Oasis - (What's the Story) Morning Glory? (1995)

Ik heb hetzelfde verhaal dat ik in de laatste berichten hier van dit album al meerdere malen gelezen heb. Als tiener vond ik Oasis vreselijk. Ik had het eerste album nog wel gekocht. Wonderwall werd overal veel te veel gedraaid, de band verdiende al die aandacht in de pers niet, de muziek was niet eens goed, yadayadayada.

Ik ben blij dat ik dit album later als 40-er opnieuw heb beluisterd. En ik mijn mening maar even helemaal bijgesteld. Ik vind Absolutely Maybe best wel een goede plaat, maar dit album is het beste dat Oasis heeft uitgebracht. Er staat gewoon geen enkel slecht nummer op dit album en inderdaad vol met (terechte) klassiekers als Don't Look Back In Anger ("Gonna start a Revolution from my Bed"), Cast No Shadow en Champagne Supernova.

Ja, Wonderwall wordt nog steeds overspeeld, maar ik kan de band niet echt verwijten dat ze een nummer hebben geschreven dat blijkbaar bij zoveel mensen resoneerde.

Blij dat ik het heb (her)ontdekt en het eindelijk de tijd heb gegeven die het verdiende.

Heerlijke bravoure plaat met een fantastische zeikstem, in positieve zin, van liam. Jammer van het gedoe tussen de gebroeders, anders hadden we nog meer van dit soort platen kunnen horen.

Ik woonde in de 90's in Engeland. In het midden van het britpoptijdperk. De vete tussen Blur en Oasis vierde hoogtij, middenklasse tegen working class was het en ik kende vooral Oasis omdat elke straatmuzikant Wonderwall speelde en was er niet echt voor te vinden. Blur vond ik dan weer een doorslagje van The Kinks. Ik was toen wel volledig weg van raven, breakbeats, The Prodigy, spittafields, Old Street en Megatripolis dus ik behoorde tot die 'andere' groep.

De enige "britpop"/rockgroepen die ik luisterde waren Pulp, Black Grape, Slowdive en MBV. Ik heb heel wat gemist in die tijd, en ondertussen wat schade ingehaald.

Deze Oasis is er één van, dit is een zogenaamde klassieker. Perfecte intro, perfecte plaat, perfect geproduced, Liam zijn galmende stem, alles is echt héél héél goed. Is het grensverleggend? Nee hoor.
In een tijdperk dat bolstond van Grunge kwamen ze met een sound die teruggreep naar the Beatles en de Sixties maar met tijdloze teksten die resoneerden bij de Jilted generation.

Oasis komt terug. Herinner me nog de vete tussen hen en Blur al zal deze vooral door de schrijvende pers zijn aangewakkerd. Blur middle class en Oasis working class. Ik ben kamp Blur. Meer variatie, leukere liedjes (Parklife, There's No Other Way, Coffee and TV) maar Oasis heeft ten minste 1 klassieker op hun naam staan: Wonderwall. Al staan er op dit album nog een paar aardige nummers. En Noel heeft veel inspiratie bij de Fab Four opgedaan, geen schande wat mij betreft. De reünie die altijd ontkend werd komt nu toch. Ik ga het met belangstelling volgen en zet vandaag dit album en Parklife maar weer eens op.

Berichten verplaatst naar Oasis

Oasis, het bandje van de gebroeders Gallagher die elkaar niet kunnen luchten of zien. Een goede marketingtruc door de jaren heen, echte botsende karakters of ligt de waarheid ergens in het midden...
Morning Glory is vanuit commercieel oogpunt de meest succesvolle schijf van de heren geweest. Met nummers als Wonderwall, Don't Look Back in Anger, Cast No Shadow en Champagne Supernova maak je ook een goede beurt.
Desalniettemin vind ik de verheerlijking rondom Oasis enigszins overdreven, de nummers zijn degelijk - Noel is een prima songwriter - maar ze vormen een grote ode aan die andere band 40 kilometer verderop westwaarts gelegen.
Dat is niet erg, welke Britpop band is daar niet schuldig aan, ergerlijker vind ik die nasale zeikstem van Liam. Na 2 songs aangehoord te hebben geloof ik het wel met de beste man, ronduit irritant.
Een score laat ik achterwege, slecht is Morning Glory allerminst, maar met een andere zanger had ik wellicht de plaat allang in de kast staan.

Heb de cd al 30 jaar in de kast maar zag dat ik hem nog geen waardering heb gegeven. Na alle ticketcommotie van vandaag hem weer eens opgezet. Het blijft een heerlijke plaat. Elke band zou willen minimaal een keer iets legendarische willen uitbrengen en dat indertijd wel gelukt. Sterke nummers, puike singles, fraaie hoes en dat er wat jatwerk bij zit zij ze vergeven.
Ik vind het wel gelijk het beste en meest afwisselend wat ze gedaan hebben. Het debuut was vooral een muur van gitaren en de opvolger te geforceerd en de nummers veel te lang uitgesponnen. Maar de What's the story kan zo in het toprijtje uit de jaren 90.