Nadat de nu 23-jarige Will Toledo vanaf 2010 in recordtempo 11 albums via Bandcamp de wereld instuurde werd zijn talent als musicus opgemerkt door het label Matador, waar hij in 2015 zijn eerste platencontract ondertekende. Geheel voorbij aan zijn eerder opgenomen materiaal ging het label niet, want op 30 oktober 2015 bracht hij het compilatiealbum Teens of Style met 11 eerder geschreven nummers uit. Waar de naam van de band Car Seat Headrest ontleend is aan de plek waar hij zijn eerste muziek opnam (in de auto van zijn ouders), dook hij voor Teens of Denial de studio in met topproducer Steve Fisk (Soundgarden, Nirvana, Low). Een opnameproces waar Will met de steun van een voltallige band gedurende de dagen in de studio steeds meer houvast kreeg en met behulp van een afbeelding op eBay op de naam Teens of Denial terecht kwam. Het is de humor en het behandelen van zware onderwerpen als alcohol- en drugsgebruik, depressies en frustraties die zijn alter-ego Joe tot leven wekken op het album, ondergedompeld in het hevige geluid van gitaren, blazers en drums.
De stemmen van Fill in the Blank stellen de punk riff van het nummer in werking. Een gefrustreerde Will uit zijn ongenoegen over de factoren uit zijn leven waar hij geen grip op heeft. De inkomende drums dalen als schoppende voeten in op het levensritme van Will, wanneer hij in de gaten wordt gehouden door iedereen om hem heen. De gitaren voeren zich met de rake klappen van Andrew Katz’ drums in op het voortrazende ritme. De paranoïde openingsklanken van Vincent worden met behulp van gitaren en mellotron in werking gesteld, voordat de riff overgaat in heviger gitaargeweld. Het pulserende ritme wordt aangehouden als ook de drums zich bij de muziek voegen. Will voert de luisteraar door zijn levensjaren als student heen en knalt in zijn humor binnen in de wereld van depressies, ondersteund door de roffelende drums en een strakke bassriff. Wanneer de blazers zich voegen in het geheel komt de alcohol langzaam opzetten en blijken de drugs hun werk te doen. Met een korte verwijzing naar zijn nummer Times to Die worden de vervreemde klanken en alarmen in het muziekpakket verwerkt. Het is de combinatie van de psychedelica, punk en rock die het voortdenderende geheel doet samensmelten met de angsten van Will’s bestaan. Destroyed by Hippie Powers is een zware trip, waarbinnen de gitaren en koebel een hoofdrol opeisen. De drugs doen de hippie omgeving opleven en zetten de emotionele kant van Will’s zang in werking. De combinatie van de muzikale scherpte van de Pixies vermengt zich met de grunge begin jaren negentig. Toledo refereert diverse malen in zijn humoristische teksten naar zijn jonge jaren en het proces van ouder worden. Zo doet (Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs with Friends [But Says This Isn’t a Problem] goede zaken als het gaat om het nummer met de langste titel van 2016. In het nummer doet Will’s alter-ego Joe een boekje open over de psychedelische drugs ervaring die hij eens had. Hij windt er geen doekjes om en verteld in de klanken van de akoestische gitaar hoe beroerd hij zich toen voelde. In het rustige ritme komt zelfs de controversiële film Saló nog even om de hoek kijken. Wanneer de ruige gitaarklanken het ritme in toom proberen te houden roept Joe op dat de drugs samen met vrienden voor de beste ervaring zorgen, maar aan de andere kant druipt de schaamte van de tienerjaren door in de donkere kant van de trip.
