Aan de naam van James Blake is al sinds zijn debuut succes gekleefd. Alles wat deze man uitbrengt is interessant en wordt door vele muziekliefhebbers met aandacht beluisterd en gevolgd. Het bijzondere van James Blake is misschien wel dat hij met zijn muziek liefhebbers uit verschillende muziekstromen samenbrengt. Of ze nu vooral naar hiphop, rock, soul of juist pop luisteren: James Blake is een gemeengoed. De muziek van deze Brit weten ze allemaal wel te waarderen. Noem het dus gerust genreoverstijgend.
Persoonlijk vond ik zijn tweede plaat net iets beter dan zijn debuut en zijn daarmee de verwachtingen van deze, verrassend plotseling uitgebrachte, derde plaat aardig hoog. Hopelijk weet hij weer het gelijk te bewijzen van al die muziekliefhebbers die hier zo graag naar luisteren.
Laten we maar eens beginnen met luisteren om te zien wat de nummers ons kunnen brengen. De eerste track heet Radio Silence is klinkt mij in de oren als een soort van makkelijke R&B-song. Daarbij aangetekend dat allemaal een stuk verstilder en voller klinkt dan de normale R&B-songs die je hoort. De kwaliteit druipt er gewoon een stuk meer van af.
Iets wat ik minder herken in Points. Een nummer waarin James Blake van alles probeert. Er gebeurd daadwerkelijk van alles in dit nummer, maar niks van dat alles weet mij echt te pakken of te boeien. Dit maakt het nummer wat niksig.
Love Me in Whatever Way vind ik dan bijvoorbeeld echt een stuk beter. Dit is gewoon een erg sterke track. In de zang zit duidelijk veel overtuiging en urgentie en de instrumentatie sluit daar naadloos bij aan. Een nummer dat over de gehele linie klopt. Dat geld in mindere mate voor Timeless, waar vooral de productie je aandacht erbij weet te houden. Dat gedeelte zit echt heel goed in elkaar.
Was ik minder te spreken over Points, ben ik dat ook over Forever. Een nummer waarin voor mij gewoon te weinig gebeurd. Mijn aandacht lijkt ook volledig weg te zijn ten tijde van dit nummer. Die aandacht is weer terug bij het licht aanstekelijke Put That Away and Talk to Me. Een heel interessant nummer in meerdere facetten, maar vooral productiegewijs.
Een knipoog naar de disco doet James Blake op I Hope My Life. Een nummer waar de synths all over the place zijn. Tevens een nummer met een wel erg fijn ritme. Om daarna toch weer een meer dalende lijn op te maken via Waves Know Shores. Een nummer dat mij toch wat tegenvalt, vooral omdat het nergens in opvalt.
Op My Willing Heart is dan juist de zang weer erg mooi en sluit deze andermaal perfect aan op de productie (of andersom natuurlijk). Een nummer waar ik wel erg blij van wordt. En die glimlach blijft ook nog plakken op Choose Me. De opgeschoten productie werkt erg goed hier. Brengt overall ook wat meer energie los en laat je al rustig meeknikkend naar het nummer luisteren.
Wat rechttoe-rechtaan qua productie is het nummer I Need A Forest Fire. De zang komt mij daarbij ook nogal wat rommelig over. Niet de beste track van dit album, dat moge duidelijk zijn. Veel herkenbaarder, noem het desnoods een James Blake-sound, is Noise Above Our Heads. Nummers als dit is voor mij James Blake.
Het titelnummer is mooi kaal en gevoelig. Van alle opsmuk ontdaan en daarmee heel doeltreffend. Om dan via Two Man Down een soort throwback to memory lane te krijgen. Bij dat eerste vocalloze stukje moet ik opeens denken aan oude 90’s hit van Tokyo Ghetto Pussy. Waarom? Geen idee. Moet tevens nog even uitzoeken welk nummer dat dan is.
Modern Soul doet de titel wel eer aan omdat het nummer net dat beetje extra soul lijkt te hebben. Een mooi en gevoelig gebracht nummer. Voor mij ook duidelijk één van de beste nummers van dit album. Om dan via Always meer de poppy kant op te gaan. Een nummer dat iets aanstekelijks en herkenbaars in zich verbergt.
Genoeg genoten en afsluiten met Meet Me in the Maze. Een wat timide afsluiter, tegen het saaie aan. Maar het weet gelukkig die grens net te bewaren.
James Blake heeft met zijn nieuwe plaat een album gemaakt dat qua kwaliteit dicht bij de andere twee platen ligt. Qua sfeer wel weer nieuwe vindingrijkheden, overall qua kwaliteit gaat hij op dezelfde, sterke voet verder.
(bron:
Opus de Soul)