menu

Sparks - Lil' Beethoven (2002)

mijn stem
3,93 (37)
37 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Artful

  1. The Rhythm Thief (5:18)
  2. How Do I Get to Carnegie Hall? (3:50)
  3. What Are All These Bands So Angry About? (3:32)
  4. I Married Myself (4:59)
  5. Ride 'Em Cowboy (4:20)
  6. My Baby's Taking Me Home (4:42)
  7. Your Call's Very Important to Us (4:11)
  8. Ugly Guys with Beautiful Girls (7:07)
  9. Suburban Homeboy (3:00)
  10. The Legend of Lil' Beethoven * (2:06)
  11. Wunderbar [Concerto in Koch Minor] * (3:49)

    met Günther Koch

  12. Kakadu Kantata * (5:19)

    met Tammy Glover en Richard Huelsenbeck

  13. Suburban Homeboy [Extended "Ron Speaks" Version] * (3:50)
  14. The Rhythm Thief [Instrumental Version] * (5:21)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 40:59 (1:01:24)
zoeken in:
avatar van titan
4,5
titan (crew)
Zo eens in de zoveel jaar maken de Sparks weer een plaat die hun bestaansrecht rechtvaardigt. De muziek is deze keer wat opgeschoven naar klassiek en musical en deze genres passen de gebroeders Mael wonderwel. De liedjes steken intelligent en humorvol in elkaar en de teksten zijn als altijd weer erg grappig. Vooral de muziekwereld (What are all these bands so angry about en Suburban homeboy) krijgt een flinke sneer. 4,5*

avatar van Wolter
5,0
Dit is ongelooflijk... Wat een prestatie om zo´n album uit te brengen. Ik had in een muziekblad al een lovende recensie gelezen, kende The Sparks vooral van ´This town...´, ´Amateur hour´en ´Never turn your back on mother earth´. Voor de rest geen indrukwekkende verzameling Sparksalbums of zoiets, maar dit album is werkelijk een hoogtepunt. Hoe muzikaal kun je zijn...

avatar van aERodynamIC
3,5
Een album die mij in eerste instantie omver wist te blazen.
Na verloop van tijd ben ik dat enthousiasme wat gaan afzwakken: het heeft zijn geweldige momenten, maar ik heb ook teveel keer het "ik haal mijn schouders erbij op gevoel".
Hoe dan ook moet gezegd worden dat Sparks een bijzonder duo is.

EVANSHEWSON
Wolter schreef:
Dit is ongelooflijk... Wat een prestatie om zo´n album uit te brengen. Ik had in een muziekblad al een lovende recensie gelezen, kende The Sparks vooral van ´This town...´, ´Amateur hour´en ´Never turn your back on mother earth´. Voor de rest geen indrukwekkende verzameling Sparksalbums of zoiets, maar dit album is werkelijk een hoogtepunt. Hoe muzikaal kun je zijn...


VInd dat ook, en moet hem dringend eens herbeluisteren!

Prima plaatje!
4 sterren ****

avatar van Casartelli
4,0
Casartelli (moderator)
Bij sommige bands is de zang ook een instrument... afijn, zoveel is bekend.

Sparks tillen dat fenomeen op deze plaat een niveau hoger. Hier zijn niet zozeer de stemmen instrumenten alswel de woorden. Tekstueel is het hilarisch, ofschoon de teksten vaak niet veel meer zijn dan een continu herhaalde oneliner, wat op zichzelf ook weer hilarisch is. Dit wordt op ingenieuze wijze in de muziek gehangen.

Hier een score aan hangen is lastig. Ik had hem op 3* staan, dat is te laag, een halfje erbij dus. Wellicht zit er verdere verhoging in, maar hoe leuk deze plaat is om naar te blíjven luisteren, moet de praktijk nog even uitwijzen. Als luistertrip is dit evenwel een must, met andere woorden:

De Musicmeterende wereld is in tweeën verdeeld: diegenen die Lil' Beethoven al gehoord hebben en diegenen die hem nog moeten horen.

avatar van suffeteun
4,5
Geweldig album.Kon hem niet nieuw op cd aanschaffen,dus de DVD Live in Stockholm gekocht.Hier wordt dit album live uitgevoerd.Ongekend goed.Als bonus staan hier ook nog vele hits en topalbumtracks op.

Jazzthieve
Leuke album, toegankelijke muziek maar de "replay-value" is behoorlijk laag. De meeste songs lijken wat te veel op elkaar. Favoriet voor mij is "How Do I Get To Carnegie Hall?".

avatar van RonaldjK
3,5
Volgens Wikipedia hadden de gebroeders Mael van Sparks al het materiaal voor de opvolger van Balls geschreven, toen dat album zodanig flopte dat ze besloten een nieuwe muzikale koers te varen; ook om zichzelf te blijven uitdagen. Kijk, dát is de Bowieaanse mentaliteit, de kameleon pur-sang!
Ook lees ik dat de aanzet werd gegeven toen vanuit Duitsland de vraag kwam om een muziekstuk te schrijven over sportcommentator Günther Koch. In 2004 kwam dit nummer beschikbaar voor de gewone fan op de Deluxe edition, te weten de track Wunderbar.

