Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Een formidabel album inderdaad! Ik kan me nog wel herinneren dat ik dit voor de eerste keer hoorde. Een paar jaar geleden, op nieuwjaarsdag, waar ik overdag lag te slapen bij mijn (inmiddels ex-) vriendin (met mijn kleren aan in slaap gevallen) en me half bewust was van de muziek die op dat moment aan stond. Op dat moment ervoer ik Dark Side Of The Moon als een enorme trip, echt geweldig! Nu nog draai ik vaak de plaat als ik 'brak' ben (bv. zaterdag na het avondeten, als ik op de bank lig). Heerlijk wegdromen!

Atom Heart Mother is trouwens ook fantastisch, vind ik!

De Duistere Kant Van De Maan, ik heb em weer eens opstaan. Het blijft een album met iets van een speciale sfeer erin. Waar deze sfeer me eerst altijd wist te boeien valt hij me nu steeds meer tegen. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het wel iets bijzonders heeft.

Een heel verhaal gaat aan ons voorbij, begeleid door de nodige atmosferische gitaren, waarin het nummer Money voor mijn gevoel niet in het geheel past. Er heerst een heel andere sfeer in dat nummer, waar de rest van de nummers ergens hoog in de lucht gespeeld word staan ze in Money met beide benen op de grond.

Het probleem voor mij is geworden dat het allemaal niet al te lang duurt. Op een gegeven moment kende ik de sfeer wel, en dan blijft er niet veel over. De instrumenten, de teksten, ze zijn best goed, maar zodra de sfeer je niet meer pakt blijft er weinig meer over.

Een complex album is het zeker niet, neem er 1x de tijd voor en je weet of het iets voor je is of niet. Legendarische dingen zijn niet echt te verwachten, maar er blijft toch genoeg over in wat er wel is als je erin geinteresseerd bent. Genoeg om voor jou een super-album te zijn.

Voor mij heeft dat het niet meer doordat ik zoveel dingen heb gehoord die me wel raken en de sfeer me (ik geloof op een skeelertochtje) ging vervelen, daarna heb ik eigenlijk nooit meer het gevoel gehad wat ik bij Piper At The Gates Of Dawn wel heb. Dat ik het echt bijzonder vind, en dat ik echt het gevoel heb alsof het me enigszins moeilijk wordt gemaakt er iets moois in te horen, wat des te meer voldoening geeft als het lukt.

Maar goed,, dat is mijn mening, laten de fans van dit album hier niet te zwaar aan wegen, dit ben ik maar, en ik word wel vaker raar genoemd, The Great Gig in the Sky, Time en Brain Damage blijven wel mooi als los nummer natuurlijk.

Een quote van 25 februari alweer, en ik had er toen weinig vertrouwen in dat deze voorspelling zou uitkomen, maar warempel.

Het was me al opgevallen dat dit album me nog niet één keer heeft verveeld. Dat wil zeggen: hoe vaak ik het ook luister, zelfs al luister ik het 3 keer achter elkaar, dan nog blijft het boeien en enerveren. Dat ik Time eerder niet wist te waarderen is me nu onbegrijpelijk, wat een geniaal nummer! Van begin tot eind! Hoe vaak ik het ook hoor! Ook deze Pink Floyd heeft het zo ver geschopt dat ik me in een soort hemel waan als ik hem in mijn eentje zit te luisteren. De teksten zijn allicht de allermooisten die Pink Floyd uit zijn strot heeft gekregen, met het ab-so-luut meesterlijke Eclipse als uitschieter. Maar er zijn eigenlijk geen mindere nummers, op het weinig toevoegende maar goed beluisterbare On The Run na is er geen enkele die niet ontzettend veel aan het album bijdraagt en een nummer vormt waarnaar je uitkijkt.

Maar als je ernaar uitkijkt: toch meer naar Time dan naar Money. Money vond ik eerst ook maar overgewaardeerd; echter, het lijkt steeds mooier te worden. En ook meer naar Us And Them (na Time en Eclipse het mooiste nummer!) dan naar Any Colour You Like. Maar toch.
Een ingenieus mooi album dat nergens te ver gaat en toch veel te ver durft te gaan. Met absoluut helemaal niks anders te vergelijken. Ik heb het de afgelopen weken ontelbaar veel keren beluisterd, en er zullen nog vele malen volgen. Rock-mijlpaal!

Verhoging van 4* naar 5* en mijn top 10 in.

Eigenlijk logisch beredeneerd is dit het artistieke hoogtepunt van Pink Floyd ooit geweest vind ik, let wel logisch beredeneerd dan. ik vind Wish You Were Here en ook Animals nou eenmaal lekkerder wegluisteren nog.

Naar mijn mening is de 'echte' Pink Floyd eigenlijk ontstaan bij het album A Saucerful Of Secrets, omdat daar Gilmour erbij kwam en de wacht afloste van Syd Barett. Ik vind dan A Saucerful Of Secrets ook eigenlijk het 'echte' debuut van Pink Floyd en niet Piper, wat een wat vreemde eend in de bijt is.

Je kon bij ieder opvolgend album horen hoe Pink Floyd ieder album weer progressie boekte. ze maakten tussendoor nog even een erg experimenteel album in de vorm van Ummagumma, maar je kon wel horen dat hun sound steeds meer vorm begon te krijgen.

Op Atom Heart Mother waren ze ook nog wat zoekende naar de ware en perfecte sound, maar ook daar hebben ze iets nieuws geprobeerd in de vorm van een groot symphonie orkest.

Op meddle hebben we al de voorbode gehad op wat nog zou komen, in de vorm van nummers als One Of These Days en Echoes.

En toen kwam daar in 1973 dan dit album, wat een ware revolutie was destijds op muziekgebied, alle nummers zijn super gespeeld en sluiten naadloos op elkaar aan, een superalbum was geboren, en het kon eigenlijk niet beter. op dit album was er ruimte voor ieder bandlid om zich te ontplooien en om het beste uit zich te halen en het op dit album tentoon te spreiden

Toen kwam Wish You Were Here, waar ook het samenspel erg goed is, maar het voor mij meer als een soort druk overkomt, en de nummers meer als losse nummers klinken, en niet een geheel lijken. door de sound en de lekkere nummers erop is het wel mijn PF favoriete album

Daarna kwam Pink Floyd met het album Animals, een album met een duistere sfeer en waar alles wat harder en meer recht voor de raap lijkt te klinken dan voorheen. je kunt op dat album ook duidelijk horen dat de invloed van Waters steeds groter werd, en dat er voor individuele ontplooiing op dat album steeds minder ruimte werd gemaakt. Waters ging zich steeds meer als de echte leider van Pink Floyd profileren.

Toen kwam The Wall, een solo album eigenlijk van Waters. door conflicten was Rick Wright uit de band gezet, maar later weer in loondienst aangenomen, ook de invloed van Gilmour werd steeds minder, alleen de solo in Comfortably Numb mag misschien wel als 1 van de hoogtepunten ooit gezien worden van Gilmour, maar er was verder niet veel ruimte voor de div bandleden om iets creatiefs te mogen doen. nee Waters regeerde PF met ijzeren hand.