Dat het nummer Just What I Needed / Not Just What I Needed een lichtje doet branden mag niet vreemd genoemd worden. Just What I Needed is namelijk een nummer van The Cars, maar wegens problemen met de rechten moest het nummer van Will op het laatste moment bewerkt worden. De invloeden van het nummer mogen dan ontdaan zijn van de meest herkenbare referenties, de gitaarriff en het drumspel doen toch nog wat terugdenken aan het origineel. Terwijl de stem van Will nog het meest lijkt op die van Ray Davies slepen de achteruit gespoelde klanken en zijn interview bij een Duits radiostation je door het vervreemde slotgedeelte van het nummer heen. Drunk Drivers / Killer Whales opent in de pure emoties van Will’s zang, waar de liefde geen nieuwe wegen weet te vinden. Waar het nummer doorlopend refereert naar de drank is het vooral een zoektocht naar het vinden van jezelf en het maken van een nieuwe start. Het opkomende ritme van toetspartijen zorgt voor de versnelling van de gitaren en drums in het refrein. De twee delen van het nummer sluiten perfect op elkaar aan, voerend van rake emotionele klappen naar de humoristische kant van zijn muziek. 1937 State Park opent met een vrij eenvoudig akkoordenschema, voordat de bulderende kracht van de drums en gitaren komt binnen suizen. Jeugdmomenten waaien voorbij in korte fotomomenten, waar zowel de politie als ziekenhuizen een terugkerend fenomeen zijn. Het stevige ritme waar zelfs de mellotron nog een klein rolletje in heeft voert de personages naar het randje van de afgrond. Unforgiving Girl (She’s Not An) voert het concept over Joe verder aan. De gitaarriff speelt opnieuw een grote rol in het doorlopende geheel, waar de wereldse vooruitgang vooral naar voren komt in de problemen die de huidige maatschappij met zich meebrengt. In het vergeven van de zonden van de mensen doet Joe besluiten dat de liefde altijd overwint, al maakt de wereld het hem nog zo moeilijk. Zo zwaar zelfs dat het oplopende volume van gitaren en drums hem het uit doen krijsen.
Op de 8-minuten durende breakup song Cosmic Hero schallen de trompet- en tromboneklanken van Jon Maus door de lucht, voordat Joe zijn ongenoegen over het liefdesverdriet eruit gooit. Met Will’s gitaarriff en het zware basgeluid van Seth Dalby’s gitaar opent de muzikale structuur zich langzaam aan in het nummer. Zijn frustraties schreeuwt hij eruit, al vloekend en tierend over de pijn die hij doormaakt. Waar het gitaarspel een steeds zwaardere lading bewerkt, eindigt Joe in de klanken van het orgel met een positieve eindconclusie (And if you need some peace and quiet, There is room for all in heaven). Het epische The Ballad of the Costa Concordia wacht dan nog zijn opwachting, refererend naar het door de kapitein tot zinken gebrachte cruiseschip. De pianoklanken ondersteunen daarbij de bovenliggende gitaarklanken. Will’s eigen fouten vergelijkt hij in het emotionele nummer met die van de kapitein. De trompetten voeren het sfeervolle geheel naar hoger vaarwater, waar Dido’s White Flag in bewerkte uitvoering zijn toestand onderstreept. Geen moment laat Will zijn ongenoegen over de wereld en de toestand waarin zijn jeugdjaren voorbij vlogen onbesproken. De rauwe gitaarklanken weten daarbij op te gaan in het oplopende pianoritme, waarin Will bijna een einde maakt aan zijn bestaan. De muzikale omslag komt wanneer de drums het ritme stabiel houden en de moderne wereld de bevolking onder doet dompelen in depressies en gekte. De boze droom eindigt in alle rust en laat de liefde overwinnen. Connect the Dots (The Saga of Frank Sinatra) opent intensief met een herhalende gitaarriff, op een onderlaag van drums en bass. Het verhaal van Frank Sinatra doet de jonge versie het geharde leven tegemoet gaan. Al vanaf de eerste klanken laten zijn ouders hem bewust maken dat er in de muziekindustrie niks te behalen valt. De tijden veranderen echter en het muzikale genie vindt zijn weg naar wereldwijde faam. Het muzikale gevaarte wordt steeds heviger neergezet door de band, met de schelle saxofoonklanken diep genesteld in het ritmische systeem. De slotminuut van het album is aan Joe Goes to School, een rustige akoestische terugblik op zijn tijden in Williamsburg en de vele toeristen die het plaatsje passeerden.
De vele nummers die Will Toledo afgelopen jaren heeft geschreven voor zijn in huis opgenomen albums hebben de weg geopend voor zijn fenomenale studiodebuut Teens of Denial. Een album vol tienerproblematiek, alcoholgebruik en de druk van de moderne maatschappij, gecombineerd met strakke gitaarriffs, vervreemde effecten en snijdende blazers. De ervaring die hij als tekstschrijver in enkele jaren heeft opgedaan vertaalt hij naar zijn humoristische kijk op de wereld, waaronder altijd een gevoel van kwetsbaarheid en depressiviteit schuilgaat. Het zijn onderwerpen die zich perfect lenen voor zowel zijn korte en bondige nummers als de lang uitgerekte muzikale sessies, waar hij zonder schaamte zijn invloeden in verwerkt. Teens of Denial maakt van Will daarmee een bewuste twintiger die zijn route liever uitstippelt via de bewandelde paden, dan de paden die hem dicht langs de muzikale afgrond duwen.
4*
Afkomstig van mijn site
Platendraaier.