menu

Albert Ayler Trio - Spiritual Unity (1965)

mijn stem
3,85 (78)
78 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: ESP Disk

  1. Ghosts: First Variation (5:17)
  2. The Wizard (7:26)
  3. Spirits (6:52)
  4. Ghosts: Second Variation (9:59)
  5. Vibrations * (7:49)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 29:34 (37:23)
zoeken in:
avatar van Paalhaas
4,5
Hoe kort zijn carrière ook was (Hij pleegde in 1970 zelfmoord), Albert Ayler kan met recht worden beschouwd als één van de grootste, meest radicale protagonisten van de free jazz-beweging. Zijn stijl op de tenorsaxofoon (vooral zijn moddervette vibrato, maar ook zijn imitaties van diverse vocale geluiden) is misschien wel de meest herkenbare in het volledige jazzcanon. Anti-virtuoos, maar (in zekere zin juist daardoor) erg intens en vol zeggingskracht.

Ayler begon zijn carrière eind jaren '50 in diverse R&B-bands, maar ontwikkelde na verloop van tijd zijn eigen, unieke stijl, o.a. tijdens zijn verblijf in Europa met Cecil Taylor in 1962. 1964 was een uitermate productief en artistiek vruchtbaar jaar voor Ayler. Dit was alweer zijn vijfde release dat jaar, en er zouden er nog drie volgen, waaronder zijn meesterwerk New York eye and ear control.

Spiritual unity is opgenomen door zijn beroemde trio met bassist Gary Peacock en drummer Sunny Murray, wellicht de eerste samenwerking die zijn muzikale visie volledig tot bloei liet komen. Zeker, zijn Spirits/Witches & devils was een indrukwekkend statement, maar hier lijken de stukjes allemaal beter in elkaar te vallen. Peacock's volle, vloeiende baslijnen en Murray's spontane drumwerk (dat misschien wel meer op de cymbalen dan op de drums is geijkt) vullen Ayler's wilde uitspattingen perfect aan.

De titel is veelzeggend: Ayler lijkt hier zijn zoektocht naar spirituele eenheid met zijn spelers te hebben voltooid. De muziek op deze plaat ('The wizard', 'Spirits' en de twee variaties op 'Ghosts', waarschijnlijk zijn bekendste nummer) is heftig, intens en geïnspireerd. Dit is muziek geschreven met gevoel, niet met noten, zoals hij zelf eens zei. Hoe kort dit album ook is (Het haalt de 30 minuten niet eens), zijn primitieve intensiteit en indrukwekkende originaliteit maken het tot één van de absolute mijlpalen van niet alleen free jazz, maar van jazz tout court.

The Light
Hier ben ik heel erg benieuwd naar! Staat in bestelling.

Social_Mask
Ben ook zeer benieuwd. Heb hem op MP3, zal hem eens een keer rustig luisteren.

En wat veel muziek kennis heb jij zeg, Paalhaas!

Overleden:
5 november 1970
Dan ben ik geboren, alleen andere jaartal.

Waarom pleegde de man zelfmoord?

Social_Mask
Albert Ayler artikel

Interessant om te lezen dit. Gaat over 1 of andere kistje dat gevonden was na zijn dood, met allerlei dingen erin. De man dacht dat hij een boodschapper was van God...en zijn connecties met John Coltrane zijn ook interessant.

Social_Mask
Had in dat artikel gelezen dat mensen vaak opkeken als Albert ergens begon te spelen. In negatieve zin dan. Had me daar ook wat op voorbereid. Maar toch vond ik het op het eerste gehoor best irritant. Dat instrument dat hij speelt maakt een ietwat irritant geluid, dus die mensen begrijp ik maar al te goed. De rest is wel mooi, de drums etc. Maar toch heeft de tenorsaxofoon (volgens mij) wel iets. Moet dit wat vaker gaan beluisteren..

fredpit


Een moedige keuze. Maar weet goed dat je dit niet goed MOET vinden. De bekendheid van deze plaat zit hem ook in het unieke geluid (in 1964) Het is een geluid zonder enige vorm van compromie. Je maakt een bewuste keuze om hier naar te luisteren Geen onspannen liftmuziekje lijkt me zo Niemand zal het goed of mooi noemen..JIJ maakt zelf de keuze wat je er mee wil of kan.