Toen The Final Cut, op dat album deed Rick Wright niet eens meer mee, en het arrangement is zo sober gehouden, en het is zo'n eerbetoon geweest aan de vader van Waters, dat je eigenlijk wel kunt spreken van het eerste solo album van Waters. op The Wall zitten nog wel een aantal org aspecten in die Pink Floyd zo bijzonder maakte.

Mijn conclusie is nu eigenlijk dat de 'echte' Pink Floyd voor mij bestaan heeft vanaf A Saucerful Of Secrets tot en met The Wall, en dat het artistieke hoogtepunt met dit album het absolute hoogtepunt bereikt heeft wat Pink Floyd ooit gemaakt heeft, alles is perfect en sluit naadloos op elkaar aan en technisch kan het niet veel beter, en dan in ogenschouw genomen dat dit album uit 1973 stamt dan krijg ik er alleen maar meer respect voor wat deze 4 heren samen konden, als ze de vrije teugels individueel lieten vieren.

Muziektechnisch gezien het beste PF album voor mij, maar emotioneel gezien vind ik Wish You en Animals gewoon beter. en emotie speelt nu eenmaal net zo'n grote rol voor mij dan technische perfectie. een 5 voor de perfectie van dit album, en een 3 voor wat dit album persoonlijk met mij doet en wat ik erbij voel. dat maakt gemiddeld een 4* lijkt me wel een goede stem voor mij bij dit album.

Een stuk of 5 keer beluisterd, tijd om me aan een korte samenvatting te wagen.

Speak to Me / Breath; zo'n heerlijk zweverig Pink Floyd nummer waarop je lekker wegdroomt.
On the Run is mij iets te experimenteel en techno, maar het onderscheidt zich wel mooi van de rest van het album en brengt daarmee een beetje balans.
Time, een van de betere nummers van dit album, evenals bij het eerste nummer heeft het zo'n heerlijk verdovend effect.
Ik leerde dit album kennen met The Great Gig in the Sky en dat smaakte naar meer. Mooi begeleid door de piano ook.
Money neigt nog het meest naar ordinaire rock, maar dan uiteraard met een eigenzinnig tintje, al was het alleen al door de saxofoonsolo, welke overigens in het niet valt bij die van Us and Them. Wat een geweldig nummer. Waar ik bij Speak to Me / Breath al wegzwijmelde, lig ik hier nagenoeg in coma. Eerst alleen dat orgeltje en dan na ongeveer een minuut knalt Dick Parry die beminnende saxofoon (ja, beminnend. Pakkender had ik het niet kunnen zeggen) erin. Kippevel.
Any Colour You Like is ook erg fijn, alleen vreemd dat de drummer er op 1:06 net naast zit en dat ze dat erin hebben gelaten.
Brain Damage en Eclipse (voor mijn part is het één nummer) is een wat rustig nummer, in vergelijking met de rest, bedoel ik dan.

Al met al een geweldig album, dat mij er weer eens op wijst dat ik zo'n 30 jaar te laat ben geboren. Ik kan me ook goed vinden in Hermans recensie, dit album beleef ik inderdaad min of meer als een trip.

Ik vind niet dat je de albums van Pink Floyd kan vergelijken in de zin van goed of slecht. Voor mij zijn het stemmingsalbums. Het ligt eraan in wat voor stemming ik ben welk album me op dat moment het meeste aanspreekt. Op dit moment is dat The Wall, hiervoor was dat Wish you were here. The Wall vanwege de teksten die zoveel diepgang hebben. WIl niet zeggen dat ik Dark Side of the Moon minder vind. Dark Side of the Moon gaat over wat er allemaal fout is in het leven (geld,oorlog,gekte) en The Wall is meer autobiografisch, waardoor het me net iets meer raakt dan Dark Side of the Moon. Toen ik The Wall voor het eerst hoorde werd ik er zelf somber van, en dat wordt ik niet snel van muziek.

Maar Dark Side of the Moon vind ik instrumentaal weer een hoogtepunt en de teksten zijn meesterlijk. Maar voor dit album moet ik goed gestemd zijn. Als ik me somber voel dan ga ik me hier namelijk nog triester door voelen. Ik luister het als ik gestresd ben, want Dark Side of the Moon heeft een hele rustige sfeer. Wish you were here vind ik instrumentaal het hoogtepunt van Pink Floyd. Als ik Shine on You Crazy diamond hoor dan krijg ik een out of this place gevoel. Voor dit album moet ik echter wel rustig gestemd zijn anders werkt de muziek ook niet op me in,verder kan ik dit album altijd luisteren ongeacht hoe ik me voel.

The Wall luister ik als ik als ik ergens mee zit. Er zitten zoveel emoties in de teksten die ik op dat moment ook deel. Ik moet dit album niet luisteren als ik blij ben want dan wordt ik er somber van, maar als ik ergens mee zit dan is dit album erg verlichtend.

Met The Final Cut en A Momentary lapse of Reason heb ik niet veel. The Final Cut klinkt voor mij veel te somber en de stem van Roger Waters raakt me op dit album niet, waardoor het niet lekker opgang komt. A Momentary lapse of Reason gaat naar mijn idee nergens over en instrumentaal vind ik het ook een tegenvaller( met uitzondering van Terminal Frost en Learning to fly)

The Divsion Bell vind ik weer wel prachtig. Voor dit album moet ik wel goed gestemd zijn anders vind ik het niet mooi. Instrumentaal is het een prachtig album en hierop blijkt duidelijk dat David Gilmour een betere zanger is dan Roger Waters (hoewel z'n teksten minder goed zijn,wat ook op dit album weer blijkt)

het is moeilijk om alle Pink Floyd albums met elkaar te vergelijken (ik heb hier wel een redelijke poging gedaan) maar het hangt van je persoonlijke voorkeur af welk album je het meeste aanspreekt. Dark Side of the moon en The Wall hebben voor mij echt een duidelijke boodschap. Deze twee rock-klassiekers helpen me om bepaalde dingen in het leven beter te begrijpen. En ik ben pas 17 maar dat komt zeker goed van pas.In dat opzicht zijn dat voor mij de beste albums, maar instrumentaal zijn Wish you were here en The Divison Bell het beste. Dark Side of the moon is instrumentaal ook mooi,maar toch zijn het daarop de teksten die me het meest aanspreken.

De live albums van Pink Floyd vind ik alleen mooi als ik goed gestemd ben.met uizondering van Comfortably numb, als ik deze live hoor ben ik letterlijk verdoofd door de muziek. En soms help ik mezelf daarin door iets verdovends te nemen in de vorm van een joint of alcohol. dan komt het geluid van Pink Floyd nog meer tot zijn recht,maar zonder dat soort overbodige stuff is het natuurlijk ook prachtig en is ieder album van Pink Floyd op een eigen manier goed en voor een bepaalde gelegenheid geschikt.

