Oasis - (What's the Story) Morning Glory? (1995)

Maar eens weer opgezet en wat blijft dit goed zeg. Een van de beste platen van de 90's.

Mooi album hoor, mij pest je er niet mee.
Ik hou het meest van Some might Say en de titelsong.

Dat Hello heeft trekjes van Hello Hello I'm back again van Gary Glitter en op zich vind ik dat buitengewoon grappig, dat ze dat er bij hebben betrokken.

Toen wisten ze natuurlijk ook nog niet van Glitter en... enfin, het is in ieder geval een mooi klein eerbetoon aan de glamrock.

Ik ben geen britpopfan, omdat ik dat vaak maar wat aan de saaie kant vind. Gisteren kwam ik dit album tweedehands tegen en ik heb hem meegenomen. Het is immers een klassieker, dus die moet ik toch maar eens leren kennen.
Tot mij verbazing hoor ik best een lekkere dosis rockmuziek. Helemaal niet zo suf en tandeloos als ik had gedacht. Dit album zal ik de komende tijd eens wat vaker draaien. Wie weet ga ik wel van Oasis houden.

Ik vind Oasis eigenlijk ook niet echt een typische britpop-band. Sowieso is dat een beetje een vaag labeltje, want een hoop bands in het genre verschillen enorm van elkaar. Maar als er iets is als typische britpop, dan zou ik daar eerder bands als Blur en Supergrass onder scharen. Bands met veel humor, die zichzelf niet ál te serieus nemen, en misschien wel meer geïnspireerd zijn door The Kinks dan door The Beatles. Oasis is dan wel echt een totaal andere band.

Google ff op Britpop en kijk dan naar de Afbeeldingen. Bij mij slaat Oasis daar de klok.
Oasis was imo de exponent van Britpop en heeft, inderdaad samen met Blur, voor deze enorme populariteit in de jaren '90 gezorgd. Britpop heeft niets te maken met humor en jezelf niet serieus nemen. Bands als bijvoorbeeld The Verve, Travis, Cast (en zo kan ik er nog veel meer noemen) vielen toch echt onder deze noemer en namen zichzelf echt wel serieus....

Ik dacht dat Britpop gewoon een tegenreactie was tegen de stroom Amerikaanse rockbands en de grunge scene die begin jaren 90 de charts overspoelden. Net na de Madchester hausse lag de Britse indie scene weer een beetje op zn gat qua mainstream en namen de Amerikanen weer de overhand.

De connectie met humor zie ik ook niet

Jezelf niet serieus nemen als in muziek maken met een knipoog. Als je dat niet ziet bij bands als The Kinks (de godfathers van de Britpop), Blur en Supergrass, tsja...

Maar zoals ik al zei: meerdere britpopbands verschillen totaal van elkaar. Blur en Oasis waren de twee grootste exponenten, maar wel echt totaal versschillende bands.

Zeer goede 2e plaat van de heren. Veel gevarieerder en vooral een aantal ontzettend sterke nummers. Zo goed als The Beatles zijn ze nooit geworden, maar dit album bevat wel die kwaiiteit.

Fantastisch. Champagne Supernova staat in mijn top 10 van nummers aller tijden, maar ook de rest is zo goed. Liam Gallaghers stem in topvorm. Naar mijn mening kon niemand in die tijd aan hem toppen. Maar Oasis is niet alleen de muziek, ook de hele attitude van 'wij zijn de beste, niemand kan ons wat maken' vind ik altijd geweldig om te zien.

Waarschijnlijk doe ik dit album tekort met 3 sterren, maar ik heb de hype rondom Oasis nooit begrepen. Met name de zang gaat bij mij vrij snel irriteren, en het kabbelt mij net teveel voort, ik mis een climax in de meeste nummers. Als ik andere mensen zo lyrisch zie wens ik wel eens dat het anders was, maar het is niet aan mij besteed vrees ik.

