Time!!!!