Het resultaat werd Lil’ Beethoven met op de voorzijde een tekening in de stijl van stripverhaal Calvin and Hobbes (bij ons gepubliceerd als Casper en Hobbes). De muziek is een kruising tussen klassieke kamermuziek en eigentijdse kleinkunst. Dit zonder drums, waardoor het vooral een luisterplaat is geworden, een hele verandering na de jaren van dancepop. Een muziekalbum als een hoorspel, wat als de betere (beeld)roman enige tijd nodig heeft om door te dringen.
Tegen het einde is het bijna schrikken in Ugly Boys and Beautiful Girls, waar drumster Tammy Glover fel op de vellen mept. Wat? Échte drums bij Sparks, na al die jaren zonder? Hoera! Met deze dame snap ik bovendien de titel van het nummer.
Bij de bonussen zit ook interessant materiaal, zoals het gesproken The Legend Of Lil' Beethoven, het liedje over de sportjournalist Wunderbar met daarin talrijke opnamen van de man die vooral in de regio Nürnberg een legende schijnt te zijn, en het schone Kakadu Kantata.

Lil’ Beethoven is een enerverend en fantasierijk verhaal over een piepjonge componist, passend in de humoristische traditie van Sparks. Niet de rockgekte van vroeger en evenmin de dance-ironie van de jaren daarna, maar de eigenzinnigheid is volop terug. Een zeveneneenhalf.

avatar van Roxy6
4,5
Waar de Sparks voorheen zes jaar lieten vallen tussen twee reguliere albums werd Lil’ Beethoven het 19e Sparks album al twee jaar na Balls gereleased.

De broers waren volledig klaar met Euro- dancepop, Drum ’n Bass en andere muzikale modegrillen en hebben zich eens stevig achter de oren gekrabd om vervolgens terug te komen met dat waarin ze het beste zijn, originele muziek, songs met ingewikkelde structuren die met geen enkele groep te vergelijken zijn.

De internationale muziek critici struikelden over elkaar heen om met superlatieven dit album te recenseren. En het moet gezegd het is/was op da tmoment hun Piece de Resistence.

Ik moest er zelf wel stevig aan wennen, niet dat ik het matig vond maar zelfs als goed doorgevoerde Sparks follower koste het mij de nodige luisterbeurten om de enorme schoonheid van dit werkstuk ten volle tot mij door te laten dringen.
Maar toen dat eenmaal zover was, werd het ieder keer optimaal genieten.

En tot aan de dag van vandaag hoor ik iedere keer nieuwe elementen, zeker wanneer ik het door de ear pods hoor. Ik durf na verschijnen van dit album te beweren dat de broers (en dan met name Ron Meal) zich echt tot de grootste componisten in de moderne muziekwereld mag rekenen naar mijn bescheiden mening.

Dan het gebodene op dit bijzondere album: het is een serie songs die het vooral moeten hebben van de over elkaar gestapelde stemmen, koorwerkjes met de stemmen veelvuldig door elkaar gevlochten, dit alles op prachtige klassieke muzikale arrangementen met vooral strijkers, piano en hier en daar blazers (zoals in I Married Myself wat een aparte nachtclub sfeer oplevert.) en dan die tekst: I’m very happy together….. hoe gek wil je het hebben…

Het begint subtiel met de The Rythm Thief, niet enkel diverse koorwerkjes, maar ook diverse maneieren van zingen, sereen, gedreven, stuwend, swingend of juist heel rustig. En dit alles wisselt in elk nummer. In deze opener zijn diverse refreinen te herleiden met een prachtig gejaagd stijkers ensemble aangevuld met koperwerk.
Een uitermate knappe song.

How do I Get To Carnegie Hall, Russell met een van zijn vreemde stemmetjes opent op een hoekige en gedreven piano van Ron. Koor: Practice man, Practice…..
Het refrein is ook weer betoverend….

Zo heeft ieder nummer toch weer diverse hoeken en angles, vreemde voice decoder geluiden. Ride Em Cowboy, met ene zekere gejaagdheid die weer wordt ondersteund door klavecimbel geluiden. Ook hier weer reteknappe koortjes die ook vervreemdend werken.

My Baby’s taking me home, ook weer zo een bizar nummer, de stemmen vormen hier bijna al de instrumenten in het begin. Een hypnotiserende eerwurm.

Your call is very important to us, alleen de idiote titel al is geweldig. Maar ook het draaien pianoloopje, en het marketing koortje en de nabootsing van telefoon gesprekken is uniek.

Ugly Guys with Beautiful Girls, begint kalm klassiek en rustig, tot een stevige gitaar en rock stem de boel even komt opschudden…het meest elektronische en uptempo nummer van het album. Russell verteld over een stevig arrangement heen.

Suburban Homeboy, brengt de plaatselijke fanfare even voor het voetlicht, een beetje cabaret achtige song…het begint eenvoudig maar beschikt over een heel ingenieuze songstructuur. Hier heeft Ron ook heel wat uurtjes componeerwerk in zitten.

Dit album beste mensen is niets meer of minder dan een Masterpiece!
Een evergreen dat ook na jaren nog geheimen prijsgeeft.

Het was de start van een nieuwe Sparks periode waarin er nog veel prachtige albums volgden met knetter geraffineerde en fantastische songs.

Go Get It.

avatar van Tha)Sven
4,5
Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ik dit album wel echt geweldig vind en alle andere albums die ik tot nu toe geprobeerd heb enorm tegenvallen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:38 uur

geplaatst: vandaag om 14:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.