menu

Car Seat Headrest - Teens of Denial (2016)

mijn stem
4,05 (426)
426 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Rise

  1. Fill in the Blank (4:04)
  2. Vincent (7:45)
  3. Destroyed by Hippie Powers (5:03)
  4. (Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs with Friends [But Says This Isn't a Problem] (5:37)
  5. Just What I Needed / Not Just What I Needed (3:48)
  6. Drunk Drivers / Killer Whales (6:14)
  7. 1937 State Park (4:00)
  8. Unforgiving Girl (She's Not An) (5:26)
  9. Cosmic Hero (8:31)
  10. The Ballad of the Costa Concordia (11:30)
  11. Connect the Dots (The Saga of Frank Sinatra) (6:07)
  12. Joe Goes to School (1:17)
totale tijdsduur: 1:09:22
zoeken in:
avatar van MRDammann
4,5
Zijn vorige album vond ik mooi, maar niet heel bijzonder, maar van dit album ben ik erg onder de indruk. Het is precies de sound waar ik helemaal van hou. Ik hoor er heel erg Television in en The Strokes natuurlijk, maar dat is dan niet zo gek. Vooral 'Destroyed by Hippie Powers' klinkt heel erg als 'Marquee Moon'.

Will Toledo heeft misschien niet de mooiste stem, maar ik ben een fan van dat ongepolijste, zowel op stemgebied als qua gitaarsound. De nummer zijn vaak erg lang, maar erg is dat niet. Net zoals de lengte, ondanks de 70 minuten is het een album wat aanvoelt als 45 minuten. De nummers zijn allemaal redelijk verschillend en dat zorgt ervoor dat ik me geen moment verveel.

De teksten zijn ook erg grappig en gevat. Ondanks de vele invloeden klinkt het album wel erg fris en nieuw. Toledo weet de invloeden mooi te versmelten tot een mooi eigengereid geheel. Prijsnummer is 'Vincent'.

avatar van HugovdBos
4,0
Nadat de nu 23-jarige Will Toledo vanaf 2010 in recordtempo 11 albums via Bandcamp de wereld instuurde werd zijn talent als musicus opgemerkt door het label Matador, waar hij in 2015 zijn eerste platencontract ondertekende. Geheel voorbij aan zijn eerder opgenomen materiaal ging het label niet, want op 30 oktober 2015 bracht hij het compilatiealbum Teens of Style met 11 eerder geschreven nummers uit. Waar de naam van de band Car Seat Headrest ontleend is aan de plek waar hij zijn eerste muziek opnam (in de auto van zijn ouders), dook hij voor Teens of Denial de studio in met topproducer Steve Fisk (Soundgarden, Nirvana, Low). Een opnameproces waar Will met de steun van een voltallige band gedurende de dagen in de studio steeds meer houvast kreeg en met behulp van een afbeelding op eBay op de naam Teens of Denial terecht kwam. Het is de humor en het behandelen van zware onderwerpen als alcohol- en drugsgebruik, depressies en frustraties die zijn alter-ego Joe tot leven wekken op het album, ondergedompeld in het hevige geluid van gitaren, blazers en drums.

De stemmen van Fill in the Blank stellen de punk riff van het nummer in werking. Een gefrustreerde Will uit zijn ongenoegen over de factoren uit zijn leven waar hij geen grip op heeft. De inkomende drums dalen als schoppende voeten in op het levensritme van Will, wanneer hij in de gaten wordt gehouden door iedereen om hem heen. De gitaren voeren zich met de rake klappen van Andrew Katz’ drums in op het voortrazende ritme. De paranoïde openingsklanken van Vincent worden met behulp van gitaren en mellotron in werking gesteld, voordat de riff overgaat in heviger gitaargeweld. Het pulserende ritme wordt aangehouden als ook de drums zich bij de muziek voegen. Will voert de luisteraar door zijn levensjaren als student heen en knalt in zijn humor binnen in de wereld van depressies, ondersteund door de roffelende drums en een strakke bassriff. Wanneer de blazers zich voegen in het geheel komt de alcohol langzaam opzetten en blijken de drugs hun werk te doen. Met een korte verwijzing naar zijn nummer Times to Die worden de vervreemde klanken en alarmen in het muziekpakket verwerkt. Het is de combinatie van de psychedelica, punk en rock die het voortdenderende geheel doet samensmelten met de angsten van Will’s bestaan. Destroyed by Hippie Powers is een zware trip, waarbinnen de gitaren en koebel een hoofdrol opeisen. De drugs doen de hippie omgeving opleven en zetten de emotionele kant van Will’s zang in werking. De combinatie van de muzikale scherpte van de Pixies vermengt zich met de grunge begin jaren negentig. Toledo refereert diverse malen in zijn humoristische teksten naar zijn jonge jaren en het proces van ouder worden. Zo doet (Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs with Friends [But Says This Isn’t a Problem] goede zaken als het gaat om het nummer met de langste titel van 2016. In het nummer doet Will’s alter-ego Joe een boekje open over de psychedelische drugs ervaring die hij eens had. Hij windt er geen doekjes om en verteld in de klanken van de akoestische gitaar hoe beroerd hij zich toen voelde. In het rustige ritme komt zelfs de controversiële film Saló nog even om de hoek kijken. Wanneer de ruige gitaarklanken het ritme in toom proberen te houden roept Joe op dat de drugs samen met vrienden voor de beste ervaring zorgen, maar aan de andere kant druipt de schaamte van de tienerjaren door in de donkere kant van de trip.

