Talk Talk - The Party's Over (1982)

Tja, misschien ben ik in de war, want met dezelfde line-up is Talk Talk - London 1986 (1999) opgenomen (ook opnames uit 1986). Weet zeker dat ik live-opnames van 7 en 8 heb gehoord. Van het Londense concert circuleert ook nog een opname die afwijkt van de listing hier. Ik moet meerdere live-opnames hebben, maar waar? Kan ze niet zo snel vinden en ik heb onlangs 'grote schoonmaak' gehouden onder de mp3's.

Nog een keertje beluisterd. Wat een heerlijke trip blijft dit synth plaatje. Latere LP's van Talk Talk zouden hitgevoelige potten breken en bijgevolg meer faam verwerven. Maar voor mij blijft hun debuut het beste dat ze uitgebracht hebben, en één van de beste synth platen ooit uitgebracht tout court. Catchy, urgent, no nonsense, deep eighties feel, melodie gekoppeld aan melancholie, dit alles gebald in een plaat die aankomt als een tedere vuistslag.

Met een stem als die van Mark Hollis zul je nooit een talentenjacht winnen. En tegelijkertijd komt die stem binnen! Desondanks duurde het even voor ik de groep leerde kennen, wellicht mede door de plaatrecensie in Oor. Daarin was Jan Libbenga vernietigend: "Met uitzondering van de singles hebben de nummers geen enkele ruggengraat".
Net als de meesten in Nederland leerde ik de groep kennen met de singles van hun tweede album. Dit naar aanleiding van een (playback?) optreden bij de BRT op een zaterdagmiddag. Dit album ging daaraan vooraf en bleef mij onbekend. Tot streaming kwam!
The Party’s Over bleek een heerlijk synthwave-album. Volgens Wikipedia werd de band vaak vergeleken met Duran Duran: niet alleen omdat ze een dubbel woord in de groepsnaam hadden, maar ook omdat ze platenmaatschappij (EMI) en producer (Colin Thurston) deelden. Daarvan wist ik indertijd niets.

Vooral de A-kant bevalt mij goed, omdat daar de meeste uptempo liedjes staan. Op de B-kant is het tempo soms wat lager en dankzij de fretloze bas van Paul Webb doet het in de langzamere delen aan Japan denken: vooral bij Have You Heard the News en het afsluitende Candy zijn het die bas en zwevende toetsenpartijen die maken dat ik zin krijg in een goed glas witte wijn.
Wikipedia en de site van British charts vertellen meer. Over Thurston, dat hij als producer was uitverkoren door Hollis omdat hij had meegewerkt aan "Heroes" van Bowie. Over de geflopte singles Mirror Man en Talk Talk, de eerste bescheiden hitsingle Today (#52 in mei 1982) en dat het opnieuw uitgebrachte Talk Talk in december ’82 #23 haalde. Dit vind ik inderdaad de sterkste liedjes van het album mét het titellied. Na herhaald afspelen groeit de B-kant, dus vanaf track 6.

Ja, dit is new wave, dit is synthesizerpop… Maar vooral de composities vind ik heerlijk, edelpopliedjes pur sang. Dit in combinatie met die aparte stem van Hollis maakt dat een sterk debuut klinkt, zoals ik ook het debuut van Duran Duran als een aangename verrassing van vóór de grote successen beleefde.

Ik vind dit persoonlijk juist één van de beste Talk Talk platen. Laughing stock en in het bijzonder spirit of eden kan ik zeker waarderen. Maar.. de kans is groter dat ik deze plaat vaker opzet. Die andere platen zijn knap gemaakt, alleen die hebben veel minder replay value.
Knap gemaakte synth-pop (synth-wave), hoe je het ook noemen wilt.
Daarom 4* en even hoog als spirit of eden.

Misschien toch iets meer aandacht schenken aan - wat je zelf elders te berde bracht - reflectie: niet elke gedachte, opwelling verdient het uiting te krijgen, net als een wind die kan je ook inhouden.

De meer reflectieve nummers springen er ook duidelijk uit - en als je Talk Talk V1 wilt linken met Talk Talk V2, kan je het beste via station Montreux (live) gaan. Zal deze lp niet verkopen, maar de berusting, reflectie en harmonie die Eden en Laughing Stock brengen is hier ver te zoeken.

Bij nader inzien is - door velen geliefd alhier - Colour of Spring wel een goede brug

Nogal een geliefd onderwerp van jou, geloof ik...

You 're cherry picking and jumping to conclusions, dear Watson - de analogie is niet van mij.

Ik ga geen lijst voor je maken, als je daar soms naar vist...

