Cream - Disraeli Gears (1967)
mijn stem
465 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Polydor
-
Strange Brew [Stereo] * (2:46)
-
Sunshine of Your Love [Stereo] * (4:10)
-
World of Pain [Stereo] * (3:02)
-
Dance the Night Away [Stereo] * (3:34)
-
Blue Condition [Stereo] * (3:29)
-
Tales of Brave Ulysses [Stereo] * (2:46)
-
SWLABR [Stereo] * (2:31)
-
We're Going Wrong [Stereo] * (3:27)
-
Outside Woman Blues [Stereo] * (2:25)
-
Take It Back [Stereo] * (3:04)
-
Mother's Lament [Stereo] * (1:46)
-
Lawdy Mama [Stereo Version 2] * (2:47)
-
Blue Condition [Alternate Stereo Version] * (3:09)
-
We're Going Wrong [Demo] * (3:49)
-
Hey Now Princess [Demo] * (3:31)
-
SWLABR [Demo] * (4:30)
-
Weird of Hermiston [Demo] * (3:12)
-
The Clearout [Demo] * (3:56)
-
Strange Brew (2:48)
-
Sunshine of Your Love (4:11)
-
World of Pain (3:06)
-
Dance the Night Away (3:34)
-
Blue Condition (3:28)
-
Tales of Brave Ulysses (2:50)
-
SWLABR (2:32)
-
We're Going Wrong (3:25)
-
Outside Woman Blues (2:25)
-
Take It Back (3:07)
-
Mother's Lament (1:47)
-
Lawdy Mama [Mono Version 1] * (2:01)
-
Blue Condition [Alternate Mono Version] * (3:09)
-
Strange Brew [BBC Mono Recording] * (3:00)
-
Tales of Brave Ulysses [BBC Mono Recording] * (3:39)
-
We're Going Wrong [BBC Mono Recording] * (3:25)
-
Born Under a Bad Sign [BBC Mono Recording] * (3:42)
-
Outside Woman Blues [BBC Mono Recording] * (3:19)
-
Take It Back [BBC Mono Recording] * (2:18)
-
Politician [BBC Mono Recording] * (3:59)
-
SWLABR [BBC Mono Recording] * (2:32)
-
Steppin' Out [BBC Mono Recording] * (3:36)
toon 29 bonustracks
totale tijdsduur:
33:13
(2:05:47)
0
geplaatst: 7 juni 2021, 20:37 uur
Mjuman schreef:
Leuk dat je aan oudere muziek begint, maar check voortaan wel even de feiten vooraf. Clapton had i.t.t. Bruce al twee serieuze bands gehad voor ie aan Cream begon: de uitermate succesvolle Yardbirds - beetje psychedelisch - en John Mayall. In de muziekwereld was Mayall zo'n beetje een opleidingsinstituut voor jonge, veelbelovende gitaristen en itt Peter Greene (niet vernoemd) werd de naam van Clapton wel genoemd op het album dat hij met John Mayall maakte, een absolute klassieker imo - nog meer dan dit. Dat album zeker 5* gehad, op lp, steeds weer uitgeleend, of achtergelaten.
Songs for a Tailor uit 1969 is een soloalbum van een niveau dat - zo vrees ik - Clapton nooit heeft gehaald, om diverse redenen. Derek en the Dominoes - met Skydog als inhuur-contribuant; beiden wilden graag - wederzijds respect - met elkaar spelen, maar er waren fikse time constraints. Clapton lijkt altijd druk nodig te hebben.
Clapton was trouwens degene die - nadat hij Hendrix aan een linkshandige Fender had geholpen - zei dat iedereen nou wel kon inpakken nadat ie Hendrix had gehoord. "Clapton is god" is graffiti, door een fan op een pleemuur in Londen geschreven. Clapton was veel te introvert om zoiiets überhaupt te kunnen denken.