Dat het nummer Just What I Needed / Not Just What I Needed een lichtje doet branden mag niet vreemd genoemd worden. Just What I Needed is namelijk een nummer van The Cars, maar wegens problemen met de rechten moest het nummer van Will op het laatste moment bewerkt worden. De invloeden van het nummer mogen dan ontdaan zijn van de meest herkenbare referenties, de gitaarriff en het drumspel doen toch nog wat terugdenken aan het origineel. Terwijl de stem van Will nog het meest lijkt op die van Ray Davies slepen de achteruit gespoelde klanken en zijn interview bij een Duits radiostation je door het vervreemde slotgedeelte van het nummer heen. Drunk Drivers / Killer Whales opent in de pure emoties van Will’s zang, waar de liefde geen nieuwe wegen weet te vinden. Waar het nummer doorlopend refereert naar de drank is het vooral een zoektocht naar het vinden van jezelf en het maken van een nieuwe start. Het opkomende ritme van toetspartijen zorgt voor de versnelling van de gitaren en drums in het refrein. De twee delen van het nummer sluiten perfect op elkaar aan, voerend van rake emotionele klappen naar de humoristische kant van zijn muziek. 1937 State Park opent met een vrij eenvoudig akkoordenschema, voordat de bulderende kracht van de drums en gitaren komt binnen suizen. Jeugdmomenten waaien voorbij in korte fotomomenten, waar zowel de politie als ziekenhuizen een terugkerend fenomeen zijn. Het stevige ritme waar zelfs de mellotron nog een klein rolletje in heeft voert de personages naar het randje van de afgrond. Unforgiving Girl (She’s Not An) voert het concept over Joe verder aan. De gitaarriff speelt opnieuw een grote rol in het doorlopende geheel, waar de wereldse vooruitgang vooral naar voren komt in de problemen die de huidige maatschappij met zich meebrengt. In het vergeven van de zonden van de mensen doet Joe besluiten dat de liefde altijd overwint, al maakt de wereld het hem nog zo moeilijk. Zo zwaar zelfs dat het oplopende volume van gitaren en drums hem het uit doen krijsen.

Op de 8-minuten durende breakup song Cosmic Hero schallen de trompet- en tromboneklanken van Jon Maus door de lucht, voordat Joe zijn ongenoegen over het liefdesverdriet eruit gooit. Met Will’s gitaarriff en het zware basgeluid van Seth Dalby’s gitaar opent de muzikale structuur zich langzaam aan in het nummer. Zijn frustraties schreeuwt hij eruit, al vloekend en tierend over de pijn die hij doormaakt. Waar het gitaarspel een steeds zwaardere lading bewerkt, eindigt Joe in de klanken van het orgel met een positieve eindconclusie (And if you need some peace and quiet, There is room for all in heaven). Het epische The Ballad of the Costa Concordia wacht dan nog zijn opwachting, refererend naar het door de kapitein tot zinken gebrachte cruiseschip. De pianoklanken ondersteunen daarbij de bovenliggende gitaarklanken. Will’s eigen fouten vergelijkt hij in het emotionele nummer met die van de kapitein. De trompetten voeren het sfeervolle geheel naar hoger vaarwater, waar Dido’s White Flag in bewerkte uitvoering zijn toestand onderstreept. Geen moment laat Will zijn ongenoegen over de wereld en de toestand waarin zijn jeugdjaren voorbij vlogen onbesproken. De rauwe gitaarklanken weten daarbij op te gaan in het oplopende pianoritme, waarin Will bijna een einde maakt aan zijn bestaan. De muzikale omslag komt wanneer de drums het ritme stabiel houden en de moderne wereld de bevolking onder doet dompelen in depressies en gekte. De boze droom eindigt in alle rust en laat de liefde overwinnen. Connect the Dots (The Saga of Frank Sinatra) opent intensief met een herhalende gitaarriff, op een onderlaag van drums en bass. Het verhaal van Frank Sinatra doet de jonge versie het geharde leven tegemoet gaan. Al vanaf de eerste klanken laten zijn ouders hem bewust maken dat er in de muziekindustrie niks te behalen valt. De tijden veranderen echter en het muzikale genie vindt zijn weg naar wereldwijde faam. Het muzikale gevaarte wordt steeds heviger neergezet door de band, met de schelle saxofoonklanken diep genesteld in het ritmische systeem. De slotminuut van het album is aan Joe Goes to School, een rustige akoestische terugblik op zijn tijden in Williamsburg en de vele toeristen die het plaatsje passeerden.

