Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #196
Ah – daar is de volgende Radiohead al. Zoals ik in mijn review voor
The Bends al aangaf, heb ik met Radiohead nooit echt de behoefte gevoeld om de hele discografie door te spitten. Hoewel de groep ontegenzeggenlijk een ontwikkeling heeft doorgemaakt, hoor ik die ontwikkeling enerzijds toch vooral terug in de periode ’93-’00, en is het anderzijds vooral een ontwikkeling binnen dezelfde teneur (vervreemdend, licht deprimerend) en blijft Thom Yorke onmiskenbaar als altijd tussen subtiel en drammerig in. Daarbij begint de discografie ook een omvang aan te nemen die me an sich al een beetje tegenstaat – zo heb ik zelfs van persoonlijke favorieten als David Bowie, Tom Waits en Aphex Twin niet elke afzonderlijke album of EP beluisterd, simpelweg omdat een consistent pakketje favorieten soms voldoende is.
A Moon Shaped Pool had ik om een vergelijkbare reden nooit beluisterd, de – zeker voor een plaat uit 2016 – uitzonderlijke combinatie van stemmenaantal en gemiddelde op MuMe ten spijt.
Opener ‘Burn the Witch’ klinkt na 5 beluisteringen al alsof ik het honderden keren gehoord heb. Ondanks zijn ijle, zweverige geluid, heeft de track iets enorm herkenbaars en vertrouwds – alsof hij altijd al bestaan heeft. Dat druilerige is onmiskenbaar Radiohead en begeeft zich voor mij op een dunne lijn tussen zuivere, onvertaalde emotie enerzijds en vermoeiende lethargie anderzijds. Er wordt een vrij salonfahige sound neergezet die mij haast het gevoel geeft alsof ik modern klassiek aan het luisteren ben. De muziek is haast vloeibaar, vriendelijk en behaaglijk – consistent en ontdaan van rafelrandjes. Alsof Radiohead steeds dichter bij zijn eigen essentie komt, en daarbij ook elke vorm van verrassing heeft afgeschud. Prima voor mij – het maakt dit tot een album dat me niet erg prikkelt, maar ook verre van stoort en legio behaaglijke motiefjes bevat. Het is enorm consistent, maar tegelijkertijd leef ik nergens echt op. Ik word zelfs een beetje in slaap gesust. En dat is ook wel prima, want het gebeurt op een gebalanceerde en smaakvolle manier.
Zonder de RYM-lijst had ik dit album zomaar eeuwig links kunnen laten liggen, en dat was voor mij geen enorm gemis geweest.
A Moon Shaped Pool klinkt precies zoals je van een Radiohead-plaat anno 2016 zou verwachten. Erg spannend is het allemaal niet, maar je jaagt mij met een album als dit zeker de kamer niet uit, en ik kan me voorstellen dat ik deze op de juiste gelegenheden, zoals een lange autorit, zeker nog wel eens tevoorschijn zal toveren. Behaaglijke plaat.
3.5*