In "mijn tijd" was het cool om zo hard mogelijk Oasis te haten, want dan was je pas een échte alto.
Verschrikkelijk kereltjes vond ik die aanstellerige broertjes Gallagher.

Verstand komt met de jaren zegt men wel eens, in dit geval mag ik daar zeker van spreken.
Fantastisch album met louter geweldige meezingers, keihard mee brullen!

Dat niemand hier de 2 extra cds met extra tracks heeft toegevoegd verbaast me een beetje.
Zal er eens werk van maken.

De 3 cd is toch een mooi document
Die b kanten zijn echt fantastisch. (Kocht vroeger alle singles daarom) maar die live opnames voegen niet zoveel toe vind ik. Had dan een dvd toegevoegd met een show uit die periode.

Maar voor 15 euro zal ik verder niet klagen.

Genialiteit in een doosje en op een schijfje. Eén der beste pop/rockplaten aller tijden en van een kaliber dat ze ze lang niet meer gemaakt hebben (noch Oasis, noch andere bands).

Vandaag is dan eindelijk het vinyl bij mij beland. Dat lag al een kleine week bij mijn ouders, nadat het vers werd gehaald bij Amazon UK... vrouwlief hoeft niet alles te weten tenslotte (al moet een steeds verder uitdijende platenkast toch een keer gaan oppassen, maar goed).

Ik moet een jaar of 14 geweest zijn toen ik kennismaakt met Liam en Noel en hun band. Ik kocht de zilveren en gouden singles box en ontdekte al snel dat de b-kanten waarop Noel zong eigenlijk mijn voorkeur hadden boven de veel gedraaide hits op de a-kant. De albums volgden later pas, al was dat eigenlijk al na de periode dat ik ze veel luisterde.

Nu ik het album na een aantal jaar weer eens luister, moet ik toch constateren dat het allemaal uiterst briljant is en eigenlijk het enige spijtige is dat de heren de belofte hierna nooit helemaal hebben ingelost. Echt alles is raak hier. Natuurlijk Wonderwall en Don't Look Back in Anger, maar ook Roll With It en Some Might Say doen hier weinig voor onder. En dan vergeet ik nog de beste Oasis plaat; Champagne Supernova, ongekende schoonheid!

Een album dat ik zeker vaker op de speler zal leggen... en vervolgens zal doen alsof ik hem al jaren bezit, want een beetje verdraaid ook wel zo is natuurlijk.

Oasis is afkomstig uit Manchester en de twee broers Liam en Noel Gallagher zijn de belangrijkste leden van de band. Liam vanwege zijn karakteristieke stemgeluid en Noel door zijn songwriting en prachtige gitaarpartijen. Het debuutalbum “DEFINITELY MAYBE” verschijnt in augustus 1994 en groeit ook uit tot een klassieker, maar wordt qua verkoopcijfers ruimschoots overtroffen door het op 2 oktober 1995 verschenen “(what’s the story) MORNING GLORY”. In Engeland is men helemaal gek van de band en ook de strijd met tijdgenoten Blur wordt breeduit in de media uitgemeten. Een paar weken voordat deze tweede plaat van Oasis verschijnt, brengt Blur zijn vierde album uit, maar Oasis wint die “strijd” dik. De kwaliteit van de songs is dan ook zeer hoog en in ruim 50 minuten krijg je het beste van de jaren ’90 Britpop voorgeschoteld. De geest van de Beatles en dan met name John Lennon waart wel rond in de songs, maar Oasis is erin geslaagd een eigen geluid te creëren en daar dragen voornamelijk de beide broers aan bij. In Nederland is “WONDERWALL” de eerste hit, in Engeland scoorden ze met het debuutalbum al 2 top 10 hits en de eerste single van “(what’s the story) MORNING GLORY” is “SOME MIGHT SAY” en die bereikt daar de eerste plaats. Ook diens opvolger “ROLL WITH IT” wordt een enorme hit, wat de populariteit van de Engelse band in eigen land maar eens onderstreept. De arrangementen in de songs zijn briljant, prachtige melodieën, krachtig gezongen en prima gemusiceerd. Hoogtepunten vind ik de opener en grote Engelse hit “SOME MIGHT SAY”, het slepende “DON’T LOOK BACK IN ANGER” en de fantastische afsluiter “CHAMPAGNE SUPERNOVA”, waarop Paul Weller te horen is als gast gitarist en achtergrond zanger. Dit nummer laat in bijna 7 en een halve minuut horen welke klasse Oasis in die jaren had! Opvolger “BE HERE NOW” was ook nog een groot verkoopsucces, maar daarna werd het steeds minder. Liam en Noel maakten openlijk ruzie en dat zorgde er mede voor dat de band uiteindelijk ophield te bestaan. Tegenwoordig maken ze los van elkaar nog wel steeds muziek. Liam Gallagher zal in september een nieuw, tweede solo album uitbrengen, getiteld “WHY ME? WHY NOT” en Noel bracht met zijn High Flying Birds tot nu toe 3 albums uit. De hoogtijdagen van de jaren ’90 ligt echter ver achter ze, want of ze ooit nog een klassieker zoals “(what’s the story) MORNING GLORY” uitgaan brengen, waag ik te betwijfelen.