Ik probeer wat tips te geven voor een positieve toenadering tot de fascinerende wereld van de Avant-Garde Free Jazz

- Verdiep je in de achtergronden Wat is het idee achter deze toch wel uitzonderlijke en vreemde muziek (heb je gedaan)
- Probeer niet te vergelijken met enigzins vergelijkbare albums. Pop/rock waardering bestaat voor een groot gedeelte uit herkenning (oftewel "begrijpen") Omdat deze muziek zo onconventioneel is zal een vergelijking enkel onbegrip opleveren.
- beleef het moment....lichten uit, koptelefoon op.muziek en alleen de muziek.Jazz en zeker freejazz is geimproviseerde muziek benader het dus ook op die manier...open en zonder vooroordeel en ervaar de intensiteit waarmee het gemaakt is.
- Beleef de muziek door hem te visualiseren....

Een zanger brengt je zijn boodschap en vult samen met imago etc, als het ware het plaatje voor jou in. Bij jazz (de serieuse jazz) is dat niet het geval. Je hebt alleen de muziek en de emotie die een muzikant via zijn instrument weet over te brengen. Maak het levend door er een plaatje (of een emotie ?) bij voor te stellen. En dat plaatje bestaat zeker niet altijd uit "een rokerige kroeg met een neger, een trompet en een oude keukenstoel" zoals ik dat regelmatig hoor en lees . Bij dit album krijg ik eerder beelden van een drukke maar onbehaaglijk eenzame stad. Maar dat is dus mijn associatie. Kijken naar abstracte kunst terwijl je naar dit album luistert kan er ook voor zorgen dat er het een en ander gaat leven...Een joint wil natuurlijk ook helpen. Afschoon dat dan weer niet perse positief hoeft uit te vallen i.v.m. een overdosis aan prikkels

kortom om fantasierijke muziek te ontvangen heb je een fantasierijke creatief denkende geest nodig.

Voor dit soort muziek wordt er dus zowel van luisteraar als van muzikant veel verwacht ..als "de klik" er dan echter is, is hij ook van meer "'waarde". (dit is overigens in grote lijnen van toepassing op de meeste underground en alternatieve muziek...)

Nogmaals, niemand MOET dit goed of mooi vinden. Het is wat het is

Een bak herrie die los staat van de meeste wetten en conventies op muzikaal gebied. Eerlijk echt en direct. Doe er mee wat je wilt!

Mocht je echt enthousiast worden
- Peter Brotzmann (mindblowing)
- Anthony Braxton
- Evan Parker
- Art Ensemble of Chicago
- en natuurlijk Ornette Coleman....etc

De makkelijker in het gehoor liggende combinaties tussen hardbop en freejazz vind je bij

Andrew Hill
Jackie McLean
John Coltrane
Eric Dolphy
Wayne Shorter...etc

Avant-garde/freejazz "light" vind je nogal wat op het ECM label

P.S. Ik wil zeker niet als betweter of kenner overkomen..dit zijn zomaar wat ideeen en persoonlijke ervaringen met dit album die bij me opkwamen toen ik je berichten las.
Ook hier geldt: doe ermee wat je wilt !

Social_Mask
Ja, ergens heb ik het gevoel dat ik dit wel goed MOET vinden. Dat moet ik loslaten. Ik zal een keer tijd vrij maken om dit album een goed te gaan beluisteren. Écht goed. Meestal luister ik een album als ik zit te fietsen, tijdens de school lessen etc. Dus niet met mijn volledige concentratie. Was bij dit album ook het geval. Maar ik heb nu alle tijd, dus kan ik dit met uiterste concentratie beluisteren.
Veel mensen zeggen dat je bij Jazz bepaalde dingen kunt 'zien', zoals jij al aangeeft, je ziet hier een drukke, maar eenzame stad. Dat heb ik dus (nog) niet. Maar ik heb wel erg veel fantasie, bij Hiphop nummers kan ik bij een nummer zonder moeite een film van maken in mijn hoofd. Dat komt door de teksten erin. Jazz muziek geeft mij meer een gevoel, iets dat ik bij Hiphop niet krijg. Ik vind Jazz ook wat gecompliceerder dan HipHop. Ik ben maar een 15-jarige groentje in Jazz muziek. Maar ik zal in de vakantie zoveel, zovaak en zo goed mogelijk gaan luisteren naar Jazz platen.

