Een recente MusicMeter-Vraag Van De Dag was van wiens dood je het meest onder de indruk was en tegen wiens dood je het meeste opzag (uiteraard ging het daarbij om het verscheiden van muzikanten, niet van familie of vrienden). Ik moest toen eigenlijk denken aan een derde categorie, en op de vraag wiens carrière voor je gevoel het meest gekortwiekt was door zijn dood zou mijn antwoord Jimi Hendrix zijn geweest, want wat hij in zijn korte loopbaan voor elkaar kreeg is al niet misselijk, maar naar hoe hij zich verder zou hebben ontwikkeld en welke onontgonnen muzikale terreinen hij nog zou hebben betreden op basis van de beloftes van zijn albums en singles valt alleen maar te gissen – maar ik kan me niet voorstellen dat hij pas op de plaats zou hebben gemaakt, noch kwalitatief noch qua vernieuwing.
Het enige wat ik tegen dit debuutalbum in zou kunnen brengen is dat het heel erg opgezet lijkt te zijn als een staalkaart van 's mans kunnen, alsof hij meteen iedereen wilde laten zien welke verschillende stijlen hij allemaal beheerste en wat hij op zes snaren allemaal in z'n mars had, maar ja, tegelijkertijd maakt hij die pretentie volkomen waar, want hij kàn het ook allemaal, de hoogtepunten zijn ook allemaal even fantastisch, en zelfs bij de mindere nummers (
Can you see me,
Remember) heb ik eigenlijk nooit de neiging om naar de volgende track te skippen. En natuurlijk gaat alle aandacht uit naar Hendrix, maar ik kan toch ook heel erg genieten van het lekkere drumwerk van Mitch Mitchell, zwaar maar soepel en inventief, en perfect op de plaat gezet door de onvolprezen Eddie Kramer.
Bij de favorieten staat
Foxy lady met afstand op 1 (momenteel 190 stemmen, 62 meer dan nummer 2
Hey Joe). Ik weet wel dat over smaak niet te twisten valt, maar ik vind dat echt onbegrijpelijk bij een album waar ook
I don't live today,
May this be love,
Third stone from the sun en
Are you experienced op staan.
Droombolus schreef:
Ik had een Polydor CD uit het Alan Douglas tijdperk waar eerst de 3 singles op staan waarna de reguliere UK tracklisting bij Track 7 begint en normale LP versie van Red House vervangen is door een versie die meneer Douglas beterder vond ( if memmerie smurfs de versie die op Smash Hits staat ). Het blijft lachen
Ik weet niet hoeveel versies er van dat nummer circuleren, maar ik leerde Hendrix kennen via
The legendary Jimi Hendrix (1980), en toen ik later de reguliere albums op CD ging kopen stond op mijn uitgebreide versie van
Are you experienced (uit 1993,
Released under the supervision of Alan Douglas) een andere versie dan degene waar ik via voornoemde compilatie aan gewend was geraakt, en het boekje van deze
AYE-CD bevestigt
Droombolus' memmerie dat hier de
Smash hits-versie op staat. Andermans oren zullen misschien niet zo veel verschil horen, maar míj blijft het storen.