Wonderwall is het nummer waardoor ik Oasis fan werd! En dit album is voor mij het beste werk! Geen enkel slecht nummer hierop te noemen! 5 sterren hiervoor!

Wonderwall en Oasis in het algemeen vond ik als post-puber echt verschrikkelijk.
Pas vele jaren later ontdekte ik wat voor parel dit album is. Gelukkig maar. ?

Mooi toch hoe je smaak kan ontwikkelen. ?

Vandaag exact 25 jaar oud, en tot op vandaag eentje die ik met heel veel plezier draai!

Nog even terug beluisterd. Champagne Supernova is nog altijd de topper die ik graag hoor

Don't Look Back In Anger - Cast No Shadow - Champagne Supernova
Een trio absolute topnummers, klassiek en onvergetelijk.
Maar mijn favoriete Oasis nummer blijft toch Columbia van Definitely Maybe, de gitaarmuur op dat nummer is adembenemend.

Het beste album van Oasis. Zo goed als al hun klassiekers staan erop.

Het is mij vorige keer gek genoeg niet opgevallen, maar toch apart dat bij de LP kant B aan het eind Bonehead's Bank Holiday erbij is geplakt.

Dat had Bonehead's Ringo moment op de plaat moeten zijn.

Nog eens een draaibeurt gegeven... wat een plaat... voert me direct terug naarde 90s... no filler, al killer... het geldt voor deze plaat... straf ...

Ik had 'm toevallig afgelopen week ook in de CD-speler. Ik ben het met je eens: dit is echt een wereldplaat: geen enkel nummer dat in negatieve zin afsteekt en met Wonderwall, Don't look back in anger, Champagne Supernova, Some might say en Cast no shadow staan er minstens vijf absolute toppers op. De enige lichte tegenvaller vind ik eigenlijk Roll with it, wat een ietwat flauw Status Quo-aftreksel is in mijn oren. Een beetje dreinerig, maar dat komt ook door de zangstem. Niet heel erg, want dat hoort ook wel een beetje bij het geluid van Oasis.

Ben verder geen uitgesproken Britpop- of Oasis-fan (tenzij onder Britpop ook The Beatles, The Kinks en The Jam worden gerekend, en dat lijkt met terugwerkende kracht het geval te zijn). Maar dat dit album staat als een huis, lijdt geen twijfel. Ik vind Oasis' debuut ook goed te pruimen, al is het een paar fracties minder dan deze. Maar daarna heb ik Oasis nauwelijks nog kunnen betrappen op een plaat die het aanschaffen waard is. Heathen chemistry heb ik nog gekocht, die is niet onaardig...