Mooi stukje tekst trouwens

Social_Mask
Tenorsaxofoon is even wennen, ik kan er nóg niet heel erg van genieten. Maar verder is dit toch wel dik in orde. Ik begin met een voorzichtige 3,5* en dat kan alle kanten op gaan. Het laatste nummer is mijn favoriet. Prachtig nummer is dat. Het begint zo leuk en vrolijk en dan is het steeds afwisselend, leuk en mooi nummer.

3,5*, voorlopig.

Social_Mask
Gisteren nog een poging gewaagd in de hoop dat ik het wat meer kon waarderen.. Het begin is erg mooi. Heerlijke melodie, maar dan verandert dat. Totale chaos, alle instrumenten leiden een eigen leven zonder rekening te houden met elkaar...en met mij.. Ik verlaag dit toch maar naar 3*, this is not my cup of tea, too bad.
Ghosts: Second Variation blijft trouwens wel erg sterk.

Heemskerktollie
" The Hustler" onderbouw die 0,5 eens!

avatar van Toon1
4,5
Heemskerktollie schreef:
" The Hustler" onderbouw die 0,5 eens!


We wachten nog steeds op je berichtje, Paul Newman

avatar van the hustler
Ok, blijkbaar ben ik een woordje uitleg verschuldigd. Een score van 0,5 is inderdaad wel erg laag voor een album als dit. Wel de uitleg is simpel: ik hoor deze plaat echt niet graag.

“Spiritual Unity” heb ik leren kennen via een toplijstje op Rate Your Music.

http://rateyourmusic.com/list/pennyroyalty/top_rated_jazz_albums_on_rym/

Lijstjes zijn soms wel eens leuk en dit is er wat mij betreft zo eentje. Zowel voor beginnende als gevorderde jazzers het (her)beluisteren waard.

Een van de leuke dingen van het internet is, dat je op korte tijd je muziekhorizonten aanzienlijk kunt verbreden. Nadeel is dat je een overdosis kunt krijgen: dat je zodanig verslaafd wordt aan het downloaden op zich, dat je de tijd niet meer neemt om de muziek meerdere malen te beluisteren, zodat die niet volledig tot zijn recht kan komen.

Zelf heb ik de 100 albums uit dit lijstje niet allemaal volledig beluisterd, maar de meeste dus wel, waaronder ook deze. Waarschijnlijk ben ik geen echte jazzliefhebber, want tientallen albums in dit lijstje kunnen mij totaal niet bekoren. Score 0.5 zeg maar. Andere vind ik dan weer absoluut fantastisch, om een zinderend oorgasme van te krijgen en die scoren dan de volle mep. Smaken verschillen.

Er zijn vele tenor saxofonisten die ik graag bezig hoor, vb Hawkins, Rollins of Turrentine. Andere liggen mij totaal niet. De “toon” van Ayler klinkt mij allesbehalve als muziek in de oren. Coltrane, ken je die? Dat is er (tussen haakjes) nog zo eentje aan wiens sax ik een gruwelijke hekel heb. Wat voor horribel lawaai blazen die engerds uit hun toeters zeg. Bon, we wijken af.


Spirital Unity. Mooie titel, interessant hoesontwerp. Dat is alvast een half puntje waard. Helaas blijft het daarbij.

Dit zou dus een spirituele eenheid moeten vormen. Een meesterwerk voor sommigen, bijzonder enerverende chaos wat mij betreft. Rotzooi om behoorlijk agressief van te worden. Allesbehalve veelzeggende titel dus. Eerder misplaatst.

Jazz doet me eigenlijk een beetje denken aan de stepping-stone theorie. Ken je die? Het begint met een sigaretje of een biertje maar je eindigt uiteindelijk in de goot. In de goot zeg ik je!

Met jazz is het eigenlijk ook zo. Het begint met de toegankelijkere vormen, maar al gauw raak je verslaafd en verlang je steeds meer naar het straffere spul. Allemaal goed en wel, maar op een bepaald moment worden de substanties te zwaar. Dan moet je even nadenken, eens nagaan of het allemaal wel zo gezond is waar je mee bezig bent. Maar dat gaat niet meer hee. Nee, want je brein is dan al zo naar de knoppen dat er van nadenken geen sprake meer kan zijn.

Waar de grens ligt tussen recreatief genieten en finaal naar de klote gaan, moet ieder maar voor zichzelf uitmaken. Voor mij ligt de grens bij ongeveer bij hard-bop. Als het te veel naar bop neigt, of naar free-jazz godbetert, is het voor mij tijd om af te haken. Waarschijnlijk heb ik een soort ingebouwd afweersysteem tegen aanstormende teringherrie.