Het mooiste album van naar mijn mening de beste band ooit.
Albums van voorgaande jaren waren al erg mooi en allen uniek, maar Dark Side Of The Moon is het toppunt van originaliteit in zowel tekst als muziek.
Ik denk ook dat hier de samenwerking tussen Waters, Gilmour (en Wright) optimaal was, en dat dit album daarom zo geweldig goed en strak in elkaar zit.
Na dit album is de kwaliteit van de muziek van Pink Floyd alleen nog maar afgenomen; tijdens The Wall overheerst Waters duidelijk en het is een prachtig album, maar toch te weinig inbreng van Gilmour.
Maar Dark Side Of The Moon is een meesterstuk.
Tekstueel is dit album zeer sterk met natuurlijk Time en Money, maar ook Brain Damage.

Money is het beste nummer van het album; de tekst is dus erg goed, maar ook het enorme en knallende instrumentale stuk is overweldigend.

Tijdens het hele album heerst er een geweldige sfeer van perfecte combinatie tussen muziek en tekst.
Met Eclipse als knallend einde is dit een tijdloos (ik weet het, deze term is al vaker gebruikt bij dit album, maar het klopt!) en meesterlijk werk van Pink Floyd.

Pink Floyd, een naam met welhaast mythische bijklank. Toch heb ik er niks bijzonders mee. Vroeger was het de muziek die ik goed zou moeten vinden. Tenminste, het zou in mijn straatje moeten passen. Maar het heeft me toen niet gegrepen, maar wellicht nu? Nu het niet meer in mijn straatje zou moeten passen omdat mijn smaak aan wat evolutie onderhevig is geweest, misschien nu wel?

Met Speak to Me / Breathe begint het wat mij betreft niet sterk met de gedateerde vocalen.
On the Run heeft wat meer pit met de electronische inzet, maar warm word ik er niet van.
Het begin van Time doet dan eindelijk vermoeden dat er wat aan zit te komen. Na een paar minuten kakt het dan toch wat in. Voorspelbaar klinkt het. Nu hoeft dat nog niet zo erg te zijn, maar het klinkt zo bedachtzaam. Voorspelbaar en bedachtzaam zijn geen vrienden van elkaar.
Ook bij the Great Gig in the Sky heb ik meer het idee dat ze bezig zijn iets bijzonders te maken dan dat ze daadwerkelijk iets bijzonders maken. Te groots, natuurlijk als gevolg van de uitwaaierende stem van de dame.
Money begint dan als een niemandalletje met zo'n vreselijke saxofoon. Gelukkig breekt het halverwege open en is het zowaar te genieten. Alhoewel, er wordt niet doorgepakt.
Us and Them lijkt me typisch zo'n nummer waarvan je gaat zweven als je het allemaal prachtig vindt.
Mijn aandacht begint inmiddels wat te verslappen, terwijl de synthesizers in Any Colour You Like toch alleszins redelijk zijn. De bas, sowieso de zwakste schakel wat mij betreft, doet hier echter geen duit in het zakje.
Brain damage levert het me niet op hoor Zo erg is het niet.
Maar ook Eclipse tilt het album niet boven 2,5 * uit.

Sorry jongens en meisjes, ik vind er niks an.

Hoe een album je leven kan bepalen en veranderen. Ik heb erg veel van mijn ontwakingen aan dit album te danken. Dat geldt vooral dan tekstueel.

Het is niet Floyd sterkste album...dan kan ik nog wel een paar anderen noemen,. maat terecht een klassieker te noemen. Een album dat 1 op de 3 Britten bezit en niet geheel zonder reden.

Dark Side of the Moon. Hiermee is eigenlijk alles al gezegd. Het is een album dat zichzelf als standaardwerk heeft gevestigd op een positie die met de jaren enkel sterker wordt. Eén van de platen die elke muziekliefhebber in zijn bezit zou moeten hebben.

Openers Speak to Me/Breathe lanceren de luisteraar in een muzikale trip en zo zou dit album ook beluisterd moeten worden: in één ruk, zonder pauze of onderbreking. Het hypnotiserende On the Run leidt daarna het echte machtsblok van dit album in: de opeenvolging van Time, The Great Gig in the Sky, Money en Us and Them. Bij Any Colour You Like zakt de spanningsboog even en krijgt de luisteraar even rust. Een goed nummer, maar duidelijk minder dan de voorgaande en volgende nummers. Het album lijkt mooi af te ronden, maar dit is slechts schijn. Het is een klein voorzetje voor de finale van dit album: Brain Damage en Eclipse, die de luisteraar een laatste uppercut geven en lanceren op een trip die pas eindigt nadat de laatste noot van Eclipse al enige tijd is uitgestorven. Toegegeven, de overgang van Any Colour You Like naar Brain Damage had mooier gekund, maar dan is ook al het negatieve over dit album gezegd.

De afzonderlijke nummers van dit album zijn, op zichzelf staand, goed tot geniaal, maar het is als geheel dat dit album zijn ware kracht toont. Een absolute vereiste om dit als popliefhebber in je leven gehoord te hebben!




NB: Ik noem dit pop, maar dit is omdat ik (persoonlijk) als hoofdstromingen slechts klassiek, jazz en pop onderscheid. Dus aub geen commentaar dat Pink Floyd geen pop maar psychedelische rock of zo is. Dat is een discussie die buiten de bedoeling van deze recensie valt. Dit is trouwens mijn eerste berichtje op deze geweldige site en de eerste recensie die ik ooit schrijf. Smaakt naar meer!

Dit blijft toch wel een All-time greatest. Je kan het je haast niet voorstellen dat het album al weer 36 jaren oud is, het was zijn tijd toen al enorm ver vooruit. Alles klopt gewoon.

Deze plaat heb ik destijds nog in mijn top 10 gehad, maar ondertussen zet ik hem nog nauwelijks op (itt Wish You Were Here, Animals, Meddle, ...), ik heb hem al veel te vaak gehoord.

Breathe vind ik nog steeds een erg mooie opener, maar dan On the Run... wat een misser. Niet te geloven dat 40 mensen dit de beste track van het album vinden, terwijl Breathe het met één enkele stem moet doen.

Time is natuurlijk de uitschieter van het album met prachtige tekst en dito solo, gevolgd door het heerlijk suggestief gezongen Great Gig in the Sky. Money ben ik misschien wat beugehoord, wat zeker ook geldt voor Us and Them, dat ik een ware draak vind. Tweede persoonlijke favoriet is Any Colour You Like, waarin een prachtig muzikaal landschap gecreëerd wordt. Brain Damage is onderhoudend, Eclipse nodeloos bombastisch, en we zijn rond.

Een nipte 4* verdient dit album toch nog altijd, een terechte klassieker.

Ik heb deze sinds een paar weken op cd (de geremasterde SACD versie) en nu ik deze inmiddels kapot heb geluisterd, valt The Dark Side of the Moon pas echt op zijn plaats.