De vele nummers die Will Toledo afgelopen jaren heeft geschreven voor zijn in huis opgenomen albums hebben de weg geopend voor zijn fenomenale studiodebuut Teens of Denial. Een album vol tienerproblematiek, alcoholgebruik en de druk van de moderne maatschappij, gecombineerd met strakke gitaarriffs, vervreemde effecten en snijdende blazers. De ervaring die hij als tekstschrijver in enkele jaren heeft opgedaan vertaalt hij naar zijn humoristische kijk op de wereld, waaronder altijd een gevoel van kwetsbaarheid en depressiviteit schuilgaat. Het zijn onderwerpen die zich perfect lenen voor zowel zijn korte en bondige nummers als de lang uitgerekte muzikale sessies, waar hij zonder schaamte zijn invloeden in verwerkt. Teens of Denial maakt van Will daarmee een bewuste twintiger die zijn route liever uitstippelt via de bewandelde paden, dan de paden die hem dicht langs de muzikale afgrond duwen.

4*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Car Seat Headrest - Teens Of Denial - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Er wordt momenteel heel erg druk gedaan over Teens Of Denial van de Amerikaanse band Car Seat Helderst.

Na beluistering van de plaat kan ik alleen maar concluderen dat dit volkomen terecht is en dat zelfs aanprijzingen als ‘de gitaarplaat van het jaar’ niet heel erg overdreven zijn (al wordt de balans natuurlijk pas in december opgemaakt).

Car Seat Headrest is de band of het project van muzikant en songwriter Will Toledo uit Williamsburg, Virginia. De band bracht de afgelopen vier jaar al een dozijn (!) platen uit via haar bandcamp pagina (https://carseatheadrest.bandcamp.com), maar debuteerde vorig jaar met de compilatie Teens Of Style op het legendarische Matador label. Teens Of Denial is de eerste plaat met nieuw materiaal die daadwerkelijk in de winkel ligt, maar het is wat vreemd om over het debuut van de band te spreken.

Teens Of Denial van Car Seat Headrest maakt 70 minuten lang een onuitwisbare indruk met 12 songs die bol staan van de invloeden. Bij eerste beluistering van Teens Of Denial hoorde ik veel van Pavement, Pixies, Talking Heads, Guided By Voices, R.E.M., Radiohead, Television, Nirvana, Pearl Jam, Sonic Youth, Eels, The Strokes en The Cars, maar bij volgende luisterbeurten kwamen er zoveel namen bij dat vergelijken vrijwel zinloos is.

Car Seat Headrest stopt haar songs vol met invloeden uit een aantal decennia rockmuziek, maar slaagt er desondanks in om een eigen geluid te laten horen. Het is een geluid dat gruizig kan rocken of heerlijk kan rammelen, maar Will Toledo verrast ook met tijdloze popsongs, onweerstaanbare gitaarloopjes, melodieën om te zoenen, heerlijke blazers of Beach Boys achtige koortjes.

Teens Of Denial laat zich beluisteren als een ambitieuze conceptplaat over de weg naar volwassenheid van tiener Joe, maar het is net zo goed een verzameling tijdloze popsongs. In eerste instantie word je nog wat overdonderd door de veelheid aan goede ideeën of juist afgeleid door het bij vlagen erg rammelende karakter van de plaat, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de muziek van Car Seat Headrest overheerst de bewondering voor deze razend knappe plaat.

Teens Of Denial is een plaat die steeds weer nieuwe dingen laat horen en ook steeds meer indruk maakt. In technisch en muzikaal opzicht mankeert er van alles aan, maar wat is het een krachtig statement en wat bevat de plaat veel momenten die de muziekliefhebbers zielsgelukkig maken. Wat een geweldige plaat! Erwin Zijleman

avatar van davevr
4,0
Voilà, 4,5*. Wat een heerlijke plaat is dit. Aan te raden voor iedereen die houdt van een gitaar. Zot goed.

avatar van ArthurDZ
5,0
Good news everyone! Met Teens Of Denial brengt de Amerikaanse one man-band Car Seat Headrest wellicht nu al de beste gretig-uit-de-bocht-vliegende rammelrockplaat van het jaar uit. Na het releasen van tien (tien!!) doodobscure Bandcamp only-albums tussen 2010 en 2014 en de best of-introductie Teens Of Style verleden jaar, is dit de Grote Sprong Voorwaarts voor CSH-opperhoofd Will Toledo, de nieuwste per ongeluk best wel stoere rocknerd.