Nu kun je zeggen: “Hustler, loop niet zo te zeiken man. Als je niet graag free-jazz hoort, stem er dan ook niet op.” Juist, maar voor deze maak ik graag een uitzondering.

Behalve dat het genre mij volkomen worst zal wezen, is er nog iets wat mij bij deze plaat extra irriteert. Namelijk het aanstekelijk melodietje van “Ghosts”. Zo’n infantiel riedeltje om direct mee te neuriën, maar dat je na twee keer te horen al behoorlijk de strot uitkomt. Zo eentje dat je zo vlug mogelijk uit je kop wil zetten, maar dat lukt dus niet hé. Nee, dat rotding achtervolgt je de godganse dag. En als je extra pech hebt sta je er de volgende ochtend nog mee op ook. Om behoorlijk knettergek van te worden.

Over knettergek gesproken: het is mij eigenlijk een raadsel dat er hoe dan ook mensen bestaan die Free-Jazz weten te waarderen. Dat heet dan voor de echte fijnproevers wellicht. Pseudo-intellectuelen die ernstige hersenbeschadiging opgelopen hebben door al dat geluister naar dat lawaai. Misschien moet je er wel zwaar aan de spuit voor zitten om er ten volle van te kunnen genieten, maar dat heb ik er nu ook weer niet voor over.

Als soundtrack zou dus dit dus wel kunnen dienen. Voor een remake van “One Flew over the Cuckoo’s Nest” of zo. Echt ideaal als begeleiding bij scènes uit het krankzinnigengesticht. Ik zie de leukerds al zo voor me: de pleuris was daar weer eens uitgebroken en nu liggen ze vastgebonden nog wat tegen te spartelen, klaar voor een portie elektroshocks of desgewenst een lobotomie voor de wat moeilijkere gevallen. En dan dit geluid erbij: spirituele eenheid ten top.

Eigenlijk zou een waarschuwingssticker verplicht moeten zijn op alle free-jazz cd’s : kan de geestesgezondheid ernstig schaden. Maar ja, met al dat gepindakaas van tegenwoordig bereik je daar ook niet veel meer mee.

Trouwens, heb je de albumhoes al eens goed bekeken? Duidelijk voer voor psychologen is dat. Het loopt al fout bij de titel: Spiritual Unity. Meer iets voor een New Age gedrocht dan voor een Jazzklassieker. En dan die zwarte inktvlek op die witte achtergrond. Wat zie je daar in? Volgens mij is dit gewoon een stiekeme Rorschach test.

Indien u zich ooit op een plaats begeeft waar deze muziek door de aanhoorders best te pruimen valt, wees op uw hoede. Waarschijnlijk bent u uw gezond verstand kwijt en bevindt u zich in een zothuis. Als u daarenboven ook nog begeleid wordt door een vriendelijke mijnheer in witte overjas, weet hoe laat het is.

Conclusie: Deze plaat is uiterst geschikt als cadeautje voor mensen aan wie je een hekel hebt. Of om thuis te draaien als je ongewenst bezoek hebt. Mooie manier om zeer onsubtiel je visite het huis uit te jagen zonder ze de huid vol te hoeven schelden of zo nodig in elkaar te rammen als ze sociaal wat minder vaardig zijn en daardoor de hint niet direkt snappen. De 0.5 is dan ook volledig verdiend.


Met vriendelijke groeten,
The Hustler


PS: Verdomme, nu nog dat rotriedeltje uit mijn kop krijgen of anders staan we morgen weer vrolijk met het verkeerde been uit bed op. Straf tegengif zal dat moeten worden.

Om te beginnen mag er vannacht wat blues groove in mijn Jazz. Iets zoals dit bijvoorbeeld: ook tenor sax uit 1964, maar wat mij betreft veel lekkerder dan al dat getoeter van zo’n Ayler:

http://www.musicmeter.nl/album/75935

avatar van Toon1
4,5
Tof dat je zo uitgebreid uitlegt waarom je deze plaat 0.5* geeft .
Maar ik vind het toch jammer dat je free jazz voor pseudo-intellectuelen noemt, Albert Ayler zo door het slijk haalt en lacht met zijn 'Spiritual Unity'. Misschien wat meer lezen over de achtergrond van deze plaat? Waarom het voor Ayler spirituele eenheid was? Die 'toon' is essentiëel bij Ayler! Voor jou is dit simpelweg getoeter; maar je kan je afvragen wat mensen als Ayler of Coltrane bezielde om zo'n muziek te maken, en waarom sommige mensen het wél graag luisteren. Dit album gaat veel dieper dan de meeste jazz-albums; er zit iig meer achter!
Maar het is toch doodjammer dat je 0.5* geeft want uiteindelijk komt het er toch op neer dat je niet van free jazz houdt, ondanks dat volgens jou irritant melodietje van 'Ghosts'.