Deze Cream leerde je naspelen door thuis de singles op 33 toeren te draaien en dan waanzinnig veel te oefenen - Swlabr ik geef het je te doen
(quote)
Leuk dat je aan oudere muziek begint, maar check voortaan wel even de feiten vooraf. Clapton had i.t.t. Bruce al twee serieuze bands gehad voor ie aan Cream begon: de uitermate succesvolle Yardbirds - beetje psychedelisch - en John Mayall. In de muziekwereld was Mayall zo'n beetje een opleidingsinstituut voor jonge, veelbelovende gitaristen en itt Peter Greene (niet vernoemd) werd de naam van Clapton wel genoemd op het album dat hij met John Mayall maakte, een absolute klassieker imo - nog meer dan dit. Dat album zeker 5* gehad, op lp, steeds weer uitgeleend, of achtergelaten.
Songs for a Tailor uit 1969 is een soloalbum van een niveau dat - zo vrees ik - Clapton nooit heeft gehaald, om diverse redenen. Derek en the Dominoes - met Skydog als inhuur-contribuant; beiden wilden graag - wederzijds respect - met elkaar spelen, maar er waren fikse time constraints. Clapton lijkt altijd druk nodig te hebben.
Clapton was trouwens degene die - nadat hij Hendrix aan een linkshandige Fender had geholpen - zei dat iedereen nou wel kon inpakken nadat ie Hendrix had gehoord. "Clapton is god" is graffiti, door een fan op een pleemuur in Londen geschreven. Clapton was veel te introvert om zoiiets überhaupt te kunnen denken.
Deze Cream leerde je naspelen door thuis de singles op 33 toeren te draaien en dan waanzinnig veel te oefenen - Swlabr ik geef het je te doen
In de tijd dat Clapton bij The Yardbirds de gitarist was, was er weinig psychedelisch aan de band. Dat kwam pas later met andere gitaristen.
0
geplaatst: 22 juni 2021, 10:04 uur
Hoe sterk The Yardbirds ook waren, als ik hun covers naast originele bluesnummers zette, klonken die minder dan de originele versies. Ik had wat schrik dat het met Cream ook het geval zou zijn. Maar de covers zijn hier gelukkig beperkt. Nog beter zijn ze er in geslaagd om de blues niet zomaar eigen te maken door het harder te spelen, maar er hun eigen ding mee te doen. De link tussen blues en de psychedelische muziek. Wat ook de aanzet zou zijn om alsmaar langer de gitaar te laten klinken in virtuoze solo's.
De nummers van Cream nog kort en strak en gaan dus ook niet meteen vervelen. Maar kan me wel voorstellen dat ze live wat meer aankleding kregen. Daar komt het dan ook beter tot haar recht dan in een studio.
Disraeli Gears kan ook rekenen op enkele hits met vooral Sunshine of Your Love als hoogtepunt. Je hoort duidelijk de inspiratie van Jimi Hendrix. Mooi hun stevig de muzikanten elkaar inspireerden en de muziek op korte tijd evolueerde.
Het album is iets meer dan een half uur, zodat het zeker niet verveelt. Leuk om nog eens op te zetten.
De nummers van Cream nog kort en strak en gaan dus ook niet meteen vervelen. Maar kan me wel voorstellen dat ze live wat meer aankleding kregen. Daar komt het dan ook beter tot haar recht dan in een studio.
Disraeli Gears kan ook rekenen op enkele hits met vooral Sunshine of Your Love als hoogtepunt. Je hoort duidelijk de inspiratie van Jimi Hendrix. Mooi hun stevig de muzikanten elkaar inspireerden en de muziek op korte tijd evolueerde.
Het album is iets meer dan een half uur, zodat het zeker niet verveelt. Leuk om nog eens op te zetten.
1
geplaatst: 22 juni 2021, 17:02 uur
Cream, 2,5 jaar hebben ze bestaan, maar hun status is behoorlijk legendarisch. Wellicht doet de muziek hier en daar wat gedateerd aan, het is de sound van eind jaren 60 van de vorige eeuw. Neemt niet weg dat ze enorm invloedrijk waren en de rode loper hebben uitgerold voor vele nakomelingen.