Op Teens Of Denial wordt al dan niet expres het beste van verschillende werelden met elkaar gecombineerd. Het ambitieuze, docht tegendraadse brein van Will Toledo koppelt het gitaargeweld van een Iron Maiden aan het ondergeproduceerde van een Guided By Voices, terwijl een Eels-achtige eenzame outsider-thematiek bezongen wordt met een Jonathan Richman-snipneuzenzang. Een overduidelijke geldingsdrang en fantastische songwriting doen de rest. Deze plaat boeit ondanks de ferme speelduur van het prille begin tot de laatste seconde.

Een bloemlezing van enkele hoogtepunten: Fill In The Blank is een wervelwind van een opener, een nummer dat al van bij het begin zegt dat het oké is om te luchtgitaren. Het manische en magische Vincent (“Pure sadism! Pure sadism!”) is zo geniaal dat ik wil controleren of Will Toledo zijn beide oren nog heeft. Drunk Drivers/Killer Whales gaat dan weer over alleen naar huis lopen na een feestje en schakelt dus, subject matter indachtig en opvallend catchy, tussen uit machteloosheid voortkomende woede en melancholie. De plaat bereikt haar absolute piek echter naar het einde toe, wanneer Will zijn onvermogen om een normaal leven te leiden vergelijkt met het onvermogen van kapitein Francesco Schettino om zijn schip te redden (“How the hell was I supposed to know how to steer the ship?”) op het epische The Ballad Of The Costa Concordia.

Maar zoals gezegd, eigenlijk zijn alle nummers goed. Extra bonuspunten worden evenwel gescoord met enkele erg geestige songtitels, waaronder Just What I Needed/Not Just What I Needed en (Joe Gets Kicked out of School for Using) Drugs with Friends (But Says This Isn't a Problem) mijn favorieten zijn.

Als er dus iets is dat Teens Of Denial bewijst, dan is het wel dit: er zijn nog altijd unieke nieuwe stemmen in de rock te vinden. Zolang het je maar niet ontbreekt aan ambitie, persoonlijkheid en goede ideeën, is er nog genoeg honing uit de pot te halen. En dat is precies wat Car Seat Headrest hier klaarspeelt. Prachtplaat, en een talent om in de gaten te houden!

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Album als 1 geheel, het geheel is meer dan de som der delen. Hierdoor niet echt favorieten, hoewel
1937 State Park wel erg lekker ius. Raar album, zang is eigenlijk helemaal niet goed, maar past hier gewoon, nonchalante zang in combinatie met sublieme sound. Of die nou rammelt of rust in bouwt. Voro de mensen van Down the Rabbit Hole, ga dit live meemaken.
Op de nominatie voor een 4,5, maar even vaker horen of de muziek blijft beklijven.

avatar van frolunda
3,5
Erg leuke en originele plaat van deze voor mij helaas nog onbekende band.De sound van Car Seat Headrest doet me een beetje denken aan een combinatie van Pavement en de Pixies al komt er hier nog een scheut psychedelica bij en zorgt de eigenaardige,nonchalante zang voor een eigen smoel.
Vooral het begin van Teens of Denial is ijzersterk met onder meer Vincent en Destroyed by Hippie Powers.Dat hoge niveau wordt niet heel het album volgehouden,af en toe zakt de plaat wat in maar met Drunk Drivers / Killer Whales heeft de band weer een juweeltje te pakken.
Een ander minpuntje is dat sommige nummers me wat te lang duren.
Verder is dit echter een prima album waar ook nog wel eens flink wat rek in zou kunnen zitten.
Voorlopig 3,5 sterren maar ik sluit een verhoging in de toekomst zeker niet uit.

avatar van 4addcd
4,5
Via Musicmeter maakte ik kennis met deze cd. Na de ervaringen van andere luisteraars gelezen te hebben kon het eigenlijk geen miskoop worden. De naam Pixies wordt meer dan eens genoemd en daar was ik groot fan van in het verleden. De link is soms duidelijk hoorbaar al is CSH wat minder hysterisch dan de eerste albums van de Pixies. Groter is het verschil in de lengte van de nummers. CSH komt zelfs met een track van 11,5 minuten en dat is behoorlijk! Daarom minder spannend? Neen bepaald niet! Ik geniet met volle teugen van deze heerlijke indie muziek. De langere nummers zijn echt top. Klein puntje van kritiek is dat het middenstuk van de cd voornamelijk downtempo is. Daar had nog een vlotte knaller tussen mogen staan. Ach, als ik daar even behoefte aan heb zet ik Doolittle nog maar eens op...

Gast
geplaatst: vandaag om 12:16 uur

geplaatst: vandaag om 12:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.