eazyfan
Eigenlijk zou een waarschuwingssticker verplicht moeten zijn op alle free-jazz cd’s : kan de geestesgezondheid ernstig schaden. Maar ja, met al dat gepindakaas van tegenwoordig bereik je daar ook niet veel meer mee.
Schitterend

Jep, bedankt voor het bericht, nog eens goed gelachen (niet slecht bedoeld), hier geniet ik nu echt! van - Toch later eens een dikke 5* op geven. En een mooi bericht bij proberen te knutselen.

Dat Ayler extreem is sluit als een bus, 'Mr Free Jazz in person'. Het zit bij hem dieper bij dan Coltrane, Tristano, Taylor, Coleman, Dolphy,... heb ik zo het gevoel. wcs die een erg grote Jazz-fan is, vooral van Free/Avant kan Ayler ook minder appreciëren, ja die man had gewoon iets, iets anders... compleet uniek -

thejazzscène
Hoewel ik wel graag naar de tenorsax luister, vind ik dit maar niets. 'Free jazz', dat is het zeker en gedurfd ook maar het kon toch wel iets spannender. Ik vind het op de meeste momenten zelfs echt saai klinken. Ghosts heeft echt zo'n zaagmelodietje vind ik. Een niet-verfijnde klank vind ik het. Die Albert Ayler ligt me echt niet.
Close but no Cigar.

eazyfan
"I am starting a record company, and I would like you to be my first artist."

De liner-notes van dit album zijn werkelijk prachtig: met die zin sprak Bernard Stollman (oprichter ESP) Ayler aan, op zoek naar artiesten stootte hij via een vriend op Ayler ergens in een café, onder de indruk door zijn solo volgden deze opnames -

Het is tof om te lezen dat Ayler eindelijk eens de juiste erkenning kreeg, toen hij hiervoor wat tourde in Europa werd hij in gelijkaardige cafés voor gek verklaard. Ook zijn zijmannen lieten hem wel vaker in de steek, hier word hij dan gelukkig bijgestaan door even grote talenten die hem werkelijk perfect aanvullen. Het toffe aan dit album is dat de man zich mocht uitleven en doen wat hij wou, ESP was een Label die artiesten dan ook écht volledige vrijheid bood op gelijk welk vlak, dit is de man's ultimatum, erg vergelijkbaar met wat Mingus deed het jaar ervoor met zijn The Black Saint and the Sinner Lady bij Impulse! waar Ayler later dan ook naar over zou stappen.

Ayler’s muziek is eigenlijk de crème de la crème als het op Free Jazz aankomt, de man speelde zoals geweten puur op gevoel, zijn ziel/hart/gevoel waren zijn noten en verder was er niks. Natuurlijk was hij ook nog bijzonder getalenteerd, het ongelooflijke solowerk op dit album onderstreept dit nog eens érg dik: van piepen tot kraken, tot overblow en vibratie; het komt hier allemaal ruimschoots aan bod. Steek daarbij nog het feit dat deze man eigenlijk met het riet van een baritonsaxofoon speelt i.p.v. een tenor, dan weet je al direct dat je met een ongelooflijk unieke stijl zit, het riet verklaart ook naast zijn aggressieve speelstijl waarom dit allemaal zo onorthodox en “verpest” klinkt. Zijn zijmannen steunen hem eigenlijk perfect zoals het moet: subtiel komen ze uit de hoek en maken het geheel perfect compleet.

Kleingeestige zielen zoals onze ‘hustler’ hierboven bestempelen dit dan meteen als “aanstootgevende terringherrie”; eigenlijk is het dat ook, maar dan met stijl en vooral pure klasse. Dit is niet het type muziek waar je het beeld krijgt van een of andere geschoolde die Gustav Mahler en Mozart luistert, dus daarmee dat je “pseudo-intellectuelen”-opmerkingen ook écht nergens op slaat, dit is gevoel en het staat of staat je simpelweg niet aan.