In 2005, een reünie, een aantal concerten in The royal Albert hall In Londen, binnen een paar seconde uitverkocht, van Eric voor Jack en Bruce die beide bankroet waren en alleen nog even flink konden cashen als er een reünie van Cream op poten werd gezet, en dat werkte, de geldkraan ging weer gulzig stromen, waarna Jack en Bruce nog een paar jaar tot aan hun dood onbezorgd konden leven, en Eric?, die is altijd doorgegaan, en heeft zijn status als superster altijd vast weten te houden.
Voordat je verdergaat naar YouTube
In 2005, een reünie, een aantal concerten in The royal Albert hall In Londen, binnen een paar seconde uitverkocht, van Eric voor Jack en Bruce die beide bankroet waren en alleen nog even flink konden cashen als er een reünie van Cream op poten werd gezet, en dat werkte, de geldkraan ging weer gulzig stromen, waarna Jack en Bruce nog een paar jaar tot aan hun dood onbezorgd konden leven, en Eric?, die is altijd doorgegaan, en heeft zijn status als superster altijd vast weten te houden.
Voordat je verdergaat naar YouTube
0
geplaatst: 23 juni 2021, 12:26 uur
devel-hunt schreef:
van Eric voor Jack en Bruce die beide bankroet waren
van Eric voor Jack en Bruce die beide bankroet waren
Jack Bruce is maar een man, de ander heet Ginger Baker en dat was degeen die failliet was gegaan aan z'n Argentijnse polopaarden fokkerij
0
geplaatst: 23 juni 2021, 16:40 uur
Droombolus schreef:
Jack Bruce is maar een man, de ander heet Ginger Baker en dat was degeen die failliet was gegaan aan z'n Argentijnse polopaarden fokkerij
(quote)
Jack Bruce is maar een man, de ander heet Ginger Baker en dat was degeen die failliet was gegaan aan z'n Argentijnse polopaarden fokkerij
Uiteraard, ik bedoelde Ginger Baker, over wie een hele mooie documentaire is gemaakt
0
geplaatst: 23 juni 2021, 17:34 uur
devel-hunt schreef:
Uiteraard, ik bedoelde Ginger Baker, over wie een hele mooie documentaire is gemaakt
(quote)
Uiteraard, ik bedoelde Ginger Baker, over wie een hele mooie documentaire is gemaakt
Tja en dan kom je ook nog eens met een take van White Room dat niet eens op dit album staat. Overigens is dat - qua gitaarwerk van Clapton - een vrij lauwe versie, met heel veel strummen en niet de aardige Clapton kenmerkende riedeltjes (o.a. met de wha-wha) die er op de originele versie wel deel van uitmaken. Overigens heeft Clapton dat bij live optredens in NL wel vaker gedaan - stond achter hem op het podium, in het donker, George Terry de meer lastige partijen te spelen.
0
geplaatst: 30 juni 2021, 15:32 uur
Toch wel een sterke plaat van Cream. De bluesrock van Clapton, Bruce en Baker werd hier met een stevige scheut psychedelica geïnjecteerd, en dat is heus niet enkel aan de hoes te merken. Lekker gitaarwerk vooral, Clapton mocht zich uitleven. En de metronoom genaamd Ginger Baker hield het boeltje voor de rest lekker in gang.
Strange Brew en Sunshine of Your Love (met dat kenmerkende introotje) zetten meteen de toon, maar de plaat verslapt daarna ook geen moment. Gewoon pure kwaliteit, en ontzettend aangenaam om naar te luisteren!
4 sterren
Strange Brew en Sunshine of Your Love (met dat kenmerkende introotje) zetten meteen de toon, maar de plaat verslapt daarna ook geen moment. Gewoon pure kwaliteit, en ontzettend aangenaam om naar te luisteren!
