menu

The Mars Volta - Amputechture (2006)

mijn stem
3,70 (243)
243 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Universal

  1. Vicarious Atonement (7:21)
  2. Tetragrammaton (16:43)
  3. Vermicide (4:17)
  4. Meccamputechture (11:03)
  5. Asilos Magdalena (6:36)
  6. Viscera Eyes (9:25)
  7. Day of the Baphomets (11:57)
  8. El Ciervo Vulnerado (8:59)
totale tijdsduur: 1:16:21
zoeken in:
4,0
copy/paste van mijn review op een ander forum.

Toen At The Drive In ter ziele ging was ondergetekende dagenlang in een tijdelijke depressie gesukkeld. Het afrocombo Rodriguez en Bixler moet mijn leed met droeve ogen aanschouwd hebben,want een tijdje later was The Mars Volta geboren.
Wanneer je het over een Mars Volta plaat gaat hebben, moet je beseffen dat je een sprong gaat maken naar territoria die ver verwijderd liggen van de conventionele omheiningen van de muzikale doorstroming. Ze zijn ontsnapt over het ijzeren hek en zijn op verkenning geslagen in een eigen ontworpen universum van klanken en creatieve doorreizen. De muziek lijkt zich voort te slepen naar steeds onbekende locaties en de trips zijn nooit zonder kleerscheuren.
De derde worp alweer, als we De-loused en Frances als respectievelijk worp 1 en worp 2 mogen beschouwen, en natuurlijk mogen we dat. Weeral een plaat met ballen, en om een mooie voetbalmetafoor te gebruiken, aangezien het WK volop in de belangstelling staat, kan je toch weer een opmerkelijk verschil vaststellen. Op De-loused werd er op muzikaal vlak veel buitenspel gespeeld en werd er geflirt met overtredingen, Frances moest het dan weer hebben van verlengingen en dieptespel. Amputechture lijkt in weze op een ploeg die de nodige speelervaring heeft opgedaan en die zichzelf in techniek en samenspel geperfectioneerd hebben. Er wordt nog wild rond geschopt en breed over de flanken gespeeld, maar hier is alles mooi in organisatie gegoten. Gecontroleerde gekte, nee geperfectioneerde gekte is een beter woord.
De plaat lijkt op één lange sonische trip door het melkwegstelsel, met sporadische versnellingen naar warpspeed en eventuele planeten die dienst doen om tot rust te komen na de gevaarlijke reizen.
Hoe beluister je het best deze plaat?
Bekijk de hoes, behang de kamer met een terugkerend patroon van dit plaatje, hang een black light op de kamer, ledig een fles whisky en staar naar het plafond. Dit zou in de buurt komen qua sfeer die de plaat uitstraalt.Amputechture is een samensmelting van amputate en architecture. Een plaat die even geschift is als een psychopaat die ledematen gaat afzagen en even vernuftig als de bouw van de piramiden.

Een zeer rustig begin van deze plaat, we verlaten de aarde en kijken nog eens achterom terwijl we ons voorbereiden voor de lange reis naar de onbekende bestemming. Cedric heeft een saxofoon meegenomen die in bijna elke song zijn verhaal mag komen vertellen. Er is meteen een relaxed sfeertje, maar daar zal snel verandering in komen als planeet tetragrammaton in zicht is. 16 minuten heen en weer getrek, rustig en snel, hard en zacht. Als alles voorbij is moet je je haren weer in de plooi leggen en je opmaken voor Vermicide ook weer tamelijk rustig voor Voltabegrippen, en doet nog het meest denken aan Eriatarka.
In Asilos Magdalena lijkt het alsof we zijn teruggekeerd naar de aarde ergens op een balkon in Spanje omdat Cedric zijn sigaretten vergeten was. Wat we horen is een stukje traditionele Spaanse muziek met dito vocalen. De sangria valt uit de hemelen terwijl we rustig liggen te zonnen. In de verte komt een dreiging, we worden schalks overmeesterd en beseffen dat het een droom was wanneer we in het geweld van Viscera eyes en day of the baphomets worden gesleurd. Een intergalactische dreiging en een heuse oorlog in ons melkwegstelsel, gelukkig word er met grote toewijding en eendracht gestreden. De vijand druipt het af, en we eindigen op een vreemde psychedelische planeet voor een kopje thee. Weeral een rustig moment om af te sluiten, net zoals de plaat begon.