Ik moet zeggen dat ik deze op vinyl eigenlijk nooit draaide. Dan verkoos ik toch het prachtige Wish You Were Here boven deze, al snap ik nu niet zo goed meer waarom. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat het er mee te maken heeft dat Wish You Were Here iets laagdrempeliger is dan The Dark Side of the Moon, waardoor die wat minder lang houdbaar is als geheel. Ik sluit me dan ook volledig aan bij wat ik hieronder lees of de onderlinge coherentie tussen de nummers.

Het is gewoon een meesterwerk.
Verhoogd naar 5.0*

Speak To Me.
Ontwaak!!

Breathe is het relaxt ademen na een shot drugs.
Het slide achtige geluid laat je weg glijden.
Vergeet vandaag.
Vergeet morgen.
Het goedje valt niet goed.
Paniek.
Versnelde overslaande hartslag
On The Run.
911 Emercency.
Overdosering?
Time.
Verplegend personeel rent door de gangen van het ziekenhuis.
Werkdruk vanwege te weinig tijd.
Grote verantwoordelijkheden.
Een hysterische moeder die net het nieuws hoort.
Een klaaglied.
Great Gig In The Sky.
Groot risico.
Weinig operatiekamers.
Money
Geldkwestie.
Corruptie.
Balancerend op het randje van de dood.
Welke kant zal het op gaan.
Herinneringen ophalen.
Voor een toekomstig bidprentje.
Us and Them.
Kleding uit zoeken voor een afscheid.
Rood is de lievelingskleur.
Any Colour You Like.
De hersenen hebben teveel geleden.
Kunstmatig het leven in stand houden.
Brain Damage.
Flatline.
Eclipse.
De tunnel naar het licht.
The Dark Side Of The Moon.

Dark Side of the Moon is het zesde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1973. Het wordt door velen een klassieker genoemd.

Het album begint met hartkloppingen en een grote schreeuw om daarna heel sfeervol verder te gaan met Breathe, waar een mooi stuk tekst in zit:
Breathe, breathe in the air.
Don't be afraid to care.
On The Run is een geslaagd geluidsexperiment.

Ik schrik van de klokken en hoor onheilspellende dingen in het begin van Time. Erg spannend. De solo in dit nummer is geweldig.

The Great Gig in the Sky: wat moet ik daar over zeggen? Niks. Net als de zangeres op dit nummer, die deden improviseren met melodie en niet met een tekst.

Money is een lekker nummer met een aparte maatsoort, namelijk 7/4

Us and Them vind ik persoonlijk het mooiste nummer van het album, klein, maar met veel gevoel en een mooie tekst.

Brain Damage is geschreven voor Syd Barrett. Hij wordt in dit nummer The lunatic on the grass genoemd. Mooi nummer.

Eclipse moet toch een van de mooiste afsluitingen zijn op een album. En die laatste regel:
But the sun is eclipsed by the moon

4,5*

Een tijd geleden heb ik mij voorgenomen bij elk album in mijn top 10 een degelijke recensie te schrijven. Ik ben ooit begonnen met het schrijven bij een recensie bij Made In Japan en Desperado, maar toen ik ben ik een beetje blijven steken. Daar ik dit album vandaag als beste album heb bestempeld, is vandaag dit album aan te beurt.

Speak To Me/Breathe.
Ik vind dat het bij elkaar hoort, vandaar. Een (semi-)spannende inleiding, de hartkloppingen. Minimaal, dat is het sleutelwoord van Speak To Me en Breathe. Bijna kinderachtige tekst ("breathe in the air, don't be afraid to care"), maar het werkt. Het werkt zelfs geweldig. Eén van de beste openingsnummers die er is.

On The Run.
Een prachtig instrumental nummer. Een lekker opzwepend nummer. Er wordt naar een geweldige climax toegewerkt (de "ontploffing"). Neem ook eens de moeite om de clip te kijken, eveneens prachtig.

Time.
Het beste nummer van de plaat. De klokken aan het begin (waar enorm veel tijd ingezeten moet hebben), het intro waar (terecht!) de tijd voor genomen wordt, de snerende gitaarklanken, geweldige tekst, prachtige zang van Gilmour en Wright (maar ook van de gastzangers). Alles klopt aan dit nummer. Het duurde even om aan het gitaargeluid te wennen (het was iets anders dan ik gewend was), maar het was het wachten meer dan waard. Staat ook al maanden in mijn top 50 en zal dat nog heel lang staan.

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way

The Great Gig in the Sky.
Een naam die ik vaak heb langs zien komen, maar waar ik nooit de moeite voor genomen had. Totdat ik dit album ging beluisteren. Ik kan me eerlijk gezegd mijn eerste beleving niet meer herinneren, dat vind ik wel jammer. Wel weet ik dat mijn huidige beleving echt geweldig is. De opening op de piano en de tekst van Malcolm Muggeridge. En uiteraard, de stem van Clare Torry: . Hier zijn letterlijk en figuurlijk geen woorden voor. Dan te bedenken dat dit de eerste take was (nou ja, tweede eigenlijk)!

Money.
Money stond bij mij heel lang bekend als "dat nummer met die munten aan het begin". Dat het één van de hun bekendste nummers was, ik wist het niet. Langzaam maar zeker ben ik dit nummer steeds meer gaan waarderen. Helaas af en toe iets te vaak gedraaid, waardoor ik dit nummer ook een tijd niet meer aan kon horen. Nu heb ik weer wat nieuwe dingen in het nummer ontdekt en vind ik het weer leuk om te luisteren. De solo's daarentegen vind ik steeds beter en beter worden. Het is gewoon een geweldig nummer, niet zeuren.

Us and Them.
Het rustig(st)e nummer van de plaat. Mooi, subtiel en zoals Waters zei: "Leave a gap". En dat werkt perfect. Laat de klanken uitwaaien, laat ze klinken…

Any Colour You Like.
Met afstand het minste nummer van het album. Ondanks dat ik het volgens iTunes al meer dan 30 keer heb beluisterd, krijg ik iedere keer weer een "Oh ja, zo klonk het"-gevoel. Het is echt geen slecht nummer, verre van, maar het is het enige nummer dat geen superhoog niveau haalt. Wel jammer, maar het doet niks af aan het feit dat ik plaat geweldig vind.
Edit: Nu ik het herluister, moet ik een kleine aanpassing maken: Geweldig nummer! (Ten minste als je het volledige album beluisterd, los is het geen uitzonderlijk goed nummer)

Brain Damage.
Alles komt hier samen. Brain Damage doet me denken aan mijn excursie naar Texel voor mijn profielwerkstuk. Al fietsend, graadje of 20-25, keihard meeplaybacken en meedrummen. Dit nummer gaat recht naar mijn hart.

