Frost* - Falling Satellites (2016)

Nog geen enkele reactie bij dit album? Terwijl alle online magazines over elkaar heenvallen in superlatieven? Misschien allemaal te druk met de progladder om nieuwe muziek te ontdekken? Ik ben nu aan het luisteren en het is echt geweldig. Het knalt echt. Het is wel een album wat je in zijn geheel moet luisteren. Er is een kop, een staart en een thema. Ik hoop dat ze ook live komen spelen. Ik leg het geld voor mijn kaartje vast apart.

Ik lees eerlijk gezegd hier ook voor het eerst dat ze een nieuw album hebben. Milliontown deed het voor mij ook niet in eerste instantie, maar in tweede instantie leek dit toch wel een aardige supergroep te zijn. We houden het even in de gaten.

Dit album is sinds gisteren uit. Dan is het toch niet zo gek dat gebruikers er nog geen mening over hebben? Ik ben er in ieder geval wel benieuwd naar.

Klinkt prima dit album, staat ook op spotify.

Nee dat klopt Brunniepoo. Het verbaasde me vooral dat er in de dagen voor het verschijnen niet al wat over het album gepraat wordt.... Zie ik elders wel gebeuren, zoals bij Big Big Train en de plaat van Anderson/Stolt.

Na een avond en ochtend luisteren kan ik alleen maar zeggen: wow! En ik heb absoluut niet het idee dat ik alles al volledig doorgrond heb. Dit is een album dat je waarschijnlijk ook naar 100 keer luisteren nog verrast. Dat je met de koptelefoon op toch weer iets hoort, dat je eerder niet hoorde. De laatste jaren is Steven Wilson op de troon van de moderne prog god gezet. De man die het genre nieuwe impulsen gaf, die ook jongeren kon verleiden tot het luisteren naar concepten als hand.cannot.erase. Met een productie en sound die niet in 1970 of 1980 geworteld is, maar in de 21e eeuw. Allemaal terecht. Maar ik zou er toch voor willen pleiten dat er naast die troon een plekje vrij gemaakt wordt voor Jem Godfrey. Want al sinds het debuut Milliontown in 2006 maakt hij heel moderne en aanstekelijke progmuziek. Zijn productiehoeveelheid ligt wel ver onder die van Wilson, maar als hij wat maakt is het wel erg bijzonder. Dat geldt dus zeker voor Falling Satellites. Dit is een album dat je van begin tot einde moet luisteren. Er gebeurt van alles, zit vol hooks en twist, maar is toch heel consistent. Het is ook écht modern. Dit kan ik aan mijn zoon van 13 laten horen zonder dat ik door hem word neergezet als een fossiel uit lang vervlogen muzikale tijden (wat ik uiteraard ook ben). Let wel, ik ben een groot liefhebber van de meer traditionele, retro prog. Maar misschien is zo'n album als dit daarom zo verfrissend. Ik had dit gevoel voor het laatst met hand.cannot.erase en Dimensionaut van Sound of Contact. Ook moderne progalbums met een verhaal. Want Falling Satellites heeft naast geweldige muziek óók nog een verhaal. Het begin van het leven, het einde en alles ertussen in. Even kort samengevat. Ik durf de stelling aan dat we hier met een moderne klassieker te maken hebben. Frost* en de nieuwe van Big Big Train zullen de komende tijd vechten om mijn tijd.

Mooi verhaal Dch ! Tijd om te gaan luisteren

Met Frost* heb ik het nooit echt kunnen vinden, maar desondanks doe ik met het derde album nog een derde poging. Zo op het eerste gehoor is het vrij hetzelfde als de vorige twee albums: vol geproduceerde sound, poppy melodieën, luistert wel aardig weg maar ik word er wat moe van.

Het heeft acht jaar moeten duren voordat dit derde album het levenslicht zag, maar gelukkig is het wel de moeite waard. De mengeling van pop en progressieve rock is nog steeds erg smakelijk en ook nu weer subliem geproduceerd. Niet alle songs zijn even boeiend, maar overwegend is het materiaal meeslepend en lekker in het gehoor liggend.

Voluit en achter elkaar aan het luisteren. Dit album zuigt je gewoon mee. Heerlijk genieten.

Review - The Prog Report: compleet mee eens en de muzikale vergelijkingen herken ik zeker.

Huh ? Hoe kom je daar nu bij ?

Ik hoor ook geen poppy melodieën. Ik hoor wel dat het liedje centraal staat. Dat is ook een kracht van dit album wat mij betreft. En de productie is heel modern en je kan misschien zeggen dat de productie als instrument wordt ingezet. En in die zin kan het soms klinken als moderne popmuziek. Maar er zitten zoveel lagen, twists en ideeën in. Die komen in het gemiddelde popliedje echt niet voor.

Melodieën was niet het juiste woord, 'poppy invloeden' had het moeten zijn.

Een aantal jaar geleden vond ik de platen van Frost* best aangenaam. Nu vind ik dit toch eigenlijk vooral een lawaaiig album en het weet me eigenlijk ook nergens echt te boeien. Een van de tegenvallers van dit jaar.

Door progfans zeer hoog gewardeerd deze plaat en ik heb veel lovende recensies gelezen. Vooralsnog kan ik er zelf helemaal niets mee. Wat Brunniepoo al zegt, een flinke tegenvaller in een goed progjaar.

Eens met de vorige sprekers, niet slecht maar grijpt me verder helemaal niet.

Best wel lekkere prog die veel electronische invloeden weet te incorporeren en daarmee de doorgaans ouderwetse sound van het genre weet te updaten. Alleen jammer dat de zanger bij dit soort bands altijd wat saai klinkt en verveeld overkomt.

had deze al een tijdje in mn muziekbieb, maar nu eindelijk ook op vinyl. Heerlijk moderne prog, vernieuwend maar net niet TE experimenteel. Het liedje blijft centraal staan.
Als hierboven ook al vermeld is eea wel nogal 'druk', of 'vol' geproduceerd, hetgeen garant staat voor een intensieve luisterbeurt.

Met bekende namen als John Mitchell en Craig Blundell. Zelfs Joe Satriani speelt een solootje in (op Closer to the Sun).