Opmerkelijk is toch weer de progressie, en dan bedoelen we vooral de controle en de uitvoering die hier tot in de puntjes verzorgd is. Op de-loused was het ontspoorde chaos en instrumenten die mekaar bekampen. Hier is de vrede gekeerd in de rangen en word er zij aan zij gestreden. Georganiseerde chaos en gekte tot op de spil gedreven.
Frustro- indiemalloten en elitaire snobs zullen waarschijnlijk weer de nodige commentaren hebben bij het gebruik van de tempowisselingen, soundeffects en uitwijdingen, en weer staan schreeuwen van 'geen progressie', ik zal geen namen noemen.....Kuch...pitchfork....nu al de beste plaat van het jaar. Een tien en dat geef ik niet vaak.

Ik ben in het kader van architecturale activiteiten reeds een muurtje aan het metselen voor de huilende en klagende critici die zichzelf vooral voeden met de middelmatigheid en de conservativiteit in muziekland en zich straks op het muurtje hijsen om hun gal uit te spuwen terwijl ze de menigte toespreken...22 augustus ligt de plaat in de winkel, dan zou de muur ook af moeten zijn. Ik nodig iedereen uit om met bakstenen te komen smijten vanachter de grote eik, mik tussen de ogen en tussen de benen, u zal er alleen maar wel bij varen. Als het muurtje afbrokkelt hebben we de term amputechture ook nog de nodige eer aangedaan.

Een plaat om in te wonen, ik vertrek een tijdje uit mijn vertrouwde omgeving en ga daar dan ook even vertoeven. Iedereen is welkom om mee te gaan
Jullie moesten al vertrokken zijn. Pak jullie fietsen rukkers!

10/10

avatar van Chungking
3,5
Als fan van The Mars Volta was ik destijds toch wel enigszins ontgoocheld toen Amputechture verscheen. Meer van hetzelfde als op Frances The Mute vond ik, maar met heel wat minder interessante compsities. Op 'Asilos Magdalena' na vond ik er ook geen enkel echt nummer uitspringen.

Ondertussen heb ik de plaat al heel wat meer kunnen beluisteren, en is deze opgeklommen van 3,5 naar 4 en ondertussen zelfs naar 4,5. Vooral 'Tetragrammaton' behoort ontegensprekelijk tot het allerbeste werk van The Mars Volta, maar ook 'Day of the Baphomets' en 'Vermicide' openbaren zich als blijvers na meerdere beluisteringen.

Ik kan alleen maar concluderen dat dit een (nog) moeilijkere plaat is dan de twee voorgangers. Het duurt langer voor de nummers zich aan je hechten, en het duurt ook (véél) langer voordat je een beetje grip krijgt op het eigen geluid van de plaat (dit eigen geluid is er toch wel degelijk trouwens, maar je moet er deze keer echt zelf achter gaan zoeken). Ook de muzikale variëteit en vindingrijkheid zit een beetje meer verstopt op dit album dan op de voorgangers.
Enkel de emotionele kopstoot die ik van de vorige twee platen kreeg (en krijg) ontbreekt hier, dus het blijft voor mij toch uiteindelijk net allemaal een tikkeltje minder. Voor deze reden zakt ie misschien nog wel ns terug naar 4.

Groeiplaat dus, en daarom misschien eerder werk voor de liefhebbers. Nu nog hopen dat Bedlam in goliath ook nog dezelfde inhaalbeweging kan maken als deze plaat...

Gast
geplaatst: vandaag om 11:00 uur

geplaatst: vandaag om 11:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.