And if the cloud bursts, thunder in your ear
You shout and no one seems to hear
And if the band you're in starts playing different tunes
I'll see you on the dark side of the moon

Eclipse.
Eigenlijk onlosmakelijk verbonden met Brain Damage. Desondanks wil ik een apart kopje aanmaken. Eclipse is gewoon de ultieme climax en beste afsluiter van een album die ik ken.

...but the sun is eclipse by the moon...

De cirkel is weer rond en er kan weer opnieuw begonnen worden. Dark Side of the Moon nadert de perfectie. Gitaarsolo's, trompetsolo's, een schreeuwende Torry en prachtige teksten. Een opzwepend On The Run, een galmend Us and Them, een rockend Time en Money en een ultieme climax. Het is allemaal van toepassing op Dark Side of the Moon, wat mij betreft het meest complete, meest intelligente, meest intrigerende en bovenal meest gewaardeerde album van mijn kant. Pink Floyd op zijn hoogtepunt, muziek op zijn hoogtepunt.

Dark Side of the Moon is mijn middelbareschoolalbum. Als 12-jarig jongetje luisterde ik Beatles en de popmuziek die 3FM me voorschotelde, ik verliet het VWO als langharig metaltuig. Ergens tussenin zat dit album.
Mijn vader had het op LP in de kast staan, ik had over het album gehoord. Aanvankelijk was er ik nieuwsgierig naar, vervolgend werd ik erdoor betoverd. In mijn herinnering heb ik avond na avond dit album geluisterd. Alleen. In de huiskamer. In het donker. Mijn geheugen moet me bedriegen: meestal ging ik niet als laatste naar bed, en brandde er licht in de huiskamer. Er was altijd wel iemand iets aan het lezen.

Het album begint raar, anders dan ik tot die tijd gewend was, met al die geluidsfragmentjes aan het begin van Breathe. Maar pas op On the Run begint de plaat voor mij echt. Als ik mijn ogen sluit bij dit nummer, zie ik een klein jongetje voor me, dat door een stad vol kleuren en vormen rent. Sneller en sneller naarmate hij groeit en zijn beentjes benen worden. Totdat hij plotsklaps stilstaat, bij de nek gepakt wordt en in een grijze wereld van hoekige betongebouwen wordt gezet.
De klokken aan het begin van Time splijten mijn hoofd als ik het album met de koptelefoon op afspeel. Na een tekst over (in mijn ogen) luiheid en verveling en plotseling -maar te laat - wakker worden uit je eigen apathie volgt een mooie, breed uitwaaierende solo. Een van de hoogtepunten van het album.

Gevolgd door het dieptepunt. The Great Gig in the Sky heb ik nog nooit geskipt. Dit album leent zich niet goed voor het overslaan van nummers vind ik, maar zodra die mevrouw haar mond opentrekt en haar gezang al snel overgaat in gekrijs, begin ik te hopen op een volgend nummer. Ik snap het nummer niet en ik kan er niks mee. Elk nummer op dit album heeft iets moois. Of een goede tekst, of rare synthesizerpartijen, of een gitaarsolo, of een saxofoon die mee komt doen. Maar nee. Hier zingt een mevrouw mee zonder tekst.

Money blijft een mooi nummer, maar wordt overschaduwd door Us and Them. Dat bevalt me vooral vanwege de tekst, die licht onderkoeld wordt gebracht.
Over Any Colour You Like verbaasde ik me vroeger: hoe kan je dit soort geluiden produceren. Nog steeds vind ik het een fascinerend nummer.
De laatste 2 nummers vormen voor mij de climax van het album, waarin alle stukjes bij elkaar komen.

Recentelijk heb ik dit album niet veel gedraaid, maar elke keer ga ik toch weer helemaal in het album op. Volgens mij heb ik Dark Side of the Moon een tijdlang in mijn MuMe top-10 gehad. Daar is hij alweer lang uit verdwenen, maar het blijft een schitterend album.
Samen met het veel kalere Animals mijn favoriete Pink Floyd-album.

4.0*

The Dark Side of the Moon, mijn eerste echte aanraking met Pink Floyd na Another Brick in the Wall. Een legendarisch album, een ware klassieker. Ik heb lang gewacht met het aanschaffen van deze plaat, maar het moest er toch maar eens van komen.

Dit is moeilijke muziek voor mij om naar te luisteren. Muziek zonder patroon, zonder houvast. De structuur die ik wel vind in de rocksongs waar ik gewoonlijk naar luister. Sfeervolle klanken, zwevend gitaarspel, heerlijke sound. Eén luisterbeurt was zeker niet genoeg om de volle schoonheid van dit album te ontdekken. Nog steeds moet ik bij aanvang van deze plaat er even 'in komen'. De juiste stemming verkrijgen.

Deze plaat moet je eigenlijk in zijn geheel luisteren om hem volledig recht te doen. Het is alsof er iets mist aan het nummer als je hem op zich luisterd. Zowel muzikaal als tekstueel conceptueel. Goede muziek, nog betere teksten. De eerste luisterbeurten luister ik vooral naar de muziek en gaat de tekst een beetje aan me voorbij. Nadat ik de lyrics heb opgezocht kan ik ze meestal een stuk beter verstaan.

Tot mijn favoriete nummers van dit album behoren Time, Money en Brain Damage/Eclipse. Ik kon geen zwakke nummers ontdekken.

4,5*

Pink Floyd had ik pas zeer laat ontdekt. Dit kwam mede doordat The Wall me niet zo kon bekoren: het album was te experimenteel. Ergens dacht ik dat de rest van PF ook in diezelfde stijl ging zijn, maar The Dark Side of the Moon bewees het tegendeel.

Het album begint met Speak To Me/Breathe, een nummer dat opbouwt met alle klanken die je doorheen DSotM nog gaat terughoren (de kassageluiden, het gelach); gepaard met een hartslag. De geweldige tekst daarop maakt van dit lied één van de betere openingsnummers.

Als ik het heb over het experimentele, dan verwijs ik ongetwijfeld naar
On The Run: helikopter- en elektronische geluiden, stemmen op de achtergrond en een geweldige climax (de ontploffing). Een leuk, opzwepend nummer.

On The Run vloeit langzaam over naar Time, volgens velen het beste lied van het album. Het lied begint met verschillende klokgeluiden, die dan overgaan naar een mysterieuze opbouw (geweldige drum!). Hierop komen de gitaren en een geweldige tekst. Zeer aanstekelijk nummer.

The Great Gig In The Sky zou je meer moeten beluisteren, wil je er de symboliek van begrijpen: je hoort op zachte toon een piano, dat gepaard gaat met een tekst: I'm not afraid to die. Dood is het thema van dit lied: na de piano hoor je Clare Torry , die de opdracht kreeg om doodsangsten te "zingen".

Money was het eerste nummer dat me écht opviel: de kassageluiden, de saxofoonsolo die overgaat naar een gitaarsolo, de tekst die zich keert tegen het kapitalisme ("Money, so they say, is the root of all evil today"), ... Geweldig nummer en lange tijd mijn favoriet geweest.