[quote]gaucho schreef:
Ik had 'm toevallig afgelopen week ook in de CD-speler. Ik ben het met je eens: dit is echt een wereldplaat: geen enkel nummer dat in negatieve zin afsteekt en met Wonderwall, Don't look back in anger, Champagne Supernova, Some might say en Cast no shadow staan er minstens vijf absolute toppers op. De enige lichte tegenvaller vind ik eigenlijk Roll with it, wat een ietwat flauw Status Quo-aftreksel is in mijn oren. Een beetje dreinerig, maar dat komt ook door de zangstem. Niet heel erg, want dat hoort ook wel een beetje bij het geluid van Oasis.
.[/quote

Roll with it vindt ik wel een goeie rocker... het enige (mindere) nummer als stand alone track vind ik She’s electric... maar door zijn luchtigheid past het perfect op de plaat... biedt wat ademruimte voor de andere songs om te excelleren...

Kan deze niet meer horen, letterlijk. Destijds gekocht, maanden grijsgedraaid en toen was ik m zat en heb m verkocht. Dat en het feit dat toen nog het niet zo heel bekende Oasis ineens iedereen zn vriendje werd zorgde ervoor dat ik er genoeg van had.

Het hoogtepunt van Oasis. Het hele album van begin tot eind is goed. Bovendien worden stevige nummers afgewisseld met rustige nummers, wat een verbetering is ten opzichte van Definitely Maybe. Uiteraard staan hier de klassiekers Wonderwall, Don't Look Back in Anger en Champagne Supernova op, maar ook nummers als Cast No Shadow en She's Electric zijn prachtig.

Ik heb hetzelfde verhaal dat ik in de laatste berichten hier van dit album al meerdere malen gelezen heb. Als tiener vond ik Oasis vreselijk. Ik had het eerste album nog wel gekocht. Wonderwall werd overal veel te veel gedraaid, de band verdiende al die aandacht in de pers niet, de muziek was niet eens goed, yadayadayada.

Ik ben blij dat ik dit album later als 40-er opnieuw heb beluisterd. En ik mijn mening maar even helemaal bijgesteld. Ik vind Absolutely Maybe best wel een goede plaat, maar dit album is het beste dat Oasis heeft uitgebracht. Er staat gewoon geen enkel slecht nummer op dit album en inderdaad vol met (terechte) klassiekers als Don't Look Back In Anger ("Gonna start a Revolution from my Bed"), Cast No Shadow en Champagne Supernova.

Ja, Wonderwall wordt nog steeds overspeeld, maar ik kan de band niet echt verwijten dat ze een nummer hebben geschreven dat blijkbaar bij zoveel mensen resoneerde.

Blij dat ik het heb (her)ontdekt en het eindelijk de tijd heb gegeven die het verdiende.

Heerlijke bravoure plaat met een fantastische zeikstem, in positieve zin, van liam. Jammer van het gedoe tussen de gebroeders, anders hadden we nog meer van dit soort platen kunnen horen.

Ik woonde in de 90's in Engeland. In het midden van het britpoptijdperk. De vete tussen Blur en Oasis vierde hoogtij, middenklasse tegen working class was het en ik kende vooral Oasis omdat elke straatmuzikant Wonderwall speelde en was er niet echt voor te vinden. Blur vond ik dan weer een doorslagje van The Kinks. Ik was toen wel volledig weg van raven, breakbeats, The Prodigy, spittafields, Old Street en Megatripolis dus ik behoorde tot die 'andere' groep.

De enige "britpop"/rockgroepen die ik luisterde waren Pulp, Black Grape, Slowdive en MBV. Ik heb heel wat gemist in die tijd, en ondertussen wat schade ingehaald.

Deze Oasis is er één van, dit is een zogenaamde klassieker. Perfecte intro, perfecte plaat, perfect geproduced, Liam zijn galmende stem, alles is echt héél héél goed. Is het grensverleggend? Nee hoor.
In een tijdperk dat bolstond van Grunge kwamen ze met een sound die teruggreep naar the Beatles en de Sixties maar met tijdloze teksten die resoneerden bij de Jilted generation.