Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)

Radiohead, de iconische Britse band opgericht in 1985, staat bekend om hun experimentele en invloedrijke geluid. Hun album "A Moon Shaped Pool" uit 2016 is daar ook een voorbeeld van. Dit album omvat een scala aan emoties maar draagt een enorme soberheid en somberheid uit. Het is daardoor geen album dat ik echt met plezier beluister

Het album opent met "Burn the Witch", een nummer dat gekenmerkt wordt door staccato strijkers die een dreigende sfeer oproepen. De orkestrale begeleiding geeft het nummer een intensiteit die onmiddellijk je aandacht grijpt en niet meer loslaat. De opbouw van spanning is onmiskenbaar, resulterend in een claustrofobische sfeer die wel past bij de alarmerende teksten

Vervolgens brengt "Daydreaming" een ingetogen en melancholische toon, die met zijn sobere arrangementen een gevoel van introspectie en verlangen oproept. De dromerige melodieën versterken het gevoel van eenzame reflectie.

"Decks Dark" blijft trouw aan deze ingetogen sfeer, donker en sinister met onheilspellende ondertonen die een zekere spanning creëren voor een naderend onheil. Het nummer bouwt subtiel op zonder ooit volledig te ontploffen, waardoor de spanning voelbaar blijft.

Met "Desert Island Disk" duiken we nog dieper in de donkere, sobere klanken. Het nummer is voorzichtig en bedachtzaam, met een begeleiding die perfect past bij de introspectieve teksten. Het doet wat denken aan eerder werk van de band.

"Ful Stop" is een van de meer ritmische nummers op het album, aangedreven door een strak bas- en drumritme. Het nummer zwelt aan, maar bereikt in mijn beleving net niet een echte climax, en eindigt op een sobere noot. Dit nummer is een goede weergave van de spanning en urgentie die door het hele album voelbaar is.

"Glass Eyes" keert terug naar de ingetogenheid, met prachtige strijkers die een gevoel van kwetsbaarheid en tederheid oproepen. Het nummer is een kort maar krachtig moment van emotionele intensiteit.

"Identikit" brengt een complexere ritmische structuur en veel gelaagde vocale harmonieën. Het nummer is zowel intrigerend als ongrijpbaar, en biedt een boeiende luisterervaring.

"The Numbers" breekt eindelijk door de ingetogenheid heen met meer volume en dynamiek. De strijkers en de stevige ritmes geven het nummer een heerlijk volle sound die een welkome afwisseling biedt.

"Present Tense" keert terug naar een meer intieme sfeer, met subtiele gitaarpartijen en een meeslepende melodie. Het laat een sprankje uitbundigheid zien, met een iets vrolijker toon. Het is een zeldzaam moment van lichtheid op een verder somber album

"Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief" dompelt ons opnieuw onder in melancholische somberheid, met een complex en introspectief arrangement dat blijft hangen in je gedachten.

Tot slot sluit "True Love Waits" het album af met een bitterzoet gevoel. Het nummer blijft trouw aan de melancholische sfeer en biedt een ingetogen afsluiting. Het is een herinterpretatie van een eerder nummer dat al jaren door fans wordt gekoesterd. Deze nieuwe versie is ingetogener en emotioneler, met een spaarzame pianobegeleiding die de kwetsbaarheid van de tekst benadrukt.

Samenvattend is "A Moon Shaped Pool" een album dat wordt gekenmerkt door soberheid en somberheid. De ingetogen en introspectieve klanken domineren, wat voor mij resulteert in een enigszins eentonige luisterervaring. Het album voelt meer als een solo-project van Thom Yorke dan een collectief werk van Radiohead, aangezien de band weinig ruimte lijkt te krijgen om te schitteren. Hoewel het ongetwijfeld artistiek indrukwekkend is, behoort het zeker niet tot mijn favoriete Radiohead-albums.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Een van de beter Radiohead platen naar mijn mening. Emotioneel geladen van top tot teen

Zeker, maar toch kan hij naar mijn mening niet tippen aan OKC en HTTT.

OKC en HTTT zijn ook bizar goed, maar mijn nummer 1 blijft altijd In Rainbows

Ook daar kan hij inderdaad niet aan tippen. Kijk trouwens maar uit met dat 'altijd'.

Zo’n nummer als The Numbers staat wel op eenzame hoogte wat betreft ik en deze band.

Vind het gigantisch wat ze daar neerzetten.

Een gigantische track.

Absoluut meesterwerk!

Radiohead was nooit zo mijn band, op een enkele losse track na. Tot dit album kwam, een meer elektronisch geproduceerde sound, en voor mij alles op zijn plek viel. Een van mijn favoriete albums, absoluut topalbum.