Hierop zijn er vier nummers waarvan ik vind dat ze bij elkaar horen, daar ze dezelfde sfeer hebben:

Us And Them is het langste en rustigste nummer van het album, dat gaat over de zinloosheid van de oorlog. Zeer fijn om naar te luisteren.

Any Color You Like is een instrumentaal nummer, dat (vanwege dezelfde baslijn) ook "Breathe 2nd reprise" wordt genoemd. Opnieuw geweldig.

Brain Damage, op dit moment mijn favoriet, is een (naar mijn mening!) rustig en sfeervol nummer, met een prachtige tekst die gaat over de mentale achteruitgang.

Eclipse, dat in zekere mate is verbonden met Brain Damage, is een geweldige climax. Het nummer gaat over alle handelingen die de mens doet; afgesloten met opnieuw de hartslag en een stem (Gerry Driscoll) die héél zacht zegt: "There is no dark side of the moon really, as a matter of fact, it's all dark". Volgens mij één van de beste afsluiters dat een album ooit heeft gehad.

Nu ik mijn overzicht herlees, merk ik op dat er geen enkel nummer is dat ik minder vind; waaruit ik kan concluderen dat Dark Side of the Moon met het experimentele, de rock, de gitaar- en saxsolo's, het psychedelische en de fantastische teksten- en zang een fantastisch, subliem pareltje is.

Pink Floyd is een van 's werelds grootste band en "Dark Side of the Moon" is een hoogtepunt in hun oeuvre en in de muziekgeschiedenis. "Dark Side of the Moon" is misschien wel het prototype van een conceptalbum. Het werkt daarom ook het beste als je de plaat als een LP ziet met een kant A en een kant B. Elke kant staat voor een integraal muziekstuk.

De vijf nummers op iedere kant slaan op de verschillende fasen in een menselijk leven, beginnend en eindigend met een hartslag. Thema's als nietigheid, het leiden van je eigen leven, de stress en de angst van reizen, de beklemmende grip van de tijd komen voorbij op de eerste kant om af te sluiten met "The Great Gig in the Sky", wat feitelijk een metafoor is voor de dood.

Kant B opent met "Money" dat staat voor hebberigheid en de voortdurende wil om te blijven consumeren. Daarnaast komen thema's als isolatie, eenzaamheid, en relationele conflicten voorbij. De song "Brain Damage" verhaalt over mentale ziekten als gevolg van beroemdheid en succes en is daarmee een directe verwijzing naar voormalig bandlid Syd Barrett.

Ondanks de ogenschijnlijke verschillende thema's slagen de heren van Pink Floyd er in er een consistent samenhangend geheel van te maken. Instrumentale en vocale nummers wisselen elkaar af, waarbij met name in de instrumentale stukken de experimenteerdrift grote vormen aanneemt. Dit gebeurt overigens zonder dat het ontaard in een nietszeggende geluidsmuur. Alles klinkt precies zoals het is bedoeld en de genoemde thema's worden perfect neergezet in elke nummer.

"Dark Side of the Moon" is een luisterbelevenis van begin tot eind. Het heeft geen zin om de nummers apart te luisteren. Dit is een aanslag op de beleving en de sfeer die Pink Floyd heeft willen neerzetten. "Dark Side of the Moon" moet je ondergaan, voelen en ervaren. Dit is de absolute premier league (de term eredivisie doet de plaat te weinig eer aan) van de progressieve rock!

Dit is toch niet helemaal mijn ding. Had laatst een paar cd's geruild met een maat van me (Pink Floyd fan) waaronder dit album. Ik heb het een kans gegeven, maar het kan mij niet bekoren. Slecht is het zeker niet, Time (op de klokken na) en Breathe zijn zelfs uitstekende nummers. Verder irriteerde ik me het meeste aan TGGITS, wat ik echt helemaal niks vind. Het loopt wel lekker in elkaar over, dat dan weer wel. Misschien moet ik hem toch eens luisteren onder 'invloed'

3,5*

Pink Floyd is van grote invloed geweest in de ontwikkeling van de psychedelische rockmuziek door de vele experimentele albums die ze door de jaren heen hebben gemaakt. Na een periode met de eerste leadzanger en gitarist Syd Barrett voegde David Gilmour zich in 1967 bij de band en nam in 1968 de rol van Syd over. Dit leidde uiteindelijk tot een transformatie tot één van de succesvolste bands uit de muziekgeschiedenis in de progressieve en symfonische muziek. In 1973 verscheen het uiterst succesvolle album The Dark Side of the Moon dat uitgroeide tot één van de beste verkochte albums ter wereld. Het album wordt gekenmerkt door de verschillende muzikale experimenten met gebruik van synthesizers, gitaren en toegevoegde effecten.

Het album opent met het kenmerkende geluid van een hartslag in Speak to Me waarna de overgang naar Breathe wordt doorgezet. De muzikale technieken en symfonische geluiden zijn goed hoorbaar en David opent gelijk met zijn prachtig echoënde stem. Het instrumentale On the Run is een psychedelische rollercoaster waarin de experimentele geluiden mooi naar voren komen. Je hoort hier de geluiden die Pink Floyd op de synthesizer ontwikkelde waarna het nummer doorloopt in het klokkenspel van Time, schitterend ontwikkeld door Alan Parsons. Het is het begin van een langdurige intro die op een rustige manier toewerkt naar de teksten gezongen door Gilmour en Waters. De mix van gitaar, drums en effecten ontwikkeld zich op onnavolgbare wijze door het nummer heen. Het gitaarspel van David Gilmour en de solo’s die hij in het nummer brengt zijn van hoog niveau en stuwen het nummer tot grote hoogte.

“Ticking away the moments
That make up a dull day
Fritter and waste the hours
In an off-hand way

Kicking around on a piece of ground
In your home town
Waiting for someone or something
To show you the way”

The Great Gig in the Sky wordt op een rustige wijze geopend door het pianospel uitmuntend in de zweverige stem van Clare Torry die het nummer een mooie ontwikkeling geeft. Bij het openen van de kassalades bij het begin van Money weet je gelijk waar het nummer over gaat en het is daarom ook op slimme wijze gekozen. Het nummer heeft wat meer het karakter van een poptrack en verscheen daarom niet onterecht op single. Het was duidelijk dat ook Pink Floyd het commerciële succes van een single nodig had om de plaat wat meer onder de aandacht te brengen. Het nummer is daarom niet minder sterk want qua opbouw zit het uitstekend in elkaar met verschillende instrumentale delen en de teksten van Roger Waters. Het orgel vormt de rustige intro van Us and Them waarbij de drums gespeeld door Nick Mason langzaam opkomen. De saxofoon voegt net dat beetje extra toe aan de zang en de sterke songtekst. Naar het einde toe worden de instrumenten steeds feller en het geluidsniveau zwelt aan om weer terug te komen bij de zang van Gilmour.