Gelijkaardig gevoel zoals bij Coltrane’s A Love Supreme. Coltrane zou Ayler voor zijn eigen werk nog met deze woorden aangesproken hebben: “''Ik heb een album opgenomen en ik merkte dat ik net zoals jij speelde. '' Waarop Ayler antwoorde: ''je speelt als jezelf. Je voelt alleen precies wat ik ook voel en je schreeuwde om spirituele eenheid.'' – In tegenstelling tot Coltrane, tast Ayler volgens mij de grenzen van het metafysische af, Coltrane speelde zijn ode aan God gebaseerd op zijn eigen leven, als je Ayler’s titels e.d. leest voel je al direct iets bovennatuurlijks en magisch, gelijkaardig aan Wayne Shorter, alleen dat dit pure Avant-Garde is.

Geesten, zielen, tovenaars, dat zijn zo de zaken waarmee het thema aan bod komt. Hoe doe je überhaupt zoiets vraag ik me dan af? - De ‘compositiedeuntjes’ zijn op zich tof, maar naar mijn mening duidelijk niet de troeven die dit album te bieden heeft, het samenspel en vooral het solospel van deze geschifte man zijn dat weer wel, het mooie is dat Ayler zich op dit album werkelijk focust op zijn eigen uiten. Het album opent mooi met de eerste variatie op ‘Ghosts’, je krijgt al duidelijk te horen waarmee je te maken hebt, ik had dit nummer eens in een nieuwsgierige beu opgelegd, en ik kan eerlijk zeggen dat ik er geen seconde spijt van gekregen heb, al is dit naar mijn mening het minste/eigenlijk opneningsnummer toch blijft het van grote waarde voor dit album. De tweede variatie hierop is eigenlijk zonder enige twijfel één van mijn favoriete Free-Jazz-composities, 10min lang gaat het er zo compleet chaotisch en gepassioneerd aan te pas dat ik er maar geen genoeg van krijg. Het “rotdeuntje” in beide nummers vond ik in het begin eigenlijk ook niet zo speciaal, maar met de luisterbeurt merkte ik eigenlijk hoe inventief en subtiel het eigenlijk in elkaar steekt, ergens moet ik nog érg veel van Ayler luisteren maar toch heb ik al het gevoel te begrijpen waarom dit gezien wordt als een van zijn betere composities.

’The Wizard’ -
De enige keer wanneer ik ‘De Tovenaar’ voordien las was ergens in een lovende Thomas Mann-tekst. Iedereen kent hem wel, de Duitse nobelprijswinnaar voor literatuur die werkelijk taalvuurwerk kon verrichten, wel ik zou eigenlijk een gelijkaardige personificatie kunnen geven aan Ayler, de man verrichte werkelijk saxofoonvuurwerk; het compositiedeuntje stelt op een paar blaasstoten bijzonder weinig voor, maar dán komt het: zo’n 5min van pure en onvervalste energie, alle remmen los en genieten maar: een ongelooflijk extreme solo die me keer op keer de adem beneemt, hoe vaak ik hem ook luister. ‘Spirits’ aan de andere kant, toont een ingetogener en rustigere zijde van Ayler, ook een erg genietbaar nummer en het zorgt tussen die complete chaos voor nog wat nodige rust voordat we het kopstuk krijgen, je wordt op een rustige en hypnotiserende manier als het ware op wolken gedragen, naar een hoger en mooier niveau, het thema wordt ook hier erg mooi naar voren gebracht.

De enige vraag die ik me kan stellen na het luisteren van dit album is, was er eigenlijk “iets” dat Albert Ayler niet kon? Hier heb ik zo het gevoel met een schijfje van ongelooflijke Jazz-waarde te zitten, ESP liet de hem doen wat hij wou, een unieke man kreeg een unieke kans om eens echt tot het uiterste te gaan en te tonen wat je in je mars hebt, en juist dat deed hij 100%, geen seconde op deze erg korte schrijf die hij maar durft te verspillen en om te vormen tot achtergrondsmuziek, het klinkt simpelweg elke seconde ongelooflijk de moeite waard. Ayler heeft me geleerd dat er werkelijk geen grenzen zijn, dit krijgt dan ook een terechte plaats in mijn top10.

