Katatonia - The Fall of Hearts (2016)

Inderdaad, die zang van Jonas Renske is erg mooi en een van de bepalende factoren voor de melancholische sfeer van deze muziek, zoals ik al schreef bij Katatonia - City Burials

Wat is dat toch met Katatonia, ik hoor de melancholie, de klasse en de fraaie ontwikkeling die de band heeft doorgemaakt sinds de oprichting van de band. De heren scoren dan ook geen onvoldoende, een slecht nummer staat er niet op deze schijf. Wat is dan het euvel; is het de zang van Jonas Renkse, de beste man heeft geen slechte stem maar zijn zang is ook niet heel veelzijdig. Is het dan een gebrek aan afwisseling waardoor de gehele plaat in eerste instantie aanvoelt als een lang nummer, de verschillen tussen de songs onderling openbaren zich na verloop van tijd op heel subtiele wijze maar zijn nooit heel groot. Harde passages worden afgewisseld met rustige stukken en de heren verliezen daarbij de grote lijnen niet uit het oog. Echte uitschieters staan er wat mij betreft niet op maar Sanction, Last Song Before the Fade, het sfeervolle Pale Flag en Old Hearts Fall maken op mij een net wat grotere indruk. Wat mij betreft mag City Burials wat gedurfder en afwisselender van opzet zijn, afgaande op de eerste paar vrijgegeven songs lijkt dat wel enigszins het geval te zijn.

Katatonia - The Fall of Hearts

Echt een prachtig album van Katatonia. Het voelt echt als één geheel aan, de nummers vullen elkaar goed aan. De mix is erg prettig omdat de gitaren en de stem nergens overheersen. Ook zijn alle nummers boven de 4 minuten, maar verveeld het niet, onder andere doordat refreinen nooit vaker dan twee keer worden herhaald. Daardoor is er ook genoeg tijd voor mooie instrumentale passages.
Het begint super met de opener Takeover, die veel tempo-wisselingen kent, met als hoogtepunt het stukje bij breathing under siege. Ook Serein is een prima nummer, die mooi vloeiend in het refrein overgaat. Dan komt Old Heart Falls, misschien wel het mooiste nummer vanwege dat prachtige refrein, dat overigens pas op de helft van het nummer begint. Decima is dan weer een rustiger nummer, die ik ook erg kan waarderen.
Sanction en Serac zijn waarschijnlijk wel de hardste nummers, en staan prima in dienst van het album. Residual lijkt in de eerste paar minuten één lijn te volgen, maar komt dan toch met een interessante twist halverwege het nummer. Last Song Before the Fade valt ook onder mijn favorieten, lekker hard en een mooie tekst. Als dit het laatste nummer was geweest, had ik dit album waarschijnlijk 5 sterren gegeven.
Maar Shifts vind ik wel een minder geslaagd nummer, beetje eentonig wel. Zelfde geld eigenlijk voor Pale Flag, hoewel ik die iets meer kan waarderen. Maar die voelt een beetje als een buitenbeentje op dit album, omdat er vrij weinig instrumenten worden gebruikt. The Night Subscriber en Passer zijn beide prima nummers, maar niet heel hoogstaand.
Het is dus wel een zeer genietbaar album geworden met een hele hoop sterke nummers en een goede balans.

4,5*

Oeii deze wordt ook echt bij elke luisterbeurt beter. Wat een mooi geheel. Rustige melancholische melodieen afgewisseld met steviger werk. Maar nergens wordt het té hard of té rustig.
Mijn favorieten moet ik nog bepalen, maar dat komt vast goed.