“Us and Them
And after all we’re only ordinary men
Me, and you
God only knows it’s not what we would choose to do
Forward he cried from the rear
and the front rank died
And the General sat, as the lines on the map
moved from side to side”

Het instrumentele Any Colour You Like vormt de overgang van Us and Them naar Brain Damage. Een goed ontwikkelde experimentele sessie waarna de stem van Waters het korte Brain Damage op een schitterende wijze vertolkt waarbij The Dark Side of the Moon voorbij komt. Het slot van deze album klassieker wordt eruit geknald met Eclipse wat een verlengde van Brain Damage is en wordt afgesloten met de hartslag van het begin van het album.

The Dark Side of the Moon is niet onterecht tot één van de beste verkochte albums uitgegroeid. Met de experimentele en symfonische geluiden waren de mannen van Pink Floyd hun tijd ver vooruit en hebben ze een album neergezet wat één geheel vormt. De nummers lopen op schitterende wijze in elkaar over en zowel het instrumentele deel als de geweldige teksten vormen een hoogtepunt uit de muziekgeschiedenis.

5*

Nou...:

' The Dark Side of the Moon built upon experiments Pink Floyd had attempted in their previous live shows and recordings, but lacks the extended instrumental excursions which, according to critic David Fricke, had become characteristic of the band after founder member Syd Barrett left in 1968. Gilmour, Barrett's replacement, later referred to those instrumentals as "that psychedelic noodling stuff", and with Waters cited 1971's Meddle as a turning-point towards what would be realised on the album.

The Dark Side of the Moon‍ '​s lyrical themes include conflict, greed, the passage of time, death, and insanity, the latter inspired in part by Barrett's deteriorating mental state; he had been the band's principal composer and lyricist.The album is notable for its use of musique concrète and conceptual, philosophical lyrics, as found in much of the band's other work.

Each side of the album is a continuous piece of music. The five tracks on each side reflect various stages of human life, beginning and ending with a heartbeat, exploring the nature of the human experience, and (according to Waters) "empathy"."Speak to Me" and "Breathe" together stress the mundane and futile elements of life that accompany the ever-present threat of madness, and the importance of living one's own life – "Don't be afraid to care".By shifting the scene to an airport, the synthesizer-driven instrumental "On the Run" evokes the stress and anxiety of modern travel, in particular Wright's fear of flying. "Time" examines the manner in which its passage can control one's life and offers a stark warning to those who remain focused on mundane aspects; it is followed by a retreat into solitude and withdrawal in "Breathe (Reprise)". The first side of the album ends with Wright and vocalist Clare Torry's soulful metaphor for death, "The Great Gig in the Sky".

Opening with the sound of cash registers and loose change, the first track on side two, "Money", mocks greed and consumerism using tongue-in-cheek lyrics and cash-related sound effects (ironically, "Money" has been the most commercially successful track from the album, with several cover versions produced by other bands). "Us and Them" addresses the isolation of the depressed with the symbolism of conflict and the use of simple dichotomies to describe personal relationships. "Any Colour You Like" concerns the lack of choice one has in a human society. "Brain Damage" looks at a mental illness resulting from the elevation of fame and success above the needs of the self; in particular, the line "and if the band you're in starts playing different tunes" reflects the mental breakdown of former bandmate Syd Barrett. The album ends with "Eclipse", which espouses the concepts of alterity and unity, while forcing the listener to recognise the common traits shared by humanity".

De Dolby Headphone remaster klinkt fenomenaal. Ook een fenomenaal album natuurlijk .

Review #1:

Waar Meddle en vooral Atom Heart Mother bij de kortere nummers nog duidelijk sporen bevatten van het vroege Pink Floyd geluid, wordt dit in The Dark Side of The Moon volledig vervangen door een radiovriendelijker geluid. Het is kenmerkend voor de overgang van het vroege experimentele, psychedelic rock Pink Floyd naar een meer progressive rock Pink Floyd. Het resultaat is zonder twijfel een klassieker. Het is een album dat iedereen zeker een keer in zijn leven gehoord moet hebben, en waarschijnlijk ook gehoord heeft. Ik ben daar geen uitzondering van: als 16-jarige puber die voor het eerste de wereld van rock instapte, was Pink Floyd een van de bands die er uit sprong. Het resultaat was dat Pink Floyd naar alle waarschijnlijkheid de band was die ik het meeste speelde, The Dark Side of the Moon voorop.

The Dark Side of the Moon is echter ook een van mijn eerste ervaringen geweest met een album dat 'overplayed' is. Te vaak gehoord, waardoor de meeste magie er vanaf is. En ik verwacht ook niet dat ik ooit de magie die ik jaren geleden ervaarde terug zal krijgen met dit album. En hier verschilt dit album van andere Pink Floyd albums die ik hoger waardeer (Piper, Saucerful, Meddle, WYWH). Met uitzondering van WYWH is de experimentatie veel interessanter dan op The Dark Side of the Moon. Het zorgt er niet alleen voor dat je altijd iets 'nieuws' zult ontdekken aan een album (een langere houdbaarheidsdatum als het ware), maar ook dat het zorgt voor verfrissende nummers tussen cliché poppy nummers die normaal de revue passeren.

Een nummer als Brain Damage is een uitstekend voorbeeld van een nummer waar het gebrek aan experimentatie (in verhouding met andere nummers op het album en vroegere PF albums) ervoor zorgt dat er voor mijn gevoel weinigbijzonders overblijft. Het nummer kan, mede doordat ik het zo vaak gehoord heb, geen bepaalde atmosfeer creëren, iets waar Piper en Saucerful in uitblinken (voor de duidelijkheid: ik heb beide albums ongeveer even vaak gehoord als DSOTM, maar ik zou ze niet 'overplayed' noemen)

Us and Them is daarentegen een prachtig nummer en zonder twijfel een van de betere van het album (en een van Pink Floyd's mooiste in het algemeen). De tekst laat een duidelijke progressie zien van het speelse karakter van Barret-Pink Floyd naar een serieuzer karakter van Waters/Gilmour Pink Floyd. Naast Us and Them zijn Breathe en Any Colour You Like de nummers die uitblinken voor mij. Breathe begint met vocals die vergelijkbaar zijn met veel nummers op Meddle: zachte vocals die niet proberen teveel op de voorgrond te treden, iets wat wel gebeurt in onder andere The Wall. Het is een rustgevend nummer dat goed de toon zet voor het album, met uitzondering van het zeer matige Money. Us and Them en Any Colour You Like bouwen voort op dit rustgevende karakter dat dit album mijns inziens overeind houdt. Andere nummers slagen hier al tijden niet meer in. Het is jammer, omdat de nummers die ik noem de nummers zijn die goed in de context van het album passen. Slechts als losse nummers zijn deze nummers bij lange na niet zo goed als in de context van het hele album, maar voordat je aankomt bij Us and Them / Any Colour You Like, moet je je nog eerst langs Speak to Me en Money zien te werken. Mede daardoor is The Dark Side of the Moon geen album dat ik waarschijnlijk dit jaar nog een keer zal beluisteren, maar het blijft desalniettemin een klassieker.