4 sterren
0
geplaatst: 30 juli 2021, 14:30 uur
Cream vind ik live in de regel mooier dan studio, evenwel al het officiële spul wel op CD, ook al zijn het veelal oude CD's. Eens met de mensen die vinden dat Blue Condition het peil naar beneden haalt. Mother's Lament heb ik daarentegen weinig moeite mee. Het is meer dat de genialiteit van Outside Woman Blues mij ontgaat en World of Pain helaas niet binnenkomt. Dance the Night Away daarentegen wel of We're Going wrong; beiden met psychedelische inslag. Take It Back kan ik ook wel waarderen en verder van die nummers die veelal op compilaties staan met als hoogtepunt Sunshine of Your Love. Dat werd nadien ook opgepikt door The Jimi Hendrix Experience. En alhoewel ik Hendrix compositorisch hoger inschat is Cream meer mijn ding.
1
geplaatst: 4 juli 2022, 08:01 uur
Aan de ene kant heb je Strange Brew, Sunshine Of Your Love en het beste nummer van het album: Tales Of Brave Ulysses.
Aan de andere kant heb je Blue Condition en Take It Back die beide eigenlijk niet op het album zouden mogen staan.
Mother's Lament kan ik beschouwen als een grappig, zij het enigszins dissonant einde.
En zonder om aan de volledige geschiedenis van Bruce, Baker en Clapton voorbij te gaan, is voor mij gewoon een degelijk op blues geïnspireerd psychedelisch rockalbum.
Aan de andere kant heb je Blue Condition en Take It Back die beide eigenlijk niet op het album zouden mogen staan.
Mother's Lament kan ik beschouwen als een grappig, zij het enigszins dissonant einde.
En zonder om aan de volledige geschiedenis van Bruce, Baker en Clapton voorbij te gaan, is voor mij gewoon een degelijk op blues geïnspireerd psychedelisch rockalbum.
0
Kalamitsi
geplaatst: 6 april 2023, 19:27 uur
Van A tot Z eens met Nevele. Komt nog bij dat ik nogal moest wennen aan dit album omdat ik erg gesteld was op Clapton in John Mayalls band. Voor de hoogtepunten uit hun veel te korte loopbaan als band verwijs ik naar The Very Best Of (1991). Die dekt voor mij voorbeeldig de essentie van hun werk.
0
geplaatst: 26 augustus 2023, 09:50 uur
Een degelijk en goed album van Cream dit. Het is een goede mix van blues, pop en rock. De stemmen klinken ook best wel naar The Beatles, maar dat is niet zo verwonderlijk aangezien dit soort popmuziek ook vrij typerend was voor de eind jaren '60 (1967). Het album verveelt in elk geval zeker niet en met Strange Brew, Sunshine Of Your Love en Tales Of Brave Ulysses staan er ook zeker toppers op. Met name het laatste nummer is weergaloos en dat duurt eigenlijk nog te kort. De rest doet er niet meer zoveel toe, maar is ook zeker niet ondermaats. Al met al een leuk uitgebracht album van Eric Clapton en 'zijn' bandleden.
1
geplaatst: 15 januari, 21:55 uur
Zeven prachtige en intense nummers op een bijzonder sterke plaat waar helaas tijdens de slottrits de spanning een beetje uit wegvloeit, en aan dat nummer van Ginger Baker wil ik maar helemaal geen woorden vuil maken, want met nóg minder kraak of smaak komt muziek toch niet gauw. Gelukkig blijft de voornaamste algehele indruk toch die van aan album dat afwisselend opwindend, mistroostig en onheilspellend op mijn gemoed werkt, met net zoals op het debuut de zang, de composities en het drumwerk als voornaamste troeven, maar met nu bijna alleen maar eigen composities, hetgeen de band de gelegenheid geeft om een beetje uit de twelve-bar-blues-structuur richting psychedelische rock te bewegen, en de vrijheid die dat oplevert grijpen ze met alle zes handen aan (of beter gezegd ácht, gezien de inbreng van producer Felix Pappalardi). Jammer dat de plaat maar zo kort duurt, maar voor langere Cream-nummers hebben we altijd nog de concerten.
0
geplaatst: 12 oktober, 09:56 uur
Goed album van dit trio. Live maakten ze het allemaal wat specialer, maar op dit album werkt het in de studio ook. Paar echte knallers erop en geen echte missers. Prima, zeker voor die tijd.
* denotes required fields.
* denotes required fields.