Voor enige professionele en technische uitleg, zie Paalhaas' prachtige recensie -

avatar van Pruimpit
Wel leuk om zulke discussies over deze plaat te lezen. Volgens mij is er bij Ayler eigenlijk geen middenweg mogelijk: je vindt het geweldig of afschuwelijk, andere opties zijn er niet.

Helaas voor mij behoor ik tot de laatste categorie. Ik heb deze plaat toch al zo'n vijftien jaar in de kast staan (ik ben nu zelf 30), maar ik kan er nog steeds helemaal niets mee. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd, maar het kwartje wil maar niet vallen.

Het zal wel heiligschennis zijn, en ik speel zelf ook geen tenorsax dus je mag mijn mening zo terzijde schuiven, maar stiekem denk ik eigenlijk altijd dat de man nauwelijks kon spelen. Ik heb ook weleens wat vroege opnames gehoord waar hij 'On Green Dolphin Street' en andere standards speelt, en eigenlijk is dat gewoon lachwekkend slecht. De ene valse noot na de andere... Wat dat betreft heeft hij in de freejazz wel een goede niche gevonden, want 'in de traditie spelen' kon hij gewoon niet.

Ik ben trouwens niet helemaal vies van free jazz, want ik kan zo een aantal albums van bijv. Pharoah Sanders, Archie Shepp, Ornette Coleman of Sun Ra opnoemen die ik op z'n tijd prima kan waarderen.

Evengoed zal ik hier maar geen sterren aan geven, want deze plaat van Ayler is inmiddels al veertig jaar oud en al zovaak opgehemeld dat er wel iets goeds in moet zitten. Ik hoor het alleen niet.

Ik Doe Moeilijk
The Alternate Take of 'Spirits'

The first pressings of Spiritual Unity contained the longer, 7:45, version of 'Spirits'. This was then replaced with the shorter version which has appeared on all the subsequent issues, apart from the 1996 gold CD version released in Japan, (Venus Records TKCZ-36010), which contains both versions

bron: ayler.org

Ssscht...
Ooit las ik eens ergens: Coltrane is the Father, Ayler the Holy Spirit and Sanders is the Son.

Daar kan ik enkel "Amen" aan toevoegen (alhoewel ik Pharaoh Sanders niet zo goed ken...)!

Freejazz van de gevoeligste, spiritueelste en diepste soort: 5*

Ik Doe Moeilijk
'Trane was the father, Pharoah was the son, and I was the holy ghost.' Dat citaat staat op de Holy Ghost boxset. Amen!

Ssscht...
Ah, merci Ik Doe Moeilijk, daar ga ik eens achter gaan. Kijken wat voor lekkers er daar op me te wachten staat

Ik Doe Moeilijk
9 CD's met unreleased liveopnames(o.a. op Coltranes begravenis) een interview, een mooi boekwerk.

Ssscht...
Jep, 'k heb het al gezien. Beetje jammer van de prijs wel . Dat wordt sparen!

Ssscht...
Mja, nee eigenlijk niet... Feit Toch maar sparen, ben behoorlijk blut.

tuktak
ik ben niet echt een liefhebber of kenner, maar vanaf dat ik deze plaat opzette heb ik nog een paar keer met mijn muis geklikt en dat was het wel. wat een luisterervaring.

wat ik me afvroeg was of dit nou totale improvisatie is waarbij enige vorm van herhaling de volgende dag onmogelijk is, of dat dit alleen voor een groot deel free jazz is in de vorm van het ontwijken van gebaande paden. daar lijkt me namelijk een groot verschil in zitten, ook in hoe je de muziek en de compositie moet beleven.

Davez
Ik vrees dat deze free-jazz niets voor mij is.
Ik ken er ook niet veel van. Hoe heet de jazz die wes montgomery, dave brubeck enzo maken? Dat is best heel aangename ontspannende muziek. Van deze plaat krijg ik ergens een kortsluiting door een kakafonie van euhm geluid.

Ik stel mij een drietal personen voor, zwaar aan de drugs die maar wat staan te rammelen met hun instrument :-P Vergeef me als ik fout ben

2* lijkt nog veel zou je denken maar ik weiger gewoon om lager te gaan want dat vind ik onrespectvol voor de muzikant (ja ook voor Jan Smit en consorten)

pretfrit
Davez schreef:
Ik vrees dat deze free-jazz niets voor mij is.
Ik ken er ook niet veel van. Hoe heet de jazz die wes montgomery, dave brubeck enzo maken? Dat is best heel aangename ontspannende muziek. Van deze plaat krijg ik ergens een kortsluiting door een kakafonie van euhm geluid.

