Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)

Aanhoren of horen? (groot verschil)

mag horen, sorry.hehe

Ben geen Radioheadfan pur sang, maar heb wel al hun albums beluisterd - meerdere keren per album in het nabije verleden.

Dit album wint het bij mij echter van alle andere; why? Het retrospectieve karakter van de teksten in combinatie met de muziek, gebruikte instrumentarium en deze keer de (voor mij nu wel) toepasselijke 'klaagzang' van Tom Yorke. Voor mij komt alles hier samen in een smaakvolle symbiose; verlies van ...... vul maar in vanuit je eigen levenservaring en eventuele geleden verlies/verliezen.....

Absoluuut 4 sterren waard!!!

Groot compliment aan de band in dit geval!
Nog altijd essentieel.
Voor mij niet hun beste, maar raak is deze zeker.

We zijn een jaartje verder en ik merk dat ik deze nu al nooit meer luister. Wat mij betreft wordt het niveau van In Rainbows, OK Computer, Amnesiac en The Bends hier niet gehaald. Ik schaal hem in op eenzelfde niveau als Kid A en Hail to the Thief.

Ik grijp nochtans behoorlijk vaak terug naar deze. Sterk album dat wel even heeft moeten groeien voor ik alles apprecieerde. Mooi en rustig met toch de nodige weerhaken en met Burn the Witch, Ful Stop en True love Waits zeker 3 classics.

In Rainbows & Ok Computer zijn nog een stapje hoger maar deze A Moon Shaped Pool mag zeker zonder schroom naast The Bends en Kid A gaan staan. Hail to the Thief moet nog doorbreken bij mij

Had ik deze nog niet reeds in huis gehaald, dan had ik n.a.v. deze opmerking morgenvroeg om 9 u kwijlend bij de platenzaak gestaan!

Prachtig mooie ingetogen en soms droevige liedjes. Dit is de Radiohead waar ik graag naar luister.

Hij blijft voor mij ook fier overeind staan, ik vermoed dat na verloop van tijd dit album gaat stijgen boven Kid A en Hail to the Thief richting de hoogst gewaardeerde albums van Radiohead.

Consistent goed album zonder zwakke broeders, misschien is het ontbreken van echte uitschieters wel het enige manco.

Ik zou er tien jaar van mijn leven voor over hebben (de eerste tien jaar dan) om Radiohead geweldig te vinden. Sporadisch vind ik liedjes van hen uitmuntend, maar elke keer als ik een album van ze luister, hoor ik de genialiteit, maar pakt het me niet. Terwijl ik voel hoe geweldig het is. Jammer, blijft een op-afstand band voor mij. Nogmaals, terwijl ik voel hoe briljant het is. Maar ja, gevoel en gevoel vallen niet altijd samen.

Oprecht verhaal Elbsegler. Gewoon een eerlijke stelling en je hoort in ieder geval dat de band wat kan.
Niet je smaak. Geen probleem toch.

Ja, ik heb een zwak voor Radiohead en ja ik weet dat er veel mensen zijn die hun muziek depressief gezemel vinden. Ja zelfs het soort highbrow, arty-farty muziek voor bleekscheten. Maar zoals dus gezegd is ondergetekende al sinds het begin een liefhebber van hun muziek en al evenzeer van hun ontwikkeling door de jaren heen. Elk album had wel andere accenten maar de vervreemding van de moderne mens in de door internet, smartphones en ok computers overwoekerde samenleving stond centraal.
Radiohead maakt de soundtrack voor deze tijden, hier en daar kil en afstandelijk maar meestal gewoonweg warm ingeduffeld omgeven door elektronische apparatuur. Een kloppend hart in een computer.

Ze maken op dit album een perfecte brug tussen de koude polsslag van hun meest elektronische nummers en het behaaglijke deken dat ze met hun gitaren draperen. Voeg daarbij nog een stevige geut strijkers (want bovenal is dit hun strijkersalbum) getuige alleen al de opener Burn The Witch, een kopstoot van heb ik je daar en een song die ik al grijs gedraaid heb op repeat zonder dat hij iets van z'n glans verliest.
Daarmee kom ik meteen tot de kern; A Moon Shaped Pool bezorgde mij niet de instant klik maar vroeg tijd om te groeien. Ik heb hem nu al heel lang in de auto op repeat staan en mondjesmaat groeiden de songs onder m'n huid.
Burn The Witch terwijl het landschap voorbijtrekt, Daydreaming terwijl ik in de file sta te dromen, Ful Stop en ondertussen gaan tanken, Identikit harder zetten terwijl de zon de laatste waterige stralen na een regenbui door de voorruit laat breken, True Love Waits op weg naar huis naar vrouw en kinderen.
Een album dat nadat ik het de broodnodige tijd had gegeven langzaamaan opklom tot bijna dezelfde hoogte als hun andere werken (nog steeds wel onder In Rainbows en Ok Computer).
Maar dus ook een album dat ik niet snel beu raak. Iets waar ik bij de meerderheid van albums van andere grootheden wel last van heb als ik ze te vaak beluister zorgt Radiohead voor genoeg kronkels in hun nummers en blijven ze weg van het geijkte pad en maken ze hun eigen sound.

Oh crap. Wat heb ik nu toch weer gezegd?

Nog een half jaartje verder nog eens proberen? Ik merk dat ik regelmatig draai, niet vaak, maar vaker dan elk ander Radiohead album en het is zo'n mooi evenwichtig geheel met een indrukwekkende kop en staart.

Goed gedaan hoor dit. Een tien.

Da's 5 sterren.