Ik heb een allergie voor lijsten en van vissen heb ik geen verstand. De parallel tussen ontsnappende gedachten en ontsnappende gassen lijkt me evident, zeker als iemand zelf elders nog aangeeft dat ie "wil oefenen in (zelf)reflectie".

Rond de jaren 2014 en 2015 was ik plotsklaps ineens een groot Synthpop-fanaat. Dit kwam enerzijds door de opkomst van bands als Chvrches en anderzijds een soort nostalgie naar platen of singles die schijnbaar mijn jeugd hebben moeten vormen. Omdat mijn kennis van jaren '80-muziek zeer beperkt was, kwam ik in eerste instantie niet echt verder dan a-ha en Alphaville.

Ik ben dan ook op een zoektocht geraakt en 'ontdekte' bands Talk Talk, Eurythmics, Duran Duran en Simple Minds. Even de New Wave en de daaruit voortvloeiende subgenres daargelaten, was ik dus koppie onder gedoken in de synthpop. Ik denk dat de oudere users hier zich dat ongetwijfeld nog wel kunnen herinneren. Maar dat even terzijde.

Door een korte discussie met Chameleon Day over vlinderhoezen, bedacht ik mij deze week dat het misschien toch weer eens tijd is om Talk Talk weer eens onder een vergrootglas te leggen. Dus bij deze.

Talk Talk laat op dit debuut een beetje horen waar Alphaville, a-ha en Tears for Fears ook mee begonnen. Pure synthpop maar dan iets minder gericht op disco en een beetje een "intelligent approach", met een duidelijke invloed van Roxy Music en Brian Ferry. Dit hoor je ook wel terug in de vocale frasering van Mark Hollis. Wat de band ook gemeen heeft met Tears for Fears is dat het van oorsprong een kwartet is, alleen heeft Talk Talk geen gitarist, maar wel een heuse bassist. Wat dat betreft is Alphaville veel meer een synthpop en zijn Talk Talk en Tears for Fears meet synthdriven pop. Maar om die discussie weer te starten vind ik vruchteloos.

Dit debuut is redelijk ééndimensionaal, in die zin dat de songs vaak dezelfde dynamiek hebben, en dit uit zich vooral in de continue polsslag van de electronische drums en drumcomputer. De synthesizers zijn vaak eerder ondersteunend dan dat er echt memorabele riffs worden gespeeld.

De aandacht wordt dan ook vooral opgeëist door zanger Mark Hollis, die een erg opvallende stem heeft die inderdaad een beetje de dramatische kant van bijvoorbeeld Brian Ferry opzoekt, maar minder dat crooner-esque heeft. De productie van de plaat, die in handen is van Colin Thurston (zie ook Duran Duran en Kajaagoogoo), die bekend staat als de catalysator van de "eighties sound".

Door het gebrek aan dynamiek en de voordurend doorhakkende electronische drumklanken is de plaat vooral erg vermoeiend om naar te luisteren. Een voorbeeld van een erg vermoeiend nummer is 'Hate' waar het net lijkt alsof ik er een emmer op mijn hoofd is gezet en er meerdere mensen met hamers er op slaan. Zo'n plaat als deze is (denk ik) ook de reden dat veel mensen het niet zo op hebben met de "eigthies sound". Ik ben zelf ook niet zo een liefhebber van de Thurston-sound, maar het is al wel wat beter uitgedokterd dan de Alan Tharney-sound (die helemaal kil is).

Echt memorabele songwriting en arrangementen ontbreken (nog) op deze plaat. Al is het nummer 'Talk Talk' zelf wel erg gaaf. Omdat producer Thurston op 'Rio' van Duran Duran ook de baslijnen van John Taylor lekker op de voorgrond mixt, is dat ook hier geval met de fretloze bas van Paul Webb. Een ander mooi voorbeeld van een redelijk geslaagde song (met ditto gaaf baswerk) is 'Have You Heard the News'. 'Candy' gaat ook nog wel, maar probeert teveel te overtuigen, waardoor het wat geforceerd overkomt. De akoestische piano die de song wat meer warmte had kunnen geven, wordt hier overstemd door electronische drums. In de kern best een goede song, maar wat knullig uitgewerkt (die snareroffel is ook gaaf gevonden).

Op de zang van Mark Hollis na, klinkt de plaat ook erg homogeen binnen het synthpopgenre, en hadden 'Mirror Man' en 'Another World' net goed door Annie Lennox of Marian Gold ingezongen kunnen worden. Erg overtuigend vind ik deze plaat dan ook niet, maar ik hoor wel heel veel potentie, en ik weet toevallig dat er veel betere platen nog zouden volgen. Ik houd mijn stem wel op een voldoende, ook al staan er maar twee songs op die echt mijn goedkeuring kunnen wegdragen.