Ik stel mij een drietal personen voor, zwaar aan de drugs die maar wat staan te rammelen met hun instrument :-P Vergeef me als ik fout ben

2* lijkt nog veel zou je denken maar ik weiger gewoon om lager te gaan want dat vind ik onrespectvol voor de muzikant (ja ook voor Jan Smit en consorten)


Als je een beetje moeite had gedaan (b.v. bovenstaande teksten lezen) dan had je kunnen weten wat je te wachten stond. Montgomery en Brubeck waarderen en verwachten dat Ayler ook wel zoiets zal zijn is.....tsja. alsof je Metalica vergelijkt met James Blunt of zo

als je je dus ietsiepietsie verdiept had dan was die 2* niet nodig geweest...en zo gaat dat namelijk bij iedere enigzsinds interesante alternatieve jazzplaat...(check het maar eens het barst van de lage beoordelingen door personen die totaal geen idee hebben waar ze naar luisteren of wat ze er mee moeten)

Verder heb je inderdaad totaal geen idee omtrent dit album of zijn artiesten ( "zwaar aan de drugs een beetje rammelen" ) Als je werkelijk respect zou hebben zoals je zelfbevlekkend beweert dan had je je verdiept in de achtergronden.

Die 2* staan niet voor de kwaliteit van dit album maar meer voor jouw kortzichtige onbenulligheid..

(sorry hoor maar af en toe ben ik dit soort onbenullige recensie's gewoon ff beu en daardoor ben jij nu de pineut..het had ook iemand anders kunnen zijn)

gegroet

Social_Mask
Ik vond fredpit veel liever...

Davez
pretfrit schreef:
(quote)


Als je een beetje moeite had gedaan (b.v. bovenstaande teksten lezen) dan had je kunnen weten wat je te wachten stond. Montgomery en Brubeck waarderen en verwachten dat Ayler ook wel zoiets zal zijn is.....tsja. alsof je Metalica vergelijkt met James Blunt of zo

als je je dus ietsiepietsie verdiept had dan was die 2* niet nodig geweest...en zo gaat dat namelijk bij iedere enigzsinds interesante alternatieve jazzplaat...(check het maar eens het barst van de lage beoordelingen door personen die totaal geen idee hebben waar ze naar luisteren of wat ze er mee moeten)

Verder heb je inderdaad totaal geen idee omtrent dit album of zijn artiesten ( "zwaar aan de drugs een beetje rammelen" ) Als je werkelijk respect zou hebben zoals je zelfbevlekkend beweert dan had je je verdiept in de achtergronden.

Die 2* staan niet voor de kwaliteit van dit album maar meer voor jouw kortzichtige onbenulligheid..

(sorry hoor maar af en toe ben ik dit soort onbenullige recensie's gewoon ff beu en daardoor ben jij nu de pineut..het had ook iemand anders kunnen zijn)

gegroet


Geen probleem Ik wil zelfs mijn stem wegvegen hoor maar dan moet je minstens 10 MuMe users zover krijgen om het me te vragen

pretfrit
Oei, voortaan iets beter in een artiest verdiepen. Ayler werd vroeger "Little Bird" genoemd vanwege zijn gigantische techniek. Hij was de beste in Cleveland. Alleen Ayler begreep niet waarom je altijd precies moest spelen wat er stond. Kunstenaars schilderen tenslotte ook dingen die niet kloppen. Waarom zou een artiest niet abstract mogen spelen? Het is toch kunst tenslotte? Ayler wilde spelen met zijn geest, niet met zijn hersens. Dat pastte hij ook toe op "On Green Dolphin Street", maar daar had hij zijn draai niet gevonden. Dat was zijn muziek niet omdat het een jazz-standard was met 'traditionele'artiesten uit Zweden of Denemarken die alles keurig van het blaadje speelde. Die muziek kan ik, en Ayler zelf denk ik ook niet zo waarderen. Maar 'Spiritual Unity' was een album dat wél Ayler was. Spiritueel, bezield...


Kijk Davez, als je dit duidelijke en logische verhaal even had gelezen dan was jouw verhaaltje waarschijnlijk niet zo sullig geweest..

Maar laat die 2* lekker staan, als jij het niet bent is er wel weer iemand anders die de plank volledig mis weet te slaan.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:43 uur

geplaatst: vandaag om 16:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.