6,5 / 10

Beste nummers: Breathe, Us and Them, Any Colour You Like

Net zoals LOTR één film zou moeten zijn, zou dit album één single moeten zijn. Er is geen enkele reden om dit album op te splitsen in tien singles. Uiteindelijk vind ik het niet slecht, maar ik betwijfel of ik het ooit nog eens zal horen. Breathe - het enige nummer dat ik al kende - vind ik het best, de rest zal ik toch eerlijk gezegd rap vergeten, en het begin vond ik ook niet goed. De lange intro's en outro's vind ik ook niet bepaald goed. Wordt er in Speak to Me wel muziek afgespeeld? Time vind ik ook te veel leunen op de sound en melodie van Breathe, ik kon er bijna Breathe op zingen. The Great Gig in the Sky en On the Run vond ik ronduit slecht. Het einde is gelukkig een pak beter en "redt" het album nog enigszins samen met Breathe. Ja, ik vind het niet slecht, maar toch net dat tikkeltje pretentie te veel, en het blijft niet hangen.

De eerste klassieker. Vroeger vaak uit de kast van mijn ouders gehaald om te luisteren en ik begrijp nog steeds waarom dit een van de best verkochte albums ooit is. Het enige dat ik het album zou kunnen verwijten, is dat het bij vlagen nog wat vuriger mag, want ik hoor Gilmour toch het liefste zo scheuren als op Time en Money. Us And Them duurt dan toch ook net iets te lang, maar het nummer is in essentie nog steeds erg gaaf. De algemene sfeer is in al zijn mellowheid wel erg mooi en bovenal Engels. 'Hanging on in quiet desperation is the English way' is tevens een van de beste lyrics die de band tot dit moment heeft geschreven. Absoluut een erg fijn album.

Voorlopige tussenstand:
1. The Dark Side Of The Moon
2. Obscured By Clouds
3. Meddle
4. Atom Heart Mother
5. More
6. A Saucerful Of Secrets
7. The Piper At The Gates Of Dawn
8. Ummagumma

Meer ballen inderdaad. Dat mist Dark Side of the Moon. Dat neemt niet weg dat dit verder een heel goed album is. Het luistert heel goed weg en daarbij heel toegankelijk, maar het bevat niet de beste songs van de band. Het is mij te lief, te vriendelijk. Toch zijn Time, The Great Gig in the Sky, Money en Brain Damage uitstekende nummers. Ik mis misschien een stukje innovatie. De resterende nummers zijn er vooral voor de opvulling. Geen materiaal waarvoor je dit album opzet. Dat doe je imo voor de eerder genoemde nummers. Ik moet trouwens wel bekennen dat de gastrol van Clare Torry nog altijd wat vreemd aanvoelt. Het is gewoon iets wat je niet verwacht als je wat minder bekend bent met dit album.

Tussenstand:
1. Meddle
2. A Saucerful Of Secrets
3. Piper At The Gates Of Dawn
4. Dark Side Of The Moon
5. Obscured By Clouds
6. Atom Heart Mother
7. Ummagumma
8. More

Absoluut een van de beste albums aller tijde. De wisselwerking van gitaren, drumpartijen, de dromerige zang van gilmour en vooral het gebruik van blaasinstrumenten past hier perfect. Ook de zang op "the great gig in the sky" is echt mooi uitgewerkt. En waar ik normaal iets tegen de synthesizer heb vind ik het hier prima passen. "Any colour you like" is daar een mooi voorbeeld van. Prachtige opening welke door gilmour mooi afgemaakt wordt.

Niet alleen muziekaal briljant maar ook opname-technisch revolutionair. De geluidseffecten geven dit album iets extras. Dit kan ik ook niet uitleggen. Dit klinkt na al die jaren nog steeds briljant. Deze is over 30 jaar nog even goed. Tijdloos.

Favorieten wisselen al jaren. Als ik nu moet kiezen; Any Colour You Like en Eclipse.

Het is alweer bijna een week sinds mijn bijdrage bij Meddle, en dat gaat vanaf hier alleen maar langer worden. Anders dan met mijn vorige discografie-tour (Slayer) gaat het hier om albums waarbij elke luisterbeurt nieuwe elementen doet oplichten, nieuwe inzichten brengt, en je de muziek steeds meer gaat waarderen.

Net als vele anderen begon ik mijn Pink Floyd-reis met The Dark Side of the Moon, al was het bij mij omstreeks 2008, een goede 35 jaar na de release. Sinds mijn ouders besloten dat ze die stoffige bende platen wel aan mij kwijt wilden ben ik de trotse eigenaar van een kopie uit 1973 die er niet meer zo mooi uit ziet, maar nog steeds fantastisch klinkt. Sinds kort heb ik ook een fatsoenlijke platenspeler, dus de tonen van Dark Side of the Moon hebben al meerdere malen mijn woonkamer gevuld.

En wat een klank is het! Je vraagt je bijna af waarom hier ooit een remaster van nodig was. Ik dacht dat de magie van Money toch echt wel uitgewerkt was (op de koptelefoon skip ik die nog wel eens), maar zelfs in de meest grijsgedraaide track van dit album zit nog zoveel verborgen dat ik er na zoveel luisterbeurten nog steeds (of: weer) van kan genieten. En eigenlijk geldt dat voor elke track. Iedere keer dat ik denk dat ik het drumwerk (nu eenmaal het makkelijkste pispaaltje op deze plaat), de solo's of de teksten nu wel doorgrond heb, opent zich weer een nieuwe deur en schijnt er weer een ander licht op waardoor ik het toch weer op een nieuwe manier ga waarderen.

Ten opzichte van alle voorgaande platen is dit zo'n enorme sprong vooruit. Ik ben toch echt wel fan van Meddle, maar die plaat heeft simpelweg niet de wereldklasse die Pink Floyd hier laat zien. Anders dan op alle voorgangers zijn de pauzes en interludes functioneel, en vormen ze de dalen om de pieken des te meer te laten uitsteken. De genialiteit van dit album zit hem wat mij betreft in hoe dit alles zich zo perfect natuurlijk laat afwisselen, met toch een geweldige technicaliteit.

Ja, mijn Pink Floyd-liefhebberij heeft zich een tijd gefocust op andere albums (afwisselend Wish You Were Here, The Division Bell en de afgelopen week zelfs Meddle), maar mijn waardering voor Dark Side of the Moon is na de laatste paar draaibeurten weer helemaal terug! Dit is een meesterwerk, en hij gaat dan ook (met gemak) de eerste plaats in mijn tussenstand bekleden. Met natuurlijk de noot dat de grootste concurrent als volgende op de lijst staat....

1. The Dark Side of the Moon
2. Meddle
3. Atom Heart Mother
4. The Piper at the Gates of Dawn
5. A Saucerful of Secrets
6. Ummagumma